Ik merk dat ik periodes heb dat ik veel vaker 'de deur uit moet' als normaal. Manlief werkt zo'n 50u per week, en ik ben fulltime bij de kindjes thuis. Allebei bewust, en meestal ben ik daar tevreden mee. Maar ik heb zo af en toe een periode dat alles me tegen staat, zoals nu. Ik zit niet lekker in mijn vel en twijfel overal aan. Wil ik wel fulltime thuis blijven? Zijn we wel gelukkig (genoeg) samen? Heb ik in de afgelopen jaren wel de slimste keuzes gemaakt? Zijn we over een paar jaar nog wel samen? En in zulke periodes heb ik ineens behoeftes die ik normaal helemaal niet zo heb. Ik wil ineens uitgaan tot diep in de nacht, iets geks of gewaagds doen. Ik 'vlucht' als de kids op bed liggen naar een vriendin (zonder kinderen) om daar uren op de bank te kletsen over van alles en nog wat. En daar voel ik me schuldig over.. We waren pas 10 maanden samen toen ik zwanger raakte van ons eerste kindje. Ik was net 17 en zat in mijn examen jaar (overigens hoogzwanger gewoon mijn havo diploma gehaald ). Ondanks dat we jong waren (ml wel 6 jaar ouder) vonden we het heerlijk om een kindje te krijgen. In 2011 werd ons 2e kindje geboren en we voelen ons echt wel bevoorrecht om 2 gezonde kinderen, een leuke koopwoning en een vast inkomen te hebben. Maar soms... Iemand die me een goed gevoel wil aanpraten of zijn er meer mama's die af en toe alles beu zijn en zich af (willen) zetten tegen alles wat ze normaal doen?
Joh, dat is heel normaal hoor. Ik heb ook wel eens van die periodes. Valt soms echt niet mee, om altijd de kids om je heen te hebben. Dan heb je ook weleens behoefte om eens met een volwassen te praten ipv te roepen, niet doen, blijf af, wat is er nu weer! Gewoon eens iets voor jezelf doen, zoals naar je vriendin en lekker je batterijtje weer opladen.
ik heb dat ook gehad. Ik zit op een openbaar forum dus kan geen details vertellen maar ik kan alleen zeggen, je weet pas wat je hebt als je het mist. Ik heb in zo een periode alles weggegooid en geloof me, de vrijheid lijkt heerlijk maar is vreselijk.
heel normaal hoor... heb ik ook weleens last van en ga dan ook lekker savonds naar mn vriendinnen tot in de nacht kletsen en wijntjes drinken... of een middagje shopen, of uit eten of naar de bios of what ever me dan blijer maakt....
Ben nog geen mama, maar als ik je verhaal zo lees ben jij erg vroeg mama geworden, in een periode dat je de wereld gaat "ontdekken", op uitgaansgebied bedoel ik. Omdat je daar wat van gemist heb, heb je er nu mss heel erg behoefte aan! Ik zou gewoon af en toe weg gaan hoor, je hoeft je daar echt niet schuldig om te voelen! Naast moeder en echtgenoot ben je ook nog gewoon jijzelf, je hoeft jezelf niet weg te cijferen, als jij een keer uit je dak wilt gaan of lekker met een vriendin in de bios wil hangen, ga dat gewoon doen. Door regelmatig "me-time" te nemen, wordt je een nog leukere moeder en echtgenote! Spreek gewoon af met je man dat jullie allebij "me-time" inplannen, hij keer met zn vrienden de hort op en jij op kindjes passen, en de volgende keer jij met vriendin(nen) de hort op en hij op kindjes passen. Heb je mekaar ook weer iets nieuws te vertellen
Ik sluit me helemaal aan bij Nora1983! En als ik het goed begrijp ben je nu 20/21? Dan is het toch juist ook heerlijk om even alles van je af te kletsen/dansen etc met vrienden? Gewoon doen!
Idd niet schuldig over voelen hoor!!! Niet meer dan normaal dat je naar die behoefte luisterd; ook jij bent belangrijk. Ik herken het niet, maar kan het me best voor stellen. Zeker omdat je erg jong was toen je je eerste kindje kreeg. En er is toch niks mis mee om soms te gaan stappen ofzo? Als je ook maar gewoon kunt functioneren binnen je gezin daarna.
Herkenbaar hoor! Ik was 24 toen ik mama werd en onze dochter had een moeilijke start. Ik dacht soms dat ik gek werd in huis, heerlijk om dan even weg te kunnen (het liefst dan wel naar mensen zonder kinderen inderdaad) Maar dat moet toch ook kunnen?! Ik ben echt een leukere moeder en vrouw van, als ik ook nog mijn eigen dingen kan doen naast het werken en zorgen voor.
Maakt niet uit hoe jong of oud je mama wordt... Je weet pas hoe INTENS en energievretend het is wanneer je ook echt mama bent geworden. Ik voel me ook gesloopt en zou ook vaker weg willen. Sinds de geboorte van zoonlief heb ik juist ineens de behoefte om te stappen!! Even niet denken aan mijn gezin, hoe cru dit ook klinkt. Zo bedoel ik het niet, maar 24 uur moeder zijn en aan je gezin denken is gewoon heftig. En toch, ik ga niet vaak wat leuks doen... Moet echt anders. Heb ook weinig vriendinnen die even lekker een nacht kunnen stappen met me. Heb er eentje hier.. Hoeft niet eens stappen te zijn, maar heb daar stiekem wel weer zin in...na bijna 4 jaar niet uit geweest te zijn!
Ik denk dat leeftijd wel uit kán maken. Toen ik <25 was, wilde ik ook veel uitgaan. Daar heb ik nu veel minder behoefte aan. Ik ga wel sporten, binnen een vereniging, 1-2x per week. Maar verder vind ik het over het algemeen heerlijk om 's avonds lekker op de bank te zitten. MIjn dochter heeft 1 jaar dramatisch en daarna nog een jaar slecht geslapen. Nu geniet ik nog altijd van mijn rust 's avonds en heb ik ook wel nodig. Overigens vind ik af en toe een avondje weg ook leuk hoor. En ook ik heb wel eens getwijfeld over mijn keuzes. Al kon t in mijn geval een groot deel van de tijd niet anders vanwege mijn gezondheid. Maar dochter is bijna 4 en dus heb ik binnenkort sowieso weer een stuk meer vrijheden (en ga als t goed is ook weer werken).
Ik wil ook wel eens een avondje voor mij alleen. Dat is heel lang geleden geweest. Maar ik wil eigenlijk niet feesten. Ik wil helemaal alleen in een lekker groot bed me boekje lezen en daarna een heel lang slaapje doen.
Herkenbaar hoor. Ik was 21 dat ik onverwachts in verwachting raakt van ons zoontje, ook wij waren pas net 10 maanden samen. Ik wilde zelfs helemaal nooit kinderen. Dus het heeft me in het begin best zwaar gevallen. Nu gaat dat allemaal prima (anders begin e niet aan een tweede) maar toch vind ik het heerlijk om lekker te gaan shoppen met mijn moeder of neef. Of samen met vtriendlief tot laat bij vrienden te zitten. Kan daar erg van genieten. Na een paar van dat soort momenten in een korte tijd merk ik ook weer dat ik het thuis zijn samen met onze zoon toch wel lekker vind en dat ik toch meer een huismus ben geworden dan ik van mijzelf verwacht. Maar soms heb ik het ook eens nodig hoor. Zolang die momenten zo af en toe zijn en je niet constant het gevoel hebt dat je je niet happy voelt bij de huidige situatie lijkt mij het niet vreemd hoor, zeker gezien je leeftijd.
Ik was 23 toen ik moeder werd en ook mijn muren kwamen op me af. Ik wilde heel graag een baby en mamma zijn maar van te voren heb ik dat gebrek aan vrijheid wat daarmee gepaard gaat zo onderschat. Nu zijn zijn vader en ik uit elkaar en voel me tienduizend keer beter. Ik vind het heerlijk dat ik twee weekenden in de maand kan doen wat ik wil. Dat ik niet elke dag vroeg op hoeft te staan of alleen maar bezig ben met mn kind. Als hij er dan wel is geniet ik extra van hem. Ik voel me ook niet schuldig, op de momenten dat hij bij zijn vader is wordt er goed voor hem gezorgd en op de momenten dat hij bij mij is ben ik een goede moeder. Hoe ontaard het ook klinkt als jij bij je kindjes bent op momenten dat je er eigenlijk geen zin in hebt, dan merken zij dat echt en daar hebben zij ook niks aan. Er zijn tijden dat je best egoistisch mag zijn, uiteindelijk is de belangrijkste relatie in je leven degene die je met jezelf hebt. Doorslaan is natuurlijk nooit goed maar ik neem aan dat je die grenzen goed in de gaten kunt houden!
Ik herken het ook wel en zo jong was ik niet toen we dochter kregen. Ik was 25 en we waren bijna 5,5 jaar samen waarvan 1 jaar getrouwd. Toch heb ik ook nog zeer regelmatig die behoefte of van die onrustige periodes waarin ik het even niet meer weet. Gelukkig kan ik er goed met man over praten ondanks dat hij deze gevoelens niet heeft. Hij stelt dan vaak ook voor dat ik iets voor mezelf of ons samen gaan doen of ik ga een dag naar m'n ouders/vrijgezelle vriendin. Daar ben ik even geen moeder of vrouw van, maar gewoon NooNoo. In mijn omgeving lijken andere moeders dat helemaal niet zo te hebben (een aantal willen zelfs geen dag zonder kinderen) dus ik heb me een tijdje best een vreemde eend in de bijt gevonden, maar ik heb er gewoon behoefte aan dus tja...
af en toe lijkt mij toch helemaal niks mis mee, als je daarna gewoon weer de mama voor je kindjes kan zijn?? Ik vind het anders als het om de week is en of papa of mama ligt de hele dag de roes uit te slapen..maar verder lekker doen. Ik zal heel eerlijk zijn dat ik het niet herken. Ik ging voor ik kinderen had heel veel en graag op stap, op mn 24e mama geworden en ik kan wel zeggen dat ik mijn roeping gevonden heb Ik vind het heerlijk thuis. Natuurlijk ga ik wel regelmatig een hapje eten met vriendinnen ofzo, maar dat is ook pas gekomen toen mijn dochter 1,5 was ofzo. Ik verwacht dat het met deze beeb ook wel weer zo zal gaan. Ik kan de eerste tijd gewoon niet zonder mn kind. Hier levert het wel eens discussies met de papa op, want die zou het soms wel graag anders zien denk ik.
Ik vind het herkenbaar! En ikzelf ben 21. Daarnaast wil ik wel zeggen dat ik vind dat leeftijd niks uitmaakt wbt uit willen gaan, of even uit de band springen, eens even jezelf zijn ipv mama, vriendin, echtgenoot etc. Ik ken mensen van 30 die zo onvolwassen zijn, maar ja, ze zijn 30 dus dan heb je de leeftijd en ben je voor mensen "volwassen"en ikzelf ken mensen van 19 die veel volwassener zijn dan degene die de leeftijd moeten hebben om volwassen te zijn. Dus ik vind dat echt regelrechte onzin. Iedereen wil weleens even tijd voor zichzelf, het is heel heftig om moeder te zijn, zij het van 1 of meer kinderen het is gewoon heftig. Ook als je fulltime thuis bent! Ik ben tot mijn zoontje 8maanden oud was thuis gebleven en toen weer lekker aan een opleiding begonnen. En ik vind het heerlijk! Dat is mijn manier om mijn eigen ding te doen. Maar ik vind het des te heerlijker als ik thuis ben met mijn zoontje! Ik mis het fulltime moeder zijn wel vaak, maar ik denk ook aan de andere kant, ik doe nu een opleiding, en het zorgt ook dat er een betere toekomst voor ons beiden is (betere baan, hoger inkomen etc). En ik denk dat dat ook heel belangrijk is. Maar afijn, je moet gewoon lekker wat voor jezelf doen! Misschien (ik weet niet of je dat doet) is het een idee een vervolgopleiding op te pakken? Of gewoon twee halve daagjes te werken? Lekker even een avondje weggaan is ook helemaal niet verkeerd, als jouw mannetje bij de kindjes is, en ze liggen toch op bed. Daar merken ze echt niks van! En jij kunt lekker jezelf opladen zodat je de volgende dag (zij het met of zonder kater eventueel haha) weer lekker kunt moederen met ze!
Ik vind het heerlijk om met mijn dochter bezig te zijn! Is ook echt mijn roeping. Maar.. ja wel een maar.. soms dan moet die batterij opgeladen worden. Mijn man is militair en vaker van huis dan dat hij er wel is. Afgelopen jaar is hij maar 6 weken in totaal thuis geweest(de rest wel de weekenden)... dan heb je het wel even gehad op een bepaald moment. Afgelopen vrijdag was hij thuis en ik ben met een vriendin.. zonder onze kids!!!... gaan shoppen! Was helemaal blij toen ik thuis kwam 's avonds. Een goede moeder ben je als je je zelf ook lekker in je vel voelt. Dan ben je op je opperbest!
Véél te weinig. Dat verdomde moederlijke verantwoordelijksgevoel hé ... Een 3-tal weken geleden hadden we met het werk kerstfeest in A'dam (woon in Belgie), en dus was er de perfecte reden om er eens op uit te trekken. Het was net of alle mama's met jonge kinderen los gelaten werden... Ergens was dit dé gelegenheid om eens een ononderbroken nacht te kunnen slapen (lekker overnachten op hotel), maar we zijn na het feest nog op café geweest en hebben staan fuiven tot 4h. Een collega-mama vroeg het me: hoe lang was dit niet geleden en eerlijk, ik kon geen antwoord geven!