Mn zoontje heeft altijd al erg aan mij gehangen, maar nu zn zusje er is vind ik het behoorlijk zwaar om de aandacht te verdelen en om ook nog tijd voor mezelf te hebben Ik werk parttime, dat zal er ook wel mee te maken hebben. Ik neem de grootste zorg voor de kinderen op mij. Daarnaast is het er ook zo ingeslopen dat ik thuis de zorgtaken om mij heb genomen en mn man de " overige" dingen. Op zich vind ik dit prima en is iets wat ik mij ook aan trek en hoeft voor mij ook niet veranderd te worden. Maar heeft (misschien??) wel als gevolg dat mn zoontje nog meer aan mij hangt. Ik word af en toe echt gek en geirriteerd van hem. Ik kan nog niet even naar boven lopen en hij volgt me en wordt kwaad als ik niet op hem wacht. Ik " moet" mee naar de wc. Als ik zeg dat hij het best zelf kan dan kan ik een driftbui verwachten. Vervolgens sta ik dus om de hoek te wachten terwijl hij alles zelf doet Als ik iets met mn dochtertje wil doen dan is dit verder wel ok, al moet ik hem er dan wel bij betrekken. Ik probeer hem genoeg aandacht te geven uit mezelf ook, zodat hij er niet om hoeft te vragen. Maar soms vind ik het echt even genoeg! Het bedritueel duurt hier al 20 minuten, 20 minuten waarin ik verhaaltjes lees, stoei met hem en de dag doorneem. Echte quality time, maar het lijkt niet genoeg. Want wee o wee als papa het eens wil doen!! Eigenlijk gebeurt dat dus nooit want dan zijn de rapen gaar en gaat het uiteindelijk rustiger en sneller als ik het maar weer doe De keren dat ik er 's avonds niet ben dan laat hij het papa wel doen hoor, maar als hij de keuze heeft... Niks in huis kan ik even snel doen, want dan moet meneer weer mee. mn dochter even verschonen of even iets huishoudelijks is onmogelijk want overal moet hij dus weer mee. En " eist" dan betrokken te worden. Als ik hem negeer of als ik gewoon mn eigen plan trek dan reageert hij boos en beledigd. Ik vind dat dan ook weer sneu, maar alles duurt dus een eeuwigheid terwijl sommige dingen echt gewoon " even" moeten gebeuren, ik heb niet altijd zin om alles met zn tweeën te doen En voel me soms schuldig tegenover mn dochtertje, die vraagt echt nooit aandacht en schiet er soms weleens bij in Tijd voor mezelf heb ik alleen als ie 's avonds op bed ligt. Soms zie ik er gewoon naar uit... erg toch!! Herkenbaar? Oplossingen??
Meid, heel vervelend! Zoals ik het lees is jouw drie jarige de baas in huis. Wat gebeurd er nou helemaal als je hem zijn zin niet geeft? Gillen, huilen? Moet hij maar zelf weten vind ik. Gewoon negeren. Is niet leuk, maar zoals het nu gaat word je er ook gestoord van.. Mijn dochter is ook drie en kan ook zo doen, dan zeg ik dat ik even de was van boven haal en dan wil ze mee. Dan zeg ik nee, je wacht even hier. Dan gaat ze soms ook ineens huilen of schreeuwen, ze wordt dan ineens woest. Ik negeer dat, ben in een minuut weer beneden met de was en als ze weer een beetje rustig is vraag ik of ze mee wil helpen vouwen of zo iets. Ik zou het echt negeren die driftbuien, hij is 3, tijd om te leren dat niet altijd alles naar je zin gaat.
Tja, zoals ik het lees kies je vaak maar voor de makkelijkste weg door te doen wat hij wil. Ik snap je keuzes daarin, want niemand houdt van een woest en driftig kind, maar ik denk dat het wel tijd is om grenzen te gaan trekken. Zo te lezen bepaalt hij nu hoe het allemaal gaat en wanneer je hem aandacht geeft en het lijkt me duidelijk dat dat zo niet langer door kan gaan. Mijn dochter is wel wat jonger dan jouw zoontje, maar zij moet soms ook gewoon even wachten hoor als ik bezig ben. Vindt ze ook niet altijd leuk en soms gaat ze dan ook schreeuwen en weet ik veel wat nog meer, maar dan ga ik gewoon op de negeer-stand en doe wat ik wil doen en als ik daarmee klaar ben heb ik alle tijd van de wereld voor haar. Soms moet ze gewoon even wacht...klaar! Heel simpel, maar je moet het wel in de praktijk gaan brengen, anders zal het alleen maar van kwaad tot erger gaan.
Inderdaad: hij is hier de baas in huis!! Fijn als je dat, door het hier te beschrijven en reactie hierop te krijgen, ineens zo helder kan inzien! Ik kies inderdaad de weg van de minste weerstand door hem maar weer te betrekken terwijl ik hier vaak helemaal geen zin in heb. Sec gezien doet ie ook niks verkeerd door achter me aan te lopen natuurlijk, waardoor ik het maar weer toe sta. Ik zal beter mn grenzen moeten aangeven bij hem en me consequent daaraan houden. Vandaag ben ik al begonnen met het hem zelf naar de wc te laten gaan. Gezegd dat ik niet mee ga en als hij mn hulp nodig heeft, dat hij dan maar moet roepen. Dat werd inderdaad brullen en dan maar niet gaan. Waarop ik dreigde dat als hij in zn broek plast hij het zelf mag opruimen. Nee, de sfeer wordt er niet beter op... maar ik snap zn weerstand, normaal ga ik dan maar na veel mopperen, met hem mee. Nu niet. Uiteindelijk is hij wel alleen gegaan en heb hem de hemel in geprezen Ik ga hier zeker verder mee!
Wat hier altijd wel goed helpt is duidelijk uitleggen in welke volgorde we wat gaan doen. Dan vertel ik bv 's ochtends dat we eerst samen een spelletje gaan doen, daarna een boodschap en als we terug komen dat ze zelf even moet spelen/tv kijken zodat ik kan poetsen. Meestal lukt dat dan wel een half uur ofzo. Maar bij ons is het misschien anders omdat ze nog alleen is..
Dat is wel een goeie tip waar ik misschien wel wat aan heb! Het is inderdaad wel lastiger met 2 kids. Je bent iets drukker want hebt naast de verzorging van je kinderen ook meer op te ruimen en te poetsen en meer tijd voor jezelf nodig dus kan je een claimerige peuter er niet zo makkelijk bij doen als toen hij nog alleen was. Jij mag het straks ook ervaren zo te zien hihi
haha.. ja ik ben zeer benieuwd. Ze is nu helemaal enthousiast dat ze grote zus wordt, maar echt beseffen wat het inhoudt dat kan ze lijkt me nog niet. Wie weet zie je over een paar weken ergens een topic verschijnen over een overspannen mama met peuter en pasgeboren-baby..
haha! Mn zoontje was 2,5 jaar toen mn jongste geboren werd en snapte het toen echt nog niet. De eerste 6 weken waren wel heel zwaar in die zin dat hij steeds moest huilen als zij ook huilde en spontaan niet meer zindelijk was etc. Heeft er best wel "last" van gehad. maar het is nu echt geweldig hoor! En jouw dochter is alweer wat ouder en zal het wel iets beter snappen, al blijft het een enorme impact hebben op die kleintjes natuurlijk. Even on topic; zo in het weekend, als mn man ook thuis is, gaat het eigenlijk wel heel prima. kunnen we de zorgtaken iets meer verdelen zodat ik niet half overspannen raak, haha! Heb mn "nee" ook wat sterker verkocht dan anders en ben voet bij stuk blijven houden. Dat vond ie niet zo tof, maar de aanhouder wint
Wel herkenbaar. Ons zoontje claimt mij ook en wil overal met mij mee naar toe. Ik moet ook alles doen bij hem. Papa mag hem niet verschonen of aankleden. Het liefst kies ik voor de makkelijkste weg want haat die strijd maar we gaan hem toch aan. Vanochtend ging ik douchen wilde hij weer mee. Wil ook weleens rustig alleen douchen etc. Dus hij moest beneden blijven spelen bij papa brullen geblazen en gillen "mama toe" na 10 minuten was het over en voelde fijn dat wij de strijd zijn aangegaan en niet voor de makkelijke weg hebben gekozen. Maar herken je wil liefst lieve vrede bewaren
Goed zo, knap dat de eerste stappen gezet zijn en hij alleen naar de wc is gegaan Even volhouden en consequent blijven, hopelijk heb je over een paar weken een hele andere sfeer in huis!
Zo herkenbaar van het douchen, mn zoontje gaat rustig op een kruk de hele tijd erbij zitten... op zich doet ie er niemand kwaad mee natuurlijk, maar vaak wil hij ook mee in bad. Dan het liefst ook nog met mij erbij en spelen en kletsen, dat ik hem help aankleden etc. Daar heb ik gewoon niet altijd zin en tijd voor. Dus als ik hem nee moet verkopen zeg ik dus nee tegen heel veel dingen eigenlijk. En ja, dat laat ie lekker merken... pffff...
Ik zou hem vooral op bepaalde momenten geen keuze meer geven. Gewoon gaan doen dat papa hem ook regelmatig op bed brengt, en als hij daar dan in het begin een drama van maakt: jammer dan. Gewoon doorzetten. Zelfde bij dingen waar hij in betrokken wil worden perse: nee, als het echt even snel-snel moet (en misschien gewoon ook op momenten dat dat niet perse is, maar simpelweg om hem te leren dat hij niet overal bij hoeft te zijn), dan heeft hij het even te doen met hoe jij wilt dat het gaat. Ik herken veel van het gedrag namelijk wel van Thirza: die heeft er nu ook een handje van om te gaan roepen hoe dingen moeten gaan. Nou, niet dus. Daar maakt ze dan regelmatig een enorm drama van, en daar reageer ik ofwel helemaal niet op, of -als ze het echt bont maakt- mag ze even op de trap afkoelen, (zoekt ze zelf soms ook op, dan loopt ze er al heen voor ik dat kan opperen). Of ik doe laconiek: joh, overdrijven is ook een vak. Je hebt pech, we doen het even zoals ik het zeg en anders niet. Dat heeft wel tot resultaat dat ze steeds gemakkelijker capituleert Hoort volgens mij echt bij de leeftijd, niet perse bij de komst van een tweede, want die hebben we hier nog niet en toch zien we dit gedrag
O, en om je nog even een hart onder de riem te steken: mijn stiefzoon was echt een draak van een peuterpuber, die werkelijk waar alles bij elkaar heeft gegild en geschreeuwd. Die hebben we net zo aangepakt, en dat voelde regelmatig alsof we hem het weet-niet-wat aandeden, (zoals hij reageerde dan dus). Doet Thirza dus ook: zoals ze erbij gilt en huilt af en toe, zou de wereld haast aan het vergaan zijn... Maar... mijn stiefzoon maakte vorige week zondag op de zondagsschool (en de week daarvoor op school trouwens ook), niet alleen voor zijn moeder een kadootje, maar ook voor mij. En de leidster van de zondagsschool kwam dus na afloop even vertellen hoe schattig het was dat hij haar vertelde dat hij zo'n lieve stiefmoeder heeft... Met andere woorden: hij weet hier over een paar jaar niets meer van en dan ben jij nog steeds de allerliefste... ook al heb je zijn wereld dan zo vaak laten vergaan door hem grenzen te stellen
Heel herkenbaar! Mijn 3 jarige wilt ook overal mee naar toe. Even rustig naar de wc is er niet bij . Een paar weken geleden was ik het zo zat dat ik heb besloten om dit af te remmen. Ineens drong het tot me door dat ik amper alleen tijd doorbreng met de jongste door dit claimende gedrag. Zo kon hij moeilijk nog alleen spelen (mama deed wel mee), eerst in huis opruimen, dan samen iets doen. En de jongste naar bed brengen doe ik alleen en hij moet dan alleen beneden blijven. We zijn nu een paar weken verder en het gaat goed (er blijven natuurlijk wel "momentjes".
@Rozemarijke wat schattig zeg van je stiefzoon! Hoe is het met je? Je bent alweer op de helft zie ik, super hoor!
@Paarse: gaat goed hier! Op de helft idd alweer: sinds de grootste spanning er vanaf een week of 13-14 wel vanaf is, vliegt de tijd (Al het klussen door het schuiven met de kinderkamers wil daar overigens wel bij helpen ). Genieten nu dus, en hier dus aan het voorbereiden op een echt meidenhuis
@Rozemarijke, fijn dat het allemaal goed gaat! En je meidenhuis, hahaha, leuk hoor (al zijn jongens ook echt leuk hoor )!