Afgelopen nacht zijn we met eef naar de huisartsenpost geweest, ze had 40 graden koorts en hoestte erg. Nu dacht de huisarts dat het een beginnende longontsteking en we zijn met amocicline naar huis gestuurd. Nu haal ik haar net uit bed en heeft ze weer 39.5 en ze is nu dus ook gaan vlinderen met haar neusvleugels, dit deed ze gisteren nog niet. Ze jammert ook alleen maar, wil helemaal niets. Heb haar nu wel een zetpil gegeven, die had ze sinds vanmorgen niet meer gehad. Ik weet niet hoe lang ik de peniciline de kans moet geven, het liefst bel ik de huisartsenpost weer, maar ze deden vannacht al een beetje laconiek.. Ik vind het gewoon doodeng, maar dit is ook echt de eerste keer dat ze echt ziek is..
Wat naar. Als ze gaat neusvleugelen heeft ze t benauwd. Dan zou ik de hap gelijk weer bellen. Succes!
Bij neusvleugen zou ik wel even bellen om het nog even te vragen. Wel is het zo dat de amoxxiline minstens 2 dagen nodig heeft. Mijn zoon is om deze reden wel een nachtje opgenomen geweest ter observatie, maar zijn temp liep op boven de 41 graden. Maar nogmaals, volg je gevoel en bel en vraag of ze willen luisteren naar de longen.
kunnen pas om tien voor zes komen.. het valt me wel op dat ze vooral neusvleugelt als ze in paniek raakt, is ze rustig dan doet ze het niet.. ooooh dit is echt hel zo!
Ja erg he? Maar het is goed dat ze nu even naar je dochtertje gaan kijken. Neem ze maar lekker bij je zodat ze rustig blijft. Hopelijk is ze snel weer opgeknapt.
Fijn dat je mag komen zo. Het is 'normaal' dat kindjes met koorts kortademig worden. Misschien een geruststelling
Hoi! Echt een heerlijke site voor paniekerige ouders dit! Na drie kwartier na de zetpil begon de temp te zakken tot 38.. dus ik de huisartsenpost weer opgebeld. Het probleem is een beetje dat ze zelf in paniek raakt van haar hoestbuien en daardoor wordt ze benauwd waardoor ze weer angstiger wordt, gaat neusvleugelen en haar temp omhoog gaat. We moeten dus een manier vinden om haar kalm te krijgen. De amoxicline gaat pas minimaal na 24 uur werken.. ze heeft zo straks een hele berg slijm overgegeven en vervolgens 3/4 banaan een halve mandarijn en een stuk tosti opgegeten. Nu speelt ze met haar barbies. wat erg zeg hoe kwetsbaar zo'n uk je maakt, en daar zit je dan je rest van je leven aan vast...
zit toevallig te googelen. Had nog nooit van neusvleugelen gehoord. Organisatie - RS-Virus tot ik dit las.
O ik herken het heel erg. Isabella raakt ook altijd in paniek van hoesten. Zo erg altijd om te zien. De maanden december en januari hoop ik altijd dat ze niet te vaak verkouden wordt. want dan is het altijd vervelend. Ook dat ophoesten van slijm en overgeven erbij. Brrr wordt er zelf ook altijd gestrest van. Vooral als mijn man er niet is. Vaak is er niet veel aan de hand. Nu met neusspray doet ze het een stuk minder en ook nu ze wat ouder wordt kan ze er beter mee omgaan. Ik snap je verder helemaal. Isabella zat erg vaak bij ons op de bank 's avonds. Sterkte met je zieke meisje.
even afkloppen, maar ze begint op te knappen. alleen vanmorgen was het zo zielig. We hadden haar nog even terug gelegd en toen ze wakker werd om half 11 begon ze te wijzen en te huilen. Dus ik probeer haar fruit te geven, en dus nog harder huilen.. geen honger dus.. dacht ik... Na een uur huilen (ik dus ook.. ahum) zat ze daar op de bank, hand in de mond, alles geprobeerd, zeg ik "wil Eefje brood", JAAAAAAAAAHHH... Had ze dus al een uur lang echt honger en blijkbaar heeft ze door dat fruit daar niet echt tegen helpt, toen at ze in no time twee boterhammen en een plak kaas op. Ik voel me daar nog rot over, ze had haar handje in haar mond en ik weet dat ze dan wil eten, maar omdat ze dus geen fruit wilde dacht ik dat dat het niet was.. ze is gewoon helemaal ontregeld. Ze slaapt nu, had net 37.7, dus we gaan de goede kant weer op.. en ik voel me tien jaar ouder..
Erg he? Ik kan me ook zo druk maken. Ik zet mijn schaamte om als overbezorgd over te komen altijd opzij en ga gewoon langs als ik me zorgen maak. Met name als ik niet kan inschatten hoe benauwd ze zijn. Ze vinden het ook eigenlijk nooit erg, de huisartsen en drukken me vaak juist op het hart om langs te komen als ik het niet vertrouw.