Hier 11 maanden lang bij mij in bed geslapen. Nu al dus even in haar eigen bed ze heeft mijn aanwezigheid wel nodig ( tenzij ze echt heel moe is dan leg ik haar zo weg ). Dus een vast ritueel ervan maken geloof ik niet in. In spelletjes spelen op deze leeftijd ook niet. Uiteraard zal ze misschien uitproberen zijn. Maar ze kan ook gewoon mama/papa nodig hebben. En ik ga voor het laatste. Gewoon aan toegeven gaat van zelf over
Hier merken we niks van gewenning. De enkele keer dat ze savonds wakker is nemen we haar even mee naar beneden, slokje water. Met ons samen tv kijken. En kwartiertje later gaat ze weer prima slapen. Blijf ik met haar in haar kamer, dan gaat ze compleet overstuur en lukt het slapen niet meer. Ts, Als dit werkte, perfect toch. Het is een fase, zou zeker niet laten huilen, maar er in mee gaan. En het warme plak weer werkt er natuurlijk ook niet aan mee.
Fases...hier tot nu toe nog niet echt gehad. Wel dat hij van zijn nacht die hij altijd om 1800 begon dat zelf (gelukkig) verschoof naar 1900 de nacht beginnen. Toen heb ik hem ook uit bed gehaald hij was niet echt moe. Maar nu gaat hij tussen 1830 en 1930 naar bed, heel soms is hij langer wakker voor hij gaat slapen en dan ga ik op bed liggen naast hem. Hij staat nog altijd naast me ivm ruimtegebrek. Hij speelt met zijn spenen en knuffels, ziet mij en hoeft niet te huilen dan. Gaat uiteindelijk, maar dat is wel eens gebeurd dat het drie kwartier duurde, slapen. Ik ga met mijn rug naar hem toe liggen en zoek geen oogcontact want dan gaat hij geweldig naar me lachen en smelt ik haha.. Soms leg ik hem nog eens neer, of plug de speen in en geef ze knuf aan. Maar meestal is mijn aanwezigheid het belangrijkste.
Hier hebben we precies hetzelfde, alleen is ze hier 14 maanden. Ik denk dat het een fase is, en ook heftige verlatingsangst. Het begint er al mee dat ze 's avonds, als ze moe wordt, overactief gaat spelen. Ze doet dan echt alles om niet naar bed te hoeven. We brengen haar uiteraard wel naar bed en alles gaat goed, tot ik de kamer uitga. Dan gaat ze direct rechtstaan en gooit haar knuffeldoekjes uit bed. En huilen. Ik laat haar dus niet huilen omdat het verlatingsangst is, maar bij mij op bed valt ze ook niet in slaap. Als we haar optillen en in de kamer op en neer lopen, wordt ze ook heel boos. Dus nu uitgevonden dat het het beste werkt als ik hetzelfde slaapliedje bij de deur blijf zingen. Gisteren een kwartier voor de deur staan zingen. Maar ze gaat dan gerust slapen en slaapt ook door. Het zal wel een fase zijn.
Dit doen wij ook. Wij zitten sinds ruim een week in zo'n fase. Ik laat haar wel even huilen, maar als ze hysterisch wordt haal ik haar echt uit bed en neem haar mee naar beneden, want dan wordt ze het snelst rustig. Dan probeer ik het nog een keer. Soms 1 keer, soms 2, soms 3... tot ze slaapt. Ik denk dat ze de geruststelling nodig heeft dat papa en mama er zijn. Volgens mij is ze ook bezig met tandjes en zit ze in een sprongetje. Ik vraag me vaak af of ik er goed aan doe, maar ik weiger mijn baby (hysterisch) te laten huilen, dat gaat tegen al mijn moedergevoelens in! Overdag slapen is ook bal, maar als ik terug kijk heeft ze vaker van die fases gehad, dus ik denk (hoop ) dat het toch echt vanzelf weer over gaat.
Er zijn zoveel verschillende fases. Over het algemeen gaat hij hier altijd goed slapen. Maar we hebben ook zijn perioden. Een tijdje gehad dat hij niet in het donker wilde slapen. Hup licht aan en slapen maar. Tussen de middag met de gordijnen open. Toen moest hij een periode zijn deur op een kier. Of een periode nog een slokje water als hij al in bed lag. En nu heeft hij al een week dat hij na 5 minuten nog ff een dikke knuffel wil hebben van papa. We zijn in ieder geval nooit terug met hem naar beneden gegaan. Naar boven is naar boven.
Wat ik hier eigenlijk al vanaf ongeveer 3 mnd doe: Douchen, in pyjama, nog ff spelen op speelkleed 15 min voor bedtijd in slaapzak, voorlezen en naar haar kamer Kusjes geven, in bed leggen, instoppen (speen in, soms pakt ze m zelf) Over voorhoofd wrijven, handje vasthouden, lamp uit en handje nog even vasthouden. Ik heb het idee als ik haar hand vasthoud in het donker dat ze me niet meer ziet maar wel voelt. Ze gaat altijd rustig slapen.
Mijn meisje is 14 weken en begint ook al te schreeuwen als ze in bedje wordt gelegd. Dan zingen we een liedje, gaat de muziekbeer aan en de gordijnen dicht. Soms gaat het goed, vaak moeten we meerdere keren naar boven. Laat haar bijna altijd liggen. Even zingen, speen erin, buikje wrijven. Dit werkt meestal wel. Als ze echt krijgen over haar toeren is, dan gaan we in de schommelstoel zitten. We zeggen nu (misschien veranderd dat ne een poosje nog wel) we nemen haar niet mee naar beneden. Zoals ik al in een eerder bericht las: naar boven naar boven.
Hier nog nooit naar beneden gehaald, want dan wist ik zeker dat het de komende tijd steeds zo zou gaan... Altijd in het donker op haar slaapkamer getroost en vastgehouden om vervolgens weer in bed te leggen. En soms wel 5x teruggegaan. Naar beneden zou hier reden tot 'feesten' zijn en het de volgende avonden weer proberen. Ieder z'n eigen methode! Laten huilen zou ik ook niet voor kiezen...