Ons zoontje vannacht ook alweer bij ons in bed gelegen. Wat een drama steeds zeg, echt krijsen en bij mij wel stil.. Het was dus weer een pittig nachtje.. Om 5 uur was de andere wakker , gelukkig wou die na een knuffel wel weer slapen. En sliepen we nog tot 8 uur.
Wij laten ons zoontje nooit lang huilen, als hij snacht huilend wakker word dan gaan we er altijd heen, halen hem uit bed (alleen aai over zijn bol werkt niet) en troosten hem. Hierna leggen we hem weer terug in zijn bed, knuffel, kus en muziekje aan, als hij dan meteen weer huilt of zich aan mij vast klampt dan ga ik toch verder met hem in bed leggen, maak slaapkamerdeur een stukje dicht en wacht eventjes op de gang, meestal nog geen minuut en ga dan weer terug naar binnen, troost hem weer etc. Ik heb het idee dat we hem zo "leren" dat papa en mama altijd komen als hij verdriet heeft maar ook dat de nacht is om te slapen, soms slaapt hij naar de 1ste keer troosten meteen weer verder soms loop ik wel 20x op en neer. Deze manier werkt voor ons in ieder geval goed, soms is het een aantal nachten achter elkaar dat hij veel wakker word, de andere nacht slaapt hij gewoon weer van 7 tot 7.
Ik ben van mening dat je kind dan blijkbaar een bepaalde behoefte heeft, en ik vraag me af waarom je daar dan niet gewoon aan toe wilt/kunt geven? niet lullig beodoeld hoor, maar ik snap de redenatie nooit zo van dat 'moeten"doorslapen. Wij hebben allebei onze kinderen altijd bij ons genomen (jongste ligt in een co-sleeper) en wij hebben nooit problemen gemaakt van het slapen. Wij hebben altijd gevonden dat de kans op gebroken nachten bij het krijgen van kinderen hoort. Risico van het vak zeg maar. Ik wens je succes!
Dat dus idd en vooral dat laatste helemaal mee eens ! Behalve dan dat van de cosleeper, dat hebben we niet .
Ben het er ook volkomen mee eens ! Plus als je zelf bang bent snachts/ honger of dorst hebt dan doe je hier ook wat aan toch? Dan is wat drinken heerlijk.. Of een knuffel van iemand van wie je houdt!
Precies vind ik dus ook! En ja als ik me snachts helemaal niet lekker voel en dus idd verdrietig ben (klinkt wel kinderachtig he) dan kan ik ook een lekker stevige arm om me heen verwachten, daar hoef ik niet eens om te vragen. Dat veilige en geborgen gevoel wil ik onze kinderen ook geven, en doen we dus ook !
dat bedoel ik dus. mijn dochter heeft ook veel bij mij geslapen. oplettende lezers weten inmiddels dat ze autistisch is. ze werd met de regelmaat van de klok gillend wakker. ik was alleen dus dat scheelt ook nog. ze lag dan aan de andere kant van het tweepersoonsbed en sliep als een roosje. naarmate ze ouder werd kwam ze een paar keer per week met haar dekbedje en kroop dan aan de andere kant van mijn bed. dit heeft ze gedaan tot ze een jaar of 9 was en toen was het ineens over. ze is nu 15 en kan prima alleen slapen. ik heb er nooit moeilijk over gedaan ze zal het nodig gehad hebben.en omdat we elk ons eigen dekbed hadden was het voor niemand storend. de middelste had die behoefte niet. de jongste denk ik weer wel. ik zie het wel. kan me er niet druk om maken.
ook helemaal mee eens!! wij gaan altijd troosten!! hoelaat het ook is,of hoe vaak ook. ik weet nog wel dat ik als ik bang was snachts,dat ik dan ook gewoon naar me moeder toe liep en bij haar in bed ging liggen! dit vond ik zoo fijn!! en dat heb ik echt niet gedaan tot ik 15 was hoor
Maar dat heb ik geloof ik dus al 10 keer in dit topic gezet: bij ons in bed nemen is geen optie! Want papa en mama liggen dan de hele nacht wakker en dat is niet de bedoeling!!! @LovelyDK: Dat gaat niet passen helaas, maar ook dan zou ik geen oog dicht doen hoor. Hij blijft maar lekker op zn eigen kamertje slapen. Ik loop liever heen en weer met kans op nog iets slaap dan dat hij bij ons ligt en dat we geen oog dicht doen.
Maar bij je nemen betekend ook niet altijd bij je in bed nemen. Je kan ook lekker samen onder een dekentje op de bank kruipen of op een lekkere stoel. Daarbij vind ik het belangrijker dat de kleintjes lekker slapen, zich veilig en geborgen voelen. Als dat mama en papa kunnen slapen, voor ons is dat een stuk minder belangrijk. Dus dan bijv in bed bij ons idd en dan wij maar niet slapen, zolang onze kinderen het fijn hebben, is het voor ons ook goed !
Misschien heeft hij het ook wel nodig om eventjes te huilen? Bovendien lijkt het me, dat je juist die verlatingsangst groter maakt als je hem constant bij je neemt en hem bevestigt in die angst. Ik zou hem een kwartiertje laten huilen, kijken of alles goed is, een kusje en een knuffeltje en weer weggaan. Je mishandelt hem echt niet als je hem laat huilen! Bovendien wordt je er zelf ook niet echt rustiger op als hij constant aan het dreinen/huilen is.
Ik heb zelf helemaal geen hekel aan gebroken nachten maar mijn kinderen hebben meer behoefte aan een mama die ze duidelijkheid geeft. Waar ze zich aan vast kunnen houden en die ze structuur biedt. Ieder kind is anders! Mijn zoontje is doodongelukkig als hij slecht geslapen heeft en slaapt absoluut niet goed tussen ons in. Ieder kind is anders en ieder kind zijn behoefte is anders! (Van mijn zoontje mag de beer niet eens mee naar bed...)
Sommige mensen zijn helemaal niet meer zo lief tegen hun kinderen als ze iedere nacht maar twee uurtjes kunnen slapen. Of het nou zo fijn is als mama steeds chagrijnig reageert weet ik zo net nog niet... Het totaalplaatje is veel belangrijker dan het feit dat jij je een nachte op kunt offeren. Op het moment dat jij er niet van kan slapen en je na vele nachten geen mens meer voelt en je niet meer in staat voelt om goed op je kinderen te reageren veranderd dat hele plaatje. Dus goed van jou dat het in jullie situatie werkt, wat is je tip voor de ts? (Bij haar past deze methode niet zo, dus misschien heb je een alternatief?)
Maar goed, ik heb supermakkelijke slapers, dus ik kan ook niet echt over slaapproblemen meepraten. Ik geef ze vaak een nachtkusje waar ze even wakker van worden (slecht he? Maar ik mis ze zo op de drie dagen dat ik het druk heb met school en stage...) en dan heel tevreden weer inslapen. Zelfs dat brengt ze niet uit evenwicht. Ik weet dus ook niet hoe het is om kinderen te hebben die hier wel veel last van hebben. Mijn zoontje heeft welgeteld drie dagen bij ons gelegen in zijn hele leven en toen was hij zo ziek dat hij niet eens protesteerde (hij is net zo'n onrustige slaper als ik, kan niet tegen mensen in zijn bed). Hij was zo ziek dat ik hem voortdurend wilde kunnen horen enz. Toch goed naar mijn gevoel geluisterd want na die paar dagen werd ie opgenomen wegens te hoge ontstekingswaarden en koorts die niet onder de 41 graden wilde zakken. Verder weigert hij te slapen op een andere plek dan zijn bedje (ze gaan ook nooit uit logeren). Mijn dochtertje heeft bijna drie maanden 's nachts op mijn borst geslapen, en na die drie maanden alleen nog maar in haar bedje. Daar voelt ze zich super. Ik troost mijn kinderen altijd, maar haal ze nooit uit hun slaapkamer. Mijn kinderen voelen zich het prettigst bij houvast en structuur. Terwijl ik echt niet de beroerdste ben als het op 's nachts uit bed gaan aankomt... Ik doe het niet omdat 'het zo hoort', maar omdat mijn kinderen bij mij die duidelijkheid zoeken. Ik ben daar heel standvastig in. Misschien ook omdat ik hier zie dat het hier werkt. En op mijn opleiding pedagogiek krijg ik regelmatig te maken met situaties waarin kinderen vastgelopen zijn met hun ouders omdat de ouders niet zagen dat hun kind om duidelijkheid vroeg. Heel liefdevol steeds uit bed gehaald bij de eerste jengel omdat ze dachten dat alleen dat liefde geven was. Daarna met een overspannen kind zitten omdat juist dit kind niet met deze onduidelijkheid om kon gaan. Er zijn heel veel verschillende kinderen, en heel veel verschillende mogelijkheden. Dat wat bijvoorbeeld Hanneke doet hoef je bij mijn kinderen niet te proberen, dan krijg je drama's. En andersom hoef ik mijn methode waarschijnlijk niet bij Benthe te proberen omdat dat bij haar ook niet werkt. Zoveel gezinnen, zoveel individuen, zoveel mogelijkheden... Muppet: Wat heb je eigenlijk allemaal geprobeerd, en hoe lang? Wat werkte voor jullie tot nu toe het beste?
ik heb niet alles gelezen hoor. maar ik heb echt excact hetzelfde probleem gehad rond dezelfde leeftijd. ook met ziek zijn en het papa verhaal. wat hier een poosje gewerkt heeft is dat papa haar naar bed bracht. maar dan mocht ik me ook echt niet in haar slaapkamer laten zien. hier heeft ze ook veel bij ons gelegen en nu nog.... en het begint op te breken hoor.want uiteindelijk heeft onze dochter haar hele ritme zelf omgegooid wat dus niet de bedoeling was. inmiddels zijn we erachter dat ze in ieder geval een kwartier nodig heeft om van zich af te huilen. ze is boos omdat ze slapen moet.meestal valt ze daarna in slaap. vanaf volgende week gaan we haar ritme weer proberen om te gooien. alleen iets anders dan de 5 min regel. hier word het zo: eerste keer huilen: heen lopen knuffel kus aai over de bol. dan na 5 min. daarna 10 15 enz. dus hier tel je er bij elke keer langs gaan 5 min bij op. ik was eerst ook helemaal niet van het laten huilen. maar ik had liever gehad dat ik in het begin even doorgezet had. al met al zitten we er nu al dik 4 maanden mee. wat vaak eindigt in 1 van ons op de bank. want onze dochter trapt ons er letterlijk uit. als je gaat laten huilen moet je er wel voor de volle 100% achter staan anders werkt het niet. en ook ik vind het nog steeds heel moeilijk. maar onze kleine dreumes bepaalt nu hoe laat wij gaan slapen. en dat kan dus niet. succes in ieder geval. tis een heel vervelend probleem
Je haalt me de woorden uit mn mond! Gisteren en eergisteren heeft papa hem naar bed gebracht. Eergisteren heeft hij me helemaal niet gezien 's avonds. Toen kwam hij van mn schoonouders en kon zo z'n bedje in. Ik heb toen bewust een bad genomen want ik wilde kijken hoe hij reageerde als hij het alleen met papa moest doen. Nou dat ging goed! Hij kwam 1 keer in de nacht en toen is papa gegaan. Hij huilde wel maar heeft hem kort getroost en is toen weer weggegaan. Dat werkte. En gisteren is hij helemaal niet geweest. Wel heeft mn man hem naar bed gedaan. Toen we hem in bad hadden gedaan begon hij weer heel erg aan me te hangen en te huilen. Toen ben ik weggegaan en was het goed. Dus het lijkt erop (even afkloppen) dat het werkt als hij JUIST door papa naar bed gebracht word en getroost word.
Mijn tip heb ik al lang en breed gegeven in het begin van het topic. En wat ik vind van je kindje alleen laten in zijn/haar verdriet, geen veiligheid en geborgenheid bieden, dat valt voor mij onder iets heel anders wat ik maar verder niet ga zeggen hier.