Ga idd lekker wat nuttigs doen. Een kwartier is naar mijn mening overigens niet eventjes. Enne wie oordeeld er nou ook meteen? Jij duidelijk ook nooit zo te lezen in de quotes. Maar veel plezier ermee jij ook idd. Zie overigens dat je je post aangepast hebt, ik spreek mezelf tegen? Nou echt niet, een kind laten huilen is mi gewoon iets dat je niet doet, dat is iets waarin im mijzelf echt absoluut niet tegen zou spreken.
Jayden slaapt ook 9 van de 10 x niet door en is vanaf 0100 wakker, ik neem m dan mee naar mijn bed, en dan slaapt hij (en wij ) heerlijk. Maar om 0600 moet manlief eruit om naar zn werk te gaan en ik wordt niet wakker als Jayden aan de kruip gaat, hoe doen jullie (de mama's die de kleine mee naar bed nemen) dat dan?, ik ben nl bang dat jayden uit bed valt. Ik laat Jayden trouwens ook nooity huilen hoor, ik heb het wel geprobeerd maar op een gegeven moment wilde ik gaan kijken want ik had t idee dat ik al een hele tijd had gewacht, toen was er dus pas een minuut voorbij... das dus niks voor mij.
Wij hebben het bed tegen de muur staan, aan het voeteneind staat een kast en aan de andere kant staat de co-sleeper. Dan is er nog ongeveer 30 cm over waar ze vanaf zou kunnen vallen, ware het niet dat ik meteen wakker ben als zij wakker wordt.
nou eingelijk om heel hard te zijn... toch laten huilen. wij waren er eerst helemaal op tegen. maar na 4 maanden trokken wij het ook niet meer. zij ging ons ritme bepalen wat zich uitte in snachts leven en smorgens bijslapen dat werkte dus echt niet. de eerste keer duurde het huilen 3 kwartier. de 2e keer een half uur. daarna eenkwartier. en nu gaat ze liggen,draait zich om en slaapt. bij haar was het gewoon dat ze constant bij ons wilde zijn. en onze aandacht wilde. als we op haar kamer bleven zitten,probeerde ze uit alle macht ons aan het lachen te maken, door beren te gooien enz. toen alle dingen niet meer werkten liet ze zichzelf uit bed vallen. want... dan kwamen we wel. dus bed nog verder naar beneden gezet. nu pakken we haar op. papa of mama kus het muziekdoosje aan. beer erbij aai over de bol weltrusten zeggen en klaar. niet meer huilen of niks. nikki sliep op laatst nog maar een uurtje of 6 op 24 uur. dat hou je gewoon niet vol. en als iedereen ook nog commentaar geeft word je helemaal moedeloos. vanaf maandag gaan we weer proberen haar in het goede ritme te krijgen. ze is namelijk net jarig geweest e.d dus we wilden het nog even een poosje geven. oh jaa en nog iets heeeel vreemds. Nikki kan absoluut niet slapen zonder kussen zijn we achter gekomen.Als wij ook de kussen weghalen als ze slaapt is ze binnen 5 min wakker. het is een kwestie van uitproberen en kijken waar je je goed bij voelt. overigens we gingen wel heen als ze helemaal overstuur was hoor. dan gewoon even eruit.10 min bij ons en dan weer naar bed. als ze smorgens om 7 uur wakker word mag ze altijd nog even tussen ons in liggen. maar das al zo vanaf dat ze geboren is. dus dat is ze ook gewend.
Dat is een ieders goed recht en tevens mijn punt niet. Wat ik vervelend vind is dat er geen moeite gedaan wordt om een advies te geven die aansluit bij het willen en kunnen van moeder en kind. Dan heeft het meer zin om een tip te geven die aansluit bij het denkbeeld van de ouder dan een tip op te dringen waarvan je weet dat het niet aansluit, en dus ook niet gebruikt gaat worden. Dan vraag ik me bescheiden af wat het nut is van die visie doordrukken... Prima dat jullie dit principe hanteren. Accepteer ook dat een ander een eigen visie heeft. Of dat sommige dingen niet bij het kind passen! Mijn kinderen hebben heel veel structuur nodig (bijna op het autistische af zeggen we wel eens voor de grap hier, ik werk zelf met autisten) en daar werkt het echt niet bij als ik naar beneden zou gaan of mijn zoontje in bed zou nemen. Hij zou van slag raken en dwars omdat hij niet meer weet waar hij aan toe is... Het zou getuigen van volwassenheid wanneer je dat als andere ouder inziet en accepteert dat jouw visie totaal niet hoeft te werken bij een andere ouder of kind. Ik voel mijzelf een hele goede moeder, heb goed gehechte kinderen en we hebben een warme relatie met een overvloed aan liefde. Toch neem ik mijn kinderen niet in bed. Het past niet bij ze en het past niet bij mij. Het werkt hier gewoon niet. Terwijl ik echt wel tegen een nachtje niet slapen kan...
Hoe weet je dat deze kinderen huilden om veiligheid en geborgenheid? Heb je ze geobserveerd? Heb je veel vragen gesteld aan deze ouders? Heb je uitgesloten dat deze ouders misschien te vaak hun kinderen uit bed gehaald hebben en het daarom zo onrustig is? Heb je geinformeerd naar de medische mogelijkheden? Of vind je het gewoon makkelijker om alle ouders en kinderen en redenen op één grote hoop te gooien omdat het dan voor jouw tunnelvisie beter te begrijpen is?
@ Nikita, Ik snap echt niet wat jij daar schrijft. Mag ik vragen waar jij leest dat ik mijn tips door wil drukken of mijn visie op wil dringen? Zou je dat dan willen quoten? Ts vraagt om tips, ik geef een tip. verder ben ik, dacht ik, helemaal niet dwingend geweest.
Jij praatte voor Hanneke in je berichtje en daar gaf ik antwoord op. Ik vind jou inderdaad niet dwingend.
mijn zoontje huilt net zo goed op mijn arm of in mijn bed als in zijn eigen bed. Is gewoon moeheid. Ik heb hem ook veel te snel opgepakt altijd en daar is hij aan gewend. Hij moet nu eraan wennen dat hij mag gaan slapen. Hij is een stuk vrolijker sinds we de RRR hanteren en hij huilt soms wel een keer of 6 tussen 2 flessen in zijn bed, maar zolang er rustpauzes zijn en het geen paniekhuil is laat ik hem gewoon huilen. Baby's huilen nu eenmaal, moeten alles op die manier verwerken en als je een kind het laat bepalen dan zit hij altijd op je arm en wordt je zelf doodongelukkig. Denk dat je dan helemaal geen leuke moeder meer bent... Wordt jeugdzorg nu ingeschakeld???
Hier is het ook elke keer iets. Het is zo lastig, want wanneer het weer even goed gaat, is er wel weer iets wat roet in het eten gooit (ziek, hoesten, tandjes, krampjes enz.) Evy heeft ook het krijsen ontdekt en man wat een herrie komt er uit zo'n klein meisje. het erge is, dat ik haar dus niet vast kan houden al zou ik het willen. Ze verzet zich zo heftig dat ik haar gewoon niet hou. Ze wurmt zich weg, knijpt, slaat enz. Papa is hier dus ook de reddende engel, want daar wil ze wel tegenaan liggen. Dus hier is mama niet echt favoriet . Ik doe echt niets goed de laatste dagen. Misschien komt het omdat ik zelf ziek ben geworden toen zij ziek was en papa heeft eigenlijk bijna alleen voor haar gezorgd. Wel of niet laten huilen,...tja ik doe wat mijn gevoel zegt. Evy kan soms wat jammeren en dat gaat snel over. Maar ik hoor het meteen als het paniek gaat worden. Dan haar ik haar uit bed. Het heeft gewoon geen zin en ik kan het ook niet. Of dit wel of niet goed is, daar wil ik geen waardeoordeel aan hangen. Volgens mij doe je wat jij denkt dat goed is voor je kindje op dat moment.
Ik heb ze gebeld.... (grappie!) Ik ben het met je eens. De 3 rren zijn in mijn ogen ook heel belangrijk. En wij lieten Sem ook wel huilen als hij in bed lag hoor. Soms hebben kindjes het nodig dat ze zichzelf in slaap huilen/ jammeren.
wij hebbeb deze periode ook net achter de rug, wij haalde hem er ook steeds uit, en dan weet hij dan ook, dus dat hebben we niet meer gedaan. Wij hebben hem in bed gelegd, weg gaan, dan gaat hij huilen, dan naar binnen met een flesje diksap, even sussen, flesje geven, alle lichten uit, daarna probren speentje te geven en wat het belangrijkste is erbij blijven tot hij in slaap valt, dit heeft bij ons ja schik niet, 6 weken geduurt, hij is er nu helemaal vanaf. wens je heel veel succes groetjes angelique