Toch ook hier even mijn verhaal posten want afgelopen zaterdag lag ik ineens vanwege een spoedoperatie in het ziekenhuis. Terwijl de aandoening niets met zwangerschap te maken moet hebben is het toch opvallend dat mijn moeder bij haar eerste zwangerschap precies hetzelfde heeft meegemaakt. Vorige week dinsdag kreeg ik pijn bij mijn stuit (vrij hoog tussen de bilspleet zeg maar) Ik had de klachten al eens eerder gehad en die waren weer afgezakt dus ik hoopte dat het dit keer ook het geval zou zijn.. Ik dacht dat het aan een verkeerde zithouding gelegen had en dat ik mijn stuitje "overbelast" had ofzo. Niets bleek minder waar.. De pijn werd heftiger dat ik toch maar even een afspraak maakte met de HA. Die constateerde een sinus pilonidalis..... Een haarnestcyste die eigenlijk veel bij behaarde mannen voorkomt Maar toen ik ging googlen zag ik dat er eigenlijk net zoveel vrouwen last van hebben, blijkbaar zijn donshaartjes ook al goed om deze aandoening te veroorzaken. Overigens is het ontstaan van de aandoening ook nog niet helemaal zeker. Kortom het kan iedereen overkomen! In overleg met de HA aan de pijnstillers en hopen dat het net als de vorige keer weer af zou zakken, ingrijpen is nooit zonder risico dus liever niet.. Ik stond 100% achter deze beslissing. Echter de volgende dag zat ik aan het eind van de dag aan het maximum van 8 pijnstillers en ik moest de nacht nog door. De pijn was ondragelijk.. Ik kon niet zitten, liggen, staan, lopen.. Ik kon helemaal niets en mijzelf uit de bank tillen was een hel! Ik heb heel wat afgejankt, mijn man wilde al een ambulance bellen maar dat wilde ik niet.. Huisartsenpost gebeld en deze adviseerde me 1 ibuprofen in te nemen, proberen wat te slapen en de volgende ochtend meteen naar de dienstdoende HA. De volgende ochtend werd ik direct naar het ziekenhuis gestuurd waar ik kon kiezen tussen lokale verdoving of algehele narcose. Dat laatste vond ik niet verantwoordelijk tegenover de kleine en ik zou een nacht in het ziekenhuis moeten blijven waarschijnlijk waar ik ook geen zin in had. Plaatselijke verdoving dus maarja dat is niet echt pijnloos te noemen, ik zal jullie de details besparen.. Ze hebben wel iets verwijderd en de wond opengelaten, mijn man spoelt het 2x per dag schoon en stopt er een nieuw gaasje in! (Mijn held! heeft ook zonder blikken of blozen de operatie gezien en is een echte steun, ik weet in ieder geval wat ik straks aan hem heb tijdens de bevalling ) Morgen moet ik voor controle in het ziekenhuis en ik hoop dat de kleine er verder niet veel van gemerkt heeft! Weet ook niet wat plaatselijke verdovingen voor gevaren kunnen opleveren maar ik voel hem elke dag goed dus maak mij niet zoveel zorgen! Ik wilde dit verhaal even delen! Misschien zijn er meer zwangere vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt!
Jeetje wat een verhaal! Zelf niet meegemaakt maar blij voor jou dat het weg is! Hopelijk heelt het ook snel, kun je weer genieten van je zwangerschap