Hoi allemaal, Hoop dat ik dit in het goede hoekje plaats, zoniet, dan merk ik het vanzelf We, mijn man en ik, zitten met een lekker dillema. We hebben 1 zoontje van 16 maanden. Een 2de kindje is nooit aan de orde geweest en gezien ik vanwege lich. fratsen geen anticonceptie mag gebruiken wil mijn man "zich laten helpen". Een 2de kindje is voor de 1ste nooit een wens geweest. Daarnaast heb ik spierreuma, waardoor ik redelijk beperkt ben in mijn dagelijks functioneren. Maar stiekem , ergens, wil ik misschien, ondanks dit alles wel een 2de kindje erbij. Ik weet dat een zwangerschap erg zwaar zou worden en ik weet dat het moeilijk zal zijn, 2 kindjes...maar toch...ik kan de wens niet helemaal wegcijferen. Misschien heb ik dat beetje meer pijn er wel voor over?! Ik weet het niet, nog niet. Zelf zat ik te denken om de artsen eens een goeie inschatting te laten maken. Dit alels vertelde ik mijn man en nu blijkt dat hij gewoon helemaal geen 2de kindje wil. Hij vind het goed zoals het is. Hij is ook enig kindje geweest en heeft dit nooit als hinderlijk ondervonden. En dat hoeft natuurlijk ook niet. Alleen heb ik een superhechte band met mijn broer en altijd gehad. Ik zou niets liever dan voor ons mannetje ook een broertje of zusje willen waarmee hij zou kunnen delen, wat ik deel met mijn broer... Jullie snappen het probleem al En hij wil geen 2de...EN mijn lich. problematiek. Ik zoek en zoek en zoek een weg om alles heen, om het onderwerp in ieder geval nieuw leven in te blazen, maar volgens mij is het een gedane zaak Als ik het lich zou kunnen en het zou niet gebeuren omdat hij neit wil, zou ik hem dat ooit kwalijk gaan nemen? Kan ik deze wens zo naast me neer leggen?! Wat denken jullie? Iemand hier ervaring mee? Dank jullie wel alvast! Groetjes Marieke
poeh lastig... tja je moet het samen willen en er samen voor gaan anders werkt het sowieso niet. maar begrijpelijk dat je twijfelt hoor....... kan je niet helpen. alleen veel succes en sterkte wensen
Hey meis, Hier gedeeltellijk hetzelfde dilemma, mijn man wil ook geen 2e kindje. Deels omdat hij vind dat hij te oud word hiervoor ( 43) en deels omdat hij er ook al 2 heeft uit een vorige relatie. Hij heeft dus al 3 kinderen en ik 1. Ik ben dan ook pas 25 en wil (de) ook heel graag nog een kindje. Maar ik heb de wens waarschijnlijk bewust weggedrukt omdat ik weet dat hij het niet wil en dit ook nooit zal willen, en na lange tijd, respecteer ik ook zijn keuze. We hebben in elk geval 1 kindje samen, en daar ben ik heel gelukkig mee. Maar het zou kunnen dat jij hem het uiteindelijk gaat verwijten, dat is misschien bij mij ook wel zo. Maar voor nu, vind ik het goed zo.
hier een soortgelijk iets.. een man die het prima zou vinden om 'de schaar' er in te laten zetten. 2 is écht genoeg. Maar zelf ben ik er 1 van 3.. en hoewel het fysiek écht te zwaar zou zijn 3 kinderen, denk ik wel van 'maar wie weet, als ze allebei naar school gaan?' Ik wil in élk geval de optie open houden. Ik wil en kan me niet voorstellen dat de zwangerschap van de jongste, de láátste is geweest! Maar oke. Wij schuiven het hier dus nog voorlopig weg. Valse hoop misschien voor mij.. maar dat vind ik beter dan definitief 'nee' . Jullie situatie lijkt me wel moeilijker . Even over anticonceptie: Gaat het dan om de hormonen? Want ik hoorde laatst dat er weer een nieuwe pil was ofzo, zónder hormonen er in? Ik weet al niet meer hoe het zat, maar misschien dat iemand er meer van weet en dat dát dan een optie is?
Het lijkt me heel vervelend. Ik zou er heel goed over praten. Eerlijk gezegd, denk ik wel dat het aan je blijft knagen. Omdat je eenmaal die wens hebt, en die gaat niet zonder je man in vervulling. Misschien de voor en nadelen op een rijtje? Misschien dat hij dan toch nog van gedachten veranderen wil. Pff... lastig zo'n situatie. Hier was het zo met de tweede, hij heeft er erg lang over moeten nadenken. Tja, ik heb gezegd toen mijn dochter 2.5 was dat ik niet meer zollang wou wachten in verband met de leeftijd. Toen heeft hij gezegd, laat de pil maar weg, we kijken wel. Hij heeft later ook gezegd, dat plannen moeilijk is, maar als het eenmaal zover is het heel erg welkom is. Nu is hij degene wie een derde wil, en ik twijfel heel erg. Ik vind het wel goed zo, maar ook dat kan zo veranderen! Sterkte meid.
Dit is iets wat je niet zo even beslist. Misschien moet je het gewoon nog even laten rusten? Of samen afspreken dat jullie het nog minimaal een half jaar aanzien, waarin jij misschien ook een beter beeld krijgt van wat kan en niet kan. En dan nog eens te kijken. Hoe dan ook blijft het een lastige situatie, die je niet even in een uurtje praten hoeft/kunt beslissen. Iets wat ik nog bedacht, niets kwaad bedoeld: Hij was enig kind met gezonde ouders. Maar dit kindje heeft een "zieke" ouder.. Dat is niet te vergelijken. Ik kan me voorstellen dat het dan juist fijner is om met meer kinderen te zijn.
WAt lijkt me dat zwaar zeg als je partner niet meer kindjes wil jeetje zeg. Gelukkig hier niet aan de orde ben zelf zwanger van de derde als moest hij hier heel eventje over denken maar dat waren eigenlijk meer beren op de weg van bijv een andere auto maar verder niet Nou veel sterkte en hoop voor jouw dat het er ooit toch van komt. Ik weet dat t zo kriebelde zo gek kon t ook niet negeren
Tis een hele moeilijke beslissing. Ik heb zelf ook spierreuma. Voordat Emiel werd geboren hebben we er heel lang over nagedacht en over gesproken. Uiteindelijk vrij snel zwanger geraakt. Toen Emiel ca. 1 jaar was hebben we het over een tweede gehad. Wel of niet doen, wat zijn de consequenties voor mijn lichaam, hoeveel komt er op de schouders van mijn man terecht. Ymke is geboren na een zeer moeilijke zwangerschap en een bevalling die absoluut niet volgens het boekje verliep. Naderhand heel veel pijn gehad in het bekken en ik heb ruim 4 maanden niets kunnen doen. En Emiel ... ach .. die keutelde overal gewoon omheen. En nu ..... Ymke is ruim 1 jaar. Helaas heeft ze nogal wat problemen met allergie en veel oorontstekingen. We hebben een moeilijk jaar achter de rug met haar. Heel veel onderbroken nachten en nog steeds. De pijn van de reuma wordt er eerder erger dan beter op ... maar echt ... het is het voor mij meer dan waard dat we een 2e kindje hebben. Ik denk dat jullie samen de voors en tegens moeten afwegen. En ik denk dat het na verloop van tijd voor de kinderen makkelijker wordt. Ze worden zelfstandiger en kunnen steeds meer zelf. Steeds minder dragen e.d. En echt ... Emiel merkt niet dat hij een zieke moeder heeft, als ik een keer iets niet kan dan is dat gewoon zo en gaat hij naar zijn vader toe. Succes met het maken van deze hele moeilijke keuze. Als je evt. meer info wilt mag je me altijd een PB'tje sturen.
Tja ik weet hoe moeilijk het is als je man niet nog een kindje wil. Mijn man wil geen derde en er is ook echt geen discussie mogelijk. Ik laat het maar even. Je weet niet wat er nog gebeurd in de toekomst, maar pijn doet het wel. Liefs
Ik lees hier even mee. Wij zitten zelf ook met dit dilemma. Nou ja, dilemma, het speelt nog niet echt, maar ik heb een toekomst wens voor een derde kindje. Mijn vriend heeft deze wens niet. We hebben afgesproken het er voorlopig nog niet over te hebben, maar ergens wil ik toch de zekerheid dat we er over een jaar of twee weer voor gaan. Hij zegt dat het kan gebeuren dat hij nog van gedachten verandert, maar zoals hij er nu tegenaan kijkt, wil hij echt niet meer. Dit zijn echt zulke moeilijke situaties.