Ik vroeg me af hoe jullie sommige situaties aanpakken. Zijn jullie pleasers en doen jullie dingen die je eigenlijk heel ongelukkig maken om andere blij te maken. Onze vriendengroep heeft voorgesteld te gaan kajakken met zijn allen. Met elkaar een activiteit maar toch per gezin apart. Iedereen is helemaal enthousiast en vind het een goed idee. En ik heb eigenlijk al buikpijn van het idee. Ik ben nu eenmaal echt niet sportief en al helemaal niet stoer als het gaat om water en hoogtes. Ik ben meer het type van wandelingen, terrasjes , eten etc. Maar ik vind dat zo moeilijk om te zeggen dan op zo een moment omdat ik geen spelbreker wil zijn. En ook voor mijn kids natuurlijk niet leuk als alleen hun mama niet meegaat. Terwijl ik weet al ik wel ga heb ik er buikpijn van en ga ik het vreselijk vinden. Welke keus maken jullie op zo een moment? Durf je dan voor jezelf te kiezen? Durf je uberhaupt altijd voor je eigen geluk te kiezen?
Als jij dit echt niet ziet zitten en je ook denkt er achteraf niet met plezier op terug te kijken dan zou ik het niet doen. Dat is voor je kinderen namelijk ook niet leuk als jij er helemaal geen plezier in hebt. Ik zou zo’n uitstapje niet snel vanuit mijzelf initiëren en ik zou het ook best spannend vinden maar ik zou wel meegaan. Niet om anderen te pleasen maar ik weet van mezelf dat ik even over dat randje moet en dat ik het dan echt fantastisch vind om mee te maken.
Ik snap dat je het lastig vindt, maar ik zou echt niet gaan. Als je er nu al zo tegenop ziet. En ik denk dat je vrienden dat wel begrijpen, daar zijn ze vrienden voor, toch? En om op je vraag uit het onderwerp te antwoorden: nee (maar dat heb ik wel moeten leren)
Ik kan best dingen doen waar ik niet zo heel veel zin in heb, voor anderen. Maar als me iets echt zou tegen staan, of ik zou het eng vinden oid, dan zou ik daar zeker nee tegen zeggen. Zo opperde een vriendin (voor corona toen het nog allemaal kon) om naar een jaren 90 feest te gaan. Haar jaren 90 waren anders dan de mijne, om het maar even zo uit te drukken. Dus waar ik naar Pearl Jam, Nirvana, e.d. luisterde, was zij een gabber, en vond Mental Theo en consorten tof. Ik heb heel eerlijk gezegd dat ik daar nog niet naar toe zou gaan als ik ervoor betaald zou worden omdat ik waarschijnlijk stik chagrijnig en helemaal gek zou worden van die klere herrie. En nu wil ze naar de bioscoop (zodra het weer kan) om naar de Luizenmoeder te gaan. Ik hou echt niet van Nederlandse films en vind daar niet zo veel aan. Maar dit overleef ik dan wel weer en dan ga ik wel mee. Als we daarna of ervoor nog gezellig een terrasje pakken oid, ben ik allang blij. Dus het gaat er bij mij een beetje om waar mijn grens ligt. Jouw grens ligt zeer duidelijk bij dit voorstel van je vrienden. Dus daar zou ik zeker nee tegen zeggen
Dit herken ik wel. Ik kan best wel iets doen wat ik eigenlijk niet zo heel erg leuk vind, omdat een ander dat wel erg leuk vind. Maar dit is echt te ver uit mijn comfort zone merk ik. Tegelijkertijd vind ik het lastig voor de kids en mijn man (die allen wel hartstikke sportief zijn boehoe.... ) dat iedereen dan mee gaat behalve ik. Merk dat ik het dan toch moeilijk vind om voor mezelf te kiezen. Ik ben dan ook absoluut wel een pleaser hoor
Ik ben van nature ook een pleaser en ben door de jaren heen heel wat wijzer geworden en durf nu voor mezelf op te komen. Om die reden zou ik dus nee zeggen. Ik ga niet iets doen als ik het niet leuk vindt en al helemaal niet als ik niet zo heldhaftig zou zijn! Mensen begrijpen het echt wel en wie weet zit er nog wel iemand in jullie vriendenclub die er ook net als jij niet echt behoefte aan heeft....
Ik zou dit ook wel als een grens zien, maar ik ben van mijzelf wel teveel een pleaser. Lastig, en je man met kinderen laten gaan en aansluiten bij het drankje achteraf?
Ja, dat snap ik best. Dat is soms ook lastig en vervelend. Misschien kan je dan na het kajakken en dan nog gaan picknicken of een terrasje pakken oid.
Zal afhangen van de situatie. In mijn geval zou ik wel mee gaan kajakken dat lijkt me wel leuk namelijk. Maar als je hier buikpijn van krijgt zou ik het echt niet doen. Zo ga ik echt no way mee zo’n boomklim parcours.Is voor mij gewoon echt niet leuk, ik sta te trillen en te janken al bij het idee. Dus dan kan ik beter gewoon niet mee. als het iets is wat ik niet zo leuk zou vinden, maar de rest van de groep wel, en ik heb verder geen doodsangst ervoor (Zoals bij hoogtes). Dan ga ik wel mee hoor. Uiteindelijk is het dan vast wel gezellig. En ben ik ook iemand die er liever bij is geweest dan achteraf de verhalen hoor.
Ik doe vaak eens iets tegen mijn zin om andere tevreden te houden of blij te maken maar dat is wel binnen mijn normen en grenzen. Ik ga dus niet parachutespringen of hoogte parcours en toestanden doen om anderen te plezieren. Dan ben ik maar de "spelbreker" want daar begin ik niet eens aan.
Ook team pleaser hier. Ik ga soms naar familie op bezoek omdat dat hoort, ga naar dingen als MonkeyTown voor de kids en doe dingen met vrienden die ik mwah vind maar wel gezellig omdat we dan toch samen zijn. Er zijn wel grenzen natuurlijk, als ik echt buikpijn zou krijgen van het idee, het doodeng vind of buiten mijn normen en waarden vind vallen zou ik het niet doen en durf ik dat ook gewoon te zeggen. Man zou met kids alleen mogen gaan, ik zou dan wel rijden met de tassen droge kleren en vast op t eindpunt met een boek gaan zitten genieten van de rust!
Ik wilde eerst heel hard nee zeggen, maar ook ik ben wel een pleaser. Kajakken of gewoon een beetje peddelen? Daar zou voor mij al een groot verschil in zitten. Ik zou wel voor een beetje peddelen gaan, maar fanatiek kajakken ehhh nee doei! Ik zou wel mee gaan en uitzwaaien en ik denk dat jij dat ook moet doen. Soms zijn er gewoon momenten die de kinderen moeten delen met hun vader (zeg maar...)
dit... een saai dagje overleef je wel en laat hun dan maar gaan en dan kan jij meegenieten van de verhalen. Zonder dat je helemaal hoeft te weigeren.
Ja, ik doe ook regelmatig iets tegen mijn zin. Maar ook voor mij geldt: binnen mijn grenzen. Ik ga zeker niet naar een festival van Hollandse Levensliederen bijvoorbeeld, parachutespringen en dergelijke dingen ook niet, maar ik ga bijvoorbeeld wel eens mee naar een cafeetje, terwijl ik weet dat ik daar doodmoe en chagrijnig van wordt of mijn werk. Ik vind het leuk, maar wordt er ook doodmoe van. Teveel prikkels bedenk ik me nu, maar een drukke braderie vind ik dan weer reuze leuk en gezellig, net als een middagje op het terras. Het is een beetje geven en nemen, maar dingen waar ik buikpijn van krijg zou ik echt niet zo snel doen.
Kan je partner met de kinderen gaan kajakken en dat jij iedereen dan weer ziet als ze klaar zijn? Kan jij tussendoor rustig een boekje lezen of zo en op de waardevolle spullen van iedereen letten. Ik doe geen dingen die ik echt niet wil, ik doe soms wel eens dingen die ik iets minder leuk vind. Ik heb drie jongens die dol zijn op dino's en zo, ik heb het na een stuk of 4 musea hierover wel gezien, maar zij blijven het geweldig vinden, dus dan ga ik toch maar mee naar museum nr5. Maar ik ga niet survivallen of raften of zo.
'Man en kinderen gaan heel graag mee! Ik zorg voor een picknick na afloop'. Zoiets? Dan komt het niet zo hard over als dat je 'nee' moet zeggen