ik heb een maand geleden te horen gekregen dat ik een vroege mk heb gehad. op dat moment stortte mn wereld even in. ik heb vrij snel de draad weer opgepakt en ben verder gegaan zoals ik deed voordat ik zwanger was. helaas, dat blijkt niet echt te werken. op dit moment heb ik weer nek en rugklacht die net verdwenen waren na een half jaar en tig behandelingen later. nu loop ik weer bij de fysio en die zei dat deze klachten heel goed door de stress van de afgelopen tijd konden komen. ik heb nadat ik te horen had gekregen dat ik een mk had gehad alweer een aantal dingen te verduren gehad. eerst slecht nieuws bij de gyn, paar dagen later: keelontsteking, was ik net van mn verkoudheid af, kwamen de rode duiveltjes weer langs waar ik meer last van had dan voorheen. toen ik daar van af was kreeg ik last van mn darmen en mn maag en nu zijn mn nek en mn rug aan het feest vieren. ik geloof dat mn aanpak niet helemaal heeft gewerkt. ik dacht dat als ik gewoon verder zou gaan zoals ik gewend was het wel goed zou komen en dat ik het dan wel zou redden. had ik het ff mis. wat moet ik nu doen? liefs doris
Hoi Dorisn, ik wil steeds reageren op je topic, ik herken namelijk veel. Ik heb alleen steeds maar even tijd. Als ik straks op tijd thuis ben, zal ik nog even mijn ervaring met je delen. Liefs Hope
Hey dorisn, daar ben ik dan. Ik herken heel veel uit je verhaal. Maar ik denk dat het nog "normaal" is dat je nu erachter komt dat deze aanpak niet werkt. Ik kwam er pas na 9 maanden achter dat ik verkeerd bezig was. Het is goed dat je nu al zelf bemerkt dat het op deze manier niet werkt. De klachten van rug, nek, darmen kunnen idd heel goed door de spanningen komen. Dat heb ik zelf ook altijd. Het ging hartstikke goed met me en na de miskraam kreeg ik weer hoofdpijn en spanningen in mijn nek en ben ik ook naar de fysio gegaan. Wat je nu moet doen? Dat ligt natuurlijk eraan wat je zelf voor een persoon bent. Het belangrijkste is denk ik, erover praten. Met je vriend, familie of lieve vriendin. Ook je tranen eens laten gaan is heel belangrijk. Ik merk het nu bij mezelf. Mijn MK heb ik 30-06 gehad en het ging goed, maar de afgelopen dagen huil ik ook weer meer en vertel ik ook aan mijn man dat ik er zo`n verdriet van heb. Toen ik in februari dit jaar de klap kreeg van de MK van vorig jaar mei, heb ik aan de bel getrokken bij een psycholoog. Ik praatte er namelijk helemaal niet over en huilen deed ik ook niet vaak meer. Ik stortte me volledig op het werk. Tot ik opeens om het minste geringste zat te huilen `s avonds na mijn werk, en toen heeft mijn man ingegrepen. Ik was mezelf helemaal aan het vergeten en rende maar door, maar ondertussen had ik al mijn verdriet verstopt. Bij de psycholoog was het op het begin heel moeilijk. Ik ging daarheen en dacht: wat moet ik nou dalijk vertellen en hoe krijg ik die 3 kwartier om? Nou ik zal je zeggen, dat gaat helemaal vanzelf. Zij trok wel alles uit me. Ik ben dus in februari begonnen en uiteindelijk in mei, 1 jaar na de vorige MK kon ik pas zeggen dat ik de MK echt een plek had gegeven en weer positief in het leven stond. Dat resulteerde bij mij in een zwangerschap die helaas weer mis is gegaan. Maar ik heb wel het idee dat ik het nu beter aankan. Alhoewel ik nu zelf ook even een dip heb. Wat ik eigenlijk wil zegen is, het is nog niet te laat om zelf wat aan je verdriet te doen. Praat erover met je vriend of iemand, maar ga het vooral niet uit de weg. Dan gebeurd je hetzelfde als mij. En misschien is een psycholoog toch wel wat voor je. Verder kun je zelf ook proberen om wat aan ontspanning te doen. Geniet van de dingen die jullie samen doen. Ik ben op dat moment bewust dingen met ons tweeen gaan doen, voorheen als we gingen uit eten vroegen we vrienden mee, maar steeds vaker gaan we nu met z`n tweeen, lekker praten bij een etentje en een glaasje wijn. Het is een heel verhaal; geworden en ik weet niet of je er wat aan hebt, maar ik wilde deze ervaring gewoon met je delen. Heel veel sterkte ermee. Liefs Hope