Wij hebben ook besloten voor een tweede kindje te gaan.. Ik ben sinds juli gestopt met de pil (was 8 maanden weer aan de pil sinds de bevalling van onze zoon) en toen gelijk na het stoppen ongesteld geweest, en daarna helemaal niet meer, de boel is dus nog lang niet op orde dus ik denk dat het nog wel even zal gaan duren voor ik weer zwanger ben. Toch vind ik het wel moeilijk, twijfel soms ineens heel erg. Ik heb na de bevalling een lichte postnetale depressie gehad en heb een paar maandem antidepressiva geslikt.Lastige start met koemelkallergie en reflux in combinatie met een zeevarende man die veel van huis is vond ik het erg pittig. Ik ben heel gejaagd en snel kriebelig en erg onrustig. Ik ben juist blij dat onze zoon wat ouder is, die babytijd vond ik erg zwaar. Ik vind het moeilijk dat ik een groot deel van mijn sociale leven kwijt ben, ik werk nu ook niet aangezien mijn man veel weg is dus ik voel me erg opgesloten, de muren kwamen soms erg op mij af. Nu gaat dat beter, maar ik vind het erg moeilijk om de lege dagen te vullen en elke dag maar weer te bedenken wat te doen die dag. Dus ik ben blij dat Thijs nu ouder is en er meer regelmaat is. Maar als er een baby bij komt, beginnen we weer opnieuw. Ik ben zo bang dat ik weer terug zal vallen. Herkennen sommige mama's dingen uit mijn verhaal?
Ik herken het niet,onze zoon is dan ookal bijna 7jaar. Maar als ik eraan denk dat ik met 2 jonge kinderen zou zitten die verschoond en beziggehouden moeten worden zou ik het ook niet trekken! Ik zeg "bij twijfel niet doen". Maar dat is vast niet het antwoord waarop je zat te wachten..sorry!
Tja idd dan zou je zeggen niet doen, ik lees zo veel mensen die twijfelen voor een tweede kindje, het is ook niet dat ik altijd twijfel. Soms komt dat ineens op.. En helemaal niet dat mij 2 kindjes niet leuk lijkt, dat lijkt me juist super, maar ik ben zo bang dat ik spijt zal krijgen, of dat ik weer een terugval zal krijgen...
mijn mening: het is zo'n beetje hetzelfde als bij een eerste kindje. Velen wachten omdat ze niet goed weten of het al het juiste moment is om aan kindjes te denken of nog niet... maar bij een eerste weet je toch helemaal niet waar je voorstaat (ok je kan je wel veel inbeelden, maar helemaal zeker ben je het nooit) ikzelf zou ook nooit twee kids dicht op elkaar willen voor dezelfde reden als Melanie aanhaalt, maar langs de andere kant je zit nog in het ritme van verschonen en va(a)k(er) wakker worden 's nachts... mijn zoontje is nu overdag droog en slaapt lekker de nachten door, en als ik bedenk dat we binnen een jaartje (hopelijk!) terug onderbroken nachten zullen hebben, dan zegt ergens een minimini procentje van mijn verstand NEE begin er niet opnieuw aan... maar als ik dan zwangere dames rond mij zie dan word ik helemaal week en denk ik ach kom maar op met die onderbroken nachten... dus twijfels zijn wat mij betreft helemaal normaal... succes ermee hoor!
Grappig, in een boek van Marielle Kroon (zwanger worden. Een handboek voor kinderwensers en twijfelaars) staat juist bij twijfel: doen! Mijn kindjes schelen krap anderhalf jaar en het is soms een vreselijk gegoochel om alles in goede banen te leiden. Met een babytje aan de borst en een dreumes aan mijn enkels wist ik regelmatig niet meer hoe ik het allemaal moest volhouden. Keyword is loslaten. Hulp inschakelen, af en toe helemaal eruit, je rustmomenten pakken. Het ging steeds beter. Alleen heb ik nog steeds last van een chronisch slaaptekort, maar ik houd vast aan mijn overtuiging dat onze kleine dame ooit toch echt gaat doorslapen. Ik kan je twijfels en je angsten niet wegnemen. Een klein baby'tje kost nu eenmaal heel veel energie. Ervaring met pd heb ik niet, je gemis aan sociale contacten en het opgesloten gevoel herken ik zeker. Al had ik dat na de geboorte van nummer 2 een stuk minder. En ze zijn zo ontzettend leuk met zijn tweeën! Maar ja, zullen we nou een derde proberen of toch (nog) maar niet?
haha bij twijfel: doen --- wou nog even toevoegen: ik heb al een tijdje zin in een tweede maar mijn man zag dit echt niet zitten, hij was van mening één kindje is welletjes... tot vorige week hij opeens het onderwerp zelf aanhaalde en zei dat we ervoor zouden gaan... ik vind het wel belangrijk dat beide ouders op één lijn zitten wat dat betreft ---
Maar ik denk dat het bij ts Mss anders is omdat zei al in een depressie gezeten heeft en haar man veel op zee zit waardoor zij dus vaak alleen thuis is. Dus dan zou ik zeker zeggen "bij twijfel nog eens alles goed doornemen" En dan er met z'n 2en over praten. Ik vind het juist heel handig nu zoonlief een beetje "zelfstandig" is en begrijpt dat ik straks veel aandacht aan de baby moet geven omtrent verzorging Als ik nog een kind zou hebben in de luier en die bv niet alleen in een speeltuin kan spelen omdat alles te gevaarlijk is, ik denk dat ik dan niet snel van huis zou gaan alleen.
bedankt voor jullie reactie's. Het lijkt me wel erg leuk nog een kindje, maar mischien moeten we het gewoon nog even uitstellen, Thijs ia ook nog jong dus we hebben tijd zat. Wij zijn zelf 27 en 29 dus ook nog tijd zat. Aan de ene kant is het idd zo dat je nu nog in de luiers zit, maar als thijs straks ouder is is het mischien wel weer makkelijker... Ik ga alles goed op een rijtje zetten, en er veel over praten met mijn man.. Als ik nou twijfelde af 2 kinderen wel leuk is, dat is het dus totaasl niet.. Ik ben vooral erg bang of ik het wel aan kan..
Hoe gaat het nu dan met je eiland? Ben je al van de anti depressiva af? Nog depressieve gevoelens? Heb je nog hulp van iemand om met de gevoelens om te gaan? Denk dat dat soort dingen goed is om na te gaan, kijken hoe sterk je nu bent. Als je de twijfel hebt of je het wel aankan, zou ik inderdaad nog even goed nadenken en eventueel wachten. Je kinderen hebben er niets aan als hun moeder niet lekker in haar vel zit...
Die twijfels heb ik ook gehad.. een hele lange tijd. Vorige maand de knoop doorgehakt en zie mijn onderschrift! Ons zoontje was heel moeilijk met drinken etc..te vroeg geboren. Ben erg ziek geweest in zwangerschap.. Maar toch zag ik dit niet als compleet.. Ik dacht als ik het nu niet doe wordt de stap steeds groter. Maar het is voor ieder natuurlijk anders! Maar je zoontje is ook nog maar net een jaar zie ik, dus je kunt altijd nog even wachten wanneer jij denkt dat het moment daar is. Mijn zoontje is bijna 2 en begrijpt al zoveel en dat maakt het straks wel een stuk makkelijker! Ik zou er in ieder geval voor gaan als jij je helemaal goed voelt!
Ik heb de antidepressiva maar kort gebruikt, in een lichte dosis aangezien het een lichte depressie was. Ik heb in die tijd een paar keer met een psygoloog gepraat, als had ik niet het idee of dat wat uithaalde.. Die antidepressiva ben ik in juni mee gestopt, en ik voel me prima, ben niet terug gevallen gelukkig..
Je verhaal is herkenbaar voor mij. Niet om een tweede kindje, wel voor een derde kindje. Na de geboorte van onze jongste dochter ben ik in een depressie geraakt. Mijn hele leven heb ik snel last van stemmingswisselingen, vooral hormoon gerelateerd. Na de geboorte van mijn jongste dochter ging het snel bergafwaarts. Wat je omschrijft als prikkelbaarheid en gejaagdheid, onrust was mij op het lijf geschreven. Mijn droom was altijd 3 kinderen. Voor mijn gevoel stond ik op een kruispunt: op deze manier kon ik geen drie kindjes krijgen. Ik moest het roer wel omgooien. Ik heb professionele hulp gezocht en heb het afgelopen jaar veel gepraat en geleerd om anders in het leven te staan. Rust nemen, mijn gevoelens accepteren en te delen. Zoveel nieuwe inzichten gekregen. De eeuwige onrust is weg. Natuurlijk is die er af en toe maar, ik weet nu wat ik moet doen of denken om het weg te krijgen. Hierdoor sta ik nu volledig open voor een derde kindje. Natuurlijk spannend want, hormonen hebben nog veel invloed. Ik kan er echter beter mee omgaan. Mijn advies zou zijn om eerst meer zekerheid te krijgen voor een tweede kindje. Wat je omschrijft zijn signalen om nog even te wachten. Ga ontdekken waar je onrust en gejaagdheid vandaan komt. Waar loop je voor weg? Zorg ervoor dat de extra risicofactoren voor een pnd kunnen worden weggenomen. Zo begin je met meervertrouwen aan een zwangerschap. Fijn voor jezelf en je gezin. Sterkte met je overwegingen.
Helaas zijn die risicofactoren niet weg te nemen. Je weet van te voren niet of je kindje een lastige start gaat krijgen, Mijn man is gewoon veel op zee, en je zit meer thuis met minder sociale comtacten.. Dat zijn de grootste punten waar ik het moeilijk mee had..
Jep... heel herkenbaar! Einde zwschap zkh opname ivm dysmatuur kindje. Na geboorte couveusetijd, slecht slapen, heel veel huilen. Zkh dacht aan reflux + zkh opname om mij te ontlasten want ik zat tegen een pnd aan... nouja, ik had ook een lichte maar zonder medicatie. 9 weken heeft ons zoontje slecht geslapen, gespuugd en gehuild. Met 9 weken geopereerd aan een liesbreuk en kreeg een "ander" kindje terug. Vanaf toen ging het langzaamaan een stuk beter. Maanden later kreeg ik geen hartverzakking meer als zoon snachts ineens ging huilen. Ik kreeg meer zelfvertrouwen en we zijn gaan denken aan een 2e kindje. En ook ik twijfel wel eens. Maar dat is dan op zo'n moment dat zoon snachts spookt maar dat is max 1 x per maand ofzo. We zijn er voor gegaan vorig jaar toen ons zoontje 1 was geworden. Helaas tot op heden nog niet gelukt. Wél wil ik, als het nog gaat lukken om zwanger te worden, even een afspraak maken bij de huisarts. Gewoon voor mijn gevoel van "dan zijn ze op de hoogte" Mijn omgeving is ook op de hoogte van mijn pnd en zo ook het cb. Meer kan ik niet doen op het/dat moment. Ik denk dat iedereen wel eens twijfeld. Zelfs de papa's en mama's van voorbeeld kindjes. Want wie weet word de volgende wel een draakje?
Oja... wbt eenzaam, opgesloten voelen e.d. Ik heb ook dagen dat ik denk... wat gaan we nu toch eens doen. Vooral als het slechter weer word. Maar de oudste word zelfstandiger en daar horen ook weer andere activiteiten bij. Lijkt mij dat de activiteiten zo steeds meer divers worden om wel een week mee te vullen? En ook die nieuwe babytijd gaat voorbij. Net zoals het nu met je oudste steeds gemakkelijker gaat met op pad gaan. En eigenlijk vliegt die babytijd wel voorbij achteraf gezien vind ik. Ook ik vind die babytijd niet zo leuk
Stopcontact, dank je wel aan je begrijpende reactie. Het voelt zo foed dat iemand mij helemaal begrijpt... Je hebt gelijk, de babytijd vliegt voorbij, en idd met de kids kunnen we steeds meer leuke, en andere dingen gaan doen, en de tweede baby neem je dan gewoon ook mee. Bij een tweede zal je ook wel minder pietluttig zijn als bij de eerste hoop ik.. Ik kijk er vreselijk naar uit dat hij op een leeftijd is dat je een beetje het hem kan communiceren. Niet niet allees wijzen en brullen is. thijs zegt nog geen woord namelijk..