Ik weet niet meer wat ik moet doen of hoe ik dat moet aanpakken, maar onze dochter kan zich soms zo aanstellen, tenminste dat zeggen heel veel van onze familie. Weet zelf eigenlijk niet echt of het aanstellerei is?!!! -Ze wil met niemand uit onze familie mee om b.v. even iemand anders op te gaan halen voor een verjaardag. Dan gaat ze gelijk huilen en naar mama roepen. -Oma ging haar vanmiddag op de psz ophalen en ja hoor, iets later belde ze gelijk weer dat ik haar kan komen ophalen omdat ze alleen maar aan het huilen was. (en opm school zat ze de hele ochtend al te vertellen dat oma haar kwam ophalen, helemaal blij) -Ze wil bij niemand gaan slapen of bij iemand van onze familie of ook vrienden een middag gaan spelen. -Ze wil niks alleen doen, alleen maar mama, mama, mama, waar je ook naartoe gaat -b.v. vanmiddag op een verjaardag pakt haar iemand vast omdat zij die persoon ook uitdaag en dan gaat ze opeens helemaal over de toeren, huilen en naar mama roepen. Ik kan nog wel heel veel opnoemen, maar misschien hebben jullie hier al genoeg aan. Ik bedoel, als ik andere kinderen zie die graag iets met hun nichtjes gaan doen of bij oma willen gaan slapen of vrienden. Waarom wil en kan ze niks zonder mama, ik kan gewoon nooit weg. Hoe moet ik dat aanpakken???
Toch een vorm van verlatingsangst??? Ja hoe kun je zoiets het beste aanpakken Miss via een soort spelletje (kiekeboe/verstoppertje) dat jij een paar min weg gaat en daarna tevoorschijn komt zodat je dochter ziet dat jij gewoon terug komt???????/ Lastige situatie idd iig succes ermee en hoop voor jou en voor je meissie dat er n tip binnen komt die goed helpt
Ze wil soms niet eens bij papa blijven, ook wil ik even naar de winkel wil en moet ze mee. Het is wel mijn dochter, maar woord er nu wel aardig gek van. Ze zeggen ook weleens dat het over gaat als ze ouder woord, maar wanneer is dat?
Ze woord eind maart 4 jaar en moet ze ook naar de basisschool Tot nu toe is het ook niet altijd makkelijk op de psz en dan moet ze wel bijna iedere dag naar school en ook s'middags. Ben benieuwd wat het dan woord?!!
Ze woord eind maart 4 jaar en moet ze ook naar de basisschool en tot nu toe is het al niet makkelijk op de psz. Ben benieuwd hoe dat gaat woorden. Heb het al zo vaak geprobeerd om uit te leggen dat ik altijd weer terug kom, niks helpt!
Ze was tot ze 1 1/2 was elke week overdag bij een vriendin als ik moest werken of bij oma en opa en dat ging redelijk. Als ze s'nachts weleens bij een tante of oma moest blijven slapen was ze toen ook al onrustig. En toen moest ze naar een kinderdagverblijf en ging het een paar weken goed en weer een paar weken wat minder (niet willen eten, overgeven... noem maar op) Soms gaat ze graag naar school, soms loopt ze s'ochtends al te huilen en ik wil niet naar school. En het laatste jaar wil ze niks meer zonder mama, zelf als oma haar gaat ophalen gaat ze al naar een half uur zeuren wanneer mama nou komt. Ze wil ook niet even met oma of een nichtje naar dorp. HELEMAAL NIKS
Tjonge zeg, dat lijkt me wel heel heftig. Je zou haast denken dat ze problemen heeft gehad met de hechting. De eerste drie jaar van een kind zijn het belangrijkste voor z'n/haar hele latere leven, want dan vormt zich de hechting. Als er dan teveel wisseling is geweest in opvoeders, dan kan ze daar op latere leeftijd last van krijgen. Nu zeg ik natuurlijk niet dat dat bij jouw dochter zo is, maar het lijkt me niet normaal. Als ik het vergelijk met ons zoontje van bijna drie. Hij is ook wel een mama's kindje hoor, we hebben heel lang op hem moeten wachten en ik was/ben veel met hem bezig, maar hij gaat zonder problemen een middag met papa op stap, of met z'n grote broers, en naar de psz, hij vindt alles prima. Dus het gedrag van jouw dochter lijkt me zeker vreemd, en voor jou ook heel vermoeiend. En als je haar hard aanpakt? Of bv, dat je haar beloont met iets leuks als ze eens een kwartiertje alleen naar de tv kijkt, en jij gaat de bedden opmaken (ik noem maar ff wat)... Misschien kun je haar zo wel steeds wat meer tijd van je laten afwennen. Maarja, alle kans dat je zoiets allang geprobeerd hebt. Als het CB je niet kan helpen, zou ik toch eens naar de huisarts gaan. Tjonge, moeilijk zeg! In elk geval heel veel sterkte ermee!
Ben je misschien wat te beschermend naar haar toe? Dat je zeg maar geneigd bent om alles voor haar op te lossen en haar niet veel ruimte geeft om haar eigen wereldje te verkennen?
Nogmaals gewoon gaan, ze is bij papa toch in goede handen, dus je hoeft je inprincipe geen zorgen te maken. Laat ze het zelf maar uitzoeken, komt wel goed. Neem afscheid en ga gelijk weg, dus niet blijven hangen, want dat is onduidelijk voor een kind. Ik denk dat als consequent het gedrag negeert, dat ze het uiteindelijk opgeeft. Al kan het wel een paar weken duren, ze zal ongetwijfeld je grenzen nog meer gaan opzoeken en dan is het belangrijk dat JIJ de langste adem hebt. Volhouden dus! EN niet geheel onbelangrijk, prijs haar de hemel in als het wel goed gaat, want daarmee leer haar het gedrag aan wat je graag van haar wilt zien. Wat een grote meid ben jij! Wat kan jij dat goed! Ik werk zelf in de kinderopvang met kleintjes van 4/5 jaar en vooral als ze net nieuw zijn, komen ze wel eens met dikke tranen uit school dat ze naar mama willen, maar ik praat er dan gewoon een beetje overheen als je begrijpt wat ik bedoel. Mama moet werken, die komt je straks halen en dan begin ik over andere dingen.. afleiden dus. Hoe meer je erop in gaat, hoe groter het drama wordt, maar dat is mijn ervaring. Ik hoop dat je hiermee wat kan. Liefs Huismus
ik ben het met huismus eens,vraag me alleen wel af of er niet iets negatiefs is voorgevallen bij het kdv destijds. hoe waren de leidsters? kan het zijn dat ze daar een onveilig gevoel heeft gekregen? het kan aanstellerig gedrag zijn maar er kan ook iets anders achter zitten....
De leidsters zijn super lief en zorgen goed voor haar als ze het weer moeielijk krijgt, denk niet dat het aan hun ligt. Ik moet haar idd. misschien nog wat meer los laten, maar kan me niet voorstellen dat haar gedrag daar door kan komen.
Ik heb twee tips voor je: 1) Kijk eens heel goed wat je zelf doet. Hoe is jouw gedrag naar haar? Stimuleer je haar of bescherm je haar (beide natuurlijk maar soms overheerst het één of het andere extreem). Laat je zien dat jij vertrouwen hebt: vertrouwen in andere mensen, vertrouwen in haar etc etc. EN dat papa even belangrijk is! 2) oefenen! Ga oefenen met even weggaan. Het klinkt alsof je kindje moet leren om vertrouwen te hebben dat je wel weer terugkomt. Eerst even uit de kamer, dan even een half uurtje boodschappen doen, dan wat langer. Tot dat ook logeren gaat. Het lijkt er op dat je kindje extreme verlatingsangst heeft. Die angst kan je niet doorbreken maar ze moet leren dat die angst niet nodig is. Ga anders eens naar je huisarts of opvoedadvies. Het is wel heel belangrijk dat dit verandert.. op deze manier krijgt je dochter niet de kans om zich optimaal te ontwikkelen. Veel sterkte!
Maar hoe kan je je kind teveel beschermen en hoe kan ik haar los laten of haar b.v. meer stimuleren? Ik let idd. wel een beetje te veel op haar en heb altijd wel mijn mening klaar staan. Wil het wel maar hoe?
Maar verlaatingsangst, ik weet niet. B.v. op de verjaardag vanmiddag, dan daagt ze haar neefje of wie dan ook uit en als die persoon haar dan pakt is ze opeens helemaal overstuur en gaat ze huilen en naar mama roepen. Ik zit er toch naast en ze vraagt er toch om?!!
Als ik je zo hoor, denk ik dat het handig is om een pedagoog erbij te halen, (verwijzing kun je krijgen via CB). Dit is namelijk niet normaal voor haar leeftijd, en ik vermoed, uit wat je zegt, dat het te maken heeft met jouw houding naar haar toe. Denk toch wat te beschermend. Dat is lastig van jezelf te zien, maar zo'n pedagoog kan je daarover wel feedback geven en je vertellen hoe je situaties anders aan kunt pakken. Dit is wel DE leeftijd om ermee aan de slag te gaan: hoe ouder ze zijn, hoe lastiger het wordt... Ik zou dus zeggen: die verwijzing vragen!
Heb een tijdje geleden mijn arm gebroken en mijn dochter van toen 2 1/2 was toen zo begaan met mij dat ze me niet alleen wilde laten. Toen het weer beter met mij ging, was dat meteen weer over. Ben jij misschien ziek ofzo? Heeft ze misschien het idee dat jij haar nodig hebt?
Ik ben het met Rozemarijke eens, gewoon een verwijzing vragen. Onbewust kun je dingen doen, die haar gedrag versterken of misschien is er wel een andere reden voor haar gedrag, maar het lijkt me wel zo zinvol om dit nog aan te pakken voor ze naar de basisschool moet, ik denk dat ze daar anders nog wel eens flink wat problemen mee gaat krijgen. Wat doe je dan trouwens uiteindelijk als ze een kind uitdaagt en dat kind geeft hij bijv. een duw en ze gaat gelijk om jou roepen?