Ik vraag me af of er hier op het forum moeders zijn met adhd, add, Asperger en autisme, borderline oid die mij kunnen vertellen hoe het hen toch is gelukt om een goede leuke moeder te zijn. Misschien een heel persoonlijke vraag, dat besef ik (PB mag ook!). De reden dat ik het vraag is dat ik zelf adhd (en mogelijk, maar dat is nooit echt getest alleen gesuggereerd, een lichte vorm van Asperger)heb en bijna 33wk zwanger ben. Ik ben op dit moment heel erg aan het twijfelen aan mezelf. Kan ik wel een goede moeder zijn? Wat doe ik ons kindje aan om hem te willen opvoeden ondanks mijn adhd? Ik ben zo'n kluns, ik kan nog geen ***appel vasthouden zonder die te laten vallen, hoe moet het straks met de baby? Iedereen zegt steeds "komt wel goed, gewoon goed opletten wat je doet en je zult zien dat het heel goed gaat", maar ik heb maar 1 kans om van mijn zoon een gelukkig kind te maken, zodat hij later terugkijkt op een fijne jeugd. Gewoon goed opletten is zo simpel gezegd, als dat kon dan zouden mijn boodschappen niet over de parkeerplaats van de supermarkt rollen en dan zou ik op mijn werk niet de bijnaam schaapje hebben vanwege de foutjes en onoplettendheidjes. Ik weet ergens wel dat ik niet dom ben, ben zelfs cum laude HBO afgestudeerd, maar het komt er niet uit. Ik durf het niet goed met de verloskundige te bespreken, omdat ik in het 1e trimester nogal depri ben geweest en zij me sindsdien als extra kwetsbaar beschouwd. Mijn vriend zegt ook dat ik gewoon goed moet opletten en dat we allemaal wel eens een mindere dag hebben. Ik heb wel hulp van een coach, maar dat is pas net opgestart en ik zie haar maar 1x per 6wk. Het is nog aftasten hoe ze mij het beste kan helpen. Is er iemand die mij is voorgegaan in een situatie als deze en mij een hart onder de riem wil steken dat het WEL kan?
Vanuit mezelf kan ik je moeilijk adviseren aangezien ik het niet heb. Maar mijn vriend heeft ADHD en die was ook vaak "bang" of dat wel goed zou gaan met het opvoeden van een kindje en of hij het wel allemaal zou trekken. En eerlijk... het gaat allemaal zo vanzelf! Ons kindje is zelfs een papakindje en dat zal hij niet voor niets zijn Je zult je eraan moeten overgeven. Iedereen maakt foutjes, ik ook. Wij vonden het ook een vreemd idee dat wij ineens een baby in huis zouden hebben, dat wij ouders zouden zijn. Maar na dag 1 was het alsof hij er al jaaaaren was en de omgang ging ook als vanzelf. Hij heeft de kleine overigens tot nu toe nog nooit laten vallen. Alle ongelukjes zijn telkens bij mij gebeurd
Geen ervaring mee als ouder zijnde,maar mij interesseert dit onderwerp om een andere reden. Wat ik je als eerste mee wil geven is,pak jezelf niet te hard aan! Ouders met een 'etiketje' hebben vaak de neiging te vergeten wat de leuke dingen zijn van hun stoornis. De creativiteit,het inlevingsvermogen in een kind.. etc etc.. noem maar op! Vraag bijvoorbeeld iemand die je vertrouwd,je man,moeder,zus of gewoon een vriendin om jou te begeleiden. Dat zij jou eventueel kunnen vertellen wat je anders zou kunnen doen,mocht je dit graag willen weten natuurlijk. Grote kans dat je moedergevoel het meteen overneemt en je twijfel voor niets is,maar dat weet je nu eenmaal niet vantevoren,dus ik kan me je gevoel NU ook goed voorstellen. Onthoudt sowieso dat geen enkele mama perfect is,dat iedereen zijn of haar fouten heeft. Ook de ouders zonder 'etiket' zijn weleens geen leuke ouders. Pak jezelf niet te hard aan!
Hier een geweldige papa met ADHD. De kids zijn dol op hem. Maar het zorgt wel voor heel veel problemen. Toen ze klein waren viel het nog wel mee en was hij vooral vreselijk druk en gezellig met de kids. Maar nu ze ouder zijn kan hij zijn foutjes niet verbloemen dat accepteren de oudste twee niet meer. Hij reageert bijvoorbeeld vreselijk impulsief op een vraag. Denkt niet na over wat de vraag is of geeft antwoord zonder er bij na te denken en dat botst vreselijk met een puber. Dat maakt het wel heel lastig. Maar zijn mijn kids ongelukkig? Ik kan met zekerheid zeggen dat ze een fijn leven hebben. ADHD heeft nl ook zo zijn positieve kanten al kan ik er niet altijd om lachen als ik de boel weer moet lijmen...
Ik heb geen ervaring met ADHD of asperger of iets dergelijks; maar wel met twijfels tijdens de zwangerschap. Ik was als de doods dat ik met mijn verleden - dysthyme stoornis/depressiviteit & suicidaliteit - na de bevalling in een gat zou vallen en er aan onderdoorgaan. Ook vanwege een depressie na de bevalling vanwege de hormoononbalans. Niemand kon die angst echt wegnemen en dat voelde best wel eenzaam. Dat is overigens dus één valkuil waardoor je weg kunt zakken, eenzaamheid en rotgevoelens Maar het is goed gekomen hoor! Ik was/ben niet te stoppen Ik heb bijna nergens last van gehad NA de bevalling.
Elke vrouw die voor het eerst zwanger is zal die onzekerheden hebben. Kan me voorstellen dat ze bij jou wat heviger zijn (?) Maar zodra die kleine er is gaat het vanzelf, nah ja, je krijgt natuurlijk hulp van de kraamzorg om te leren om je kleintje in bad te doen, luier verschonen enzovoorts. De zorgen om je onhandigheid, ik kan ook zo'n kluns zijn.....en nog nooit mijn kinderen laten vallen of zo. Je gaat automatisch voorzichtiger om met je kinderen, dat zit in je
Hier een papa met ADD symptomatiek (als kind nooit officieel gediagnosticeerd, en tegenwoordig interesseerd het em weinig) en ikzelf ben een mengvat van verschillende dingen. Ik vertoon meerdere trekken van meerdere 'aandoeningen' maar niks dat er met kop en schouders bovenuit steekt, heel handig is dat. Afijn, momenteel zijn we in verwachting van spruit 2.0 Onze zoon is 6, en tja zijn wij goede/leuke ouders? Dat zou je hem moeten vragen Ik denk dat we het wel okay doen, gezien het feit dat hij ons regelmatig helpt herinneren dat ie ons lief vind/van ons houdt, en regelmatig wil knuffelen. Ik denk dat je eerst en vooral voor jezelf moet bepalen, wat een goede/leuke ouder is. Wanneer ben je dat, in jouw ogen? Je doet wat je kan, met de mogelijkheden die je hebt om het zo goed mogelijk te doen. Tenminste, dat is ons idee bij ouderschap. Over onhandig zijn (een kluns zijn) ja, het is makkelijk gezegt "gewoon beter opletten", maar instinctief weet je, hoe kwetsbaar dat nieuwe leven straks is, dat is compleet niet vergelijkbaar met die boodschappen die je af en toe laat stuiteren. Dus ja, het komt wel goed. Het zal je verbazen wat er straks in je omhoog komt, zodra die kleine er is. En als je echt niet anders kan, dan moet je dat bespreken met je coach en duidelijk aangeven dat 1x per 6 wkn toch echt geen zoden aan de dijk zet, ook voor je eigen gemoedsrust niet. Succes in ieder geval!
Persoonlijk kan ik je niet gerust stellen. Wel kan ik je advies geven. Als je op je rust gesteld ben of andere dingen of heel veel last hebt van stress probeer na je bevalling zo min mogelijk extra stres er bij te krijgen. En probeer op je zelf te vertrouwen. Laat je niet gek maken en al het begin is moeilijk. Laat de boel de boel wil niet te veel te gelijk. Dat is een grote val kuil geweest bij mij. Zo ontzettend onzeker zo veel stress er bij. Dat het hier wel mis ging. Twee keer zelfs bij de tweede gelukkig minder omdat ik al wat sterker was. Ik heb borderline kenmerken angst en hechting.s probleem. Eerst was het alleen borderline met depressie terug kerende. Heb me ook heel vaak schuldig gevoeld omdat ik niet de ( normale moeder was die ik zou willen zijn) En ga ook niet verder. Je staat op een keer punt in je leven. En het is zwaar maar ook gezonde moeders krijgen deze twijfels en met de meeste komt het allemaal wel goed. Veel plezier met het einde van de zwangerschap( genieter nog even lekker van) Bedoel ik positief.
Ik was extreem onzeker als zwangere en de eerste levensmaanden van mijn oudste, ik stond er mee op en ging er mee naar bed en dacht zo af en toe echt dat ik het niet vol ging houden, maar weet je? Het leven had iets anders voor me in petto Ik heb doorgezet, een paar gesprekjes met een psycholoog gehad en verder hard aan mezelf gaan werken, de juiste richting op. Ik stuitte op het boek 'het mama masterplan' en dat werd een leidraad voor een tijdje, totdat ik genoeg vertrouwen kreeg om het zelf te doen. Nu kijk ik graag op pinterest, daar staan veel leuke tips/quotes/ knutselideeën op. Mijn kinderen zijn nu 7 en 4 jaar, doen het super op school, genoeg vriendjes, ik krijg regelmatig complimentjes op hun beleefde gedrag van leerkrachten en andere moeders (bijvoorbeeld na het spelen, dat ze zich keurig gedragen hebben) en ik zeg niet dat ik perfect ben, maar ik heb die drang naar perfectie leren loslaten. Wees idd niet te streng voor jezelf, perfect is helemaal niet leuk! Je kinderen krijgen dat mee en worden dan zelf ook zo perfectionistich, waarbij een laag zelfbeeld een valkuil is, omdat niemand perfect is. Waak ervoor dat je aandacht besteedt aan de liefde voor je kinderen, die je straks echt wel gaat voelen. Laat je niets aanpraten en zeker niet door jezelf! Jij gaat de meest geweldige imperfecte moeder zijn voor jouw kroost, want 'hun ziel heeft jou als hun moeder uitgekozen', of je er nu in gelooft of niet...het blijft een mooie gedachte.
Ben bekend met ernstige depressies en tijdens de eerste zwangerschap was ik bang dat het terug zou komen. Dat is toen niet gebeurd maar tijdens de 2e kwam het terug. Eerst leek het niet zo erg te zijn maar twee jaar geleden ging het helemaal mis. Vandaag tijdens therapie over schuldgevoel en geen goede moeder te zijn. Door me bewust te zijn van wat er aan de hand is. alles er aan te doen om beter te worden en naar de kinderen te benoemen dat als ik sneller boos ben dat niet in aan hen ligt benadrukte mijn behandelaar dat ik het echt goed doe zo. Mijn vriendin is othopedagoog en dan zou je denken dat die de perfecte opvoeder is maar ook die doet wel eens dingen waarvan ik denk dat ze dat wat consequenter kan aanpakken. Niemand is perfect maar zolang je je bewust bent wat voor jij uitdagingen zijn en ondersteuning aanpakt wanneer er iets aan de hand is dan komt het allemaal wel goed.
Mijn labels; ME Fybromyalgie Syndroom van Asperger Tot nu toe gaat het heel erg goed, PB me maar met vragen 😊