Hoi allemaal, Ik wil graag even mijn verhaal delen. Op 3 maart 2011 ben ik de moeder geworden van een prachtige dochter. Ik heb een behoorlijk zware bevalling gehad met een zeer slechte start voor mijn dochter. Ze scoorde een 1 en is door het oog van de naald gekropen. Op het moment van de geboorte heb ik dit niet beseft, later wel heel veel moeite mee gekregen. Ze was de eerste dagen namelijk niet bij mij in het ziekenhuis. Eenmaal thuis kon ik heel weinig voor haar doen in de eerste week, omdat ik door diverse vacuums, veel gesjor en een flinke knip niet heel mobiel was. Nog steeds neem ik mezelf dat ontzettend kwalijk. Ik twijfel daardoor zo ontzettend aan mezelf: heb ik wel genoeg voor haar gedaan? Heb ik haar wel genoeg liefde gegeven? Ergens weet ik van wel, maar het blijft aan me knagen. Ook flopte de borstvoeding, waardoor ik meteen al het gevoel had dat ik een slechte moeder was en dat eigenlijk nog steeds wel zo voel. Heb ik er wel genoeg aan gedaan? Ben ik wel tot het uiterste gegaan? Waarschijnlijk wel met bijna drie weken aanmodderen, maar ook dat blijft knagen. Nu, 14 weken verder, moet ik bijna weer aan het werk. Ik kan alle dagen wel huilen. Vind het vreselijk om haar 'alleen' te laten. Ik vraag me af of ik wel genoeg genoten heb, of ik dingen niet anders had moeten doen, en dat belemmert me waarschijnlijk enorm in het genieten in het hier en nu. Weer een reden voor tranen. Bah, wordt soms moe van mezelf. Samengevat komt het er eigenlijk op neer dat ik moeite heb met het verwerken van de moeilijke start van mijn dochter en het weinig mobiel zijn in de eerste dagen na haar geboorte en dus niet heel veel voor haar kunnen doen in de eerste week. Ook komen er de laatste twee weken zo ontzettend veel emoties bij me los als ik eraan denk dat die hele periode van zwanger zijn, in spanning wachten en die eerste weken alweer voorbij zijn. Kan gewoon jaloers worden op zwanger vrouwen, die mogen alles nog meemaken. Ik voel me er af en toe bijna ziek van. Ik wou soms dat ik de tijd kon terugdraaien en alles nog een keer opnieuw mocht meemaken. Herkent iemand dit? Ik zou het erg fijn vinden om er meer van jullie over te horen.
Hè bah, wat naar dat jullie beiden zo'n nare start hebben gehad. Ik kan me voorstellen dat zoiets je niet in de koude kleren gaat zitten. Heb je hier al eens met iemand over gesproken? Zo nee, maak anders eens een afspraak met je ha, al is het alleen maar om je verhaal kwijt te kunnen. Ik herken je gevoelens verder niet, maar wil je even laten weten dat je echt geen slechte moeder bent.
Dag lieve Krummel, ik herken die gevoelens wel. Om heel andere redenen, maar zelfs nu nog kan ik soms wel huiilen om hoe het bij ons allemaal verlopen is. Het feit dat je daar zo mee zit 'bewijst' alleen maar wat een ontzettend goede moeder je bent! Je zit alleen jezelf er erg mee in de weg, en dat zou natuurlijk niet moeten. Ik denk ook dat je er het beste een keer met je huisarts over zou kunnen praten, dat lucht vaak wel op. Of een vriendin die je goed begrijpt. Dat doe ik ook regelmatig, en zij pept me altijd weer helemaal op. Soms heb je het nodig om dingen van een andere kant te zien. Probeer je wel een beetje om jezelf te denken, ook met werk enzo?
Hey meis, Heftig zeg, en fijn dat het nu weer beter gaat met je meisje en ook je zelf niet te vergeten (lichamelijk dan). Maar... je bent toch zeker geen slechte moeder! Je kon toch ook niet anders met je lichamelijke toestand. Moet eerlijk bekennen dat ik ook met een week of 8 mijn kraamtranen pas echt heb gehad, ik had helemaal geen blij gevoel vreselijk voelde ik me. Komt er wel bij dat het toen super slecht ging met mijn schoonmoeder en mijn man er daardoor ook niet echt voor ons kon zijn. Mijn dochtertje huilde toen veel en ik huilde met haar mee, zo beroerd voelde ik me. Ik ben toen naar mijn huisarts gegaan en heb gepraat. Samen met hem besloten om een aantal dingentjes anders aan te pakken en ik moet zeggen.... het heeft echt geholpen. Hij heeft gelijk gehad dat je 9 maanden zwanger bent en OOK 9 maanden de tijd nodig hebt om je leven weer echt op de rails te krijgen. Misschien kan je huisarts je helpen of heb je misschien wel een mogelijkheid om wat langer thuis te blijven ivm problemen bij je bevalling of zo (zeg maar wat). Je zult niet de enige mama zijn die tranen laat als ze haar kindje bij een ander moet achterlaten als ze gaat werken. Mijn advies is dus om even met je huisarts contact op te nemen of iemand anders met wie je kan praten. Mij heeft het in ieder geval geholpen. Dikke knuffel
Wat ontzettend rot, zo'n start! Nogal logisch dat je je zo voelt. Maar het is absoluut niet nodig. Je bent een goede moeder, juist omdat je je zulke zorgen maakt. Maar als ik het zo lees ben je er echt nog niet aan toe om te gaan werken. Kun je wellicht iets met je werkgever regelen? Met je huisarts gaan praten? Wat je wel 'moet' proberen is in het NU te leven. Niet in het gisteren, niet in de toekomst, in het NU. NU kun je van je mooie meisje genieten en inhalen wat je eventueel gemist zou hebben. Dikke knuffel en veel sterkte....
Wat ontzettend naar.. Zo'n begin en dan nu zo'n gevoel. Ik lees je verhaal en denk alleen maar: natuurlijk heb je genoeg gedaan! Je kon niet meer doen. Misschien is het een idee om straks nog wat vakantie of te nemen of ziek te melden zodat je nog niet aan het werk hoeft. Want volgens mij is dat te vroeg. En ik zou langs de ha gaan voor een verwijzing naar een maatschappelijk werker of iets dergelijks zodat je wat hulp krijgt bij het verwerken. Ik kan me helemaal indenken dat je zo'n gevoel had. Ik kan dat in mindere mate al hebben over hele kleine dingen. Zo van: had ik dat niet anders moeten doen, waarom heb ik niet dit gedaan... Heel dikke knuffel en probeer nog even intens van alles te genieten.
Hoi, Ik herken je verhaal helemaal! Mijn bevalling is dan anders verlopen maar kleine is ook opgenomen geweest in het zh. Apgarscore was wel goed. Heb er nu ook moeite mee, mijn verlof is vandaag afgelopen en heb me ziek gemeld. Hierdoor heb ik weer gedoe op mn werk en dat maakt het allemaal ook niet makkelijk. Herken ook je gevoelens naar de kleine toe, etc *knuf*
Ik herken je gemis echt heel erg. In het begin heb ik een aantal keer echt gehuilt over het feit dat ik niet meer zwanger was en heb ik echt afscheid moeten nemen van mijn zwangerschap van haar, nog wel een beetje. Ik voel me ook 'jarloers' tegenover zwangeren, ik mis het zo erg. Ik vind de gedachte echt pijnlijk, dat ik die momenten met mijn dochter in mijn buik nooit meer mee zal maken. Gelukkig heb ik wel heeel erg genoten van mijn zwangerschap van haar en geen een moment van klagen gehad vanaf week 16 tot 41+4 weekjes. Met de rest echt heel veel sterkte hoor. *knuffel*
Hey, dat gemis is inderdaad heel herkenbaar. Mijn kereltje is 4 wken te vroeg geboren en was dus ook nog niet echt ingesteld op het einde van mijn zwangerschap. Geniet volop van hem, maar mis de zwangerschap ook heel erg af en toe. Kan inderdaad ook best jaloers zijn als ik zwangere vrouwen zie.. Dat gefrummel in je buik.. Heerlijk!! Denk al stiekem aan een tweede.. Verder moet ik er ook nog niet aan denken om weer te gaan werken. Vind het al akelig als ik hem een uurtje bij mijn moeder breng om boodschappen te doen bijv.. . En als ik je verhaal zo lees.. je kon inderdaad niet anders. Je bent absoluut een goede moeder, anders zou je je niet zo druk maken! Geniet nu van je kindje en zorg goed voor jezelf! Daar heeft je kindje ook meer aan. Heel veel sterkte!! Knuffel Puck
Lieve allemaal, Ontzettend bedankt voor alle lieve reacties. Ik ga inderdaad even bij de ha langs, denk ik. Ben vandaag jarig - 30 geworden - en kon gewoon niet blij zijn. Ergens heb ik ook wel een beetje het gevoel dat het met mijn pil te maken heb, dat ik daar zo down van word. Ben daar namelijk twee weken geleden weer mee gestart en samen met mijn man tot de conclusie gekomen dat het toen zo ongeveer begonnen is. Ga maar even met de gynaecoloog overleggen wat betreft de pil... Nogmaals bedankt allemaal. Ook fijn om te lezen dat ik niet de enige ben en zeker niet aan mezelf hoef te twijfelen. Liefs Ilse
Gefeliciteerd met je verjaardag!!! Vier je het vandaag ook? De ha lijkt me een goed idee,net als kijken naar het gebruik van je pil. Succes!