Ik wil graag even met iemand (via PB) chatten als het gaat om een rebellerende tiener van 16 (meisje). Een erg lief kind, maar wat helaas de verkeerde weg ingeslagen is en die imo hulp nodig heeft. Wie heeft hier verstand van en wie mag ik het verhaal sturen via PB om zo wat advies te kunnen krijgen?
Kan je dan niet beter naar de huisarts gaan en uit laten zoeken wat de beste hulp voor haar is en niet zelf gaan ‘dokteren’ dmv een online forum?
Ik ga niet dokteren, maar wil wat advies inwinnen wat eventueel de beste toegangswegen zijn om haar te kunnen bereiken als "buitenstaander". Ze bezoekt zelf al een psycholoog etc, dus mijn "hulpvraag" is meer globaal bedoeld
Vervelende situatie met een tiener. Want 16 en dus zijn je ouders altijd vervelend en je mag al een heleboel zelf en denkt de wereld aan te kunnen. Ik heb zelfs zusjes gehad die echt de verkeerde weg zijn ingeslagen en zelfs een OTS hadden en uithuisplaatsing hebben gezeten. Dat is gelijk even andere koek. Maar is het een optie om contact te zoeken met de psycholoog van het meisje en daar ook jouw zorgen te uiten? Inderdaad naar de huisarts, misschien school. Het is maar net welke richting je opdenkt en waar jij denkt dat mensen je kunnen helpen. Succes! *edit niet de dochter van ts. Begrijpend lezen is ook een vak..
Ik denk niet dat het de dochter van TS is? Hoewel ik wel verstand heb van tieners/pubers en ook wel van de 'hulpverleningswereld' weet ik niet of ik de juiste persoon ben om je te helpen...ik denk dat er mensen met meer expertise zitten. Ik kan me ook voorstellen dat bv. een CJG of wijkteam hier ook advies in kan geven (en die kunnen wat gerichter mee denken mbt welke hulp mogelijk is en welke wegen je/het meisje daarvoor moet bewandelen misschien).
Sta je dicht bij haar? Als buitenstaander is het vooral belangrijk dat je geen oordeel hebt over het geen waar zei nu inzit of aan je vertelt. Ik weet uit ervaring, dat je iemand niet kan bereiken zolang die gene zelf niet inziet dat het anders moet. Dus de vraag is vooral is het verstandig dat jij je erin gaat mengen? Pubers worden nogal recalcitrant als er ‘veel’ mensen zijn die willen sturen. Je kan -denk ik- beter vertrouwenspersoon zijn en nogmaals geen oordeel uitspreken over het geen wat ze doet, denkt of whatsoever.
Het is mijn nichtje en sta er wel redelijk dicht op, maar niet extreem dicht. Ik heb haar al aangegeven dat ze mijn huis als veilige haven mag zien en dus hier mag komen als het haar teveel wordt (liever bij mij dan zwervend op straat met foite vrienden).
Wijkteam is uiteraard ook al aanwezig in de situatie, maar daar speelt ze het lieve "onschuldige" meisje tegen Ik ben dus meer op zoek naar handvaten waarmee ik tot haar door zou kunnen dringen
Geen ervaring met kinderen, maar ben er zelf wel 1 geweest die behoorlijk de mist in is gegaan en had zelf geen hulp. Is het puur rebelleren of heeft ze ook een indicatie of iets dergelijks? Als je het niet wilt delen snap ik dat. Heel veel succes sowieso, weet uit ervaring dat het vaak een schreeuw om hulp is en dat die juist nu hard nodig is. Helaas werd die van mij niet gehoord en ben ik zelf door schade en schande wijs geworden... Hoe mooi dat ze bij jullie een veilige plek heeft!
Ze heeft dus ontzettend veel liefde nodig en dat geef je haar door te zeggen dat ze altijd bij jullie mag komen slapen. Misschien kan je gewoon eens zeggen : wil jij dit weekend eens bij ons logeren? Vaak durf je het niet te vragen ook al word het aangeboden. Sterkte. Wat is het toch lastig als je iemand ziet weg glippen.
Ze heeft geen label, dus echt rebelleren, maar ze is jarenlang flink gedenigreerd (en erger) door de vriend van haar moeder (tegen haar zeggen dat ze een misbaksel is, een nietsnut, dat ze in een gesticht thuis hoort etc). En ik merk dat dit haar heeft gemaakt tot wat ze nu doet.
Ik denk dat dat heel lastig is en ik betwijfel of daar meer (werkende) handvatten voor zijn dan wat je nu al doet en wat Ysabella beschrijft. Liefde, acceptatie, begrip en ruimte, zonder teveel dwang, maar met ‘liefdevolle sturing’, kom je denk ik het verst. Dit soort dingen kosten vaak ook veel tijd... Is de vriend van haar moeder nu uit beeld? Hoe gaat haar moeder er mee om? In de zin van of de thuissituatie nu stabieler en veiliger is?
Ik heb wel wat ervaring met pubers, ik heb ze zelf maar ook werkgerelateerd hoor ik weleens het een en ander. Het is een hele lastige leeftijd om tot ze door te dringen. Ze sluiten zich af maar het blijft wel heel belangrijk om met ze in gesprek te blijven. Dit hoeven geen eindeloze gesprekken te zijn maar een aai over de boel doet vaak al veel. Te weten dat ze op je terug kunnen vallen ook al foeteren ze je soms helemaal uit. Ik kan verder geen adviezen geven, ik ben geen prof maar wil je wel sterkte wensen en lief dat je je zo om je nichtje bekommert.
Heb helaas 2 vriendinnen waar dat ook het geval is geweest. Van beide kan ik je vertellen dat zij helemaal geen veilige plek hadden of iemand die überhaupt naar ze om keek of ze vertelden wat ze wel waard zijn en waren. Beide hebben daar nu nog last van. En waren ook aan het rebelleren. Een gouden oplossing kan niemand je geven maar die waardering en warmte ontvangen van een ander (jij als tante) lijkt mij zeker het verschil maken. Uiteindelijk willen wij allemaal gehoord worden, en gewaardeerd. Ongeacht leeftijd. En je hoeft niet te praten, ze mag ook gewoon zijn en bij je hangen, eten slapen. Als jij/jouw gezin dit al kan bieden ben je een heel eind. Haalt het verdriet en gemis niet weg dat ze dat eigenlijk van haar eigen vader en moeder moet horen. Een psycholoog, luisteren ze nu toch niet naar, ik in ieder geval niet toen ik 16 was, ik bedoel wat weet die nou, is koude kant en waarom zou je je kwetsbaar opstellen tegen over iemand die je niet kent. Ik roep maar wat. Merendeels uit eigen ervaring en die van de vriendinnen. Ik vind het ontzettend lief en dapper van je dat jij jezelf en huis open stelt. Het is echt niet makkelijk om je als 16 jarige waardeloos te voelen door toedoen van een ander, ik hoop echt van ganse harte dat ze bevestiging dat ze wel belangrijk is van jullie aanneemt en het niet zoek in foute vrienden en vriendjes.
Het is voor je nichtje vooral belangrijk dat ze weet dat ze een plek heeft waar ze terecht kan en bij jou kan zijn wanneer ze daar behoefte aan heeft. Ik heb zelf rond die leeftijd in dezelfde situatie gezeten (al was ik niet zo rebels maar toch) en ik ben mijn 'surrogaatmoeder' nog altijd heel erg dankbaar dat ze er voor me was, als één van de weinigen.
Ik heb werkgerelateerde ervaring en weet hier in de omgeving ook exact bij welke instantie je voor wat terecht kan. Echter is dat voor elke gemeente weer anders. Je mag mij gerust een pb sturen.