Even mijn hart luchten..... Tegen alle verwachtingen in, ben ik toch spontaan zwanger geraakt. Na een operatie die ik gehad heb, zouden we alleen nog maar via IVF mogelijk zwanger kunnen worden. Gelukkig is dat traject ons bespaard gebleven. Ik ben bevallen van een hele mooie dochter en ik ben dolgelukkig met haar. Ik heb alleen wel gevoelens van heimwee naar de periode dat ik zwanger was. Iedereen hield rekening met me, mijn vriend was superlief en bezorgd, en ik had de hele tijd mijn dochter bij me. Nu ze er is, ben ik natuurlijk harstikke blij om haar te zien, haar heerlijke babygeur te ruiken, om haar te voelen, vast te houden en die lieve pruttelgeluidjes te horen. Maar ik mis het om haar de hele tijd bij me te hebben en heb moeite haar met anderen te moeten delen. Er is, voor mijn gevoel, echt een spanningsveld tussen mijn vriend en ik. Vaak hoor je vrouwen klagen dat hun mannen hun niet voldoende steuenen en helpen. Ik "klaag" nu eigenlijk over het tegenovergestelde. Als hij thuis dan wil hij haar verschonen, haar uit bedje of box halen, naar bed doen en 's avonds haar op schoot nemen en troosten enzo. Ik voel me dan opzij gezet. Ook het wandelen met de wagen levert een bepaalde strijd op. Ik wil haar gewoon continu bij me hebben en ik wil dus altijd met de wagen lopen. Het loopt zo lekker en ik voel me dan zo trots . Als ik ernaast loop dan voel ik me zo nutteloos. Ook al heb ik momenten dat ik wou dat iemand het over kon nemen omdat ik zo moe ben en het even niet meer trek, dan nog word ik jaloers als ze lekker bij papa op zijn borst ligt. Dan wil ik haar ook weer bij me hebben. Rationeel weet ik dat ik stom bezig ben. Ik ben de hele dag bij haar en hij moet werken en is 's avonds en in het weekend soms ook weg. Dus hij ziet haar al een stuk minder dan ik, maar ik krijg het gevoel niet weg. Dan neem ik me voor dat hij haar een hele avond mag verzorgen en vertroetelen zonder dat ik me er in meng. Maar dat lukt me gewoon nog niet. Ook kan ik geirriteerd raken als hij een leuke pose met onze dochter heeft en dat gefotografeerd wil hebben, want dat wil ik ook. Er zijn meer foto's van hem met haar dan van mij met haar. Dat komt omdat ik vaak alleen met haar ben en als hij thuis is dan ben ik er altijd bij. We hebben hier in het begin wel over gesproken en hij geeft ook aan dat hij haar natuurlijk veel minder ziet dan ik en ik geef haar borstvoeding. Ik heb het gevoel dat het soms rennen naar de box is, als ze gaat huilen. Hij is echter altijd sneller. Ik ben jaloers dat onze dochter nu bij hem op nummer 1 staat, waar ik voor de bevalling altijd op stond. Daar heb ik heel veel moeite mee, terwijl het bij mij natuurlijk ook zo geldt. Ik word gek van deze gevoelens! Ik weet dat het niet eerlijk van mij is dat ik haar zoveel voor mezelf wil. Herkent iemand deze gevoelens?
Hoi Nathalie, Ik herken het hoor! Bij mij had het ook met mijn hormonen te maken vermoed ik. Ik denk dat het bij jou ook (voor een groot deel) daar aan ligt. Het is een emotionele tijd geweest en het is heel normaal dat je de tijd nodig hebt om dat af te sluiten. Ik kan pas sinds een maandje zonder veel heimwee en pijn terug kijken om mijn zwangerschap, ik miste het zo verschrikkelijk! Ook vond ik het heel raar en moeilijk dat het niet alleen 'mijn' kindje was, maar ook van mijn vriend. Ik vond het erg moeilijk om haar niet uit zijn handen te trekken als ze begon te piepen. Ook wilde ik altijd achter de kinderwagen lopen, want ik was de trotse mama. In mijn hormonenstorm, heimwee naar de zwangerschap en angst voor het onbekende ging ik voorbij aan de gevoelens van mijn vriend. Ik heb eerlijk tegen mijn vriend verteld hoe ik me voelde en dat luchtte al heel erg op. Gelukkig begreep mijn vriend me ook een beetje, en we hebben er veel over gepraat. Inmiddels is het helemaal over. Ik ben blij dat hij zo'n trotse papa is en vind het heerlijk dat ik haar gewoon aan hem over kan laten. Praat erover, deze tijd is al emotioneel genoeg, het is belangrijk dat jullie weten wat er in het hoofd van de ander omgaat. Enne... heel veel geluk met jullie meisje
Jeej, het lijkt wel alsof ik het had kunnen neerzetten. Nu is het gelukkig zo, dat ik het bij mn man een beetje losgelaten heb, maar bij andere dus niet. Ik ga al niet lekker op visite, omdat ik weet dat mensen dr vast willen houden. Ook visite die langs bij mij komt, vind ik verschrikkelijk. Ik heb er minder moeite mee, dat Sasha nu op nummer 1 staat bij Kris. Want dat staat ze ook bij mij. Ja echt advies heb ik niet voor je, maar wilde wel even laten weten dat je niet alleen bent.
hoi hoi ik heb het dan niet, maar het klinkt wel oneerlijk tegenover je vriend, wat je zelf ook zegt, als jij zo ontzettend veel bij haar bent, en hij zo weinig bij haar is... zou ik als ik jou was proberen hem toch wat tijd met zn dochtertje te gunnen xxx
Helpt het als je het vanuit je dochter bekijkt? Het is voor haar geweldig om niet alleen een super moeder te hebben die er voor haar is maar ook nog een papa waar ze een band mee kan opbouwen. En die band begint zich nu pas te vormen. Jij en je dochter hebben natuurlijk al een voorsprong van 9 maanden. Vanuit je dochter bekeken lijkt het mij erg fijn dat papa nu ook in beeld is en af en toe de zorg op zich neemt. Verder zou ik de praktische dingen gewoon oplossen. Praat erover met je vriend en laat hem een stuk vaker foto's maken van jullie samen b.v. Hoe dan ook, heel veel sterkte hiermee!
Ik heb dat gevoel ook, niet zo over dat ik mijn zoontje het liefst uit ze handen wil trekken of dat als hij huilt we allebei ernaartoe rennen.. Maar wel dat ik toch (zelfs na alle ellende) me zwangerschap mis omdat hij toen nog lekker alleen van mij was. En ook dat ik liever mijn zoontje niet aan anderen wil geven, omdat ik hem liever zelf knuffel. En achter de kinderwagen, ja dat gezeur hebben wij ook hahah! Ik wil er elke x achterlopen omdat ik trots ben een kind te hebben, maar mijn kerel natuurlijk net zo.. Dus nu probeer ik hem ook af&toe erachter te laten en dan zie ik hem helemaal stralen. Ook is onze zoon nu zijn nummer 1 en als hij thuiskomt uit ze werk loopt hij eerst naar hem en geeft hem een zoen en dan pas mij. Daar moet ik soms nog steeds om slikken, want leuk vind ik het niet. Wel begrijpelijk.. Leuk he die geweldige hormonen haha.. Heb niet echt tips, alleen inderdaad praat erover. Deed ik ook niet en daardoor snapte mijn kerel mij niet en vond maar dat ik raar en overdreven deed. Nu we er over gepraat hebben is het al een stuk minder..
En ik wilde nog even kwijt.. we mogen echt in onze handen knijpen met zulke mannen hoor. Bedoel, ben echt blij dat de mijne ook ze handen uit ze mouwen steekt en gewoon ze luier verschoont, met hem wandelt en hem de fles geeft.. Heel veel mannen zijn toch echt niet zo!
amen daar ben ik het voor 1000% mee eens! geloof mij beter een man die veel om kindje en mama geeft dan een of andere slappe hap die overal voor wegloopt. ben nog niet bevallen maar t lijkt mij heerlijk als manlief straks lekker uurtje alleen gaat wandelen met ons meissie zodat ik lekker mijn huissie aan kant kan maken of een uurtje kan sporten ofzo. maar ik zeg al ik ben nog niet bevallen......en die hormonen van ons soms
Erg herkenbaar dit, eerst moest ik eraan wennen dat ik een kindje had (beetje dipje gehad) en nu wil ik haar niet meer afgeven Wel aan papa (die ook helemaal geweldig met haar is), maar ik ben wel ook jaloers. Ook onze dochter krijgt eerst een kus en op een of andere manier steekt het wel een beetje. Maf he? En wat anderen betreft: ik vind het een RAMP om op visite te gaan, vooral opa en oma. Afgelopen zondag waren we drie uur bij mijn schoonouders, en ik heb er wel geteld 3 minuten vast gehouden om te knuffelen (gelukkig geef ik borstvoeding, dat kan je lekker niet uit besteden!). Nu is mijn schoonmoeder vrij ernstig ziek, dus ik begrijp best dat ze er van wil genieten. Maar ik moet slikken en op mijn tanden bijten en af en toe staat het huilen me nader dan het lachen, triest maar waar... En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ze over ruim drie weken naar het gast gezin gaat, begin spontaan te huilen als ik eraan denk, zucht... Maar we houden de moed erin, zullen we maar zeggen.
lieve meid..heel herkenbaar..en het gaat zeker beter gaan. het zijn je hormonen en je ongelooflijke sterke moedergevoel. laat het maar op je af komen het hoort er allemaal bij. hier had ik het ook..echt verschrikkelijk. wilde soms samen met haar weg rennen ver weg..waar niemand haar kon vasthouden nu is de situatie helemaal anders.. onze dochter wil het liefst 24 uur bij mij zijn..en geloof me dat is ontzettend vermoeiendt... gun je zelf het idee dat je moeder bent..geniet vollop van haar en van elkaar. het komt allemal goed hoor!
Bedankt allemaal voor jullie reactie. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Ik vond het zeer moeilijk dit te delen maar het geeft me een goed gevoel dit gedaan te hebben. En Crazy Angel je hebt gelijk dat het niet eerlijk is tegenover mijn vriend, rationeel weet ik dat ook maar dat neemt mijn gevoel niet weg en soms regeert mijn gevoel en niet mijn verstand. Het zal deels door de hormonen komen en doordat onze kinderwens toch is uitgekomen. Ik denk ook dat het de angst bij mij is dat ons kindje een papa's kindje gaat worden. Ik heb tijdens mijn zwangerschap van veel mensen gehoord dat meisjes (zeker de eerste paar jaar) papa's kindjes zijn. En als ze ouder worden dan zou dat minder worden maar dan zijn ze weer oud genoeg om dingen met vriendinnetjes te doen. Ik heb moeite met afwijzing en kijk nu al op tegen het moment dat ze liever bij papa of opa&oma is dan bij mij. En ik weet dat dat zal gaan gebeuren. Slik. Het is in ieder geval wel hartstikke fantastisch om mama te zijn!
Nee, herken het totaal niet. Ik heb ook zo'n gouden man zoals jij die hebt en dan ben ik juist heel erg trots op. Als ik heb bezig zie met ons zoontje dan word ik echt helemaal opnieuw verliefd op hem en ook erg blij dat dat hij de zorg voor ons zoontje net zo nauw neemt als ik. Hij ziet hem minder dan ik ivm full-time baan en als hij thuis is dan gun ik hem de tijd met hem en vind het geweldig om van de zijkant die twee te bekijken. Het is zoo ontroerend! Ik hoop echt dat het door de hormonen komt en je snel hier anders over zal denken want dat is idd niet helemaal eerlijk tegenover je man. Maar ik kan mij ook voorstellen dat je dit gevoel helemaal niet leuk vind en zelf zou willen om er anders over te denken. Het komt vast goed! groetjes
Hoi Nathalie, op zich hoor ik iets wat ik veel 'nieuwe'moeders hoor roepen, maar tegelijkertijd krijg ik, door een paar dingen die je erbij vertelt, ook wel het idee dat het bij jou wat verder gaat dan de hormonen die nog af moeten zakken... Je zegt in je laatste berichtje al dat je moeite hebt met afwijzing, en dan zou ik je toch echt aanraden eens te gaan praten met een therapeut, om te achterhalen waar dat vandaan komt. Je zult in de komende jaren namelijk nog heeeeeeel erg veel situaties tegenkomen waarin je je dan afgewezen gaat voelen door zowel je kind als je man en dat is naar beiden toe niet eerlijk. Bovendien zal het je juist vervreemden van je kind, want die zal het aanvoelen en afstand van je nemen, (of juist heel erg het tegenovergestelde doen en dan krijg je een kind dat nooit los zal komen van jou en dus nooit stabiel volwassen zal worden). Zorg dus dat je zicht krijgt op de oorzaak voor je angst voor afwijzing en geef het, onder begeleiding van een therapeut, een plekje. Dan kom jij van je jaloeziegevoelens af, kun je gewoon lekker genieten van het moederschap en genieten van hoe je man vader is en heeft je kind zowel een leuke papa als een leuke mama. Want geloof me: hier word jij geen leuke mama van.... Kijk het ff een maandje of 2 aan nog. Zakt het niet af, (en als ik je verhaal zo hoor, denk ik dat eigenlijk niet), zoek dan hulp! Maak in de tussentijd afspraken met je man: hij wil je misschien wel wat tegemoet komen door jou langzaam 'af te laten kicken', door jou ook de kans te geven te moederen als hij er ook is. Geeft jou ook de kans om hem te laten zien hoe zo'n lieve moeder je bent en om van hem daar erkenning voor te krijgen. Misschien helpt het als hij dat af en toe ook hardop zegt; Ik vind je zo'n leuke moeder... Maar: zorg wel dat er dan dus een afbouw inzit en dat je echt afkomt van dat het 'jouw kindje' is. Het is jullie kindje en dat betekent enkel dat het uit jullie beiden voortkomt en dat jullie de taak hebben het groot te brengen. Een kind kan nooit je bezit zijn! By the way: het is echt onzin dat meisjes altijd papa's kindjes zijn en dus alleen maar naar hun vader zouden trekken... Dat gebeurt wel, maar ze trekken evengoed naar jou hoor! Dat papa zo interessant is, komt vaak omdat ze hem minder zien (en geldt dus evenzeer voor meiden als voor jongens). Juist als jij het voor elkaar krijgt wat meer afstand te nemen, geef je je kind ook de kans om zo enthousiast op jou te gaan reageren. Je bent nu zo 'normaal en vanzelfsprekend'. Overigens is dit natuurlijk wat meer van toepassing als je kindje ietsje oudre is. Het is nu allemaal nog zo pril,
Ik heb het ook wel een beetje, maar niet bij mijn vriend. De 1e week(kraamweek) had ik ook heel erg heimwee naar mijn oude leven, voelde me heel schuldig, tegenover mijn hond en vriend. Na de kraamweek was dit over, dus echt de hormonen. Daarna kwam al die kraamvisite, sommige komen van ver en bleven wel een tijd, heb haar bij sommige echt zo uit de handen gepakt, van dit is mijn kind, geef terug. Mijn vriend is de 1e 3weken thuis geweest, en heeft dus ook veel gedaan. Nu die aweer een tijd aan het werk is....ben ik 24uur per dag bij mijn dochter en heb het nu ook zover dat ze alleen nog maar bij mij wil zijn...wat idd erg vermoeiend is en ik er tegenop zie om even snel ergens alleen heen te gaan, weet wel dat mijn vriend zich red met haar, maar toch. ze huilt dan heel veel, en alleen bij mij is ze rustig. Over ruim een maand gaat ook ons meisje naar een gastgezin, en zal ze er ook aan moeten wennen. Heel veel sterkte en succes! en zoals je ziet/leest ben je niet de enige.