Hoi hoi, De titel zegt het al; Als we gaan wandelen en de kleine man (1.5 jaar) loopt zelf mee, dan doet ie alles en dan ook alles dat niet de bedoeling is. Als wij rechts af lopen, gaat hij links! En oh wee als je hem dan optilt en naar rechts draait, dan schiet in een mega drama aanval Huilen, krijsen...vreselijke gewoon. Ik zie soms moeders met hun kindjes lekker naar de supermarkt om de hoek lopen en dan ben ik zo jaloers! Als ik dat zou doen, dan heb ik van begin tot eind drama. Ten 1ste wil hij volledig de andere kant op, ten 2de wil hij dan niet in het winkelkarretje maar zelf lopen in de super ( met als gevolg dat ie alles en dan ook alles uit de rekken trekt) Kortom; zowel voor hem als voor mij is het 1 grote bron van frustratie. Maar het moet toch potver(*&^%$) zo moeilijk zijn om gewoon lekker samen een stukje te wandelen?!?! Meneertje wordt, indien nodig, stevig aangepakt en gecorriceerd dus daar kan het niet aan liggen. De wereld om hem heen is natuurlijk super interessant, logisch, maar hoe leid ik dit een beetje in goeie banen? Groetjes Marieke
Nou mijn dochter wordt in juni 3 en kan nog geen normaal stukje met haar lopen. Ze kan enorm hard rennen en rent zo de weg op als ik me even omdraai. Hier dus enkel lopen op veilige plekjes en in de supermarkt mag ze zelf lopen tot ze idd irritant gaat doen want dan gaat ze naast haar broertje in de duowagen.
Mijn zoontje is ook een wegloper, en als ik alleen met hem ben probeer ik hem aan de hand te laten lopen, als ie dat niet wilt EN het is gevaarlijk om hem los te laten rennen, dan gaat ie op de arm. ik krijg dan ook een hele krijspartij over me heen, maar jammer dan. Mijn ervaring is dat het ook heel erg aan de karakter ligt. Ik hoor ook van alle kanten dat je het zus en zo moet aanpakken en dat je kind daarna heel braaf mee gaat lopen. Ik voed mijn 3 kinderen precies hetzelfde op, en mijn dochters vinden het heel leuk om aan de hand te lopen. Diyana blijft heel braaf staan als ik iets uit de auto moet pakken, ze vindt het geweldig om in het winkelkarretje te zitten en naar mensen te zwaaien, brabbelt vrolijk met de kassajuvrouw enz. Nou, mijn zoon is gewoon een heel ander type, ondanks dezelfde aanpak. Hij vindt winkels geen zak aan, wil buiten alleen zelluf lopen en liefst de verkeerde richting in enz. Hij krijgt altijd 2x een keuze om mama een handje te geven. Als ie dat niet wil gaat ie op de arm of in de kinderwagen. Ik ga hem alleen zo weinig mogelijk dit laten ondergaan. Als ik weet dat er geen gelegenheid is dat hij lekker rond kan rennen, dan gaan we ook niet wandelen, maar met de wagen. Dan heeft ie gewoon geen keus en krijgen we geen drama. Als ik samen met hem naar de winkel loop, dan laat ik hem de eerste 10min rond banjeren en loop ik achter hem aan (door de park bijv). na die 10min gaan we doen wat mama wil. Dan geeft ie wat makkelijker toe.
Sorry, hier ook alleen maar medeleven en geen echte oplossing... Dagelijks heb ik ook een strijd met mijn dochtertje (22 maanden) als we vanuit de trein naar huis lopen. Ze wil zeker niet in de buggy (die staat echt op de laatste plaats qua exciting vervoermiddelen), het allerliefste getild worden door mij (maar met 5 mnd zwanger begint dat erg moeilijk te worden) en wil lopen, maar dan zelf bepalen waarheen. Elke dag hurk ik pedagogisch verantwoord bij haar neer en geef haar de keuze "aan mama´s handje of in de buggy" en elke dag eindigt ermee dat ik haar gillend en trappend in de buggy vastgesp (tot groot vermaak van de omstanders, die ook elke dag hetzelfde tafereel zien). In de supermarkt hetzelfde verhaal: ik zie tientallen moeders passeren met hun kleintje braaf in het zitje, maar die van mij moet er perse in staan en dan alle kanten opleunen. In de ´bak´van het wagentje is het maar 5 minuten leuk en lopend ook alleen maar als ze zelf overal aan mag zitten. Ik hoop dat het overgaat (liefst voor nr 2 er is).
Hahaha...zo herkenbaar! Hier inderdaad hetzelfde tafereel. Ik dacht ff dat ik de enige was Ik woon schijnbaar in een schijnheilige kinderrijke buurt, haha! Hier hebben de mama's namelijk nooooooooit wat met de kids te stellen
hier gaat het al vanaf een jaar of 1 1/2 heel goed. Ik moet er eerlijkheidshalve wel bij vertellen dat ze bang is van auto's dus de straat zal ze al nooit op gaan, dat scheelt. In het begin liep ze aan het handje mee om duidelijk te maken wat de bedoeling is. Op een gegeven moment liet ik haar loslopen en vertelde duidelijk dat het de bedoeling is dat ze naast mama blijft lopen. Vanaf die tijd gold: 1 keer corrigeren, dan een waarschuwing en dan de buggy in. Maar dat is haast nog niet nodig geweest.
Ik ben het met Adi eens. Wat werkt (of niet) is voor elk kindje anders. Maar ik zou ook denken aan een keuze geven: of een handje of in de wagen. En anders de strijd niet altijd aangaan, maar de wagen pakken. En wanneer het wel kan: blijven oefenen! Succes!
Oh wat heerlijk om te lezen! Ik ben niet de enige! Pfff... Het is natuurlijk mooi om te zien dat ze alles zo interessant vinden en een eigen wil hebben, maar het komt niet altijd uit. Die van mij moet aan elke boom zitten. Kijken of er mieren op lopen, 2 meter later ligt er een stoeptegel scheef, gaat hij daar naar kijken, dan komen er mensen voorbij, stil staan en kijken natuurlijk! Ik kom geen stap verder met hem! Loopt er een poes dan rent hij de straat over! In de supermarkt is pakt hij het liefst alles en gooit het in het mandje. Racen met zijn mandje (tegen iedereen en alles aan). Ik heb wel een tip: tellen tot 9.704.988. Hij is pas 2 en ik ben inmiddels 80 jaar ouder geworden! Haha
Het is ook een referentiekader van iedereen, mensen kijken naar hun eigen kind en kunnen zich niet voorstellen dat een ander kind anders kan reageren. Als wij alleen Melisa hadden gehad, zou ik me niet kunnen voorstellen dat er ook babys zijn die niet doorslapen, die last hebben van sprongen, tandjes enz, want zij slaapt overal doorheen. Als we alleen Diyana hadden gehad zou ik me niet kunnen voorstellen dat er ook kindjes zijn die ooit niet gezellig zijn, die weglopen, winkelen niet leuk vinden enz. maar ja, wij hebben dus ook Aldin, dus ik kan me inmiddels alles voorstellen
Helemaal met Adi eens Ik zie ook enorme verschillen tussen mijn dochter en zoon en hoor idd weleens moeders 'ik hoef mijn zoon maar 1 keer te waarschuwen hoor en dan blijft hij naast me lopen'.. ja mijn dochter toevallig niet! Ieder kind heeft z'n eigen karaktertje.
Hier wil het ook de ene keer wel en de andere keer niet. Dan maar een krijspartij inderdaad... haar veiligheid voorop. Soms laat ik haar ook gewoon wel even en ren ik er wel even achteraan (op plekken waar het mogelijk is) Op een gegeven moment is ze toch moe en dan wil ze niets liever dan op de arm/in de wagen.
Tja makkelijk is het niet. Maar wat ik met mijn zoon deed hij was toen wel iets ouder maar, Misschien lukt het ook met jongere kindjes. Van je loopt samen en je zegt van die boom en die boom. Mooi he die boom daar mag je naar toe lopen en dan wachtje op mama. En zo ging ik dus de halve stad door. Met wandelen. Maar ook dat lukte niet altijd hoor. En vaak heb ik hier genoeg drama.s mee gemaakt hij lings ik rechts dan toch maar in de buggie. En hij houd nu nog niet van WINKELEN. Pas geleden riep hij van waarom moeten mama.s nu altijd winkelen tja wat moet je dan zeggen he. En dan is die tien. Die vind dat hij altijd maar alleen thuis mag blijven. Nou het is een uitkomst maar nog geen dagelijks iets. Van ik bepaal of ik thuis blijf of dat ik met mama mee gaat zoonlief. O nee ik ben nog steeds de baas. Nu met dochtertje. Ik kan het mis hebben maar die is tot nu toe z.n ander kind veel meegaander weet niet wat ik mee maak. maar nooit te hard roepen voor de prepeuterpubertijd aanbreekt haha
Hier ook een moeder die regelmatig met een krijsende dochter onder de arm loopt. Ze loopt gewoon de andere kant op en denkt niet: 'oeh, wat ben ik al ver weg, laat ik maar eens terug gaan'. Mama komt vanzelf wel achter haar aan en dan is het feest helemaal compleet. Denk dat ik ook maar eens met waarschuwen ga beginnen. Soms is er bij mij trouwens geen sprake van zelf lopen. In de supermarkt oid wil ik het gewoon niet hebben. Dan maar krijsen....
Adi, ik lig in een deuk om jouw kereltje! Wat een boefje! Ik heb wat dit betreft een ideaal kind Ze is nu ruim 1,5 en loopt al sinds ze 10 maanden was. In het begin vond ze het geweldig om buiten te lopen, kreeg natuurlijk veel bekijks en aandacht, maar ze begreep vooral niet wat de bedoeling van wandelen was Zij vond het gewoon leuk om wat rond te stappen, niet een bepaalde kant op ofzo. Ik denk dat ze het rond haar verjaardag begon te snappen (na veeeel oefenen). Inmiddels vindt ze het zo geweldig om zelf mee te lopen en het gaat (als ik jullie verhalen hoor ) ook erg goed. Het enige nadeel hier is dat het errug langzaam gaat. Alles is zo interessant. Iedereen wordt begroet, gezwaaid, gekletst, alle interessante huizen worden bekeken, stenen wordt even op gezeten, honden en katten op straat worden bekeken, benoemd, geaaid, etc, de kindjes bij de basisschool moeten even een paar minuten bekeken worden... *zucht* Ik heb nu een paar regels waar ze zich aan moet houden: - we gaan mijn kant op (ook al duurt dat soms even, ik ga niet omlopen omdat mevrouw dat wil) - heenweg naar de supermarkt = zitten in de wagen, terug mag ze lopen (is meer mijn eigen regel, werkt goed voor haar) - oversteken = handje vasthouden - op de stoep lopen Ze loopt eigenlijk de hele weg los en vindt het ook erg vervelend om mijn hand vast te houden bij het oversteken. Maar goed, ze weet heel goed dat ze op de stoep moet blijven, dus ik vind het ook niet gevaarlijk ofzo om haar los te laten gaan. We wonen ook wel in een rustige buurt en lopen niet door een druk auto gebied. Handje vasthouden gaat hier meestal onder dwang. Ik pak haar hand (bij het stoeprandje wil ze dat nog wel, als steuntje) en vervolgens hou ik haar hand/jas stevig vast tot we weer bij de stoep zijn en dan roept ze heel hard 'Los!' Maar goed, ze begrijpt wat ik van haar wil... Weglopen doet ze eigenlijk niet en in de supermarkt moet ik idd wel eens wat corrigeren, maar dan zet ik haar ook gerust even in de wagen, of ik laat haar helpen. Hoe meer ik haar betrek bij wat we aan het doen zijn, hoe liever ze is. Oftewel, geen ervaring Maar even een verhaal van een kindje met een ander karakter. Wandelen is voor Julia echt een feest, liefst 3 keer per dag We zouden een hond moeten nemen
Misschien, bedenk ik me nu, heeft het toch wel meer met 'leren netjes meelopen' te maken. Julia is natuurlijk echt wel heel vroeg begonnen met buiten meelopen. Als je kindje wat later gaat lopen, kan ik me voorstellen dat het met 1,5 jaar nog niet vlekkeloos gaat. Julia ging er in het begin ook nog wel vaker even vandoor. Liep ze zomaar winkels binnen enzo
hahaha, echt wel! maar gelukkig heb ik ook mijn meisjes om lekker mee te gaan winkelen, die vinden het heerlijk en lopen ook netjes mee.
Maar Gentle, je kindje is nog anderhalf he.. mijn dochter was toen ook nog zo lief dus zou er niet te flink vanuit gaan dat het over jaar nog zo is
Herkenbaar! Ik heb hier ook de nodige drama's gehad met niet meelopen, andere kant op lopen/rennen, treuzelen bij ieder blaadje, iedere tuin in lopen, niet in de buggy willen, alles uit de schappen trekken, winkel uitrennen, niet in het winkelwagentje willen etc etc! Maarrrr er is hoop! Momenteel kan ze best aardig een stuk met me meewandelen (vaak ook nog aan de hand!!), luistert beter (lees: ik ben ook beter geworden in duidelijk/consequent zijn en zij snapt het beter). Het gaat absoluut nog niet altijd vlekkeloos, maar echt zoveel beter dan t geweest is (En ik weet ook wel dat het bij mijn dochter fases zijn van goed en minder handig gedrag, maar goed omgaan met het gedrag icm beter begrijpen helpt ook )