Complimenten voor je openheid! Ook deels herkenbaar.. Geen hele makkelijke zwangerschap gehad (tot bevalling misselijk geweest en boven wc gehangen, trombose gehad in wk 28 waarmee echt veelte lang doorgelopen dus kon weken letterlijk niks meer, te lage bloedsuikers..), na bevalling bleek zoontje dysmatuur met 41 wk, hij heeft de bevalling gelukkig overleefd zullen we maar zeggen, dat ging net goed. Hij was een heerlijke baby, sliep goed (en nog steeds). Mijn zoontje is 22 maand, iets ouder dus. Ik heb heel lang gedacht; nooit een tweede. Zo overtuigd ben ik nu niet meer, maar ik moet er echt nog niet aan denken. Ik mis de tijd voor mezelf vaak, en dan besef ik me echt dat die met 1 kind nog relatief makkelijk te plannen is. Wij krijgen komende week de sleutel van ons nieuwe huis. Geen bouwval zoals jij beschrijft, maar de komende jaren hebben wij echt genoeg te doen. Voor mezelf denk ik; laten we zorgen dat het huis goed op orde is, dat we met zn drieen gewend zijn aan de nieuwe omgeving en ons plekje hebben gevonden. (ik werk zon 30u/wk, ook in de zorg maar geen verpleegkundige, manlief gaat in januari starten als zzper). Tip; neem je tijd, 30 is ook maar een getal, daar zou ik je nog niet veel van aantrekken (ik wordt in november 30). Het zou zo zonde zijn als je je zo voelt, en daardoor niet kunt genieten van je zwangerschap. Oké, door de bekkeninstabiliteit is genieten natuurlijk ook relatief, maar niet kunnen genieten door depressieve klachten is natuurlijk wel een ander verhaal. Daarnaast, als je zoontje net wat ouder is, scheelt dat lichamelijk veel belasting tijdens je zwangerschap (met oog op tillen en je bekken). Als je je voorstelt dat je zwanger zou zijn en over 9 maand met een babytje rondloopt, is dat een gedachte waar je naar uitkijkt of waar je tegenop ziet? Als het het laatste is, is het misschien gewoon nog te vroeg.. Nogmaals: neem je tijd, bij twijfel misschien niet doen . Succes met je keuze!