Ik heb hier vaker gepost over onze dochter, die nu net 5 is geworden. Het is een geweldig, geestig en slim meisje maar daarnaast ook enorm temperamentvol, koppig en eigenwijs. De laatste tijd loopt het met haar gedrag vaak de spuigaten uit. Ze is brutaal, heeft bij alles een weerwoord en wil de hele dag de controle over alles en iedereen hebben. Als er iets niet gaat zoals zij het in gedachten heeft, is het schreeuwen, nare dingen zeggen ('jij bent een irritante mama, ik vind jullie allemaal niet meer lief', dat soort dingen) en gewoon weigeren om mee te werken. Dan gaat het om het eten wat niet goed is (ze lust eigenlijk niets), douchen (heeft ze een hekel aan), tandenpoetsen of plassen voor het naar bed gaan, welke kleding ze aan doet, hoe lang ze buiten mag spelen; ga zo maar door. Als ze kwaad wordt, spuwen die oogjes vuur, ik schrik er soms gewoon van. Het is erg vermoeiend en zowel mijn man als ik merken dat we steeds slechter de controle houden. We schreeuwen zelf ook steeds meer tegen haar en ik zelf merk dat ik af en toe ook gemeen begin te worden, door dingen te zeggen als: 'ik ga al je cadeautjes teruggeven aan de mensen die ze vorige week aan je gaven', dat soort dingen. Achteraf heb ik enorme spijt en voel ik me schuldig maar op het moment kan ik wel uit mijn vel springen van kwaadheid. Ze raakt me dan ook echt met de dingen die ze zegt. Hoe dan ook, we hebben nog een klein meisje van bijna 1 en we merken dat het thuis steeds meer een soort van strijdtoneel wordt. En dat wil ik niet voor ons gezin. Dus ik heb de knoop doorgehakt en om hulp gevraagd. Volgende week krijgen we een huisbezoek van iemand van het cb. Ik zie er erg tegenop want enerzijds denk ik: oke, help ons, en anderzijds ben ik bang dat ik er niets mee kan. Ik kreeg al wat Triple P-info toegestuurd en ik heb zelf het idee dat dat totaal niet werkt bij onze dochter. Ik beloon haar goede gedrag al tot in den treure, we hebben met beloningskaarten gewerkt; het helpt allemaal niet. Wie heeft ervaring met dit soort ondersteuning?
Goed plan denk ik! Baat het niet dan schaadt het niet zou ik denken Je hebt vrij recent nog een topic gestart waar veel reacties met tips op kwamen. Er kwam vanuit jou toen niet veel respons meer daarop viel me op. Heb je daar wel nog wat mee geprobeerd? Want uiteindelijk ligt de sleutel tot de oplossing wel bij jullie, ook als er iemand van cb langskomt met advies. Je geeft hierboven aan dat jullie goed gedrag tot in den treure belonen, lijkt me dat op dat vlak alles goed gaat. Zoals ik eerder aangaf lijkt me de oplossing juist liggen in consequenties verbinden aan vervelend gedrag. Succes en hopelijk heb je iets aan de ondersteuning!
Ik heb 3 vormen van ondersteuning gehad: Stevig ouderschap van geboorte tot 1.5jr Video home training rond de 6mnd Positief opvoeden rond de 2.5 jaar Allemaal omdat ik ontzettend streng was voor mezelf en dit spanningen in ons gezin veroorzaakte. Ik MOEST alles perfect doen, als zoon een huiluur had vond ik mezelf een vreselijk slechte moeder. Die spanning maakte mijn vriend boos en mijn zoon voelde die spanning. Mn videohometraining was prettig. Er is zoveel wat gebeurd in de dagelijkse situaties wat je gewoonweg niet opmerkt als je bezig bent. Hoe je reageert op elkaar. Ik dacht dat ik juist de onruststoker was in ons gezin, maar bij het terugkijken klonk mijn stem veel rustiger dan die van mijn vriend, en nonverbaal kwam ik ook veel positiever over dan ik dacht. Mijn vriend bv viel op doordat hij tijdens de avondfles op luide toon aan het praten was en dat zoon overstrekte tijdens dat praten. Terwijl ik dacht dat hij onrustig was door mijn aanwezigheid. Gezinsrollen kwamen echt in een ander daglicht! Positief opvoeden was voor mij veel bekende weg. Stevig ouderschap voelde voor mij meer als steun in de rug voor mij ipv wat onze zoon betrof.
Wij hebben al ondersteuning gevraagd toen Dafne net 2 was. Was een hele goede beslissing. Dat triple-P hebben wij niet gedaan, we hebben een paar keer een afspraak gehad met een pedagoog die aan ons CJG/CB verbonden is. Soms zat er een paar maanden tussen, of een half jaar, en dan liepen we toch weer met iets vast en hadden we aan 1 gesprek weer genoeg. Fijne van de pedagoog is dat zij echt meedacht met waar ons kind baat bij heeft, en wat ik fijn opvoeden vind. Dus niet dat triple-p, maar echt meer op maat. En zo hebben we een hele fijne manier gevonden van opvoeden. Ik ben bv zelf niet zo van het belonen en straffen, dus op de gang/strafstoeltje of wat dan ook, doe ik niet meer. Wel gedaan, advies van anderen en je weet maar nooit, maar het helpt gewoon niet. Wij bereiken daar niet mee wat we willen bereiken. Daarentegen is dochter soms wel gevoelig voor belonen, ook al is dat niet in eerste instantie waar ik voor wilde gaan. Maar bij haar helpt het in sommige gevallen wel. Wat altijd helpt is consequent zijn! Hier weinig zeuren, want ze weet, nee is nee. Daar tegenover mag ze veel, en hebben we zelfs op deze leeftijd al compromissen, die zij bedenkt. Dat zegt niet dat er geen grenzen trouwens! Die zijn er zeker wel. Maar ik ben niet het type van: omdat ik het zeg. Als iets niet mag, leg ik uit waarom, bedenken we iets wat wel mag, of dat het wel mag maar dan een andere keer. Er zitten ook zeker consequenties aan gedrag. Gooien met dingen is het wegleggen de rest van de dag bv. Te lang treuzelen met naar bed gaan, is geen tijd meer voor een verhaaltje. Niet meewerken met aankleden, dan gaan we niet naar (vul maar in) Ik ben ook weleens gewoon weer naar huis gegaan als we ergens waren, als zij ergens liep te krijsen en zeuren. 1 waarschuwing, doorgaan is naar huis. Dat snapte ze na een paar keer wel, dat ik dat dan ook echt doe. Dus ik waarschuw alleen met dingen die ik waarmaak. Nou ja, lang verhaal kort, kan wel pagina's vol schrijven, maar ik ben zo blij dat we hulp hebben gezocht! Uiteindelijk hebben we nu weinig strijd meer en is het gewoon erg gezellig over het algemeen. En met een methode waar ik me ook goed bij voel, en wat bij dochter past. Hopelijk komen jullie ook zo ver! Bij vragen mag je altijd PB-en.
Overigens is mij de video hometraining door sommigen in mijn omgeving sterk afgeraden omdat ze altijd "bewijs" op film hebben van dingen die wij zogenaamd fout doen. Persoonlijk heb ik geen enkele slechte ervaring met het CB, en ik ben nooit een seconde bang geweest dat de beelden tegen ons gebruikt zouden worden. Ik vond het een vreemde houding, tenslotte is hulp vragen juist goed als dingen niet gaan zoals je zou willen. Teken van kracht! Geen hulp vragen is ook jezelf een kans ontnemen, denk ik dan.
Hier ook zelf hulp ingeschakeld via het CB, alleen is onze dochter wat jonger. Onze hulpvraag was wel erg specifiek in verband met spraak en communicatie problemen. Maar de sfeer in huis werd er ook flink door beïnvloed, de reden ook waar we hulp voor vroegen. Het eerste waar ze mee komen is inderdaad tripple-P, maar daar waren we het snel over eens dat dat niet was wat we zochten. Daarna is video hometraining gestart. Ik heb me geen moment bedreigd gevoeld hierom, ik vond het juist alleen maar fijn om eens in detail terug te kunnen zien wat er nou werkelijk gebeurt in de interactie. "Helaas" gedroegen de kinderen zich best wel voorbeeldig met de camera erbij Maar de gesprekken met de vrouw die kwam filmen waren ook prettig, om er eens met iemand over te kunnen sparren die daar speciaal voor komt.
Ik was blij met de tips en ben er ook mee aan de slag gegaan maar helaas zie ik gewoon geen verbetering in haar gedrag, eerder verslechtering als ik eerlijk ben...Vandaar ook dat we nu contact zoeken met het cb. Wat betreft consequenties verbinden aan slecht gedrag: dat doen we al zeker, maar ik denk wel dat we daarin nog wat strikter moeten zijn. Schreeuwen = naar de gang tot je weer rustig bent, maar als we aan het eten zijn en ze heeft nog geen hap door haar keel gehad en we moeten daarna ook nog douchen en haar zusje moet ook nog in bad, ja, dan haal ik haar vaak eerder van de gang dan zou moeten. Dat consequent zijn dwars door alles heen; daar valt denk ik nog heel wat in te winnen. Maar we zijn zo moe gestreden inmiddels, iemand moet ons even helpen. Speelt ook nog mee dat haar zusje nu na 11 maanden nog steeds elke nacht wakker is... de rek is er een beetje uit.