Mijn dochter (net 5) zit in groep 1, komend jaar gaat ze naar groep 2. Op de psz was ze vaak erg teruggetrokken, afwachtend, gespannen en had ze moeite met afscheid nemen. Er heeft eens een coach meegekeken om de juffen tips te geven. Mijn dochter voelde dit (toen 3,5 jaar) aan en zei snikkend tegen me dat ze niet verlegen wilde zijn. Juist het feit dat ze er zo bovenop zaten leek het alleen maar erger te maken. Begin groep 1 had ze het ook wel wat moeilijk, liet weinig van zich horen en was ook terughoudend en gespannen, maar het ging al veel beter dan op de psz. Ze ging met plezier naar school, wat niet zo was bij de psz. De juf zei na 2 maanden al dat ze het nodig vond om kindertherapie in te zetten (heeft de school in huis). Wij vonden dat te vroeg, we weten dat onze dochter tijd nodig heeft om te wennen en ze ontwikkelde zich wel op dit punt. Halverwege het jaar had ik een gesprek met haar andere juf en zij vond het ook niet nodig hulp in te schakelen. Nu, aan het eind van het jaar, vind ik dat mijn dochter flinke springen heeft gemaakt in haar ontwikkeling. Wel blijft ze moeite houden met nieuwe situaties, die vindt ze erg spannend. Met een beetje stimulans ontwijkt ze het echter niet. Ik denk nog steeds dat ze zich wel zal ontwikkelen maar haar eerste juf opperde weer kindertherapie. Ik weet nu niet goed wat te doen. Ik zie mijn kind zich ontwikkelen en het gaat al weer beter dan een half jaar geleden toen er nog geen hulp nodig zou zijn. Ik maak me er eigenlijk geen zorgen om en heb het idee dat onze benadering werkt want mijn dochter ontwikkelt zich en zit verder goed in haar vel, afgezien van de angst voor nieuwe situaties (wat in de thuissituatie steeds beter gaat). Zouden jullie hulp inschakelen of niet?
Ik zou vooral naar je eigen gevoel luister: jij kent je dochter het beste. En tegelijkertijd natuurlijk wel open staan voor overleg ed, want soms zien juist mensen die je kind wat minder goed kennen dingen scherper. Ik heb mijn eigen jongste dochter in mijn hoofd. Zij had als dreumes en peuter heel erg wat je beschrijft van jouw dochter. In de kleuterklas heeft ze de eerste week vanaf de kruk van de juf alles geobserveerd. De juf vond dat vreemd, maar liet het wel toe. Daarna heb ik met de juf en mijn dochter afgesproken dat ze iedere dag iets ging doen en we spraken ook per dag af wat dat dan was. Dus bv. kleien of tekenen of iets anders. En dat deed ze dan ook. Op die manier ging ze steeds meer doen. Nieuwe leerkrachten bleven zeggen dat ze verlegen is ed, dan zeg ik altijd 'je moest eens weten hoe ze vroeger was'. Ik had en heb bij haar het vertrouwen dat het goed komt en als ik haar nu (groep 4) zie, dan durf ik te zeggen dat het goed is gekomen. Ze is nog steeds afwachtend en gespannen in nieuwe situaties en vind het nog steeds fijn om dan bij volwassenen te zijn ed, maar als ze eenmaal gewend is, dan gaat het prima. Ze heeft veel vriendinnen en gaat met plezier naar school. Ze heeft wel een leerkracht nodig die haar aanvoelt en haar net genoeg stimuleert als ze iets spannend vindt, maar niet pusht, want dat werkt alleen maar averechts. En een leerkracht waar ze van op aan kan en die een arm om haar heen slaat als het nodig is. Gelukkig had ze de afgelopen twee jaar dit soort juffen. (y) En de klas waar in ze zit helpt haar ook enorm; veel leuke meiden (en jongens trouwens), die elkaar ook steunen als het nodig is. (y)
Wat verwachten ze dan met die therapie te bereiken? Wat willen ze specifiek gaan doen, is het in een groepje of individueel? Erg fijn dat ze sprongetjes maakt, voor een buitenstaander misschien niet snel maar iedereen ontwikkeld zich op zijn eigen manier. Vor individuele theraoie lijkt me vroeg, in een klein groepje dingen ondernemen kan ik me voorstellen dat daar baat zou bij hebben. Als het voor je gevoel te vroeg is zou ik na de zomervakantie eerst laten wennen aan de nieuwe groep en dan verder kijken.
Sommige dingen zijn ook karakter. Onze jongste (4) is ook erg afwachtend in nieuwe situaties en benoemt het tegenwoordig zelfs als 'spannend'. Als hij in nieuwe, en dan met name drukke onoverzichtelijke, siutaties komt is hij superverlegen en afwachtend. Zo vorig jaar in Julianatoren. Het eerste uur wilde hij niks, nergens in en niks doen. Nou dachten we lekker is dat, maar oke de oudste vermaakte zich prima. Maar na een uur zei hij ineens: ik wil wel in die helikopters. Oke, hij daarin en daarna was het klaar en wilde hij vanalles. Vorige week op schoolreisje, ik was mee, eerste uur weer hetzelfde. Mijn hand niet loslaten, piepen, op een gegeven moment zelfs heel hard huilen. Dus ik vragen wat is er nou aan de hand joh. Zegt hij: ik vind het zoooo spannuuhuunnd….. Later nam een andere moeder hem even mee (die hij wel een beetje kent) en daarna ook weer klaar. En gisteravond stond hij ineens op het podium met de feestelijke ouderavond, als laatste geitje van de 7 geitjes. Zonder probleem! Tja, waarschijnlijk omdat de gymzaal waar het gehouden werd, bekend voor hem is en ze ook al een paar keer daar geoefend hadden. Hij moet gewoon alles eerst rustig bekijken, alles in zich opnemen en dan komt hij wel los. Pushen helpt niet. Met gym op school heeft het ook heel lang geduurd voor hij echt meedeed, terwijl hij gym noemt als leukste op school.... laatst ook kon hij tot in de kleinste details alle spelletjes beschrijven die ze met gym hadden gedaan. En zijn laatste zin: 'maar ik heb niks meegedaan'. Echt dan zakt mijn broek af. 'Want het was zo spannend'..... Pushen helpt gewoon niet. En de nadruk er op leggen helemaal niet. Dus of je er meteen een therapie op los moet laten... ik zou het tijd geven.
Nee hoor, is ook karakter... vooral niet pushen maar blijven praten met ze. Mijn dochter heeft dit nog steeds. Die is 8 nu. Iedereen die haar kent weet dit. Vandaag bij een kinderfeestje gebracht en dan is ze zenuwachtig, die moeder weet dat want die kent haar langer dan vandaag en gaat hier goed op in. Tegenwoordig zegt ze ook: mama ik ga dat doen! Ik ga mij eigen angst overwinnen... de lieve schat.
Wauw alsof je onze kleuter omschrijft. Al is het sinds een maand of 2 (gaat nu een jaar naar school) blijkbaar allemaal zo vertrouwd voor hem dat hij veel vrijer wordt. Loslaten en laten gaan werkt inderdaad het beste. Of duidelijk benoemen wat er gaat gebeuren ...