Hallo, Ik wil grag iets delen.. En ben eigenlijk stiekem ook wel benieuwd wat jullie reactie, opmerking, advies etc. is! Mijn vriend en ik zijn in totaal 14 jaar bij elkaar. Na 10 jaar verkering ben ik bij hem weg gegaan, omdat het leven met hem mij veel energie koste. Ik ben een bruisend, levendig en wat comolex persoon en hij is een rustig, niet ondernemend en snel tevreden. Na 8 maanden zijn we toch weer bij elkaar gekomen. Ik had een wilde vrijgezelltijd en zoch rust, dacht dat ik hem nooit meer zou laten gaan. E hij waardeerde mijn ondernemerschap in eens meer. Binnen een maand werd ik ongepland zwanger en we kregen een zoon. In het jaar er na liep ik er al snel tege aan dat hij het er gemakkelijk vana bracht. Ik werkte 32 uur, regelde alles (huishouden, financieel, sociale contacten, weekendjes weg etc.) , we hadden er veel gesprekken en ruzie over hoe daar ook zijn deel in kon nemen, maar uiteindelijk kwam hij niet in beweging. Daarbij is hij iemand die graag niks doet, zowe thuis,als erges anders en helaas ook in bed. Toen ons eerste ruim een jaar was gingen we op vakantie. Dat was met mijn vriend en ik as de kleine in bed lag zooo saai, ik moest echt smeken m wat leuks voor onze relatie zoals een vrijpartij. In die vakantie is wonderbaarlijk ons tweede kindje verwekt. Ik werkte nig steeds 32 uur en ging een hbo opleiding volgen. Mijn vriend werkte ook 32 uur, maar nog steeds bleef hij alles op mijn schoudes leggen. En een sexleven?? Nee, dat ben ik helaas buiten de deur gaan zoeken... En ik ben er achter gekomen dat ik niet meer wil.... Ik wil niet buiten de deur mijn plezier vinden, ik wil thuis bij mijn mannetje zitte. Maar mijn vriend is zo lusteloos, passief en negatef dat ik sinds dat ik me daar op ben gaan richten alleen maar gek ben gaan worden. Hij roept al jaren dat hij wel wil, maar hij an zichzelf nie in beweging brengen. Ik trek voor mijn gevoel alles en ik krijg ik krijg er voor mijn gevoel niets voor terug (geen lol, geen steun, geen doede gesprekken, geen leuke ideeen, geen intimiteit). Ik heb nu gezegd dat ik niet met hem oud wil worden. As hij in de afgelopen drie jaar na onze breuk niet heeft kunnen investeren twijl ik altijd open ben geweest over waar ik tegen aan lie, dan denk ik dat hij nooit kan investeren. Hij is het niet met me eens, en wil niet gaan... Hij blijft lettlijk aan me plakken en trekt zijn plan en er veandert niks. Ik denk dat ik echt moet doorzetten al wil ik het mijn kindjes liever nie aan doen. Een moeder die van origine energiek, ondernemend is maar niks meer kan opbrengen dankzij een lusteloze vriend daar hebben ze ook niets aan. Lastig dus. Ik kan je vertellen dat het geen leuke tijd gaat worden... X
Hoe zit het met de liefde? Als die er nog is zou je het nog een laatste x kunnen proberen! Dan weet je iig dat jij er alles aan hebt gedaan! Maar je moet ook voor je eigen geluk kiezen! Voor je kindjes lijkt het me beter 2 gelukkig ouders los van elkaar dan ongelukkige bij elkaar! Jammer dat je het buiten de deur bent gaan zoeken, dat is iets wat je niet goed kan praten maar ik begrijp de oorzaak. Praten of gaan. Maar maak de keuze en blijf niet aanmodderen! heel veel suc6!
Zolang jij alles blijft doen en aan hem blijft trekken, hoeft hij ook nie in beweging te komen. Waarmee ik niet wil zeggen dat hij ineens in beweging komt als je alles maar los laat. Maar als je het een laatste kans wil geven, zou dit een poging kunnen zijn. Doe eens hetzelfde als hij. Dus niks. (Ik zou alleen wel de rekeningen blijen betalen. Mocht je straks alsnog ervoor kiezen een leven voor jezelf te beginnen, wil je niet met schulden starten.) Dus kom je thuis uit je werk en zit hij op de bank? Ga er naast zitten. Er komt vast een moment dat hij honger krijgt. En heel flauw: was en strijk je eigen kleren en die van de kids. Er komt ook vanzelf een moment dat zijn kast leeg is. Probeer het eens een week. Wees zijn spiegel, laat hem voelen hoe het is om met hem samen te wonen. Misschien opent het zijn ogen en is hij bereid om te veranderen. (Mijn tip is om dan echt met een schema te gaan werken wie wat doet. Hij zal echt niet uit zichzelf gaan zien dat het weer stoffig wordt in huis.) Metk je dat het hem echt niks kann schelen. Tja, dan heb je hem in ieder geval zijn laatste kans gegeven. Dan ben jij niet alleen die gene die de keuze maakt: dan heeft hij ook laten zien wat zijn keuze is.
@Jojo: zo simpel is het, maar ik bepaal door mijn keuze wel dat de toekomst voor mjn vriend en twee knderen anders gaat lopen. En dat is niet niks. Maar uiteindelijk is het mijn keuze en als ik daar achter sta komt de rest iik wel goed. @Vagans: de liefde die was er tot een half jaar geleden nog wel. Toen zaten we ook in de zelfde fase, aar kon ik er ergens nog mee om gaan of kon ik er nog tegen, denk ik, omdat er liefde was. Op dit moment is die liefde op.en hij zegt dat hij van mij houdt, maar als je -na al een keer uit elkaar te zijn geweest- in drie jaar tijd het steeds niet belangrijk genoeg vindt om in actie te komen om er voor te zorgen dat je gezin en je meisje gelukkig zijn.... Dan geloof ik niet dat er liefde zit. En van he buiten de deur zoeke, inderdaad jammer, maar helaas ben ik niet van steen en kon ik het thuis niet krijgen. Voor de toekomst wil ik dat ook niet en dus wil ik een relatie waarbij dat niet nodig is! @tupp: blij dat je met me meedenkt.. En gelukkig kan ik volmondig zeggen dat ik alles al geprobeerd heb. Dus die organisatieschema's, alleen dingen voor de kids en mezelf doen, maar geen verandering. E drie maanden geleden heb ik afstand van mijn 'rol' als aanduwer en trekker gedaan en ben ik dus helemaal nieT meer in hem gaan investeren. En toen was erg klote te zien dat hij toen helemaal geen energie meer had.
Volgens mij heb je zo'n beetje alles al geprobeerd, behalve misschien relatietherapie en ronduit tegen hem zeggen dat je bij hem weggaat. Of heb je die dingen ook al eens geprobeerd? Persoonlijk denk ik dat je bij een relatie waar kinderen bij betrokken moet zijn, alles uit de kast moet trekken om het te laten werken. Waarmee ik niet wil zeggen dat je dan maar voor altijd bij elkaar moet blijven hoor! Alleen dat je alles moet proberen voordat je dat ene besluit neemt. Relatietherapie werkt alleen als jullie daar beiden voor open staan. Dus als jullie allebei inzien dat er wel iets moet gaan veranderen. Denk je dat dat iets zou zijn? Dus tegen hem zeggen dat je het niet meer trekt en eigenlijk bij hem weg wilt. Maar dat je als laatste redmiddel relatietherapie wil gaan doen. Omwille van de kinderen en van jullie verleden - je hebt toch eens van elkaar gehouden lijkt mij. Verder kan ik niks meer bedenken. Misschien dat anderen hier nog tips hebben.
Thanks voor je reactie weer. Ik geef je helemaal gelijk dat e alles uit de kast moet halen. Het enige nadeel is dat ik nu op een punt zit dat ik er na die jaren vanalles proberen om het beter te maken, helemaal op ben en niks meer voor hem voel. Da maakt het niet makkelijker. Ja, heb al vaak gezegd dat ik bij hem weg wil, en ook steeds stuur ik er op dat we daar over gaan praten. Een relatietherapeut zou ik willen, al vrees ik wel dat ik dat meer oke vindt omdat die ook kan aangeven dat je niet bij elkaar past.. En ik denk dat dat de uitkomst is. Maar.. Omdat ik echt al heel veel heb gedaan afgelopen jaren en hij niks (gelukkig geeft hij het wel toe ook al kan hij er geen daden aan toevoegen) heb ik gezegd dat hij die dan mag gaan zoeken om een afspraak te maken..... Kan hij mooi laten zien dat hij wel peper in zijn reet kan stoppen en dat hij het wil redden
Misschien is dat dan wel het laatste wat je kunt doen: hij zorgt ervoor dat hij voor 1 mei een relatietherapeut heeft gevonden EN een afspraak voor jullie heeft gemaakt, anders is het over. Je geeft hem daarmee ook de kans om te laten zien dat hij wel wil en daarnaar te handelen. (Of niet natuurlijk, maar dan weet je tenminste ook waar je aan toe bent.)
Inderdaad, dat is wat ik eergisteren heb gezegd. Relatietherapeut prima, maar hij regelt het... Helaas is mijn vader gisteren plts overleden ds dat s wel n rare en nare bijkomstigheid in deze situatie.
Allereerst gecondoleerd. Jeetje dat moet een schok zijn! Om terug te komen op jouw stukje, ik denk dat je de reden moet zoeken achter zijn gedrag en deze reden aan moet pakken. Issie misschien depressief? Mijn mening is ook dat je, zeker met kinderen alles moet proberen voor je besluit er echt mee te stoppen. Ik liep sinds dat de kinderen geboren zijn ook tegen dingen aan bij mijn man. Uiteindelijk was het hulp zoeken of uit elkaar, hij blijkt ADHD te hebben. Niet dat het nu beter of rustig is maar we weten waar het gedrag vandaan komt en we kunnen er aan werken. Ik vond dat ik voor de kids tot het uiterste moest gaan. Ook ik heb een paar keer op het punt gestaan om te stoppen omdat ik "op" was. Je schrijft dat je gevoel een half jaar terug nog aanwezig was voor hem, dan kan het nooit ver weg zijn. Vecht er samen voor dan komt dat gevoel weer terug. Het zal niet makkelijk zijn maar dat is uit elkaar gaan en de consequenties die daar aan vast zitten ook niet. Sterkte, ook met het verlies van je vader.
Gecondoleerd met je vader zeg... Ik herken je verhaal wel aardig. Mijn man is/was ook best passief. Hij maakte veel plannen, maar voerde er niets van uit. Hierdoor was het ook altijd saai. Hij is naar een psycholoog geweest en van daaruit heeft hij een assertiviteitstraining gedaan. Ook heeft hij een andere baan gezocht, maar dit was de uitkomst voor hem niet en hij is weer terug bij zijn oude baan. Maar doordat hij die stappen is gaan zetten en ik ook meer dingen bij hem laat liggen, gaat het steeds beter. (De 1 kookt, de ander wast af. Hij is verantwoordelijk voor de kliko. Hij doet dochterlief in bad en bed) Hierdoor krijgt hij steeds meer inzicht in het huishouden en alles wat daarbij komt kijken. Ook spreek ik hem vrijwel dagelijks aan op zijn taken en verantwoordelijkheden. Maar nu zegt hij geen ja en doet nee, maar komt hij in actie. Niet altijd meteen, maar wel uiteindelijk. Dus bij ons gaat het steeds beter. Vooral omdat hij er nu achter is, dat hij zelf iets van z'n leven moet maken, wil hij het ook echt leuk hebben in zijn leven. Hij spreekt nu ook meer met vrienden af, wat hem ook energie oplevert. Sport je man? Misschien heeft hij wat endorfine en adrenaline nodig in zijn systeem om op gang te komen. En een flinke schop onder z'n kont. Niet van jou, maar van iemand van buitenaf waar hij het van aanneemt bijv. een psycholoog/maatschappelijk werker/relatietherapeut. Maar daarbij heeft hij ook jouw steun nodig, dat jij hem juist weer leuk vind en hem aanmoedigt. Het is een lange weg en wordt ook niet erg makkelijk. Maar misschien lukt het? Succes meid! Daarnaast wil ik je zeggen dat: Als je ervoor kiest deze weg niet meer te bewandelen en uit elkaar wilt gaan. Dan vind ik je ook erg sterk. Omdat je voor jezelf wil kiezen. Want echt slecht heb je het niet eens, maar het is niet goed genoeg voor jou. Deze keus zal niet iedereen begrijpen... En misschien zal je voor jezelf je ook nog afvragen waarom je deze keus gemaakt had. Soms moet je even afstand nemen om elkaar weer goed te kunnen zien. Dat is alleen superlastig met kindjes... Nogmaals veel succes!!
Je verhaal is helaas erg herkenbaar... Ik denk niet dat het perse onwil of gebrek aan liefde is van zijn kant. Volgens mij is dit een karaktereigenschap. Niet dat dit iets verandert aan het geheel, maar dan kun je misschien iets minder boos op hem zijn. Ook beter voor de kids lijkt me als je hem geen verwijten maakt.
Hallo, Fijn om reacties te lezen. Op dit moment is de hele situatie nog meer klote. Mijn pa overleden en samen megt de familie een week gehad vol emoties. Mijn vriend heeft met name de kids verzorgd. Ik heb me gefocussed op het afscheid nemen van mijn pa. Ik vind het nu heel erg moeilijk. Na afgelopen week weet ik nog beter dat ik nooit steun bij mijn vriend zal kunnen vinden. Hij heeft dingen laten zien, die zeker niet slecht bedoeld waren, maar die aantonen dat hij zo op een ander level en niveau zit. Als hij bij zo iets heftogs als het overlijden van mijn vader geen steun voo rmij kan zijn (doordat ik ook echt geen behoefte heb aan steun van hem op zijn manier omdat ik dat er niet bij kon hebben) dan doet dat erg veel pijn, omdat je daardoor weet dat je geen hoop hebt. En nu de crematie en al achter de rug is moeten we met onze familie rust zien te vinden. Het verlies is nog helemaal niet geland... en dan zit je daar met zo'n kutrelatie. Mijn vriend heeft er weer niet over gesproken. De afgelopen dagen richt hij zich op praktische zaken (een dwijlbeurtje, afwasmachine leegruimen en andere dingen die hij eerst niet deed), maar het verwart mij ook. Doet hij dat nu omdat hij een week even heel het gezin heeft moeten draaien of zit hij weer in de modus 'we doen maar gewoon normaal en dan zal het wel goed komen' Gisteren vroeg ik er naar. Hij is voornemens om een relatietherapeut in te schakelen. Maar echt... ik heb nu helemaal niet het gevoel dat ik daar zin in heb. Hoe kan ik nu werken aan een relatie waar ik diep van binnen helemaal niet aan wil werken terwijl ik met mijn familie het verlies van mijn vader moet verwerken. Anderzijds... ik kan nu ook geen keuze maken om uit elkaar te gaan want de zorgen die waar dan de komende tijd bij hebben is ook even too much... x