Jeetje, wat moeilijk zeg. Ik ben het met iedereen eens die benadrukt hoe goed je het doet en hebt gedaan. Maar ik kan me ook voorstellen dat je nu in een lastig parket zit. Zoals anderen al zeggen: je hebt helaas nooit garanties dat je het goede doet. Jouw verhaal doet me wel denken aan twee vrouwen die ik ken, die toevallig dezelfde ex hebben (heel toevallig!). Een lapzwans van een ex. Regelmatig opgenomen in verslavingsklinieken, losse handjes, grote verhalen, maar er komt niets van terecht. De ene vrouw heeft haar kinderen altijd contact laten hebben met die man. Haar oudste zoon is erg goed terechtgekomen. De jongste lijkt de genen van zijn vader geërfd te hebben. Daar gaat het minder mee. Het is natuurlijk lastig te zeggen hoe dat komt. Maar misschien heeft ook wel meegespeeld dat hij vooral elke keer weer is teleurgesteld door zijn vader. Hij mocht mee op vakantie, maar dan toch weer niet, of dan mocht de oudste wel mee, maar hij niet. Steeds weer teleurstellingen. De oudste kon er wel mee omgaan (die heeft veel meer veerkracht), maar de jongste trok het zich meer aan. De oudste wilde zijn vader ook wel eens een tijd niet zien, maar de jongste heeft dat nooit gehad. Achteraf denk je: misschien had ze de jongste moeten beschermen...? Moeilijk. (Overigens waren deze contacten niet op structurele basis.) Zijn andere ex heeft het heel anders gedaan. Zij heeft al het contact met haar ex verbroken en wilde niet dat haar zoon hem zag. Maar ook hij heeft helaas zeker deels de genen van zijn vader. Uiteindelijk wilde en moest hij zijn vader zien toen hij de puberteit bereikte, en dat is ook gebeurd. Hij nam het zijn moeder enorm kwalijk dat dat niet eerder kon. Maar wat ik nu begreep is dat hij intussen ook zwaar teleurgesteld is geraakt en het contact weer is verbroken. Met die jongen gaat het helaas ook niet goed. Hij woont ook niet meer thuis. Wat is het moraal van het verhaal: Beiden hebben een goede band met hun moeder. (De ene zit nog in de puberteit, dus dat gaat even minder, maar dat komt heus wel weer goed.) Maar beiden hadden ook geen stiefvader die de rol over kon nemen van hun biologische vader. Ik denk dat dat toch echt heel belangrijk is: een stabiele basis. Als je daarin je zelfvertrouwen op kan doen, kan je ook tegen een stootje als je dat eventueel krijgt. Als je die basis niet hebt, of je hebt de basis wel, maar bent zelf minder stabiel (de twee jongens hierboven beschreven hadden als jong kind al gedragsproblemen), dan lijkt het me niet verstandig zo'n stoorzender toe te laten in het leven van een kind. Overigens las ik ook ergens dat degenen waarbij je zoon in speltherapie is ook geen voorstander zijn van een hereniging. Dat zegt ook veel, denk ik. Wat je misschien wel kunt doen is zelf contact met je ex houden, op afstand bijvoorbeeld. Dat je vertelt hoe het gaat met je zoon, via de mail ofzo. Dan heeft hij wat hij wil en kan je zelf peilen of hij in wat rustiger vaarwater is gekomen zodat een ontmoeting misschien een keer plaats kan vinden.
ik zou géén regeling treffen.helemaal niet.dit is duidelijk een bevlieging bij hem en die kan even snel weer over zijn als dat ze opkwam en dan breekt het je zoon zijn hartje en heb je opnieuw een lange weg af te leggen voordat hij opnieuw rust vindt. ikzelf heb héél hard gevochten om de vader van mijn jongens uit hun leven te houden en heb net het exclusief ouderlijk gezag verkregen.net omdat hij ook criminele feiten heeft gepleegd en ook omdat hij jaren niet in mijn zonen hun leven is geweest.daarom kreeg ik het exclusief gezag(dit is erg zeldzaam)maar bij jou is het net zo geweest in het verleden dus je hebt zeker de situatie aan jouw kant.akkoord ,een vader is onmisbaar voor een kind maar sommige vaders zijn net heel misbaar,geloof me.deze man is jouw kind niet waard. hij heeft misschien een nieuw lief waar hij moedertje en vadertje mee wilt spelen maar als het nieuwe eraf is ,is hij terug weg... sorry dat ik zo hard overkom maar ik spreek uit ervaring.dat is natuurlijk mijn ervaring maar een vader die jaren weigert vader te zijn is het kind zijn onvoorwaardelijke liefde niet waard. je vindt wel een lieve vader voor je zoontje,een die zijn vriendschap en vertrouwen waardig is. bescherm hem maar goed.
Zeg dit niet snel maar. Zou hem bij zijn vader weg houden voorlopig. Hij is nog zo jong en te jong om hier tussen in te staan en meer teleurstellingen te verwerken. Laat zijn ( biovader maar terug komen als je kind volwassen is) en prima is op gevoed door jou als moeder en jou zoon oud genoeg is om zijn eigen beslissingen te nemen.
Je hebt het in al die jaren heel goed gedaan. Vind het echt knap van je! Ik persoonlijk zou wachtten tot je zoontje 16 of 18 is en dan het hele verhaal eerlijk vertellen over zijn vader. Je kunt dan aan hem de keus geven of hij zijn vader wilt ontmoeten of niet. Je kunt er dan ook meer voor je zoontje zijn. Nu vind ik je zoontje nog zo jong en de vader is zo onstabiel daar gaat je zoontje ook wat aan overhouden als de vader zo blijft dat wil je ook niet neem ik aan. Sterkte en succes met je keuze.
Ik zou de rechter laten beslissen. Dan moet hij natuurlijk wel eerst naar de rechtbank trekken. 8 jaar is héél lang voor een kind en ik zou het dus niet zomaar zonder slag of stoot toestaan. En als het zou worden toegestaan eerst een heel lange tijd onder toezicht en eventueel daarna beginnen met een paar uurtjes. Als hij nu niks onderneemt, zou ik op je 16 je zoon wel het verhaal doen en zijn gegevens geven. Dan moet hij maar beslissen.
Ik zou wachten tot hij een zaak start. Jouw verhaal bij een advocaat doen en in de eerste instantie zou ik proberen voor te stellen jouw zoon zelf te laten bepalen. In dit soort zaken kan het heeeeel lang duren voordat een rechter uitspraak doet en is er voor jou als het tegen valt altijd nog een hoger beroep. Mocht je toch aan omgang denken zou ik een omgangshuis voorstellen. Succes meid en volg je hart!!
Doet me denken aan een familielid van me. Haar ex is ook zo'n lapzwans. Toen zoontje 8 was wou hij ineens contact en daar heeft familielid mee ingestemd. Maar wel contact bij haar thuis. Na een paar keer contact was het ineens over. Wat bleek: lapzwans had een vriendinnetje die het heel erg vond dat hij t contact met zijn zoontje niet had onderhouden en wou dat hij dit herstelde. Zo gezegd zo gedaan....tot de relatie uitging. Toen liet mijnheer niets meer van zich horen. Ik zou me dus wel 10 x achter m'n oren krabben voor je instemt met een regeling. Wat is de reden dat hij nu wel zijn zoontje wil zien? En als jeugdzorg t geen goed idee vind zou ik t al helemaal niet willen. Dus idd, die adviezen neerleggen bij jouw advocaat. Sterkte!!
Ik zou het nu op deze leeftijd niet toestaan. Inderdaad laat de rechter maar beslissen. Daar moet hij bepaalde dingen voor in gang zetten en moeite voor doen. Dan kan je meteen zien of hij afhaakt wanneer het hem energie kost of dat hij er serieuzer in is. Een rechter zal kijken naar het belang van het kind en in deze zaak is het nog maar de vraag of de rechter dat vindt. Waarschijnlijk zal de rechter ook een curator die in het belang van het kind kijkt onderzoek laten doen. Mocht het zo zijn dat het wel tot een omgang gaat komen, kan het ook rustig opgebouwd worden dmv eerst eens kaartjes sturen (vaders die het niet zo serieus menen haken hier vaak ook af). Daarna kan omgang onder begeleiding plaatsvinden (mocht een rechter tot het besluit van omgang komen) Op dat moment zou ik trouwens ook allimentatie gaan vragen (dit kan zelfs met terugwerkende kracht). Ook dit is een moment waarop velen weer afhaken. Al met al kan het een tijd duren voor dit eindelijk op zitting en besloten is. Een tijd waarin gekeken kan worden hoe serieus hij is en jezelf hierin voor te bereiden. Later kan jij heel goed uitleggen aan je kind waarom jij omgang toen niet verstandig achte.
Ik ben altijd van mening geweest dat ook een vader recht heeft op zijn kind en het kind op zijn/haar vader. Maar dan heb ik het wel over vaders die vanaf dag 1 betrokken zijn bij de opvoeding, zich verantwoordelijk gedragen, hun kinderen op 1 zetten, er onvoorwaardelijk voor ze zijn en alles voor hun kinderen over hebben. Zulke gevalletjes zoals jouw ex, TS, beschouw ik als zaaddonoren en geen haar op mijn hoofd die er aan zou denken die in contact te brengen met mijn kind.
Als eerste chapeau voor het nemen van je verantwoordelijkheden en voor het feit dat je (ondanks depressie) nog overeind staat! Wat betreft de "vader", ik vind het helemaal niet moeilijk hoor. Afhouden die kerel!!! Als je zoon straks 12 is, dan is het vroeg genoeg om hem te laten beslissen of hij wel of niet iets te maken wil hebben met hem. Je zoontje heeft dan ook zelf meer rechten. Zo moet een rechter zijn mening meenemen in een eventuele beslissing. Nu is dat nog niet zo. Mocht er dus een regeling komen en mocht je zoon bijv een dag naar deze "vader" moeten, dan heeft hij er zelf niks over te zeggen. Ik heb dit bij een kennis meegemaakt. Zou jij het aankunnen als je zoon naar zijn vader moest (omdat een rechter dat beslist) en hij huilend aan je benen hangt dat hij niet wil? En vertrouw je de "vader" zo dat je je kind alleen met hem durft te laten?? mijn excuses als ik een en ander een beetje te hard breng, maar ik heb dat vanaf de zijnlijn zo aangrijpend gevonden dat ik er helemaal naar van word als ik je verhaal lees. Je kunt zonder problemen deze dingen rekken en nogmaals, als hij twaalf is MAG hij het volgens de wet voor een deel zelf bepalen en HOEFT hij niet onder dwang te gaan als hij niet wil. Ik denk dat dit wel heel erg belangrijk is zowel voor je zoon als zeker ook voor jou! Heel veel sterkte!
Jeetje wat een verhaal meid! Ik werd al kwaad toen ik je verhaal las dus hoe moet het wel voor jou zijn geweest poeh! Erg veel respect voor jou! Ik zou die man nooit meer in mijn leven en het leven van mijn kind willen, dat hij zo reageerde toen hij 17 jaar was kan ik ergens nog wel begrijpen (is nog niet normaal hoor) maar hij is ondertussen in de 8 jaren heus wel volwassen geworden en heeft dingen gedaan die niet door de beugel kunnen. Dat hij nu ineens eisen wil stellen vind ik niet kunnen en zou dat ook zeker niet toestaan. Je hebt je leven nu op orde samen met je zoontje, en hoe vaak hoor je niet dat kinderen ineens ontvoerd worden door de vader of moeder na zo'n gedoe (wil je niet bang maken maar dat komt direct in me op!) Ik zou er dus niet te veel over piekeren, je hebt het nu mooi op orde voor jezelf en je zoontje dus laat het zo, en als je zoon op een gegeven moment een stuk ouder is en dingen gaat vragen kun je het allemaal eerlijk vertellen en de keus aan hem laten of hij graag contact wilt met zijn vader toch?
Ik vraag me af of er ook werkelijk een rechtzaak gaat komen, ik denk dat het grootspraak van hem is hoor! Maar snap wel dat jij je hier zorgen over maakt. Ik begrijp helemaal hoe jij je nu voelt. Wat is goed en wat is nu slecht. Volg je gevoel en hart! Ik heb zelf ook een zoon uit een eerdere relatie nu inmiddels al 11 jaar. Waar de bio vader is? Geen idee! Weet niet eens hij hij nog wel leeft. Heb al 11 jaar niks meer van hem gehoord. Nog wel eens gelezen in de krant dat hij was opgepakt (helaas dus ook een crimineel en daarnaast psychische problemen). Mijn zoon heeft gelukkig een super papa die al in zijn leven was toen hij 2maanden was. Hij weet niks over zijn bio vader ( wil hem niet eens vader noemen!)en dit houden we zo tot hij 18 is. Zijn papa is zijn papa die zorgt voor hen en houd onvoorwaardelijk van hem. Ik heb dagen dat ik me schuldig voel, eerlijk wil zijn. Maar wat schiet je ermee op? Ik haal zijn hele leven overhoop! Is dat het wel waard? Uiteindelijk kom ik altijd uit bij het antwoord nee. Mijn zoon is gelukkig, ik wil dat geluk niet kapot maken. Hij heeft add en heb toen dit ook besproken met zijn psycholoog. Of hij het me kwalijk zou nemen? Denk het niet, ik handel uit mijn moeder gevoel en denk dat hij dit later ooit ook zou begrijpen.
Dit vind ik dus ook. Bescherm je zoon nu voordat die man heel zijn leven overhoop gooit. Veel succes en wat een sterke vrouw ben jij!
Jeetje wat een moeilijke situatie! Petje af voor jouw en je ouders! Vindt het geweldig om te lezen dat ze jouw zo geholpen en gesteunt hebben, daar kunnen heel wat ouders wat van leren! Boven dik gedrukte in combinatie met jouw gevoel geeft al een heel duidelijk antwoord. Namelijk, niet doen! Ben het daar ook helemaal mee eens. Snap jouw gevoel wel, dat je vindt dat je zoontje recht heeft om zijn biovader te kennen. Maar dat kan later ook nog, als hij er zelf echt klaar voor is. Denk dat het nu meer kwaad dan goed gaat doen. Heel veel succes meid. Ene jij hebt je keuze allang gemaakt, lees ik tussen de regels door. Volg je hard(je moeder instinct).
ik verwacht trouwens dat hij niet eens de moeite zal doen om een zaak te starten en er al zeker het geld niet voor over heeft.tegen dat de zaak in gang zou geraken is zijn bevlieging al over en haakt hij af....laat het rusten en spreek niet met hem af en negeer zijn pogingen tot contactname.
Er komt maar 1 zinnetje bij me op: Any man can make a baby, but it takes a real man to be a daddy/father dat hij nogal dwarszat toen jullie jonger waren, mja oke, maar dat hij nu na 8 jaar "afwezigheid" jou nog steeds vanalles verwijt en evengoed nog zijn rechten opeist? nee die kwam er bij mij niet meer in.:x Als ik zo het dikgedrukte gedeelte lees, heb je nu een fijn gezinnetje zo met je vriend en je zoon, ik zou dit echt niet stuk laten maken omdat er ineens een biologische vader voor de deur staat. Hij deelt helemaal niks met je zoon samen, behalve wat dna.