Mijn ouders zijn 15 jaar geleden gescheiden, ik heb sinds die tijd geen contact met mn vader (14 jaar ongeveer) Hier kan ik prima mee leven, maar sinds die tijd is echt de hele familie uit elkaar gevallen en dat kan ik moeilijker accepteren.. Mn broer heeft geen contact met mn zus, ik heb geen contact met mn zus en mn moeder heeft ook geen contact met mn zus, mijn zus heeft alleen contact met mn vader.. Mn broer en zus hebben allebei al die jaren wel contact met onze vader, mn zus heeft ook periode's gehad dat ze geen contact met mn vader heeft gehad, maar nu sinds een paar jaar kan het contact tussen hun niet op. Ik vind dit met name simpel gezegd lullig voor mn moeder, er worden dingen op fb gezet door mn zus en omgeving wat mn moeder zeer doet (vriendin van mn vader is de beste oma ect zulk soort dingen) Nu is het zo dat ik sinds een tijd weer geen contact heb met mn zus, het loopt al jaren niet lekker tussen ons.. Maar onze ruzie's gaan altijd over onze vader:x We hebben een tijd terug weer contact gehad en had haar bewust niet op facebook als vriend omdat ik het allemaal niet wil zien wat erop gezet wordt en waar mn vader ect op gaan reageren, en toch wordt er weer wat opgezet en krijg ik het van andere familie te horen wat erop staat bij haar met van goh vind jij het normaal wat je zus op facebook zet.. Ik vind het fijn voor haar dat ze contact heeft met mn vader, maar zou zo graag ons contact ook weer willen hebben en zonder mn vader er telkens tussen. Ik heb al die jaren ook nooit problemen met mn broer en of mn schoonzus gehad en die hebben ook gewoon contact met onze vader. Wie heeft de tip om te kunnen accepteren dat ik geen 'normaal' contact met mn zus heb? Ik blijf het lastig vinden, ene kant heb ik nu rust aan mn hoofd door geen contact te hebben en geen ergernis, maar aan de andere kant mis ik haar.. ( ik denk dat ik meer de zus van vroeger mis ) Ze heeft me tijdens de laatste ruzie ook laten weten dat ik nooit geen contact meer met haar hoef te zoeken Zijn er meer dames met dezelfde ervaring? Sorry voor t warrige verhaal
Pijnlijk Mijn ouders, broer en schoonzus (die een zoontje van 3 hebben die mijn petenkindje is) hebben 12 Mei 2013 (op Moederdag) zomaar uit het niks laten weten dat ze geen contact meer met me wilde hebben. Dat hebben ze 8 jaar geleden ook eens gedaan en toen kwamen ze na 2 jaar aan dat ze weer contact wilde, ik heb hun toen weer toegelaten in mijn leven, ze hebben me weer 4 jaar lang gekleineerd en belachelijk gemaakt (wat helaas in mijn jeugd ook vaker was), toch bleef ik contact houden omdat het toch familie is maar hoe zeer ik ook mijn best deed, het was nooit goed genoeg. Van de een op de andere dag (want 11 Mei 2013 hadden we nog de 90-jarige verjaardag van mijn oma maar toen deden ze me ineens ook negeren) was ik dus niet meer goed genoeg Gelukkig heb ik met de rest van mijn familie van mijn moeders kant (5 tante's, 2 ooms en 19 nichten en neven) wel een hele goede band, zie hun ook regelmatig en spreek ze ook vaker, ook zij snappen helemaal niks van mijn ouders en broer, maar goed, mijn moeder is altijd wel een apart figuur geweest, ze vindt zichzelf altijd beter dan de rest, ze is super kil en denkt alleen maar aan zichzelf en mijn broer is precies hetzelfde helaas. Ik heb ze 2 jaar niet meer gezien, afgelopen zondag was ik voor het eerst bij mijn oma van bijna 92 jaar met de kleine en toen stond mijn moeder in de deuropening, ze zag mij met de baby zitten en zei alleen, kom later wel terug en draaide zich om, nou het was alsof iemand een mes in mijn hart stak, zo erg dat ze doet alsof ze me niet kent en haar kleinzoon niet eens wilt zien Dus tips kan ik je niet geven maar probeer het toch los te laten en ja ik weet hoe ontzettend moeilijk dat is Probeer voor ogen te houden dat ZIJ degene is met een probleem en niet jij, jij hebt die deur nooit dicht gegooid en jou kan dus niks verweten worden, zo probeer ik er ook maar mee om te gaan.
Jeetje wat heftig Knuffel voor jou.. @ TS ik heb helaas geen tips.. ooit zal je er een plekje voor vinden diep in je hart.. sterkte ermee!
heftig zeg dat je moeder zich dan ook gewoon omdraait.. hier geen contact met zus.. behalve als ik haar eens in zoveel jaar een keer bij mijn ouders tegenkom Vroeger deed ik mijn best om het contact te onderhouden ,maar het was zo eenzijdig.. heb haar peettante van 1 van mijn kids gemaakt.. ze was de eerste die wist van mijn 1e zwangerschap... toen zij zwanger was kwam ik er achter omdat mijn moeder zei ze ligt in het ziekenhuis, bel haar even op ... was ze al 6 maanden zwanger.. ze komt nooit, en als ik haar zie... heb ik tegenwoordig een vreemde tegenover me.. het went... leuk zal het nooit zijn.. maar het went echt.
Mijn man heeft dit ook bij zijn oudste zus.. in het begin zat hij er erg mee, maar nu laat hij het gaan. Het kost zoveel energie en moeite en het maakt je somber om iets heel kleins. Soms ben je beter af met minder mensen..
Mijn ouders zijn nog samen maar mijn broer en ik hebben geen contact..Waarom? Weet ik niet! Zijn vrouw mag mij blijkbaar niet. Met mijn broer heb ik niets vervelends meegemaakt maar wel met zijn vrouw, ach ja een lang verhaal, wil er zelf niet eens aan denken. Heb in ieder geval wel alles gedaan om me broer weer te winnen, echt alles wat ik maar niet kon laten maar tevergeefs. Enige tip: leg je erbij neer en ga verder met je leven, doe netof je anderen niet hoort en als ze je iets vertellen vergeet het gauw, makkelijk gezegd dan gedaan maar mij is het in ieder geval gelukt. Mis ik hem? Ja, enorm! Ergens, diep in mijn hart is hij nog steeds mijn leuke knappe broer die veel voor mij over had maar ik zal hem nooit vergeven en zal het ook nooit vergeten.
Hier geen contact met mijn moeder. Mijn ene halfzus. Mijn broer. Mijn tantes en ooms spreek ik niet meer (te dichtbij mijn moeder). Mijn vader is overleden envan zijn kant van de familie spreek ik ook niet, want zij hebben een hekel aan mij omdat ik een rotpuber ben geweest. Lieve schat, het went. Ik hoop dat je een fijne schoonfamilie hebt en probeer verdere kracht uit je vrienden/naasten te halen. Er zijn dagen waarbij ik mij realiseer dat ik eigenlijk helemaal niemand heb die mij tegelijkertijd vroeger en nu heeft gekend; maar ach, whatever. Dan maar niet. Waarom moet het perse? Zo'n goede band? Schijnbaar hoeft het niet, anders had "de rest" (iemand, wie dan ook) wel meer moeite gedaan. Laat het los en laat het gaan. Sommige mensen zijn dan wel familie, maar ook een gevoelsmatige bal aan een ketting, als je begrijpt wat ik bedoel. Beter kwijt dan rijk.
Ik heb al jaren geen contact meer met mijn zus. Op verjaardagen zie ik haar welleens dan doet ze alsof ze mij niet kent en negeert ze mij. En ja dat doet pijn nog steeds.
ik heb ook geen contact met een zus en mijn vader. Met mijn zwangerschap en ziekenhuisopname wegens ernstige darmziekte lieten ze me zitten. Rond mijn bevalling waren mijn iuders en zus in het buitenland terwijl bekend was dat ik ingeleid zou worden en zij met de auto terug konden komen. Ze lieten me zitten. Afgelopen maand was ik doodziek en heb ik een hele grote darmoperatie gehad waarbij bijna mijn gehele dikke darm is verwijderd. Veel complicaties gehad en ruim 2 weken in het ziekenhuis gelegen. Niks gehoord van jongste zus en vader. Ik wil niet eens meer contact. Oh ja en beiden hebben mijn baby van bijna 10 maanden niet gezien. Wat Drieka zegt, loslaten... is misschien het beste.
ik heb met mijn ene zus zelf het contact verbroken. ik ben het niet eens met beslissingen en steeds dezelfde fouten die zij maakt dus daar heb ik geen behoefte aan. ik zie haar wel bij mijn andere zus en bij mijn moeder en dan doe ik wel normaal tegen haar maar in mijn huis is ze niet welkom. soms heb ik het wel moeilijk met mijn beslissing maar ik weet dat het beter voor mij en mijn gezin is. mijn broer heeft al jaren geen contact meer met mijn moeder en wel met mijn vader. ik heb met beide contact en ik weet ook dat mijn broer er niet op zit te wachten als ik wat over mijn moeder vertel en het interesseert hem ook niet hoe het met haar gaat. ik hou daar dus wel een beetje rekening mee dat hij het dus echt niet fijn vind als ik over haar praat. en met facebook moet iedereen zelf weten wat ze er op zetten daar doe je niks tegen. als ik me ergens aan erger op fb scroll ik gewoon verder ook als het van familie is. geef het een plekje als het gewoon echt niet werkt tussen jullie. het is jammer dat het zo is maar als het niet werkt dan werkt het niet.
Goh zeg, dacht dat t bij mij in de familie alleen maar een grote soapserie was maar ik ben dus niet de enige Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 16 jaar was. Ik ben de oudste van 4 kids en wij woonden toen natuurlijk nog allemaal thuis. we bleven bij mijn moeder. Ze zijn 1 jaar uit elkaar geweest om t vervolgens weer samen te proberen en dat liep verkeerd toen ik inmiddels 24 was. daarna viel t gezin uit elkaar. Ik was als klein meisje al een papa,s kind (mijn moeder en ik botste altijd al) dus ik bleef vader opzoeken. De rest brak met vader en dus ook met mij. we zagen elkaar alleen als we elkaar tegenkwamen op straat of zo. Na een paar jaar geen contact te hebben gehad met mijn moeder heb ik zelf toenadering gezocht met haar en ze stemde in......mits ik het op háár voorwaardes deed. Mijn vader heeft een drankprobleem en uit zelfbescherming heb ik dat contact ook afgebroken gehad om mezelf te beschermen. (ik ging er kapot aan) maar toen mijn vader kanker bleek te hebben kon ik t niet verkroppen om hem alleen te laten en ik heb nu weer sinds 2 jaar contact als enige van zijn kids. In die periode waren mijn jongere zus en ik samen zwanger. We waren op 4 weken na elkaar uitgeteld en we hadden op dat moment wel contact en belden elkaar en vertelden over onze kwaaltjes etc. Haar zwangerschap eindigde met 29 weken in een drama en vanaf toen af aan, geen enkel contact meer. wat ik ook deed, appjes, kaartje etc etc....het werd niet meer beantwoord. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad maar heb t inmiddels los kunnen laten. Ik kan er niets aan doen dat ik wel 5 kindjes heb mogen krijgen en dat t bij hun verkeerd is gegaan en zo voelde dat in t begin voor mij. Nu heb ik sinds vorig jaar weer geen contact met mijn moeder omdat ik niet overweg kon met haar voorwaardes en ze mij ook niet kon nemen zoals ik ben en ik vind het goed zo!!!! Ik heb me in de zaak berust en voel zelf nu ook geen behoefte meer om maar iedereen telkens achterna te moeten rennen. Geeft uiteindelijk alleen maar stress.