Weet je wat ook heel belangrijk is voor onze kinderen naast goede scholing? Dat hun ouders hun baan weten te behouden, om maar een voorbeeld te noemen. Zoals ik al aangaf heb ik persoonlijk een prima netwerk dus dat zal allemaal wel loslopen. Maar hoeveel ouders hebben die mogelijkheid niet? En die daarnaast ook nog eens ergens bv een tijdelijke baan waarin ze zichzelf moeten bewijzen. Dan is om de haverklap vrij vragen omdat je je kinderen nergens anders kwijt kan wel het laatste wat je moet doen. Enig idee hoeveel werkgevers daar weinig begrip voor kunnen opbrengen (terecht) en er weinig voor hoeven doen om je te laten gaan? Want weet je..voor jou 10 anderen met minder verantwoordelijkheden. Het is niet zeuren om het zeuren, het is ook geen gebrek aan begrip maar een stukje angst over de consequenties die zo'n staking met zich mee kan brengen. Want hoe je het wendt of keert, zo'n (zoveelste en misschien wel niet laatste) staking kan gewoon heel veel mensen (financieel) raken. Mogen mensen daar van balen? Of is dat recht alleen aan leerkrachten voorbehouden?
Ja daar mag je van balen. Daar mag je boos om zijn. Dat zeg ik ook niet dat dat niet mag. Maar waarom zo boos zijn over iets wat nog niet zeker is? Straks gaat het allemaal niet eens door. Heb je je vreselijk opgewonden om niks. En zoveelste staking? Het gaat tot nu toe in totaal om 1 dag deze maand en 1 uurtje voor de zomervakantie. Zoveel is dat nog niet. Wacht eerst af of het door gaat voor je jezelf vreselijk in de stress werkt.
Het is vrij logisch dat mensen er stress van hebben. Er wordt al langer gedreigd met twee dagen staken in november. Dat is het al bijna en als het wel doorgaat dan is het dus kort dag om iets te regelen zowel qua oppas, bso of de financiën om de kosten voor te schieten. Natuurlijk maak je je druk als je er alleen voor staat, weinig netwerk hebt, het financieel niet breed hebt, dat geld misschien niet eens op je rekening hebt staan en er niet eens zeker plek is op de opvang. Als je dan ook nog eens een lastige baas hebt of werk waar je je echt moet bewijzen dan heb je nu al stress. Dat lijkt mij vrij logisch en is makkelijk invoelbaar.
Het zal dan wel aan mijn karakter o.i.d liggen, maar ik maak me liever pas druk als dingen vast staan. Want me druk maken om dingen die niet vast staan schiet ik niks mee op. En ik blijf er bij dat de woede op de verkeerde mensen gericht is. Als de school van mijn dochter mij een rekening zou sturen, zodat ze extra handen aan kunnen nemen, zou ik die met alle liefde betalen. Want ik vind het belangrijk dat mijn jongste straks in een kleinere klas zit waar meer aandacht is voor elk kind apart. Waar een relaxte leerkracht voor de klas staat ipv een bijna overspannen leerkracht. En ik wil dat mijn kleinkinderen straks ook nog naar school kunnen gaan. Want wie gaat al die kinderen over 20 jaar les geven?
Waarschijnlijk zit jij dan in een situatie waarin dit voor jou haalbaar is en je weinig reden tot stress hebt. Alleen maar heel fijn.
In deze "situatie" is het voor mij idd haalbaar. Ondertussen heb ik genoeg stressvolle periodes in mijn leven gehad om te leren dat als je je opwindt om zaken die onzeker zijn je alleen jezelf daarmee hebt. Want wat verandert het als ik het wel doe? En ja das heel fijn als je dat in ziet.
De school waar ik werk en de school van mijn dochter doen niet mee aan de staking. Ik heb zeker wel begrip voor de motieven van de stakers. Waar ik wel problemen mee heb zijn de problemen waar ouders mee komen te zitten. Ik heb één dag een gigantisch probleem gehad met oppas, ondanks dat ik normaal gesproken zeer ruim zit met oppas. Wat een rotgevoel is dat zeg! Vooral ook naar de kinderen toe, ook al weten die er niet van. Verder speelt het probleem van werkdruk in zoveel sectoren, het probleem in de zorg vind ik ook zeer triest. Net als bij de politie en defensie, al is het laatste dan vooral een kwestie van financiën. Ik werk zelf op een school waar alles heel goed geregeld is. Bij ziekte voel ik me altijd wel heel rot Binnenkort moet ik waarschijnlijk geopereerd worden. Ik hoop met heel mijn hart dat dat net voor de kerstvakantie kan, zodat er geen vervanging nodig is. Maar ik vraag me af of het ziekenhuis daar rekening mee houdt in de planning. Gelukkig is onze directeur hier heel duidelijk in. Vervanging is zijn probleem en niet het onze. Dit en beterschap of sterkte is de reactie als er ziek gemeld moet worden. Wij hebben een oa'er, de meeste dagen een zorgcoördinator, twee dagen per week stagiaires, dus er wordt vaak wel wat geregeld. De werkdruk vind ik wel hoog. Ik heb geen dag dat ik mijn werk af heb. Maak elke dag weer een lijstje met alles wat moet, maar ik krijg het nooit afgewerkt. Ik heb echt wezenlijke dingen moeten laten liggen de laatste weken. Gelukkig is het nu vakantie, dus dat wordt maximaal bijwerken. De leerlingen krijgen les, maar in hoeverre is het voldoende wat ik de leerlingen geef? Ik zou zo graag wat individuele gesprekjes willen met een aantal leerlingen. Ik zou zo graag meer directe feedback op het werk kunnen geven. Ik wil elke dag even kunnen oefenen met de leerlingen die nog steeds het alfabet niet kennen, of de tafels of de maanden van het jaar. Ik heb ideeën voor een prachtige leeshoek die ik wil maken in in de klas, met mooie kleuren en lekkere kussens, dit omdat de resultaten met lezen niet goed zijn. Ik wil elke dag een SoVa les doen, die ik heel goed kan voorbereiden, omdat ze sociaal niet sterk genoeg zijn. Ik wil zoveel wat het onderwijs beter zal maken, maar het kan niet. Er is geen tijd. Dat is ook wat ik tegen mijn leerlingen moet zeggen als ze vragen om uitleg voor de klaaropdracht. Ik heb geen tijd, ik moet eerst bij andere leerlingen zijn. Ik breng dat uiteraard tactischer, maar het komt er wel op neer. Ik waak er elke dag weer voor dat ik me niet gek laat maken. Ik weiger me schuldig te voelen over alles wat ik niet doe. Ik werk hard en neem een kwartier pauze over de hele dag. Alles wat dan niet lukt is jammer, maar ik kan daar verder niets aan doen. Het probleem in ons vak is ook dat je nooit klaar bent. Ook al had je een dag in de week extra. Het kan altijd beter, altijd mooier, altijd uitdagender, je kunt tot in perfectie gebruik maken van de digitale mogelijkheden. Een ieder die dit nastreeft komt thuis te zitten. Het kan gewoon niet. Onze directeur heeft veel begrip voor alles wat ons niet lukt. Geeft veel complimenten. Biedt continu zijn hulp aan. Denkt in alles mee. We hebben een gymdocent, een muziekjuf en een leerkracht speciaal voor Engels. Vraag me niet hoe dit kan. In die tijd kan ik nakijken, voorbereiden en doe ik RT in andere groepen. Ik heb genoeg vergelijkingsmateriaal met collegae op andere scholen om te weten dat ik heel veel geluk heb op de plek waar ik zit. Toch zou het veel beter zijn als er ook op onze school geld bij zou komen. Zeker in de klassen waar veel zorg nodig is. Maar ik vraag me af of wij meer recht hebben op geld ervij dan bijvoorbeeld de ouderenzorg. En zo ja? Waar moet dat geld dan vandaan komen? We moeten het mijns inziens zoeken bij de organisatie. Leerlingen eerder door naar speciaal onderwijs. Hoe kan een kind met een volledig eigen leerlijn mee moeten draaien in een grote groep? Dat kan niet in deze vorm in het reguliere onderwijs. Daar moet een oplossing voor gezocht worden. Een groot deel van de administratieve werkzaamheden moet weg. Verzuim, cijfers en plannen in grote lijnen. Meer niet. Geen tijd voor. Sorry inspectie. Maar uiteindelijk is het dan ook weer het kind dat er onder lijdt. Het is een ontzettend moeilijke situatie. Zeker voor leerkrachten die het zoveel zwaarder hebben dan ik het ervaar. Maar staken? Ik weet niet of we het recht hebben ten opzichte van anderen om te eisen.
Ik zeg niet dat het in andere beroepsgroepen niet zo is. Maar ook dat vind ik niet oké. In ons land mag je gelukkig staken en demonstreren. Ik vind het belachelijk hoe het er momenteel aan toe gaat, 1 van de redenen dat ik bezig ben uit het onderwijs te stappen. En als ik in de zorg had gewerkt en er hetzelfde aan toe had gegaan had ik ook stappen willen ondernemen en ik steun ook de andere beroepsgroepen. Het is belachelijk te moeten werken en hier niet voor betaald te krijgen. Tenzij je zelf kiest voor vrijwilligerswerk. Nergens vind ik dat dat hoort. Als een werkgever je verplicht dingen te doen, dan moet hier ook een beloning tegen overstaan. Of dat nu in de vorm van salaris, compensatie uren of wat dan ook is.
Helemaal mee eens. Er wordt gewoon misbruik gemaakt van het hart wat de medewerkers hebben voor de cliënten/patiënten/leerlingen.
Er komt geld bij voor de werkdrukverlaging en geld voor salarisverhoging. Tijd dus voor de leerkrachten om daarvan gebruik te gaan maken en te zorgen dat de werkdruk omlaag gaat. Stoppen met klagen helpt daar echt bij. Ik vind het serieus miepen wat nu gebeurd als er nog eens 2 dagen gestaakt gaat worden. Als kabinet zou ik dan zeggen: waren jullie niet tevreden? Trekken we ons aanbod weer lekker in.
Maar er zijn dus genoeg mensen die dat niet hebben. Er zullen straks mensen echt in de knoop komen met oppas vinden omdat er op zo'n korte termijn gewoon niks geregeld kan worden. Er zijn maar weinig bazen denk ik die er om staan te juichen dat een werknemer straks aanklopt en zegt " Ja Karel, ergens in november moet ik vrij hebben, weet alleen niet wanneer " en dan? Dan zit je met je kinderen, iemand die dus ( zoals al eerder werd benoemd ) alleenstaand is, of geen groot netwerk heeft of een baas die niet meegaand is kan daar echr ernstig mee in de problemen komen. Is dat dan de bedoeling.
Het zou misbruik zijn als er ergens een paar miljard ligt wat niet gebruikt wordt. Het geld is er niet. En als het er komt gaat het ten koste van andere zaken. Natuurlijk hoop ik dat er toch een goede manier gevonden wordt om aan extra geld te komen. Daar wens ik ze dan ook veel wijsheid bij toe.
In mijn ogen niet. Het gaat niet alleen om geld. Het gaat ook om een andere manier van organiseren. En daarnaast accepteren dat al die extra dingen gewoon niet gaan. Van al die protocollen en systemen die er bij zijn gekomen (in alle 'zachte' beroepen) is het de vraag of die echt nodig zijn. We zijn terecht gekomen in een maatschappij waarbij men uitgaat van maakbaarheid. Dat bestaat niet. Er is steeds meer sprake van controle en wantrouwen. Daardoor komen er steeds meer systemen waarin de professional zich tot achter de punt en komma moet verantwoorden. Dat is niet te doen en gaat ten koste van het echte werk. De zorg aan het bed, de politieman op straat, de aandacht voor leerlingen, de tijd en aandacht voor de cliënt. Professionals zijn in hun vak gaan werken vanwege het hart voor deze zaken en niet voor alle randzaken. En daar wordt in mijn ogen misbruik van gemaakt. Door de politiek en door de organisaties/werkgevers. Juist omdat men de cliënt/patiënt/slachtoffer/leerling niet te kort wil doen, gaan de professionals door en doen dan maar zaken in eigen tijd. Als iemand een goed makkelijk leesbaar boek wil lezen over deze tendens 'verdraaide organisaties' van Wouter Hart. http://verdraaideorganisaties.nl/introductie/samenvatting/ Dit gaat over terug naar de bedoeling. Daar moet oog voor zijn. In het onderwijs is dat nu in elk geval al voor een deel gerealiseerd door geld vrij te maken voor vermindering van de werkdruk. Waarbij ik wel denk dat er meer nodig is dan dat. En dan heb ik het niet over meer geld, maar over anders denken en anders organiseren. En dan niet alleen op de werkvloer, maar mn degenen die beleid bepalen en zaken voor de uitvoerders regelen en opleggen. Naar mijn idee moet dat echt anders.
Maar dan staak je voor een verandering in de organisatie dat heeft een andere insteek dan de staking voor minder werkdruk en meer loon. Een vorm van staken met als doel een verandering in de organisatie zou kunnen zijn alleen voorbereiden, les geven en nakijken voor een maand.
Maar dan heb je vast heel veel vakantiedagen over, die je nu kunt opnemen om op je kinderen te passen, toch?
Nee, voor verandering van het hele systeem. En dat begint bij de politiek die ingrijpende besluiten neemt zoals bijv. passend onderwijs wat de hele wereld van het onderwijs en de kinderen op zijn kop zet. En wat een van de zaken is wat een enorme werkdruk veroorzaakt.
Er is niet eens een datum bekend, hoe kan ze dan uberhaubt al vrij vragen? En dan nog, er zijn maar weinig bazen die er op zo'n korte termijn mee akkoord zullen gaan omdat ze zelf dan ook misschien in de knoop komen met de bezetting. Ik neem even een voorbeeld de baas van mijn man, daar moeten ze gewoon ruim op tijd laten weten wanneer ze een dag vrij willen. Daar hoef je echt niet een week van te voren iets aan te vragen want dat gaat gewoon niet, dat zijn de regels. Uiteraard worden er uitzonderingen gemaakt maar bij mijn man werken veelal mannen met gezinnen, als die allemaal dan ineens vrij moeten nemen dan komt die baas helemaal in de problemen. Lijkt mij toch niet bedoeling?
pfffff, snap je het echt niet of wil je het niet snappen?? ten eerste: bij mijn werk kan je echt niet een paar weken van te voren aankomen met een paar dagen vrij, "ergens"" over een paar weken. vakanties moeten bij ons al een half jaar van te voren aangevraagd worden. en dan nog: ik heb een paar dagen (4-5) dat ik echt met ze op vakantie kan. nee, die ga ik niet opgeven omdat ze bij ons op school staken.. Dat is quality-time die ik met mn kinderen wil besteden door lekker met ze weg te gaan. is namelijk best lastig als alleenstaande en echt nodig. Egoistisch van me, he? en nee, ik heb niet veel vakantie-dagen. ik ben alleenstaand, ik red het qua vakantie-dagen net om alle dagen in de schoolvakanties op te kunnen vangen. en weet je wat ik dan nog het erge aan dit "staken" vind? de leraren van onze school staan niet eens in den haag om te staken. ze hebben fijn een dagje vrij en trekken er met hun kinderen op uit.. en daar moet ik een dag vrij voor nemen/missen mijn kinderen een dag school door?? En ja, ik weet een bekende van mij daar op school werkt Hetzelfde met mijn zusje: die is lerares op een basisschool. Geeft ook aan dat ze allemaal lekker een dagje vrij zijn. ze ging dus lekker een dag eerder op vakantie. van haar school waren er 2 leraren die gingen staken... dit staken is gewoon te kinderachtig voor woorden. ze hebben nu een flink aanbod gekregen en je gedragen als een kleuter. lijkt mn dochtertje wel. "ik wil nog meer hebben anders ga ik dat niet opruimen". wees verdorie blij met dat aanbod en ga eerst eens kijken wat je ermee kunt bereiken en hoe ver je ermee komt.....