Ik ken je niet, maar ik dus. Zit geregeld op mijn vrije dagen mail/telefoon te beantwoorden met gillende kinderen op de achtergrond. In het weekend ook altijd gewoon bereikbaar voor spoed. Trainingen zelf worden vaak wel betaald, maar de tijd is (met uitzonderingen) voor jezelf. Ik word nu nieuw ingewerkt op een bepaald vakgebied waar veel extra medische kennis voor nodig is. Mag ik in de avonduren thuis doen. Ben hbo geschoold overigens.
Goed geregeld. Kan me voorstellen dat meerjarige opleidingen eerder in een omscholingstraject passen, waar werkgever wellicht niet zoveel aan gaat hebben
“Je”? Ik kan me niet herinneren dat ik hier in dit topic ooit eerder iets over gezegd heb... Jij schrijft ‘ik ken dus echt niemand...’. Daar reageer ik enkel op.
We zijn ook eigenlijk gek ook. En ze vinden het ook doodnormaal dat ze je op niet-werkdagen en weekenden op je prive-nummer mogen bellen voor werk.
Ja, de quote van amdaa stond er niet meer bij, dus ik zag te laat dat jij iemand anders was Ik kan me voorstellen dat, als je heel erg gespecialiseerd werk doet, het niet anders kan. Maar in de meeste gevallen kan (als je gewoon een kantoorbaan hebt) iets wel wachten tot morgenochtend.
Haha, herkenbaar! Bellen ze eerst mobiel, spreken de vm in. Ik denk: Kak! Het is mijn vrije dag. Bellen ze op de huistelefoon en heeft 1 van de kinderen al opgenomen...
Ik ben me er zeker van bewust dat ambtenaren dit zo bekijken, dat komen wij vaak genoeg tegen vanuit het werk EN privé. Alleen zit de wereld niet zo in elkaar. Je werkt voor een commerciele beloning (je loon), daar zit prestatieverwachting tegenover. Een maatschappelijke roeping is doorgaans gratis, geen betaalde baan. Elke functie heeft een prestatie tegen een andere partij, je eigen 'klant'. Daar wordt je voor betaald. Of je nu een product of dienst levert. En op het nakomen van je prestatie en het bedienen van je klant, word je financieel beloond. En zou het zo moeten zijn dat je er ook op wordt afgerekend. En DAAR gaat het vaak scheef in diverse publieke organisaties. Want een organisatie kan wel een maatschappelijke en publieke taak hebben, de medewerkers daarbinnen worden gewoon (door de maatschappij) betaald om hun taken te vervullen en prestatie te leveren. En je klant is degene aan wie je de dienst levert.
Wat wat mij betreft niet inhoudt dat ouders maar moeten bepalen hoe de leerkracht les moet geven en zich met alle onderwijskundige zaken moeten gaan bemoeien. Ik vertrouw voor het grootste deel op de expertise van de leerkracht.
Maar dat is toch ook absurd? Je tijd en kunde zijn kostbaar. Feit dat de werkgever dit misbruikt, betekent toch niet dat het normaal is?
Hier worden werknemers ook opgeleid voor maatwerkposities. Daar zijn soms meerjarige opleidingen voor nodig. Voor de rest vind ik mijn arbeidsvoorwaarden heel fijn, ja. Niks te klagen
Dan ben je idd echt gek, sorry! Op mans werk hebben ze alleen zn mobiel. In het weekend wordt er helemaal niet opgenomen en als een directe collega in zn vakantie hulp nodig heeft neemt hij heus wel op hoor. Maar moet geen gewoonte worden.
Niemand zegt dat de ouders wat dan ook inhoudelijk zouden bepalen. Wij bepalen ook niet hoe onze artsen of advocaten hun werk invullen. Maar je verwacht wel een bepaalde inspanning en klantgerichtheid van ze. En daar kwam deze discussie überhaupt vandaan. Dat de ouders en kinderen geen zeurende bijkomstigheid zijn van het werk, maar de dienstontvangers. Daar leveren docenten hun dienstverlening aan.
Een arts, een sociaal werker, een journalist, een predikant, een leraar (vooruit dan maar), een wetenschapperm, een kunstenaar: allemaal mensen die een roeping volgen. Is dat op jouw planeet allemaal vrijwillgerswerk? Vwb onze basisschool, ik zie me daar niet als klant. Dl hoogstens, maar die heeft ook geen idee wat ze koopt. O dat is waar, de overheid betaalt het grootste deel van haar opleiding. Is die dan de klant misschien?
Ik had het niet anders verwacht, ik verwacht dat weinig ambtenaren vinden dat ze prestaties zouden moeten leveren voor hun loon.