Pfffff soms begrijp ik mezelf ff niet meer hoor, het ene moment sta ik te dansen en zingen met onze dochter (7 mnd), verzin ik het ene na het andere leuke spelletje en hebben we de grootste lol en is het leven 1 groot feest en is alles goed te relativeren. Het andere moment sta ik op en heb ik al zo'n vreemd gevoel, dan weet ik ff niets te verzinnen, vraag ik me af of ik het uberhaubt allemaal wel goed doe. Voel ik me schuldig om van alles en nog wat (diep van binnen weet ik wel dat dat bullshit is, maar op dat moment even niet). Krijg ik schoonmaakwoede (alles moet af voordat papa thuis is) en als er ook maar even iets tegen zit, kan ik niet relativeren. Slapeloze nachten van het piekeren (vooral over werk, want daar is de sfeer best rot onderling). Voel ik me gewoon onzeker en een soort van ongelukkig?? ... maar waarom? Ik heb het zo goed voor elkaar allemaal! Een mooi huis en super leuke vent, een kerngezonde, lieve dochter, een parttime job. Ik snap het soms niet waarom ik me dan toch zo kan voelen soms .... Wie herkent dat?
Ja hoor heel herkenbaar. Ik weet ook niet zo goed wat het is. Maar je bent niet de enige in ieder geval
zelfde hier, ben blij dat er meer zijn.. af en toe het gevoel dat ik postnatale depressie heb ofzo. maar denk dat we dat het beste op ontzwangeren kunnen gooien. misschien een manier van moeder natuur om ons alert te houden?
Nou dat denk ik soms ook dat het een PND is, ik heb werkelijk waar geen idee. Al moet ik zeggen dat ik voor mijn zwangerschap af en toe ook dacht "die ***hormonen" (tsja wat anders?) Dat ik wel vaker van die vreemde en onzekere buien heb hoor. Misschien ook omdat ik behoorlijk perfectionistisch kan zijn (tenminste op mijn manier met mijn dingetjes)? Hoe kom je er vanaf vraag ik me af. Zou wel heeeeeeel fijn zijn
och hoe herkenbaar ben dus niet de enige haha.. af en toe vraag ik me af of ik het goed doe allemaal.. Of hij wel 'gelukkig'.. gaat ie me straks een rotmoeder vinden etc. Meestal is het binnen een kwartiertje weer weg en heb ik echt zoiets van : Gut, stel je niet aan.' en dan is het weer klaar.. heeel vaag elk geval.. mijn tante had dit dus ook en dat was na een jaar pas helemaal weg.. dus ik hou het idd op ontzwangeren..
Ik heb het ook hoor.. Dat ik met tijden ineens heel onzeker kan zijn over of ik het wel goed doe etc. Zelfs na ruim 1.5 jaar haha
Heel herkenbaar dit!...ik heb het ook nogsteeds..en onze kleine meid wordt volgende week toch alweer 1...dus kan het niet meer op ontzwangeren gooien helaas ...vooral de piekerende slapeloze nachten zijn veelal aanwezig hier op het moment....hopelijk zijn die snel weer voorbij en kan ik weer eens een nachtje doorslapen
Heel herkenbaar hoor. Ik het heb ook terwijl ik eigenlijk best wel weet dat het nergens op slaat, of eigenlijk dat ik me niet zo druk moet maken. Vaak maak ik me veel drukker om dingen dan nodig is, ik wil alles veel te goed doen, maar ben er nu wel achter dat ik dat gewoon niet kan/onmogelijk is.
Toch wel fijn om te horen dat je niet alleen bent met dat soort gevoelens he. Je weet het ergens wel, maar een beetje bevestiging kan nooit kwaad haha
Ik lees dat heel veel dames het na de 9 maanden ook nog hebben zeggen dat het niet aan het ontzwangeren ligt. Maar dat kan best hoor, ontzwangeren is gemiddeld 9 maanden - 1 jaar. Ik heb er zelfs ook heel heftig last van gehad, en dat ging pas rond haar 1e verjaardag weg. Heel af en toe heb ik het nog wel is.
Nou, ik herken het heel erg! Geloof me, ik ben er niet blij mee. Ik denk dat het bij mij een combinatie is van verschillende factoren. Tijdens mijn zwangerschap heb ik een slaapprobleem gehad. Negen maanden lang heb ik maar een uur of drie per nacht geslapen. Ik werd er gek van en telkens vroeg ik me af; wanneer breek ik echt? En dat vraag ik me nog steeds af. Uitgeput ging ik de bevalling in. Ons meisje lag klem en uiteindelijk werd er overgegaan tot een keizersnede. Daarna knapte er iets bij papa, die liep ineens tegen zijn eigen jeugd aan, het ontbreken van zijn eigen vader. In plaats van genieten van de kraamtijd, ving ik hem op en lag hij 's middags naast mij te slapen en ik te "waken". De wond van de KS ging ontsteken en dus duurde het herstel erg lang. Esmae bleek een heel slechte slaper te zijn en ook dat gaf gebroken nachten, niet voldoende rust etc. etc. We zijn nu 11 maanden verder, ze is bijna één jaar. Het slapen 's nachts gaat heel goed, we hebben een onwijs lief meiske, maar ook een enorm druk meisje. Ze zit geen seconde stil, is erg snel met dingen en dat houdt je hele dagen bezig. Ze slaapt overdag nog steeds minimaal. En jawel; de ene dag sta ik op en denk ik; joepie de poepie en de andere dag zit ik de tranen uit mijn tenen te janken, omdat mijn truckendoos helemaal leeg is. Dan weet ik niet hoe ik de dagen door moet komen, wat ik met haar moet gaan doen. Hoe hou ik het leuk? Ik verveel me dan kapot, voel me een slechte moeder en ben moe. Ongekend moe. Dan kan ik wel gillen en soms doe ik dat ook. Wat dat betreft kijk ik uit naar het moment ná de vakantie, dan gaat ze een half dagje per week naar de opvang. Juist op de dag dat ik niet werk (ik werk drie dagen per week 's avonds van 17:00 tot 21:00). Die halve dag is dan voor mij. En die ga ik nodig hebben!