Ja denk wel dat ik een vechter ben. Faillissement, bijna vreemdgegaan, hoop spanning en stress. Ik weet alleen zeker dat wij samen oud worden. Dus we nemen elkaars minnen evengoed als elkaars plussen. Daarbij ben ik al 17 jaar stapelgek op hem dus dat zie ik niet zomaar veranderen. Ookal kan ik hem soms wel achter het behang plakken haha Ik weet wel dat als hij nog een keer vreemd zou gaan ik alleen met de kids doorga. Daar stopt mijn vechtlust deze keer wel.
Ik heb zelf een relatie van 4,5 jaar achter de rug (geen kinderen gelukkig), waarbij het ook al 2 jaar niet goed zat eigenlijk. Maar het gaat zó geleidelijk aan slechter dat je niet echt een knoop durft door te hakken, want het is niet alsof je van de ene op de andere dag wakker wordt en opeens gaat het mega-slecht. Dat gaat heel geleidelijk en daardoor raak je er ook soort van aan gewend en als je de ene dag bij iemand blijft terwijl het slecht gaat, waarom dan opeens de volgende dag wél weggaan?! Vaak moet er dan toch wel iets heftigs gebeuren voordat je die knoop durft door te hakken. Als er dan kinderen komen dan zakt opeens dat level waar je aan gewend was nóg verder naar beneden (en heel snel!) en dan is het denk ik makkelijker om die knoop door te hakken.
Voor mij precies dit en dan heeft hij ook nog eens 2 keer Naast de pot gepist... Toch lukt het me nog niet om de knoop door te hakken.
Wat fijn dat je relatie zo goed is! Beetje jammer alleen dat je het nodig vind om te refereren naar topics van ander members waarbij dit anders is. wbt alle mensen die oordelen over of mensen wel of niet snel uitelkaar gaan zou ik willen zeggen, wie ben jij om te oordelen? Ik word er tegenwoordig zo ontzettend moe van dat iedereen denkt te weten of iemand ergens wel of niet goed aan doet. Het oordelen zijn we zo ontzettend goed in. Ik kan geen tijdsbestek plakken aan of iemand lang genoeg heeft gevochten voor hun relatie of niet. Want ik ben niet degene die in hun schoenen loopt en hun emoties voelt. Ik en m'n vriend zijn nu ruim 2 jaar aan het knokken om onze relatie te redden, en de tijd zal het leren of het ons gaat lukken. Maar dat betekend niet dat ik oordeel over mensen die het na 1 jaar al opgeven
` Ik heb zelf ook eerder samengewoond en had drie pogingen nodig om definitief weg te gaan en ik heb genoeg gezien in m'n omgeving en ik begrijp het ook wel, tót op zekere hoogte....
Zeg nooit, nooit... En het geldt ook voor de man, kies voor je vrouw! Over relaties die stuk gaan met jonge kinderen denk ik ook wel eens wat, maar ik sta niet in hun schoenen. Ik heb al jaren een kinderwens, ook toen ik niet de juiste man had, kan me er iets bij voorstellen.
Ik kan me trouwens best voorstellen dat veel relaties "sneuvelen" als de kinderen nog jong zijn. Dit zijn echt tropenjaren!
Ik denk dat dat vooral ligt aan wat voor problemen er naar voren komen en intenser worden (zowel qua beleving als werkelijkheid) het gros heeft naar mijn idee in ieder geval wel grotere en zwaarwegendere problemen dan de gevolgen van gebroken nachten. (En ja ik weet dat gebroken nachten veel ellende kan brengen)
Juist. Zelden weet je als buitenstaander de hele waarheid, maar denkt wel een oordeel te kunnen vormen. Niet doen!
Hallo, Mijn grootvader is deze week overleden. Deze week lag hij op sterven en ben ik samen met mijn man in het ziekenhuis afscheid gaan nemen. Vandaag zijn mijn man en ik samen met mijn vader zijn service-flat gaan leegmaken. Mijn man is lief en hulpvaardig maar heeft wat last van sociale angst. We zijn even iets gaan eten met mijn vader, stiefmoeder en nicht. Ik zag dat hij het moeilijk had vooral onzeker over wat hij moet zeggen. Deze donderdag is de begrafenis die is 60 km van waar we wonen, ik ben nu 31 weken zwanger en zie het niet zitten om alleen te gaan. Heb ook last van lage bloeddruk en met wat emoties krijg ik het soms wat vlugger moeilijk . Hij ziet het niet zitten om mee te gaan omdat hij weet dat er veel mensen zullen zijn en ook nog een etentje achteraf. Door mijn verwachting dat hij mee gaat zegt hij dat ik alleen aan mezelf denk. Ik wil begrip hebben voor zijn gevoel. Maar ik heb het echt moeilijk met mijn buik die letterlijk volledig gespannen staat. Moet ik alles relativeren en gewoon alleen naar daar rijden. Ik weet het niet meer. Moest ik niet zwanger zijn zou ik niet zoveel verwachten...
geen reacties gelezen ja herken het echt wel. ook hier gaat het niet altijd vlekkeloos en kunnen we soms elkaar wel achter t behang plakken. maar geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om naar een andere vent te gaan. mijn man is mijn alles en mijn gezin is mijn heilig. niks is belangrijker dan dat morgen zijn we alweer 7jaar samen. tijd is voorbij gevlogen en hou nog steeds zielsveel van hem. tuurlijk zou het anders zijn als de liefde over is. maar de vlam is hier nog lang niet gedoofd
Mijn man en ik hebben een tijdje geleden een moeilijke tijd achter de rug gehad, niet dat we op het punt stonden om te scheiden ofzo, want daar geloven we niet, maar het liep gewoon niet lekker, we zaten op een avond de film fire proof te kijken, (te zien via Netflix) de film gaat over een getrouwd stel wat een slecht huwelijk heeft en op het punt staat om te scheiden, hij is brandweerman en zij een pr-vrouw voor een ziekenhuis. De man krijgt bezoek van zijn vader en die vraagt hem om de scheiding 40 dagen uit te stellen, zijn vader geeft hem een boek, en geeft zijn zoon (de brandweerman) de opdracht om dit boek te doorlopen, 40 dagen lang om zijn huwelijk te redden. Dat boek heet the love dare en bestaat echt. Mijn man en ik hebben dit ook gedaan en het klinkt misschien suf, maar het werkte echt. Hier de link naar het boek: http://realchristianity.files.wordpress.com/2011/12/fireproof_-_the_love_dare.pdf Het is een christelijk boek, maar prima te gebruiken voor niet gelovige en je hoeft ook niet perse getrouwd te zijn.
Sorry maar dit vind ik persoonlijk onzin. Ik was 21 toen ik mijn vriend leerde kennen en nog lang niet klaar voor kinderen. Dat was ik pas rond mn 26ste. Mijn vriend had nog langer de tijd nodig waardoor ik pas met 30 jaar zwanger werd. Dit had niets met onze relatie te maken maar ging puur om persoonlijke issues dan wel keuzes. Dat ik mijn vriend de ruimte heb gegeven om wel dan niet voor een kind te kiezen heeft te maken met liefde. Dat mijn vriend de stap heeft durven te nemen met mij heeft te maken met liefde. Maar ook als hij geen kinderen had gewild was er sprake geweest van liefde. De tijd waarin je besluit voor een kind te gaan staat daar, als het goed is, los van.
Sociale angst is toch geen reden om bij iemand weg te gaan? Ik vind wel dat hij er harder voor mag vechten. Als je dit soort dingen gaat vermijden, dat vind ik niet beleefd en daar leert hij niks van... maar ik snap je vraag niet, "moet ik alles maar slikken?" Als dit zijn grootste minpunt is, heb je het getroffen. Dus blijf bij hem en laat het er niet bij zitten.
Sja - heel eerlijk gezegd vind ik dit nou eens iets waar hij aan moet werken, maar jij ook zeker je verwachtingspatroon bij moet stellen. Je weet dat hij een (lichte) sociale angst heeft. Dat moet je ook niet onderschatten. Het is in geen geval een gevalletje "tanden op elkaar en niet zo piepen"... mensen met sociale angsten hebben echt gewoon een probleem. Zeker nu je zwanger bent, zijn jullie het SAMEN verplicht om hier iets mee te doen. Je wist dit ook van te voren denkik.Ik persoonlijk zou dus gewoon alleen gaan (maar goed, ik ben toen ik 35 weken was nog gewoon naar mijn ouders in Duitsland gereden) Ik vind dit al helemaal geen reden om zomaar uit elkaar te gaan. Dit is nu tekstboek hoe het niet moet "het gaat even moeilijk dus ik leg het bijltje er maar bij neer".
ja herkenbaar dit jaar 8 samen met de nodige ups en downs vooral bij mij, niet zozeer relatieproblemen ofzo. de nodige perioden ook gehad zonder seks, en niks geen vuiltje aan de lucht of vreemdgangpraktijken! en elke dag als ik naar m kijk voel ik nog steeds de kriebels in mn buik
Tsja, niet elke relatie is perfect. Ik heb 13 jaar gevochten voor de relatie met mijn ex. Heb echt mijn best gedaan, maar we waren niet goed samen. Ik voelde me ook nooit gewaardeerd door hem en haatte mijn lichaam, voelde dat ik nooit goed genoeg zou zijn. Toen werd ik verliefd op iemand anders en nu zijn we al meer dan een jaar gescheiden en beide gelukkig met een nieuwe partner Soms lopen dingen nou eenmaal zo.
Sociale angsten zijn groot en moeilijk om overheen te stappen, maar ik vind persoonlijk dat je van hem wel mag verwachten dat hij meegaat. Er voor weg lopen kan hij straks namelijk ook niet als de kleine er is! Misschien kun je middelen, wel naar de dienst niet naar het gezamenlijk eten? Ik neem aan dat hij zelf ook wil werken aan die sociale angsten? Misschien is het verstandig om daar samen over te praten en bijv een plan van aanpak voor te maken. Overigens denk ik dat je beter een topic had kunnen openen aangezien dit topic gaat over het wel of niet bij elkaar blijven
Ik denk er zeker niet aan om bij hem weg te gaan. Twijfelde gewoon even of het egoïstisch was van mij om toch van hem te verwachten... Hij is er van overtuigd dat het niet kan veranderen en dat stoort me. Ik heb de druk weggenomen bij hem en ga er van uit dat ik alleen zal gaan. Toch hoop ik nog dat hij op het laatste moment zal veranderen van gedacht. We zien wel .