Ik vind het ook een mooie boodschap van je Maar niet elke relatie is hetzelfde, dus het vechten voor de relatie ook niet.. Verder kan ik me erg vinden in de reactie van Bosi Hier na 13 jaar ook nog steeds van die verliefdheidskriebels! Vriend komt over een half uur weer thuis na een week in het buitenland, en ik kan niet wachten om hem weer hier te hebben
Mijn man en ik hebben verre van het ideale huwelijk. Toch ben ik er zeker van dat we nooit uit elkaar zullen gaan. Hij is een hele moeilijke man. Doet geen vlieg kwaad , maar kent geen enkele verantwoordelijkheid. Als ik hem zou verlaten, dan weet ik zeker dat hij afglijdt want hij kan het leven alleen niet aan. Ik ben ook geen gemakkelijke. Ik ben erg streng voor hem, en dat heeft hij nodig. Dat zegt hij zelf. We hebben allebei een ontzettend moeilijke jeugd gehad en ik ben er zeker van dat het hierdoor komt dat we geworden zijn zoals we zijn. Ondanks dat er van ons huwelijk geen vonken meer afspat, hebben we allebei een soort van zekerheid in het leven. Dat voelt veilig en vertrouwd, iets wat we nooit gekend hadden. We hebben in onze huwelijkstijd tot nu toe ook niet altijd gemakkelijk gehad, eerder veel erge dingen meegemaakt. Maar we weten nu wel dat we op elkaar kunnen bouwen als het nodig is en dat vinden we beiden heel belangrijk. Dat we nu de dingen die we in onze eigen jeugd verschrikkelijk vonden, nu niet onze kinderen niet mee laten maken. Toch hebben we genoeg lol samen hoor, we vullen elkaar prima aan. Hij is wel een vijfde kind van me, en ik kan echt niks aan hem overlaten, maar hij heeft andere kwaliteiten waar ik veel waarde aan hecht; hij is een enorme harde werker! Staat altijd voor z'n kinderen klaar en gunt mij ook m'n dingen. Voor velen misschien normaal, maar ik waardeer dit stabiele, veilige leventje enorm en ben dik tevreden. Ik vind je titel wel mooi...zo voelt het voor mij ook en ik zal hem nooit verlaten voor een ander.
Je refereert toch naar de andere topics in je openingspost, en de titel is toch stand by your man? Misschien is de insteek anders, ik begrijp alleen gewoon niet waarom dat op zo'n manier beschreven moet worden, je kan toch ook gewoon je man een dikke zoen geven en naar hem toe uiten dat je zo dankbaar bent voor alles wat jullie samen hebben? En als je toch een topic over jullie gelukkige relatie wilt open, doe dat dan zonder te refereren. Iedere relatie is verschillend en daarbij kun jij ook niet weten wat er nog komen gaat, dan kun je wel hard roepen dat jullie altijd bij elkaar zullen blijven, maar soms lopen dingen heel anders in het leven... Verder denk ik dat niemand aan een huwelijk begint, met het idee om uiteindelijk toch weer uit elkaar te gaan.
Wij hebben veeeeeeuuull downs gehad in de 5 jaar dat we samen zijn. Gelukkig ben ik een stuk zekerder geworden en laat ik dingen veel makkelijker achter me. De laatste tijd hebben we gelukkig heel veel ups, en dat doet echt goed! Ik klaag wel heel veel over mijn man dat hij niet zo'n hoog libido heeft als dat ik graag had willen zien en dat hij van kleine dingen een GROOT probleem kan maken bijvoorbeeld. Maar diep van binnen weet ik donders goed dat hij mijn maatje is, hoe vaak hij wel niet zegt dat hij gek op mij is, de geweldigste papa voor ons zoontje is, ontzettend zorgzaam en meelevend is. En een heel mooi iets... dat de ene ex collega na de andere mij verteld hoe gek hij wel niet op mij is, en hoe vaak hij het wel niet over mij had in de pauzes.. Dan smelt mijn hart, hij is gewoon geweldig Mensen denken tegenwoordig denk ik veel te makkelijk aan stoppen van de relatie/scheiden. Vechten ervoor zie je helaas nog veel te weinig.. stel je voor dat je moet werken voor je relatie/huwelijk
En nu? Wat wil je hiermee zeggen? Ik ben het met je eens dat mensen tegenwoordig makkelijk over het wisselen van een relatie praten maar ik vind ook niet dat je een veer in je reet verdient omdat jij niet aan een andere man denkt.
Ik snap de OP wel en ik vind oik dat er veel te snel gescheiden wordt...ik zie mensen uit elkaar gaan wanneer een kind nog maar 1,2 of 3 is bv...nou dan vraag ik mij af hoe goed je dan wel gevochten hebt samen.
Allereerst zegt de leeftijd van een kind niet alles over de duur van de relatie natuurlijk. Ik ben gescheiden toen mijn zoon 3,5 was, maar heb wel ruim 9 jaar een relatie met mijn exman gehad Sommige mannen (uiteraard lang niet alle) veranderen als een blad aan de boom wanneer er een kind komt. En samen vechten in een huwelijk zou "prettig" zijn, maar als je een huwelijk alleen moet doen en de ander zich op geen enkele manier aangesproken voelt in deze, valt er weinig te vechten in je eentje....... Maar goed, ik heb in het algemeen ook wel eens het idee dat er in sommige gevallen erg snel gescheiden wordt, maar hé, dan nog, ik vind dat ik daar eigenlijk geen mening over kán hebben, omdat je er niet 24/7 bij bent.
Er wordt nu net gedaan alsof er alleen maar negatieve topics over relaties en mannen zijn, terwijl er meerdere zijn vanuit positief oogpunt! En vanuit dat oogpunt vind ik de combinatie van hoe er gerefereerd wordt naar de negatieve topics nogal een steek onder water voor de vrouwen die nu in die situatie zitten. Er wordt door een aantal nu gereageerd alsof mensen niet meer zouden vechten voor hun huwelijk of samen zijn, dat mensen die nu 40-50 jaar getrouwd zijn ook hobbels hebben moeten nemen. Maar laten we even reëel blijven, dat kunnen over het algemeen de personen die 40-50 jaar getrouwd zijn namelijk ook, de wereld is niet meer zoals toen en het dagelijkse leven al helemaal niet, we leven in plaats van in een maatschappij waar de man werkt en de vrouw thuis is nu in een maatschappij waarin over het algemeen gesproken beide werken en het luxe is als 1 van beide volledig thuis kan blijven. Dat betekent dus ook dat er veranderingen zijn ten opzichte van die gezinnen! Daarbij is het voor niemand mogelijk om achter de deur te kijken bij een ander, het is nou eenmaal niet altijd wat het lijkt naar de buitenwereld. En ja ik vind het idd makkelijk om te zeggen dat iets je nooit zou overkomen omdat je al zoveel samen hebt meegemaakt etc. Leuk die positieve gedachte, maar je kan daar pas daadwerkelijk over oordelen als je zelf het stukje achter de deur hebt meegemaakt, vanaf de zijlijn ziet het er namelijk altijd heel anders uit als dat je er in zit!
volkomen waar, dat van zoveel duizend leden maar een paar topics open zijn over relatieproblemen is juist een heel goed teken
ik zeg dus dat je beiden daarvoor moet vechten...en de leeftijd van het kind zegt mij juist een hoop. Ik vind 1,2,3 jaar energie steken en vechten voor de relatie niet veel...dus dan is er naar mijn mening niet alles aangedaan. En als het voor de kinderen er waren al niet goed ging dan begrijp ik werkelijk nirt waar het kind dan vandaan komt. En dan zijn we weer terug bij het punt van ts..mensen denken te weinig na over samenwonen, trouwen, kinderen krijgen e.d. Er zijn uiteraard altijd uitzonderingen maar als we die allemaal mee moeten nemen dan hoef je nergens meer over te discussieren ik zie idd ook dat veel mensen relaties en bv het krijgen van kinderen zien als iets vrijblijvends...ach lukt het niet dan stop je er toch mee??
Mee eens, daar naast nog een aanvulling: Veel mensen accepteren niet dat de relatie en ouders veranderen met kleine kinderen. Het is zo'n tropentijd dat de onderlinge relatie bijna onmogelijk op hetzelfde niveau kan blijven als voor de kinderen. Daarom wordt vaak geadviseerd om tijdens de zwangerschap en het eerste jaar met kleine kinderen de relatie niet op een weegschaal te leggen. Soms zijn er periodes dat je het met elkaar moet overleven.
Ik ga er vanuit dat niemand trouwt met het idee om later weer te scheiden, maar ik vind wel dat mensen soms snel opgeven. Natuurlijk zijn er situaties waarin scheiden een betere optie is. Maar als ik bijvoorbeeld kijk naar mijn basisschool-klas (26 kinderen), van alle ouders zijn er nog twee of drie stellen samen. Na de vechtscheiding van mijn ouders heb ik mezelf en mijn familie beloofd dat ik het beter zou doen en aan die belofte houd ik me. Ik ben gek op mijn man en op dit moment wordt ons huwelijk natuurlijk gigantisch op de proef gesteld, maar ik ben ervan overtuigd dat God ons bij elkaar heeft gebracht om elkaar er doorheen te helpen. Als het aan mij ligt is dat voor altijd.
Hier ben ik het wel over eens hoor, ik vind in het algemeen genomen het scheidingscijfer heel hoog. Ik hoor ook wel dat mensen gaan samenwonen, want als dat niet goed gaat, kunnen ze wel weer uit elkaar, als ze getrouwd zijn is dat een stuk moeilijker Maar wel aan kinderen beginnen, sorry maar dat vind ik een stuk minder vrijblijvend.....trouwen hoeft niet voor eeuwig te zijn, maar je kinderen wel! Tja, mijn geval kun je ook niet meerekenen, dat is niet de normale manier van trouwen geweest eigenlijk. (ik ben onder dwang getrouwd en heb dus niet zo'n geweldig huwelijk gehad, en dat is zacht uitgedrukt)
Ik vind ook dat sommige mensen het bijltje veel te snel neer gooien. hier ook wel eens een kriebeltje voor een ander gehad (vlak nadat ik ten huwelijk gevraagd was) alsof de wereld even wil testen wat wil je echt. Toch een volmondige ja op onze trouwdag en nu nog steeds. Hier nu ook de tropen jaren, maar ik kan alleen maar meer uitkijken naar de rust die in de toekomst komst te delen met mijn man! Om dan weer mooie reizen te maken enzovoort! Nu eerst nog 3,5 jaar op vliegstand (eigenlijk geen dag tegelijk vrij ivm dat we geen kinderopvang willen) daarna weer wat meer lucht samen
Mijn man is een jaloers aangelegd type, soms best vervelend omdat ik aangaf dat een vrijgezelle zoon van een cliënt mij herkende van achter de kassa (vorige werk). Hij wil dan gelijk alles weten Ik zie het toch ook als een +++ omdat hij dan echt van mij houdt en niet wil dat een andere kaper op de kust ligt Ik vind echt dat men te snel gaat scheiden, je kiest niet zomaar voor elkaar. Het lijkt wel dat als er een ander voorbij komt, men het hoofd en z'n verstand achter laat. Terwijl 'de ander' ook meestal een gezin heeft! Je, en die ander, moet wel heel veel van elkaar houden om 2 gezinnen kapot te maken.
Tja het ligt er ook aan hoe en wat natuurlijk. Ik lig momenteel zelf in scheiding na een huwelijk van 4 jaar. Had dit tot een jaar geleden ook nooit verwacht. Maar het is toch gebeurt en ik dacht toch echt oud te worden met deze man. En heb zielsveel van hem gehouden maar na alles wat er gebeurt is is die liefde verdwenen. Ohh en mijn kinderen zijn 3,5 en 1,5. En toch heb ik een jaar lang kei hard gevochten om mijn huwelijk er weer boven op te laten komen. Zo erg dat ik er zelf zowat aan onderdoor ging. Dus leeftijd en tijd voor vechten gaan ook niet samen. Je kunt namelijk niet voor altijd blijven vechten en er is er hoe dan ook welke keus je ook maakt 1 de dupe van ( en helaas de kinderen ook ) En soms moet je die keus wel maken JUIST voor je kinderen. Want hoe klein ze ook zijn ze merken alles écht alles en dus ook de spanning die er heerst tussen papa en mama als het al een tijdje niet meer goed gaat. Ik weet in ieder geval dat ik mezelf in de spiegel kan kijken en met trots kan zeggen dat ik er alles maar dan ook alles aan gedaan heb. Met soms enorm veel tegenstrijdig gevoel en heel veel tranen.
Ts fijn voor je,.... Niet het eerste topic die je hier over opent volgens mij,... Maar snap dit topic ook niet zo goed. Hoe kun je oordelen over het al dan niet uit elkaar gaan van een relatie van een ander. Iedereen is anders, alle relaties zijn anders en wat misschien lijkt als het bijltje er snel bij neergooien is voor een ander een hopeloze strijd geweest. Hou het vooral lekker bij jezelf. En dat van God of een huwelijksakte heeft volgens mij niets ermee te maken.
Jij vind 1,2,3 jaar energie erin stoppen niet veel, wel eens bij stil gestaan dat als je dat nog langer doet de kinderen er dus ook nog langer tussen zitten? Heb je enig idee wat voor figuurlijke littekens dit oplevert? En dat de eerste paar jaar tropen jaren zijn met kleine kinderen, ja klopt helemaal, maar dat betekent nog niet dat dit de directe oorzaak is van de problemen, het kan echter wel het moment zijn waarop juist die problemen naar voren komen en duidelijk worden. Daarbij als je relatie niet goed loopt en je raakt ongepland zwanger, moet je dus blijkbaar maar abortus plegen? Want je moet niet aan kinderen beginnen? Om mijzelf als voorbeeld te nemen, mijn relatie zat niet goed toen ik ongepland zwanger bleek, ja ik heb het serieus overwogen om abortus te plegen, ik heb uiteindelijk de keus gemaakt om te vechten en na 2 jaar 'vechten' (vanaf de zwangerschap) ben ik ermee gestopt en dat was de beste keuze ooit! En kijkend naar mijn zoontje en de figuurlijke littekens die die eraan over gehouden heeft ben ik het echt volslagen oneens met dat je maar jaren door moet blijven 'vechten', je hebt namelijk geen idee wat voor littekens het bij de kinderen achter laat! En ja ik zit in een vechtscheiding maar er vecht er maar 1, en dat ben ik niet, ik kan mezelf in de spiegel aankijken en zeggen dat ik mijn zoontje voorop zet en boven alles, dat ik hem rust gun. Ook al betekent dat dat ik niet samen ben met zijn vader, hij zit in ieder geval niet meer constant in 'vecht' situatie!
Ik ben niet tegen scheiden, zeker niet. Maar om bij ieder kriebeltje meteen overstag te gaan omdat dat veel leuker en spannender is dan die gezapige man van je die liever op de bank hangt dan mee uit gaat of je alle hoeken van de kamer laat zien, nee, dan kan je gewoon nog aan je relatie werken! Maar als de emmer overloopt van continue spanning, ruzie enz. dan is scheiden soms beter, ook voor de kinderen.