Ik ben het met je eens. Maar wat ik niet snap ik, stel je relatie is al jaren naar de knoppen. Waarom dan 3 kinderen krijgen ? .. Want je ziet veel relaties breken als de kinderen nog jong zijn. 1 - 3 jaar. Dan denk ik dus; als je al jaren vecht voor je relatie.. Waarom aan de kinderen gaan ?
Omdat, vermoed ik, in de jaren ervoor de goede momenten nog de overhand hebben over de slechte momenten. Op een gegeven moment komt er een omslagpunt waar her leed al is geschied en er niets meer te redden valt. Maar in sommige gevallen was het gewoon een kwestie van te snel van alles willen. Dat is zeker waar
Mijn tante is tegen de wil van haar vriend zwanger geworden, met het idee "dan zal hij wel bij me moeten blijven".... dat kan natuurlijk ook nog
Dat snap ik ook nooit. Ik denk persoonlijk dat kinderen een slechte relatie alleen maar slechter zal maken.
Mijn opa heeft de beste man gedwongen om toch met haar te trouwen... Uiteindelijk heeft ze nog een kindje gekregen met hem (zelfde reden), maar hij is toch gewoon bij haar weggegaan. Was ook wel een oelewapper als ik die verhalen zo hoor (het is wel lang geleden, voor ik was geboren)
Hier 11 jaar samen en het voelt nog steeds geweldig op alle vlakken. Wel af en toe een kleine irritatie op huishoudelijk gebied dat ik van hem toch wel wat meer verwacht als hij met de kinderen is en ik een dag werk. Gewoon een wasje erin ofzo. Ik kan me mijn leven zonder hem niet voorstellen en ben echt nog nooit iemand tegengekomen in al die jaren waar ik meer voor voel. Heel saai dus.... wij hebben nog trouwplannen trouwens terwijl om ons heen veel stellen het bijltje er bij neer hebben gegooid en vaak nog korter samen zijn. Soms vraag ik me wel eens af of dat ligt aan het feit dat wij al 7 jaar samen waren waarvan 3 jaar samenwoonden toen ons eerste kind kwam. Ik zie om mij heen mensen die een jaar na de ontmoeting getrouwd zijn, jaar daarna een kind, nog een kind en nu gaan scheiden. Ken je elkaar dan voldoende? Ook de kanten die misschien minder leuk zijn?
misschien klopt je theorie....ik ken idd ook veel mensen die uit elkaar zijn en korter bij elkaar waren. Toen wij samen gingen wonen waren we 5 jaar samen en toen ons eerst kind kwam 8 jaar samen. (16,21,24 jaar was ik)
Kan, maar dat hoeft niet persé eraan te liggen dat ze elkaar niet goed genoeg kennen. Als je snel gaat trouwen en snel kinderen krijgt heb je ook niet de tijd om bijvoorbeeld een flinke buffer op te bouwen, en geldproblemen zijn ook een relatie-killer. Overigens zijn mijn man en ik ook na 1,5 jaar getrouwd en na 2 jaar was ik zwanger. We zijn nu bijna 4 jaar samen. En solid as a rock
Hier gaat dat idd ook totaal niet op. Na 3 maanden samenwonen (hij 22, ik 17), jaar later door de pil heen zwanger (terwijl ik depressief was), getrouwd in dat jaar en nu 7 jaar verder (9 jaar na 1e ontmoeting). Veel heftige momenten gehad met elkaar, maar ook meegemaakt buiten onze echt eigen schuld om: we zijn zo sterk nu samen. Bijna eng af en toe. Nu wij zoveel dingen hebben overwonnen zie ik ons ook niet snel (of eigenlijk gewoon niet) zonder elkaar verder gaan. Maar dat kun je nooit met zekerheid zeggen natuurlijk. Zelf zie ik juist veel huwelijken stranden waarin alles rustig ging: jaren verkering, huis huren, vaste banen, huis kopen, trouwen, kinderen en dan in ene pats boem klaar. Dat ik dan vaak denk hoe kan dat in ene na al die jaren. Natuurlijk kan het. Maar ik verbaas me er soms over als men zegt ja we passen gewoon niet bij elkaar, het werkte niet meer etc. Ik kan me niet goed indenken hoe je daar na jaren in ene echt achterkomt. Ook hier geldt uitzonderingen daargelaten natuurlijk.
nee dat hoeft ook niet, maar wat wij bedoelen is dat wanneer alles snel gaat, dat op den duur bij een aantal mensen dus fout gaat. Jullie zijn PAS 4 jaar samen, snap je wat ik bedoel. Wij waren afgelopen augustus 14 jaar samen
Wij zijn 13 jaar samen. Samen sinds de middelbare school (14 en 17). Ik ben blij met hem, maar we hebben ook zeker wel eens mindere tijden. Hoort er naar mijn idee bij....ik denk dat je moet vechten in een relatie.. Maaaar ik zeg niet dat het nooit over zou kunnen zijn. Steek mijn handen daar niet voor in t vuur, niet dat het nu niet goed gaat. Maar ben op dat gebied gewoon realistisch dat het ook over kan gaan. Zo staan we beide apart ingeschreven bij de woningbouw Misschien teveel gezien op dat gebied. Voor nu hebben we het erg leuk samen en maken we nog toekomstplannen.
Hier bijna 15 jaar.. Het eerste jaar begon al meteen moeilijk, ik moest namelijk al vrij snel voor een half jaar weg naar Belfast voor mijn studie. Hij is daar lekker 2 weken bij me geweest, was heel bijzonder. Vervolgens zeer zware depressie bij mij.. Sluimerde al heel lang. Hij heeft echt heel veel van mij gepikt in die tijd. Heel veel meegemaakt, beide ouders kanker, eefje's afwijking bij de geboorte, PE tijdens zwangerschap fien, vader hartstilstand.. Soms staan we lijnrecht tegenover elkaar, ons huwelijk is echt niet perfect, maar we vechten ons overal doorheen en ik houd echt zielsveel van mijn man. Het is hard werken, maar ik doe het met alle liefde.
Hmm ik snap wat je bedoelt maar dat hoeft niet altijd het geval te zijn, Zelf had ik drie weken een relatie, toen heeft zijn moeder hem het huis uit gezet, of je vriendin en het huis uit of haar dumpen en je mag blijven, hij koos voor het huis uit, hij stond bij ons voor de deur met zijn koffer en vroeg of mijn vader wou helpen met zoeken naar een kamer of appartementje , mijn zei hem dat hij hier mocht blijft slapen bij mij tot hij een eigen woning gevonden heeft, na 3 maanden een woning gevonden, nog eens 2 maand later was hij af, maar ondertussen dus wel ruim 5 maanden samen gewoond, en toen hij ging wist mijn vader al dat ik met mijn 17 jaar dol graag mee wou om bij hem te wonen, en dit vonden mijn ouders prima, 18 toen ik trouwde en 19 toen ik zwanger werd en mama ben geworden, nu zijn we bezig met ons 9e jaar samen, nog steeds even gelukkig, tuurlijk ups and downs, maar wij lachen vaak met elkaar, delen geluk liefde blijdschap en verdriet met elkaar, wij vertellen elkaar altijd de waarheid en zijn overal heel open in, Mijn neef... Die heeft 10 jaar een relatie gehad, hun gingen na 8 jaar samen Wonen, en toen bleek pas dat ze elkaar helemaal niet goed kenden, toen pas leerden ze zichzelf en elkaar kennen waardoor ze beide wisten dat dit samen wonen niet ging werken, hun waren binnen een half jaar uit elkaar, Ik vind het niet altijd liggen aan hoelang je elkaar kent, iemand kan wel 10 jaar samen zijn waarvan haar man of zijn vrouw altijd aardig gesloten is waardoor ze van hun partner evenveel in 10 jaar weten als een stel die niet zolang samen is met 3 jaar...
17 samen wonen 18 trouwen 19 een zoon 21 een dochter en 24 een dochter Toch een flinke buffer terwijl we "maar " 1 loon hebben, en echt een bijzonder baantje waarvan je denkt wow dat moet goed verdienen maar " gewoon" verpleegkundige thuiszorg, Ik snap wat bedoelt maar ook dit zijn dingen die vaak persoons afhankelijk zijn, de 1 spaart graag en de ander geeft het liever op het moment uit
Dank je voor je reactie. Het is soms ook wel zwaar en moeilijk, maar het is inmiddels bekend terrein, de problemen waar we tegenaan lopen en ik "overleef" al 21 jaar alles. Als ik helemaal overnieuw moet gaan beginnen, kom ik weer in het onbekende en daar heb ik geen zin meer in. Toch sta ik al jaren wel ingeschreven bij de woningbouw. Mocht hij echt te ver gaan met zijn domme acties, dan kan ik in ieder geval weg. Hij is nooit getest, maar ik weet zeker dat hij een vorm van ADHD of Autisme heeft. Je kan met hem geen afspraken maken; die komt hij niet na, brengt door domme acties ons soms in financiele moeilijkheden als ik even achterom kijk en denkt altijd in de ik-vorm. Je zou zeggen, een egoist, maar hij doet het niet bewust. Hij snapt het niet, en ik wijt dat aan het gebrek van opvoeding (verwaarlozing). Ik heb ook mijn gebreken, maar op 1 of andere manier hebben we elkaar nodig. In onze relatie is er 1 keer een man verliefd op mij geworden en ik ook op hem. Ik had toen al 2 kinderen. Het overkwam me, maar er is nooit iets gebeurd wat niet de bedoeling is. Ik heb hem uit mijn leven gebannen. Ik kon weggaan met hem, en daar droomde ik ook over, maar als ik dan mijn man voor me zag en dacht aan alle dingen die we samen meegemaakt hebben, dan brak mijn hart en raakte ik lichtelijk in paniek. Ik kwam toen tot de conclusie; ik kan nooit opnieuw gelukkig worden met een ander, als hij ongelukkig is. Klinkt allemaal heel depressief zie ik nu, maar in het dagelijks leven is dat echt niet zo hoor; wij zijn allebei tevreden met elkaar en ons gezin, we kunnen heel vaak erg lachen om iets onbenulligs en om elkaar en met elkaar. Hij remt mij af, en ik spoor hem aan. En ik ben erg blij en dankbaar voor het gezellige gezinsleven wat wij hebben, en onze 4 kinderen wat hij mede mogelijk heeft gemaakt. En over een ander heb ik eigenlijk geen mening en wil ik niet oordelen; ik heb genoeg aan mezelf .
Omdat hormonen/'gevoel'..het verstand (voor zover aanwezig ) dan overheersen. Dat was in een recent topic over verstand vs. gevoel ook duidelijk het geval. Mensen kunnen idd ook gewoon zó dom zijn dat ze denken dat een kind hun relatie zal redden, of een man aan zich zal binden.
Statistisch gezien schijnt het inderdaad wel uit te maken inderdaad. Vooral in de <25 jaar groep + kinderen komen veel relatiebreuken/scheidingen (en andere problematiek ook) voor. Logisch lijkt mij en ik zie in het algemeen ook om mij heen mensen vaker uit elkaar gaan als ze elkaar relatief kort kennen en er komen snel kinderen.