Mooi verwoord! En wat betreft 'stand by your woman'; uiteraard! Heb alleen geen idee of er veel mannen meelezen.
Cru gezegd als je een relatie krijgt probeer je zoveel mogelijk tijd met elkaar door te brengen, als je samen gaat wonen (of voor sommige trouwen aangezien dat eerst verwacht wordt ) dan krijg je de eerste beproeving van je relatie, buiten het meer tijd met elkaar hebben krijg je ook ieder meer verantwoordelijkheden. (En ook daar horen ups en downs bij) maar je kunt nog redelijk ieder zijn eigen leven leiden, wat ook vaak gebeurd (maar waar ook veel relaties vervolgens zonder kinderen op stuk lopen). Als je kinderen krijgt is dat weer een beproeving van je relatie, de verantwoordelijkheden worden groter, je bent meer van elkaar afhankelijk en het is een moment waarop ook onaangename karaktertrekjes naar voren kunnen komen, of juist duidelijker of harder/ernstiger naar voren komen. Sommige daarvan zijn mee te leven en kom je samen sterker uit, maar als dit teveel wordt, of te ernstig (en dat is puur beleving op basis van normen en waarden) dan valt daar niet mee te leven en wordt je er alleen sterker van beide als je op dat moment enkel naar de kinderen kijkt en die voorop zet. Betekent overigens niet altijd dat je definitief uit elkaar gaat, een tijdelijke break-up of een verandering van het soort relatie kan er ook voor zorgen dat de 'neuzen' dezelfde kant op gaan staan. Wat ik ermee probeer te zeggen iedere beproeving in je relatie kan een keerpunt zijn, juist door hoe beide partijen ermee omgaan en op reageren, je kunt elkaar nog zo goed kennen toch kunnen er onverwachtse dingen gebeuren die je niet verwacht had van de ander en waar je wel een 'probleem' mee hebt. Ik had bijvoorbeeld ook niet verwacht dat mijn ex fysiek agressief zou worden naar mij toe, dat hij verbaal agressief was lag bij hem aan de opvoeding (ging daar thuis altijd zo), wij woonde 4 jaar samen toen we onverwachts zwanger waren. En in die 4 jaar is redelijk wat gebeurd waarvan ik op dat moment ook heb gezegd als we hier samen uitkomen worden we er alleen sterker van en kunnen we alles aan! Wij zijn uit elkaar gegaan toen zl 1 jaar en 9 maanden was ongeveer. Maar ik ken meer stellen die langer bij elkaar zijn en uit elkaar gaan, zowel zonder als met kinderen, zoals een stel wat ruim 15 jaar samen was, 9 jaar samengewoond en 1,5 jaar getrouwd (geen kinderen). Voor ons van de ene op de andere dag dat ze uit elkaar gingen, maar achter de befaamde deur bleek het al 3 jaar niet goed te gaan en was het trouwen een poging om alles te 'lijmen'.
Of het logisch is weet ik niet, het is biologisch helemaal niet natuurlijk om pas kinderen te krijgen na tig jaar relatie. En als je 10 jaar nodig hebt om achter te komen of je echt wel samen een gezin wil vind ik ook geen duidelijke blijk van sterke liefde. Dat jongere mensen sneller uit elkaar gaan vind ik persoonlijk meer een uiting van het algemene denkbeeld dat je' alles' moet hebben geprobeerd, dat je je als twintiger volledig uit moet leven en dat je eigen geluk voorop staat. Dat is iig wat ik om me heen zie. Dat is meer gekoppeld aan eigen volwassenheid en zelfkennis, en heel tijds en cultureel bepaald.
In mijn vriendenkring is er eigenlijk niemand die pas na tig jaren kinderen kreeg, behalve misschien bij vruchtbaarheidsproblemen (en dan nog kregen ze niet pas 15 jaar na hun trouwen een kind). En de meesten zijn nog gewoon bij elkaar, dus ik vraag me af of (snel) kinderen krijgen iets daarmee te maken heeft?
nou van die 10 jaar vind ik erg kort door de bocht..Ik ken mijn man van mn 15e...had ik dan op mn 17e zwanger moeten worden...ik denk dat 9 jaar in dit geval heel netjes is. Gezien wij toen onze relatie begon nog op de middelbare zaten.
Dit.......+ dat een relatie ten einde kan komen ja maar waar ik niet bij kan met m'n pet is wanneer er gezegd wordt "het zat eigenlijk al heel lang niet goed" en dan zwanger zijn of een baby hebben
Dus het kan volgens jouw niet zo zijn dat er door veranderingen in de situatie bepaalde zaken (waardoor het al langer niet helemaal goed gaat) juist intenser beleefd of gevoeld worden? (Losstaand dat ze verergeren) dat zou betekenen dat als er ook maar iets in je relatie niet helemaal lekker loopt, ook al kun je daar op dat moment prima mee leven, je niet aan kinderen moet beginnen!
Ja dat denk ik wel. Als er iete onderliggends sluimert en je wordt als ouders geconfronteerd met gebroken nachten, huilende baby's e.d. dan geloof ik dat dingen ineens veel zwaarder vallen. Maar voor de baby waren de problemen niet zo mega dat er toen al over scheiden gedacht werd. Dus ik hoop dat mensen dan ook alles op alles zetten om er weer bovenop te komen en beseffen dat de eerste jaren met kinderen tropenjaren kunnen zijn en dit dus niet in een jaartje opgelost is.
Nogal kort door de bocht lijkt me..... Spreek (gelukkig) niet uit ervaring, maar mensen zeggen dat soort dingen natuurlijk altijd achteraf. Wanneer je terug kijkt op een periode zeg je zoiets makkelijker als wanneer je midden in een bepaalde situatie zit.
Eens. Een relatie met kleine kinderen is gewoon hard werken, ook wanneer het allemaal wel goed zit. Dus kan me heel goed voorstellen dat wanneer er toch iets niet helemaal lekker zit, het als een soort "vergrootglas" werkt.
Als er voor de zwangerschap geen reden tot scheiden was dan kan je mij niet wijs maken dat er, bij scheidingen waarbij een zwangerschap of baby in het spel is, echt alles aan gedaan is om het te doen slagen. Zijn er voor de zwangerschap al echt twijfels over de relatie dan vind ik inderdaad dat je niet aan kinderen moet beginnen met die man of vrouw!
Nogmaals eens. Je moet beiden heel sterk in je schoenen staan, een goede gedegen basis samen hebben en beiden óók emotioneel volwassen zijn om daar goed doorheen te komen. Vaak wordt dat onderschat volgens mij.
Mee eens. Kinderen kunnen echt een 'aanslag' zijn op een relatie. Daarom begrijp ik ook nooit waarom sommige mensen met relatiegezeik nog aan kinderen beginnen.... Mijn man en ik zijn volgend jaar 10 jaar bij elkaar, en natuurlijk gaat het met ups en downs. Zou een saaie bedoeling zijn als wij elkaar altijd maar lief vinden. Mag best een beetje vuurwerk in zitten. Omdat wij als een team functioneren, elkaar goed kunnen ondersteunen en ook 'zien' als de ander er door heen ziet zodat je in kunt springen, hebben wij de kleine baby tijd redelijk makkelijk doorlopen. Veel praten, overleggen, plannen en tijd voor elkaar vrijmaken heeft hier goed geholpen. Maar met een heel pittige 2.5 jaar ( de jongste huilde ontzettend veel, erg lastig ) hebben wij het echt goed gered. En alles is nu, thank god, een stuk makkelijker geworden.
Dat is natuurlijk ook zo. Dat eeuwenlange gewacht omdat men alles wil hebben en eerst carriere wil maken.... Al waren wij ook vanaf mijn 17e bij elkaar en kwam de eerste met 25 jaar. Vind ik dat net weer ietsje anders, gezien de leeftijd. Maar zo ken ik een stel dat elkaar een jaar kende en op 27 jarige leeftijd een kind kregen. Tja dan kun je nog zon biologisch tikkende klok hebben, ik vind het niet heel verantwoord, want in een jaar kun je elkaar naar mijn idee niet echt enorm goed kennen.
Ook hier helemaal mee eens. En over de openingspost. Als ik vecht voor mijn relatie, dus niet zomaar opgeef als we 4 maanden geen sex hebben, hoef ik geen complimentjes hoor (zo komt het wel een beetje over). Ik heb beloofd om te vechten voor onze relatie op het moment dat ik een trouwring om mijn vinger deed, en helemaal toen we samen besloten kindjes te krijgen. Maar niet ten kostte van alles. Ten alle tijden moet ik me veilig voelen etc.