ondanks onze verschillen in twijfels (jij met je eisprong en ik met het slechte zaad) zitten we dus aardig in hetzelfde schuitje. maar ik vraag me echt af als wij dit niet hadden meegemaakt (stel je had je eisprong later en het zaad van mijn man was wel goed geweest), zouden we dan meer hoop hebben? de angst dat het niet lukt is bij mij in 2 jaar tijd zo erg gegroeid dat ik echt nergens meer op hoop. ook als alles volgens plan zou gaan.... dat is inderdaad wel hoopgevend dat onderzoek. ik heb best wel vaak pijn in mijn borsten gehad en dan ook weer een maandje niet. zou een hoop verklaren.... hoe staat het nu met jou en eventuele symptomen? voel je wat?
@zus: vorige IUI was alles netjes op tijd, heb mijn eisprong toen ongeveer 3 uur na de IUI gevoeld. Maar of ik nu ineens meer hoop had? Eigenlijk niet, want dat was de eerste maand dat ik totaal niks voelde, geen krampje of niks. En dan hoop ik niet veel. Ik blijf realistisch dat IUI niet dé methode is om een groot slagingspercentage mee te behalen, blijft beneden de 15%.. en da's weinig. Qua symptomen.. sinds gisterenavond een beetje spierpijn in de buikspieren, maar ik wijt dit aan mijn griep en verkoudheid die ik gehad heb: veel snuiten en hoesten en dan span je die ook op. Voor de rest niks te melden @minimuis: kan je niet helpen, sorry, heb nog nooit een ovulatietest gedaan. @jolin: 25 is inderdaad nog jong, maar dat wordt ook weer genuanceerd doordat je al zo'n hele tijd aan het proberen bent. Dus uiteindelijk maakt het dan niks uit, of je nu 25 of 35 bent. Ik ben wel benieuwd wat ze maandag gaan voorstellen bij jullie. In feite is alles OK. Ik vermoed ook wel dat ze met IUI zullen komen aandraven, is de logische volgende stap. Hopelijk heb je dan meer geluk als ik en is het dan van de eerste keer raak! Dat onderzoek met die eileiders is een HSG
@babybelle: hoe gaat het? Ik lees in je onderschrift dat de tweede IUI toch mislukt is.. vind ik nu zo jammer, he! Wellicht ben je nu toch aan het balen van hier tot in Tokio. Arme meid, ik leef zo mee met je! Heb je nu al met een gyn gesproken over het verdere verloop? Ga je meteen door met ivf?
HSG dat was het inderdaad. Ik denk ook wel dat het nu IUI word, dat is namelijk in het begin al tegen ons gezegd. Ik moet zeggen het jaartje rust heeft mij even goed gedaan, ik stap er nu weer voor frisse moed in!!!
@bree: en? en? hoe is het gegaan? Nu vol goede moed 14 daagjes de zenuwen onder controle proberen te houden.
@jolin: goed dat je nu weer goede moed hebt. Ik vind het ook langzamerhand zo'n uitputtingsslag aan het worden, al die teleurstellingen..
@framboos.... viel wel mee hoor Ik had een examen daarvoor dus alle zenuwen waren al op voordat ik mijn IUI deed... dus ik voelde lekker rustig en heb de rest van de dag op de bank gezetten Nu op de wachtbank... Bree
Hallo allemaal Ik ben nieuwsgierig of jullie het aan jullie omgeving hebben vertelt. Ik moest het wel op mijn werk vertellen maar verder weet het helemaal niemand. M'n vriend en ik hadden afgesproken dat als de eerste Iui niet zou lukken we het aan onze families zouden vertellen, maar ik blijf het lastig vinden. Hoe hebben jullie het vertelt en wanneer of waarom juis niet en hoe hou je dat vol? Groetjes Nakkie
Nakkie, bij ons wist (bijna) iedereen het. Dat is best fijn hoor, want mensen kunnen dan toch makkelijker begrip opbrengen. Het enige is dat iedereen ook zo'n twee weken na de IUI ging vragen: EN? En ik kan heul slecht liegen
@nakkie: ik heb het na 10 maand of zo aan mijn moeder en enkele vriendinnen/collega's verteld, dat vond ik nog tamelijk gemakkelijk. Mijn schoonfamilie weet op heden nog van niks. Ze vragen nog steevast bij elke ontmoeting of we het nog niet voelen kriebelen (dan hebben ze van mij bijna een mep!) en of ik al zwanger ben enz enz.. dat begint zwaar te vallen, want dan moet ik telkens iets zeggen van: 'kinderen? naaah, nog niet mee bezig, dat zal wel eens komen'. En zo luchtig als ik dat hier schrijf, komt het er bij mij helaas niet uit, dus misschien vermoeden ze wel al iets. We hebben ook afgesproken om het te vertellen als deze tweede iui niet lukt.
Bedankt voor je antwoord hij was vanmorgen positief dus ze zullen er vanavond wel zitten met de fm en dan morgen de iui. Verder iedereen heel veel succes.
@nakkie.... we hebben onze families verteld, en mijn beste vriendin, maar verder niemand weet het bij ons. Iedereen weet dat we al lang een kinderwens hebben, dus niemand vraagt meer hoe het gaat, ze wachten gewoon tot we iets zeggen. Maar de behandelingen vonden we persoonlijk en we kunnen mensen vertellen als het een succes verhaal is, maar anders voel ik te veel druk van buiten. Succes met alles Ben benieuwd hoe jullie om heen gaan met vertellen. Ik had mijn moeder echt nodig door dit proces, dus dat helpt zeker bij me Bree
Dag allemaal, Ik schrijf ook mee op andere topics, kom veel dezelfde namen tegen, maar ook een aantal nieuwe. Wij starten deze maand met onze eerste IUI. Super spannend uiteraard, maar daar weten jullie alles van. Voor diegenen die meteen succes hadden: gefeliciteerd! Helemaal leuk en het beste waar je op kunt hopen. Zodra wij in aanmerking kwamen voor IUI hebben we direct besloten dit aan onze omgeving te vertellen. We hebben twee jaar lang ons mond gehouden, maar ik merkte vooral dat ik steeds meer behoefte kreeg er over te praten. Inmiddels zijn ouders, vrienden en sommige collega's op de hoogte en ik vind dit een enorme opluchting. Ik vind het fijn om mijn gevoelens te kunnen delen met de mensen in mijn omgeving en het hoeft echt niet perse altijd onderwerp van gesprek te zijn. Mensen respecteren en begrijpen echt wel dat ze er niet iedere keer naar moeten vragen, maar je kunt er zelf wel te allen tijde over beginnen en dan bieden mensen ook een luisterend oor.
@nakkie: 2 van mijn beste vriendinnen weten het. 1-tje was zelfs bij de IUI aanwezig, omdat mijn man er niet bij kon zijn. Vond ik heel bijzonder! Ze is zelf zwanger op dit moment en leeft enorm met mij mee... Nog 2 andere vriendinnen weten ook dat we met IUI bezig zijn, maar niet de details (dus wanneer ik IUI heb en testdag etc etc), die horen het wel als we goed nieuws hebben... Mijn ouders heb ik het onlangs verteld, omdat we nu met die IUI toch ook wel wat zouden beleven. Ze leven enorm mee en heb veel steun aan ze. Mijn schoonmoeder weet het (nog) niet, omdat ik dat aan mijn man overlaat. Ik ga niet mijn mond voorbij praten, als hij het niet wilt vertellen. Dat is volledig aan hem om haar in te lichten. Oh en mijn schoonzus weet ook dat we bezig zijn met IUI etc, maar ook niet de details. Al met al best veel mensen dus!
Wij hebben het eerst alleen aan mensen die echt naast ons staan (ouders en schoonouders, mijn zus hele goede vrienden). Toen we echt de IUI ingingen hebben we het aan de broers van mijn vriend verteld en aan mensen van wie wij vonden dat ze het "moesten" weten. Later heb ik het ook aan mijn collega's verteld. Ik sta namelijk voor de klas en kan dus mijn eigen werktijden niet bepalen. Mensen vroegen al steeds waarom ik naar het ziekenhuis moest en of het ernstig was. Ik vond dit zo vervelend en van liegen hou ik ook niet dat ik het mijn team verteld heb. Het fijne is dat iedereen erg meelevend is. Daarnaast vind ik het ook fijn dat mensen die dicht naast mij staan weten wat er aan de hand is en waarom ik soms "anders" reageer. Bij mijn vriend op zijn werk weet alleen zijn naaste collega en zijn manager het. We hebben al wel bedacht mocht het lukken dat we dit niet meteen vertellen. Of we vertellen dat we even rust nemen van de IUI of we doen gewoon alsof we doorgaan met de IUI. Wat Liesben zegt dat iedereen na 2 weken gaat vragen of het wat is geworden daar beginnen ze nu al mee. Dat is wel vervelend. Als je normaal bezig bent dan wordt er ook niet naar gevraagd.... Maar goed als het niet gelukt is dan heb je weer meer steun en kun je de frustratie beter afreageren.
Hoi meiden, Hoe gaat het met jullie? Met mij redelijk. Al word ik echt heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Ik voel van alles, dan weer niets. Wachten duurt zo lang! De 1e week ging nog wel, maar deze 2e week is killing! Hoe is dat bij jullie meiden? Wat betreft wel/niet vertellen aan de omgeving: wij hebben het direct verteld aan ouders, broertjes en zusjes. En ik heb het verder aan een aantal goede vriendinnen verteld en vlak voor we het iui-traject in gingen heb ik het aan mijn manager verteld. Wij zijn best open en eerlijk. Ik wil het taboe er ook een beetje afhalen. Dat hebben wij als erg prettig ervaren, dat iedereen het wist en meeleefde. Ik merk wel, nu ik eenmaal op het wachtbankje zit, dat ik het lastiger vind. Want inderdaad, zoals al door meer van jullie werd gezegd, nu gaan mensen er ook op wachten en naar vragen. Ik vind het zelf al spannend genoeg, ik merk dat ik dan af en toe wat geirriteerd raak. Ik heb dus wel besloten om na deze keer, als het niet raak is, alleen nog maar het echte moment van iui enzo te delen met mijn ouders en zusje. Daar heb ik een ontzettend sterke band mee, dus dat wil ik sowieso. Nieuwkomers trouwens welkom! Gezellig dat jullie meekletsen/steunen en natuurlijk ook veel succes voor jullie.
@sanseveria: hoe gaat het, meid? wordt nu spannend heh? nog 2 dagen? voel je al wat? of juist niets? @framboos: hoe gaat het met jou? lekker weekend gehad? beetje gedachten kunnen verzetten? @rest: hoe gaat het op het wachtbankje en/of wachtbankje voor IUI? hier gaat het redelijk; op een onrustig weekendje na. mijn onderbuik besloot ineens van alles uit te halen: borrelen, krampen, obstipatie... was eigenlijk best vervelend en vond het niet echt een fijn idee. eerlijk gezegd heb ik die pijntjes eerder gevoeld en hoewel ik toen ook hoopte dat het misschien met een innesteling te maken had, bleek dat dus niet zo te zijn.... het zal dus wel helemaal niets zijn (behalve een hoop irritatie :x) testen jullie trouwens samen met man/vriend? of doen jullie dat alleen? gezien mijn man er nu zo bij betrokken is, denk ik dat ik het wel samen met hem wil doen....
@sanseveria: inderdaad, 1 collega (degene die naast mij zit) die weet ook percfect wanneer mijn inseminatie plaatsvindt.. want ja, ik ben dan 2,5 uur afwezig en dat valt op! Dus zij zit mee te tellen en tegen nod informeert ze altijd of het gelukt is. Ik vind dit ook niet leuk.. ben van plan, als het ooit gelukt is, te liegen (wat moet ik anders!?). En dan zeg ik wel dat de volgende inseminatie in het weekend plaatsvindt of zo. @zus: het was een heel fijn weekendje! ik had het echt nodig om mijn gedachten te verzetten en dat is goed gelukt. Binnen paar dagen mijn nod, maar ik voel nog niks, hoor. Ik acht mijn kansen heel klein deze maand, door die te late inseminatie. Ik test alleen, mijn man slaapt dan doorgaans nog. Die weet zelfs niet dat ik dan test. Als het negatief is, kan ik daar beter tegen als ik alleen ben. Ik kan dan zelfs nog doen alsof ik niet getest heb.. anders denkt hij weeral dat ik er teveel mee bezig ben en zulke discussies heb ik niet nodig. Ik begin het geloop en gedoe dat samenhangt met de mmm een beetje moe te worden. Alles was fijner toen mijn man en ik nog zelf mochten klussen in onze privésfeer. Geen follikelmetingen, thuisverpleegsters, doktersattestjes voor het werk, inseminaties, depressieve gedachten door clomid, enz.. ik word daar echt opgejaagd van en ik ervaar mijn eisprong helemaal niet meer als ontspannend. Vorige keer is mijn ei 12 uur voor de inseminatie gesprongen, ondanks al ons geloop en gedoe.. dat wringt. @sanseveria: jij al zaken te melden, zoals buikpijntjes, misselijkheidjes etc?