Hoi allemaal, Zijn er mensen die binnenkort ook starten met IVF/ICSI en hierover willen meepraten? Mijn vriend en ik zijn in september 23 gestart met ICSI-PGT vanwege een erfelijke ziekte in zijn familie. Helaas was het een behoorlijke afvalrace en zijn er geen gezonde embryo's overgebleven voor een terugplaatsing. We begonnen met 20 eicellen bij de punctie, 13 bevruchtingen, 2 embryo's die invroren konden worden. 8 Weken later kregen we de uitslag van de genetische test en bleken beide embryo's niet goedgekeurd te zijn. Na maanden wachten mogen we nu toch bijna beginnen met een nieuwe poging. Vandaag neem ik de laatste pil en vrijdag begin ik met ovaleap injecties. Ik ben heel benieuwd hoe jullie het allemaal ervaren!
Hoi Maria, Ja zeker, het is voor mij nog een beetje nieuw op het forum, maar wij mogen hopelijk in april starten met de tweede ronde en zou daar graag over meepraten. Wat een tegenvaller voor jullie! En extra spannend als je na de punctie ook nog zolang moet wachten op de uitslag. Wat fijn dat jullie nu aan de nieuwe poging kunnen beginnen, ik duim voor jullie! Mijn vriend heeft een erfelijke ziekte waardoor wij het icsi traject moeten doorlopen. Ik ben getest op het gen en omdat ik het niet heb hoeft er gelukkig geen embryo selectie plaats te vinden. In januari 2024 zijn wij begonnen aan onze eerste poging. We begonnen met 5 eicellen bij de punctie, 3 daarvan zijn bevrucht, hieruit zijn 2 embryo's ontstaan, 1 is teruggeplaatst en de andere was helaas niet geschikt om in te vriezen. In februari heb ik de terugplaatsing gehad, vandaag was de testdag, maar helaas ben ik gisteren ongesteld geworden en is mijn test negatief. Ik ben vandaag gebeld door het ziekenhuis en waarschijnlijk kunnen wij in april/mei onze tweede poging starten. Ik ben ook heel benieuwd hoe anderen dit traject ervaren.
Hoi Gossie, Leuk dat je mee wilt praten! Al is de reden natuurlijk minder leuk. Wat onwijs balen dat de je ongesteld bent geworden en de terugplaatsing niet gelukt is! En dat jullie geen cryo's hebben. Heel veel sterkte! Hoe heb je de tijd tot het testen volgehouden? En hoe heb jij het traject tot nu toe ervaren? Ik vond het lichamelijk allemaal heel erg meevallen. Ik heb de hormooninjecties wel 2 weken langer moeten gebruiken dan verwacht omdat mijn eicellen niet zo snel groeiden waardoor ik aan het einde wel vermoeid was. Mentaal ging het tijdens het stimuleren best goed tot het moment dat het langer ging duren, ik werd zenuwachtig omdat ik bang was dat dit niet goed zou zijn voor de eicelkwaliteit. Achteraf is dit waarschijnlijk ook de reden dat er zoveel embryo's afvielen dus nu ben ik gelijk met een hogere dosis begonnen. Doordat ik nu weet wat mij ongeveer te wachten staat begin ik iets meer ontspannen (ik heb graag de controle over alles). Een paar maanden geleden ben ik begonnen met supplementen en leefstijlprogramma zodat ik in de tussentijd toch iets kon doen, al is het maar als afleiding. Het wachten en de onzekerheid vind ik tot nu toe het zwaarst.
Hoi Maria, Wat fijn dat het je lichamelijk meegevallen is. Begrijp heel goed je onzekerheid als je 2 weken langer moet stimuleren. Je stelt je (onbewust) toch in op de datum in het behandelplan, althans dat had ik. Moest je in die twee extra weken ook om de zoveel dagen naar het ziekenhuis tot aan de punctie? En kon je dat een beetje combineren met andere verplichtingen? Ik vond de start van het traject best spannend. Ik had gedacht dat ik de injecties zetten enger vond, maar dat viel uiteindelijk heel erg mee. Ook reageerde ik lichamelijk niet zo heftig op de hormooninjecties als ik had gedacht. Toen ik moest starten met de pil had ik meer last van mijn hormonen. Helaas groeiden er bij mij niet zoveel eiblaasjes. Ik heb ik er nu de tweede ronde iets meer vertrouwen in omdat ze, net als bij jou, ook de dosis wat gaan verhogen en misschien overgaan op een ander medicijn. Ik ben benieuwd of jij daar lichamelijk ook verschil in merkt straks. Wat je zegt, de controle willen hebben, daar loop ik soms ook tegenaan. Ik vond het in het begin van het traject ook best lastig om afspraken te plannen in de weken waarin ik wist dat we met het traject zouden beginnen. Omdat ik geen idee had hoe ik op de hormonen zou reageren en omdat niet iedereen weet dat wij dit traject nu volgen. Ik probeerde daardoor ook alles zo te plannen dat ze er bijvoorbeeld op werk (waar ze niet van het traject afweten) zo min mogelijk van zouden merken dat ik naar het ziekenhuis moest. Maar ik merk dat ik er nu toch wat relaxter in ga omdat het gewoon niet te plannen valt en doordat ik beter weet wat er nu te wachten staat. Hoe heb jij dat ervaren? Mentaal vond ik de wachtweken het zwaarste, dat had ik (heel naïef) van te voren niet verwacht. Ik heb juist in die weken veel afspraken gepland en veel leuke dingen gedaan om niet te veel in mijn hoofd te zitten. Maar ik heb ook heel veel op internet gezocht naar ervaringen van andere vrouwen. Dat heeft mij ook geholpen. Heel fijn dat we zo ervaringen kunnen delen tijdens het traject. Ik hoop voor jullie dat de hogere dosering ook goed aanslaat. Je gaf aan dat je afgelopen vrijdag mocht beginnen met ovaleap injecties. Hoe gaat dat tot nu toe?
Toevallig had ik in die periode 3 weken vakantie, ik heb de vakantie nog een weekje naar achteren verplaatst zodat het hele traject tot de punctie in mijn vakantie zou vallen. Maar dat bleek toch niet zo te zijn omdat het langer duurde. Uiteindelijk vielen alle echo's in mijn vakantie of op vrije dagen. Na de punctie mocht ik 5 dagen niet werken van de arts (ook niet vanuit huis en ook niet een klein beetje). Toen heb ik tegen mijn collega's gezegd dat ik buikgriep had. Het gaf mij wel veel stress dat ik misschien afspraken zou hebben onder werktijd en dat mijn collega's dat door zouden hebben. Daarom heb ik het dit keer wel verteld aan mijn collega's zodat ik die stress niet hoef te hebben. Iedereen reageerde super lief dus ik ben erg opgelucht! Was jij nog veel vrij in de periode of heb je steeds doorgewerkt? Fijn dat jij lichamelijk ook niet zo veel last hebt gehad! En wat goed dat je nu meer vertrouwen hebt! Ieder lichaam is anders en ik zie de eerste ronde ook maar een beetje als uitproberen wat er werkt. Dan moet het de 2e keer vast beter gaan met een hogere dosering! Ik heb vandaag de 4e prik gezet, gisteren was mijn laatste dag van mijn menstruatie. Vandaag vond ik mijn broek strak zitten en had ik het idee dat ik mijn eierstokken voelde maar ik denk dat ik het me inbeeld. En wat jij zegt, het is inderdaad heel lastig om afspraken te plannen als je nog niet weet hoe je lichaam gaat reageren. Wel fijn dat je daar nu hopelijk iets beter mee om kunt gaan omdat het de 2e keer is! Zijn er veel mensen in jouw omgeving die ervan weten? Wat goed dat je tijdens de wachtweken zo veel mogelijk afleiding hebt gezocht. Het lijkt me heel moeilijk om dan met de teleurstelling om te gaan, omdat je zo dichtbij bent geweest. Heb je in die periode ook veel gelet op wat je in je lichaam voelde? Wij hebben een ander soort wachten meegemaakt tijdens het wachten op de uitslag van de genetische test, dat vond ik het zwaarste tot nu toe. Wachten en verder niks kunnen doen. Ik vond het lezen van ervaringen van anderen en met elkaar praten over hoe het allemaal gaat ook heel fijn. Dat je in ieder geval niet de enige bent en dat het oke is dat het mentaal af en toe niet zo goed gaat door dit traject. Ik vind de psychische begeleiding vanuit het ziekenhuis heel matig. Je moet er zelf om vragen en vervolgens plannen ze op een random dag een afspraak in. Een telefonische afspraak om te praten over de psychische belasting was niet mogelijk. Voor mij is het 3 kwartier rijden naar het ziekenhuis (AMC) dus ik zag het niet zo zitten om nog eens op en neer te reizen. Hoe is dat bij jullie geregeld? Hebben jullie nog een afspraak voordat je weer gaat starten met de injecties?
Aah dat klinkt zo herkenbaar. Dan denk je alles zo goed mogelijk gepland te hebben en toch loopt het dan anders he. Wel heel fijn dat je collega's zo lief reageerden, dat scheelt echt een heleboel! Ik heb ook geprobeerd om alles om werk en andere verplichtingen heen te plannen. Dit is redelijk gelukt. Uiteindelijk viel mijn punctie precies op mijn werkdag. Gelukkig kon een andere collega voor mij invallen. Ik heb het op dit moment nog niet verteld op werk, ook i.v.m. een contractverlenging en omdat ik soms denk, als je het op de natuurlijke manier probeert vertel je ook niet dat je ermee bezig bent. Maar net als wat jij zegt levert het onbewust toch veel stress op. Gisteren had ik zo'n (emotionele) twijfel dag waarop ik dacht hoe moet ik dit allemaal combineren en moet ik het wel of niet zeggen. 'S avonds las ik toen jou bericht waar ik eigenlijk heel blij van werd, van die herkenning bedoel ik dan. Als het zo ter sprake komt op werk wil ik er deze poging ook wat meer open over zijn. Heb jij ook verteld hoever je in het traject zit of meer globaal dat jullie ermee bezig zijn? Ja dat zeg je goed, de eerste ronde is inderdaad een beetje uitproberen hoe je op alles reageert. Dat gaat snel he als je eenmaal aan het prikken bent. Welke medicatie krijg jij nu? Haha, ja het is zo moeilijk om te weten waar het nu precies van komt. Maar als je nu aan het stimuleren bent dan kan het natuurlijk best zijn dat je je eierstokken voelt, of zou dat toch nog te vroeg zijn? Had je dit de eerste keer ook? Want toen had je best veel eicellen bij je eerste punctie toch? Onze ouders, broer/zussen en een aantal vrienden zijn op de hoogte dat we met dit traject bezig zijn. Onbewust hebben we het aan meer mensen verteld dan we in eerste instantie van plan waren. En aan sommige mensen ook meer details dan we van plan waren. Toen bleek dat er geen plakker tussen zat was dat ook wel fijn zodat we dat ook met hun konden delen. Nu bij de tweede poging hebben we er bewust voor gekozen om geen data meer te vertellen en het voor ons tweeën te houden. Maar als we eenmaal bezig zijn kan dat gevoel om het wel of niet te vertellen zomaar weer ander zijn. Wel reageert iedereen gelukkig heel positief en meelevend. Hoe is dat bij jullie? En hoe vond je het om het aan mensen te vertellen? Soms ben ik ook bang voor een veroordeling van mensen of het wel een "goede timing" is. Heb jij dat gevoel soms ook? Tijdens de wachtweken was ik wel meer gefocust op alles wat ik voelde inderdaad. Ik had wat meer krampen ook waren mijn borsten gevoeliger en moest ik opeens ook veel scheten laten haha. De tweede wachtweek namen de symptomen eerst wat af, daarna kreeg ik toch weer meer krampen wat uiteindelijk helaas menstruatiekrampen bleken te zijn. Op internet las ik al dat dit eigenlijk niet heel veel zei, sommige vrouwen voelden heel veel en anderen niets en toch kon het in beide gevallen goed zijn. Ook kon je door de Utrogestan bepaalde symptomen kon krijgen. Dus ik probeerde me niet gek te laten maken door alles wat ik voelde, al is dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan haha. Ik kan me heel goed voorstellen dat de wachtweken voor jullie ook slopend waren. Begreep ik het goed en moesten jullie zelfs 2 maanden wachten op de uitslag van de genetische test van de embryo's? Hoe ben jij die doorgekomen? Betekent dat dan ook dat jullie geen verse terugplaatsing kunnen krijgen door de genetische test? Ja dat zeg je goed, het is niet gek dat het mentaal niet altijd even makkelijk is. En door alle ervaringen te lezen leer je ook dat je daarom best wat liever voor jezelf mag zijn. Wat jammer dat je niet zo'n goede ervaring hebt met de psychische begeleiding vanuit het ziekenhuis. Omdat je al zo vaak en onverwachts naar het ziekenhuis moet vind ik het apart dat ze die begeleiding niet telefonisch kunnen doen. Als je daarvoor speciaal weer naar het ziekenhuis moet komen dan levert dat nog meer stress op. Wij zijn zelf ook onder behandeling in het AMC maar ik heb nog geen ervaring met de psychische begeleiding die zij bieden. Wij hebben 22 maart een videoconsult waarin we de verdere stappen en planning horen voor de tweede poging. Hebben jullie dat ook gehad? En kon je toen redelijk snel daarna beginnen?
@Gossie sorry voor mijn late reactie. Drukke week gehad. Wat balen dat je er zo rekening mee hebt gehouden en dat de punctie dan op je werkdag valt! Dit traject is nu eenmaal belangrijker dan werk maar toch is het irritant. Ik kan me voorstellen dat het nog lastiger is om het te vertellen als je wacht op een contractverlenging, dat maakt het allemaal wel wat minder zeker. Het is normaal gesproken al lastig genoeg. Ik heb zelf aan iedereen verteld waar we precies zitten in het traject, maar bij mij volgt er na de punctie niet gelijk een terugplaatsing. Iedereen weet dat we daarna nog 8 weken moeten wachten op de uitslag van de genetische test. De datum van de eventuele terugplaatsing gaan we denk ik niet vertellen. Dan is er toch een verrassingseffect. Maar aan de andere kant ben ik al erg blij als het uiteindelijk lukt dus dan denk ik wel eens waar maak ik me eigenlijk druk om. Maar heel logisch hoor dat jullie nu van plan zijn om geen data te noemen. Misschien is er dan ook een soort minder druk. Mensen weten wel dat jullie in het traject zitten maar het is helemaal aan jullie wat je daar vervolgens over vertelt en wanneer. Je hebt van de eerste poging kunnen leren wat je prettig vindt. En over het vertellen, ik vind het steeds doodeng maar eigenlijk reageren de meeste mensen wel heel lief. Ik krijg daarna meestal wel veel vragen over de genetische test (hoe het werkt, waarom de uitslag zo lang duurt, of er geen andere opties zijn, of mijn vriend zich niet gewoon kan laten testen, enz.), opzich begrijp ik dat wel want niet iedereen heeft van PGT gehoord. Wat fijn dat iedereen bij jullie positief reageerde. Wat verwarrend dat je tijdens de wachtweken allemaal verschillende symptomen voelde. Het lijkt me echt heel lastig om dan nog rustig te kunnen blijven. Heb je veel op internet opgezocht daarover? Wij moesten inderdaad 8 weken wachten en geen verse terugplaatsing. Op een gegeven moment draaide ik wel een beetje door. Ik merk dat ik nu veel baat heb bij accupunctuur (gestart tijdens het stimuleren tijdens de 2e poging), dus mocht ik mezelf straks weer zo gek maken ga ik daar weer gebruik van maken. Wat toevallig dat jullie in het zelfde ziekenhuis onder behandeling zijn! Fijn dat de afspraak nu dichterbij komt! Weet je al of je hetzelfde of een ander medicatieschema krijgt? Wij hebben op 5 januari het videoconsult gehad. Toen hoorden we precies welk medicatieschema we zouden krijgen en dat we op 23 februari mochten starten met prikken. En daarvoor al starten met de pil. Vanaf het videoconsult ging het voor mij allemaal wel snel gelukkig! Ik heb nu Ovaleap in plaats van Fostimon. Van Ovaleap heb ik gehoord dat er meer eicellen kunnen gaan groeien. Dat is gebleken gisteren tijdens de echo. Tijdens de vorige punctie had ik 20 follikels die groot genoeg waren. Op de echo gisteren waren 30 follikels te zien aan de ene eierstok van ongeveer boven de 10mm en op de andere eierstok een stuk of 20. Dus niet zo gek dat ik wat voel in mijn buik. Het is wel mega veel en er is een risico dat mn eierstokken gaan draaien en op hyperstimulatie. Een hoog aantal klinkt leuk maar zegt natuurlijk nog niks over de kwaliteit. Het goede nieuws is dat de punctie waarschijnlijk donderdag of vrijdag is zoals gepland. Het stelt me wel gerust dat het stimuleren niet zo lang zal duren als de vorige keer. Morgen weer een echo.
Ik start in april met ivf of icsi (man levert aanstaande maandag zaadjes in om kwaliteit te bepalen)! Mag ik meekletsen?
Hoi allemaal, @Flora85 spannend! Wij krijgen op 22 maart de instructies voor ons ICSI-traject (ivm slechte zaadkwaliteit van mijn vriend). Ik lees en schrijf hier graag mee
@Maria94 Geen probleem hoor! Ik heb het van de week verteld op werk, en ze reageerden gelukkig ook heel positief. Echt een opluchting. Kan ook goed voorstellen dat je het wel vertelt, uiteindelijk voel je voor jezelf wel wat je het prettigste vindt denk ik. En helemaal gelijk haha, waar maken we ons druk om wat dat betreft. De meeste mensen reageren, net als bij jullie inderdaad heel lief en begripvol gelukkig. Ik kan me ook niet goed voorstellen waarom iemand er anders op zou reageren, maar misschien is het toch een onbewuste angst voor afkeuring/beoordeeld worden ofzo. Vind je het vervelend als mensen zoveel vragen stellen? Of ligt dat ook helemaal aan je humeur op dat moment? Wat betreft de wachtweken, ik heb heel veel opgezocht op internet. Dat was aan ene kant fijn omdat je andere ervaringen leest en aan de andere kant maakte ik mijzelf daar ook wel gek mee. Ik mocht bijvoorbeeld een foto maken van de embryo voordat hij teruggeplaatst werd en dan ging ik opzoeken hoe een "goede" embryo eruit zag. Die van ons zag anders, dus paniek haha. Wat goed dat je begonnen bent met accupunctuur en dat je daar veel baat bij hebt. 8 weken wachten is niet niets! Heel toevallig dat we in hetzelfde ziekenhuis onder behandeling zijn. Ik weet nog niet precies of ik hetzelfde of een ander medicatieschema krijg. Ze gaven bij de telefonische afspraak aan dat ze de dosis zouden verhogen en misschien nog andere medicatie dus ik ben benieuwd. Ik mag wel bij mijn volgende menstruatie beginnen aan de pil zodat dat geen “vertraging” geeft voor het schema. Vorige keer moest ik eerst aan de pil en daarna beginnen met Fostimon, 10 dagen later kwam daar Meriofert bij en dat heb ik 13 dagen geprikt, daarna Gonasi voor de punctie. Is jouw schema heel anders? Nu wij deze “wachtmaand” hebben ben ik eigenlijk ook al een stuk rustiger, had jij dat ook tussen je puncties of maakte het je juist onrustiger? Wauw, 30 follikels aan een eierstok! Die Ovaleap werkt zeker goed en geen wonder dat je dat in je buik voelde. Deed het ook zeer of vooral vol? En ik lees dat je misschien vandaag of morgen de punctie hebt. Heel fijn dat je niet zo lang hoeft te stimuleren zoals de vorige keer. En wat spannend dat er een hoog risico is op hyperstimulatie. Ik duim voor je dat dat niet gebeurd! Kreeg jij de vorige keer de punctie ook onder een lichte sedatie? Als je de punctie al hebt gehad hoop ik dat het je meegevallen is en anders heel veel succes! ik hoop op een goed resultaat voor jullie!
@Flora85 natuurlijk mag je meekletsen. Spannend dat jullie bijna gaan starten! Hebben jullie al een plan en een startdatum gekregen? @Pippa96 leuk dat je mee wilt praten, de reden is natuurlijk minder leuk. Spannend dat jullie ook bijna wat meer horen! @Gossie wat goed dat je het op je werk verteld hebt en fijn dat iedereen positief reageerde! Ik vind het helemaal niet erg als mensen vragen stellen, liever zo dan dat mensen het "eng" vinden en mij ontwijken. Zolang het maar niet veroordelend is vind ik alles prima. Ohh jeetje, ze zouden google soms echt even moeten afschaffen. Voor jou begint het ook wel op te schieten (hopelijk voelt het ook zo) dat je al bijna met de pil mag beginnen. Ik heb inderdaad wel een heel ander schema, ergens ook wel fijn om te zien dat dat voor iedereen zo persoonlijk wordt aangepast. Ja het zijn echt wel heel veel follikels, ze verwachten volgens mij dat er met punctie ongeveer 22 groot genoeg zijn. Alleen omdat alles toch nog een beetje door moet groeien is de punctie komende zaterdag. De vorige keer kreeg ik een diepe sedatie tijdens de punctie. Was dat bij jou ook zo? In het weekend doen ze het niet onder sedatie dus de arts twijfelde of het niet beter op vrijdag kon. Ze is bang dat het moeilijk vol te houden is voor mij omdat het een grote punctie zal zijn. Ik maak me niet zo druk en zie het wel. Als het resultaat maar goed is!
Ben jij ook nieuw in het medische circuit? Spannend allemaal he?! Heb je je instructie live in het ziekenhuis? Wij kregen het op papier en in filmpjes en dan bellen ze nog na of het duidelijk is.
Plan hebben we inderdaad al ja. Begin gelijk met stimuleren (is een kort schema geloof ik) met 225 ie meriofert, dan vanaf dag 6 fyremadel erbij. Startdatum is eerstvolgende menstruatie (ben momenteel een beetje onregelmatig). 22 follikels is een mooi resultaat alvast toch (mits er eitjes in zitten natuurlijk)? En waarom krijg je een diepe sedatie? Is in Nederland niet zo gebruikelijk toch?
Ik zal ook even proberen kort mijn achtergrond te geven, dan hebben jullie ook wat context Na 2 vroege miskramen heb ik in februari 2021 zoon Sam mogen krijgen. Dat ging niet vlekkeloos, want ik had zwangerschapsvergiftiging en hij klompvoetjes (goed te verhelpen gelukkig!). Daarna volgden helaas (ín chronologische volgorde ): - nog een vroege miskraam - een missed abortion met 8 weken - een tumor op mijn linker eierstok waardoor die er met eileider is uitgehaald - nog een vroege miskraam - een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waaraan ik mijn rechter eileider verloor Ik heb dus geen eileiders meer, waardoor ivf/icsi de enige optie is voor een 2e kindje. Uiteraard ben ik meer dan gezegend met al een kind. Tegelijkertijd begin ik aan ons traject met 0,0 hoop. Mijn opbrengst zal laag zijn (1 eierstok en hogere leeftijd/laag amh), er is al zo vaak wat misgegaan ook na bevruchting/innesteling en dat is toch best verdrietig ook. Tóch moet en wil ik dit “proberen”. Dus, we gaan ervoor!
@Gossie goed dat je het verteld hebt op je werk hoor! Het is allemaal zo lastig plannen en daardoor erg ingewikkeld als ze het op je werk niet weten. Natuurlijk ook heel begrijpelijk als mensen het niet willen delen hoor, maar ik denk persoonlijk wel dat je het jezelf er makkelijker/prettiger mee maakt. Gelukkig reageerden ze ook fijn! @Maria94 weet je al of je punctie morgen doorgaat?
Hallo Allemaal, Ook hier gestart met ICSI, nadat bij 3 keer IUI bleek dat de zaadkwaliteit niet top is van mijn partner. Nu gestart met ICSI vandaag de eerste follikel meeting gehad, er zijn er ongeveer 16, waarvan de meeste nu 10mm zijn en 1 16mm. Nu stress ik want ben ik bang dat die van 10 niet voldoende doorgroeien ofzo.. Ik heb ook andere medicatie dan tijdens IUI, en ik ben ontzettend vermoeid. Op het werk ben ik vanaf het begin af aan open en eerlijk hierover geweest, ik wist niet hoe ik dit anders zou moeten gaan doen. Ze geven de volledige ruimte en denken altijd mee als er een afspraak verschoven of overgenomen moet worden door een collega. Het is niets om je voor te schamen.. Ik vind het traject behoorlijk eenzaam, hoe lief mijn partner ook is, je wil niet klagen, je wil niet laten zien dat het lichamelijk soms zwaar is en ik voel mij continue schuldig. Schuldig dat ik nog niet zwanger ben, schuldig als ik om half 6 al op de bank lig en compleet uitgeput ben, schuldig dat ik niet meer de altijd vrolijke en enthousiaste vriendin ben. Zo dit was mijn klaagzang…
Fijn dat jullie al een plan hebben, dan weet je vast waar je aan toe bent. Wel spannend dat je niet precies weet wanneer je kunt starten vanwege je onregelmatige menstruatie. In het AMC is een diepe sedatie standaard (behalve in het weekend dan). Ik vond dat wel heel fijn de vorige keer, heerlijk geslapen. Maar nu kan ik wel meekijken tijden de punctie op het scherm dus dat lijkt me ook wel interessant. 22 Is heel veel maar ik durf niet te optimistisch te zijn, wamt de vorige keer had ik van 20 eicellen uiteindelijk geen embryo's over...
Jeetje wat heb jij al veel meegemaakt! Wat een verdriet zul je hebben om alles wat er is gebeurd. Hopelijk heb je snel positief nieuws!