Oh meid toch, wat een tegenslag kunnen ze hier iets aan doen of niet? Ik ga keihard voor je duimen of jullie gewoon mogen starten eind december, want je mag onderhand wel beetje geluk hebben en kansen krijgen!
Ja moet nu voortaan 3x per dag cortisol slikken. Zo'n prachtige ketting dragen met medische waarschuwing en een noodspuit cortisol bij me hebben. Want zo'n crisis kan dus blijkbaar dodelijk zijn (je kan ervan in coma raken), dus dat moeten we zien te voorkomen. Dus voortaan bij stress gebeurtenissen (oa koorts, trauma etc) gelijk een extra dosis spuiten om dat te voorkomen. Maar verder helaas niets aan te doen, behalve managen. Soms denk ik ook wel eens.... het is niet voor niets dat ik 'onvruchtbaar' ben. Ik hang van ellende aan elkaar. Zit er echt eventjes helemaal doorheen. Ook als ik erover nadenk hoe dit had kunnen aflopen... En hoe rot en zeurderig ik me telkens bij de huisarts voelde dat ik daar weer stond met vage klachten... terwijl ik voelde: er is iets goed mis. En nu per toeval achter deze diagnose komen bij een reguliere controle... Mag van mezelf vandaag nog in mineur, en vanaf morgen ga ik me beseffen hoe vreselijk veel geluk ik heb gehad dat het met een sisser is afgelopen en dat ik een prachtige dochter heb om van te houden ♡
jeetje wat een heftig verhaal zeg! Het zit niet mee voor jou maar wel goed dat ze nu gelijk actie ondernemen en je het nu ook weet. Soms begrijp ik echt wij betalen zoveel voor zorg en ze laten mensen veel te lang lopen met dingen die echt serieus zijn. Ik denk aan je
Shit zeg, je krijgt het wel echt voor je kiezen zo. Heel veel sterkte. Hoop dat jullie alsnog mogen starten deze maand, duim ervoor!
De punctie zit er weer op hier en ben weer thuis. Pijn is me meegevallen, was ook wel lekker relaxed van de pethidine injectie. Ze hebben alles aangeprikt, helaas geen verrassingseieren. Uiteindelijk 3 bruikbare eitjes gevonden. Nu hopen dat ze goed bevrucht worden en we maandag een terugplaatsing krijgen. Dat horen we zondag. Tot die tijd maar heel hard duimen
Ik wil je niet euforisch maken maar het ziet eruit als een oploop! Ik heb de ovitrelle er al 2x uitgetest vanaf 7 dagen DPO en ik had nooit zo een oploop. Alleen een tuurstreepje die bleef hangen. Dus super spannend. Ik duim voor je
Bloeduitslag vandaag 402 dus vanaf woensdag 112 nu meer dan verdubbeld. Klinkt dit raar dat ik heel blij wil zijn maar ook nog heel erg bang ben… ook omdat al mijn misselijkheid weg is en ook niet vermoeid ben alleen onrustig snellere hartslag maar dat zijn de zenuwen denk ik @Boompje88 hoe is het gegaan Meis?
Dat is wel echt een hele mooie oploop! Symptomen kunnen ook komen en gaan hé? Snap je angst wel heel erg goed, na zo'n lang traject is het moelijk te geloven dat alles meteen goed zit. Het ziet er voor nu in ieder geval hoopvol ui, dus probeer dat vast te houden. Veel sterkte!
Ik heb vanmorgen gehoord dat we toch een TP gaan krijgen dit jaar nog Mag vandaag direct stoppen met Duphaston en als m'n menstruatie er is, beginnen met pillen om m'n BMS op te bouwen en als die dik genoeg is, krijgen we de TP
Dit is geen ovitrelle meer he Met zoveel.spanning getest vanmorgen, en nu weet ik niet wat ik moet voelen, blijdschap, angst, ongeloof alles door elkaar Het is tenslotte nog maar 11 dpo...
@Staffie84 lijkt me inderdaad geen ovitrelle meer. Voorzichtig gefeliciteerd! Hier erge lage rugpijn en buik is heel gevoelig. Herkenbaar voor iemand? Het is ook pas een dag na punctie natuurlijk. Hopelijk snel wat minder pijn
Goedemiddag dames, hopelijk is het goed dat ik hier een bericht plaats. Vanwege endometriose is het voor ons niet mogelijk om op een natuurlijke manier zwanger te worden. Toen we hier achter kwamen zijn we in een IVF traject terecht gekomen. Recent een eerste terugplaatsing gehad. Rete spannend dus. Ik twijfelde of ik op een forum wilde gaan omdat je ook veel negatieve dingen leest, maar het lijkt me toch ook fijn om contact te hebben met mensen die in hetzelfde schuitje zitten, om te weten hoe andere mensen omgaan met de struggles die ik heb. Hoe voelen jullie je na de terugplaatsing? Ervaren jullie ook een mengeling van blijdschap, het gevoel dat je er bent, maar tegelijkertijd angst dat het alsnog helemaal mis kan gaan? En dan nog een vraag, met wie delen jullie alles? Ik merk dat ik het eigenlijk liever niet met iedereen deel, maar tegelijkertijd is het ook best een heel ding om geheim te houden. Hoe ervaren jullie dat? Ik zie het maar als dat je normaal gesproken ook niet tegen je ouders vertelt wanneer je ervoor ‘gaat’ zeg maar.. Ik hoor graag jullie ervaringen hierover. en @Boompje88 ik had na de punctie ook een gevoelige buik, meer het gevoel of ik ontzettende spierpijn had in mijn buik. Maar bij mij was het al snel minder. Hopelijk bij jou ook!