Dat lukt je zeker Awh die bloemen zijn dan wel echt heel erg lief!! Ik denk dat hij het misschien toch ook spannend en heel dichtbij vind komen. Maar tegelijkertijd weet hij dat hij je moet steunen. Denk dat hij het zelf misschien wel spannend enzo vind, maar mannen weten soms zelf niet zo goed welke emoties ze hebben (omdat ze dat als kind vaak niet geleerd hebben). Meid, het moment is daar. Wat geweldig!! Op de valreep nog dit jaar haha. Op dat t meteen raak gaat zijn
Ik zou het toch wel waarderen als man, iig bij de eerste iui, mee zou gaan hoor. Toch wel beetje idee van dat je samendit traject aangaat. Maar..dikke maar; ik zou dat ook écht dan moeten vragen/uitleggen wat het met mijn gevoel doet hoor Bij ons is het bij een tp idd verplicht, al mocht het laatst een keer via videobellen omdat het echt niet lukte met werk. Ik krijg nu ook geen enkele vraag of opmerking, geen voel je al iets, hoe gaat het mentaal, trek je het beetje oid. Zou dat toch echt wel toffer vinden. Voor mijn gevoel denkt hij er geen seconde overna maar ja dat zijn dan aannames en das heel fout van mij Maar stiekem, volgens mij als ik niks zeg, verstrijkt de officiele testdag hier gewoon als hij moet werken. Nu met kerst misschien minder kans, missvhien moet ik het eens testen
Ja dat is toch erg he, als je daar soms bij stilstaat. Dan denk je, heb je echt geen idee hoe het is? Maarre, voel je al iets?
Ik lees hier nog af en toe mee en móet hier even op reageren. Lieverd, wat verschrikkelijk. Ik weet niet wat te zeggen eigenlijk … Dit is zó onwerkelijk veel pech, dat je eigenlijk niet meer in pech kan geloven. Al duim ik ergens in mijn achterhoofd nog voor een wondertje, ik geef je bij dezen een dikke knuffel ❤️ Sterkte, denk aan je.
Bedankt allemaal. Ik ga zo goed en kwaad als het gaat maar gewoon aan het werk, verstand op nul en afleiding. Van het weekend zal ik vast wel instorten. En dinsdag dan maar het definitieve oordeel afwachten. Op mijn werk maar gezegd dat ik er waarschijnlijk niet ben. Ik wil dit jaar zo snel mogelijk afsluiten
Bij mij leken ze het de eerste poging zelfs gek te vinden dat mijn man iedere echo meekwam Ik denk niet er ook maar iemand iets van vindt. Zat mannen die niet meekomen denk ik, om allerlei redenen. En die reden kennen ze niet. Al heb ik zelf ook nooit meer betrokkenheid geëist (mijn man die leek zich totaal niet bezig te houden met wat dat traject eigenlijk op moest leveren, na een terugplaatsing ging ie verder met zn leven en vroeg er nooit meer naar), ik vind eigenlijk wel dat we dat recht volkomen hebben. Zij zijn straks wel ook vader en claimen die titel veelal met trots. Dan mogen ze ook mee het voorwerk doen (ze komen er op dat punt al zo makkelijk vanaf).
Hier was dat hetzelfde hoor! Ik vind het eigenlijk echt botte horkengedrag, maar denk tegelijkertijd ergens dat ze er misschien ook niets aan kunnen doen? Ik bedoel, wij zoeken die gedachten eraan ook niet bewust op, zouden er juist graag wat minder mee bezig zijn vaak. Dus het gaat een soort van vanzelf, biologisch wellicht. Maar leuk, of fijn voor ons (zeker in zo’n zwaar traject) is het niet …
Snap het. Wonderlijk genoeg kun je vaak tóch wel door en kleine momenten van afleiding vinden, is mijn ervaring. Vind het zó intens verdrietig voor je. Weet dat je altijd sterker bent dan je denkt. Instorten mag, je intens k*t voelen mag. En gaat gebeuren ook. Maar, je overleeft dit en ooit, ergens krabbel je weer op. Beloofd. Ik wilde je nog even op het hart drukken dat áls je het aankunt en kunt opbrengen, laat dan alles onderzoeken wat mogelijk is. Ik zal niet zeggen dat ik spijt heb dat ik dat niet gedaan heb, maar ik wéét gewoon dat zoveel miskramen geen toeval kan zijn. Bij jou ook niet. Wellicht is de stand van de wetenschap nog niet zo ver dat ze iets vinden, maar eindstand je toch ergens blijven afvragen of je er wel alles aan gedaan hebt bij zo’n levensbepalend iets, is niet prettig. Maar goed, eerst dit maar weer aangaan en verwerken
Haha nee hoor Baarmoeder af en toe wat gevoelig, dat je denkt: zou er wat gebeuren.. mja.. was voor de tp stiekem eigenlijk al . Dus so far niks opvallends, maar ook geen spotting. Vertrouwen in de Prolutex is er en dat geeft heel veel rust. Ik kan dus momenteel nog heel chill in struisvogelmodus scheelt voor mij alles. Tot ik dat van boompje lees en denk omg.. laat dan maar helemaal zitten, als dat me gebeurd kun je me wegdragen En ik zag lieve @Flora85 voorbij komen, word ik altijd blij van, miss joe. Maar snap dat je hier niet teveel wil rondhangen hoor! Denk wel regelmatig aan jou en @Basilicum ook nog altijd..
Die folikkels van mij zitten in winterslaap denk ik... Links eentje van 14mm en rechts eentje van 11 mm (deze was drie dagen geleden 10 mm). Op zich prima want is het nog maar CD13, maar vorige ronde had ik op deze dag al een dikke positieve ovulatietest en drie follikels van 19 mm, 19mm en 16mm. Toch bijzonder hoe een lijf werkt. Groei maar follikels, groeeeeei! Zaterdag weer terug.
Wat fijn dat je er zo chill in staat deze ronde en de protulex vertrouwt. Ongeacht de uitkomst, scheelt dat al zó veel, minder stress Nou, snap dat je dat denk hoor. Ik ben met vlagen echt wel verdrietig dat mijn zoontje “alleen” blijft (het enige euvel eigenlijk, in mijn hoofd), maar zó ontzéttend opgelucht dat die traumatische gebeurtenissen (geen hartslag, echokop gaat erin en je ziet al aan de grote zwarte vlek op het scherm dat er weer geen vruchtje is, bloed afvegen op t toilet na positieve test …) voorbij zijn. Tegelijkertijd: het is het waard. Een kinderwens is (bijna) alles waard. Of je m vervult uiteindelijk of niet (zelfs), als dit erbij moet horen, dan is dat maar zo. Want het kán ook (een keer) goed gaan, je móet het (blijven) proberen als het over zoiets belangrijks gaat … Enne, mis joellie ook hoor! Daarom spiek ik af en toe wel even Maar niet zo vaak meer als voorheen inderdaad, genoeg om op de hoogte blijven, maar het zelf los te laten!
@Flora85 ik mis je ook hahah kom dus gerust spieken zolang je er zelf nog zin in hebt Vind je het dan niet lastig als je hier misschien nog positieve testen voorbij ziet komen?