Vindt het heel sterk van je dat je alweer bent gaan werken. Bewondering voor. En het is helemaal niet gek dat je dan nu kapot bent. En dat mag ook helemaal he.! Ook ik duim mee dat je helemaal schoon bent en verder kan. Dikke knuffel!
Goed! Nu de laatste poging dichterbij komt wel wat meer spanning.. we proberen het langzaamaan wat meer te accepteren dat we waarschijnlijk een gezin van 3 zullen blijven. Toch hoop ik op een wonder… Ik lees dat jullie ook een beetje in een rommelige tijd zitten. Lastig hè dat hele traject. De ene dag ben je er helemaal klaar mee en de andere dag voel je je weer wat rustiger.
Wat een dag… nu al! Vandaag een dagje op kantoor werken, vergeet ik m’n tas met eten, drinken én telefoonoplader. Kom ik op het werk, hoor ik meteen dat ik een zorggesprek heb omdat ik me ziek had gemeld na de punctie. Om het nog erger te maken, voel ik sinds gisteravond helemaal niets meer wat op een zwangerschap lijkt. Daardoor slecht geslapen en nu zo labiel als wat. Net in tranen uitgebarsten op de werkvloer. Wat een drama. Hopelijk gaat deze dag snel voorbij!
Lief! Voorlopig eerst nog even wachten tot de 13-weken echo, dan zal ik eventjes laten weten of alles goed gaat En ja had eergisteren pas de 'echte' termijnecho, dus moest zelf ook nog even wachten! Maar nu staat ie officieel vastgelegd, dus toen mocht het van mezelf ook hier
Oh jeetje, dat klinkt niet echt als een fijne start.. Hopelijk valt het gesprek mee én heb je toch nog een mooie verrassing aan het eind van deze week!
Gesprek wordt nu opgeschoven of misschien helemaal overgeslagen. Vanavond ga ik testen! Ben 12 DPO vind het wel mooi geweest nu
Snap ik! Ken het gevoel, eerst wil je t gewoon laten gaan, en dan word de spanning zoveel dat je liever maar weet wat het is, ook als t niks is.. En wat een rot start van de dag! Maarja, als je eerst denkt zwanger te zijn en daarna niet meer, is dat al genoeg om je dag te verpesten.. Maargoed. Alles kan nog!! Misschien is het even weg, of is deze (mogelijke) zwangerschap gewoon anders dit keer.
Snap je helemaal op een gegeven moment wordt de stress van het wachten gewoon teveel. En dat zorggesprek niet over inzitten hoor, dat doen ze niet om je te pesten, maar om te zien of ze je ergens in kunnen ondersteunen Succes vandaag, ik duim voor je!!
Ik kruis alles wat ik kan vinden en hoop zo dat je vanavond gewoon zo'n goed nieuws hebt! En ik snap je spanning helemaal.. Heel veel succes!
Het was gewoon de druppel… Vandaag is zo’n gesprek me even te veel. Gelukkig denkt mn leidinggevende wel met me mee. Ze weet overal van.
In dat geval grijp ik die kans gráág met beide handen aan! Ik ben al een tijdje een ordinaire gluurder in dit topic, maar wilde niet 'zomaar' inbreken dus bleef het vooral bij lezen (en stilletjes meeduimen, vloeken en verdrietig zijn). Nu zit ik zelf in de wachtweken om te wachten op een menstruatie (lees: door mijn PCOS zit ik na de punctie op dag 57 zónder ovulatie) zodat we daarna hopelijk in een kunstmatige cyclus een eerste embryo kunnen terugplaatsen. Wij hebben IVF/ICSI met Pre-implantatie Genetische Test (PGT) gedaan in het UZ Gent omdat mijn vriend een gebalanceerde translocatie heeft (wat een verhoogde kans op miskramen en genetische afwijkingen met zich meebrengt). Daaruit zijn 7 embryo's ontstaan, waarvan er 4 gezond bleken, dus kunnen we door naar het volgende 'loket': de Terugplaatsing. En ik merk dat ik toch wel behoefte heb aan meer gesprekken met mensen die een beetje 'in het zelfde schuitje' zitten, dus ik hoop dat ik bij deze actieve club mag aanhaken. Voor nu dus nog even veel geduld, want hoewel m'n temperatuur 'iets' aan't oplopen is, blijven m'n ovulatietesten nog wel een beetje stagneren. Wel een flinke streep, maar niet dé streep, zegmaar. @Flora85: Wat fijn dat je een goed gesprek hebt gehad! Ik herken het beschermingsinstinct heel erg: het is de afweging van veel ellende (wat onvermijdelijk voelt) en blij en gelukkig zijn met de zekerheid die er is. Denk dat communicatie hierbij echt de allerbelangrijkste sleutel is, zodat je beide het gevoel hebt dat de keuze van jullie samen is. Vind het overigens wel echt héél stoer hoe je zo bereid was om te kiezen voor je gezin, want ik denk dat we allemaal weten hoe diep deze wens kan gaan.
Wat goed en sterk dat je deze keuze maakt en al “oefent” op acceptatie. Tegelijkertijd zal dat lastig gaan met je laatste hoop nog in de vriezer? Merkte aan mezelf wel echt dat ik me anders voelde bij “spelen met het idee” dan toen ik echt dacht dat we gingen stoppen. Evengoed, daar zijn we beiden dus nog niet. Dus met knikkende knietjes en rommelige emoties voorwaarts maar
En is de stress en het drama van de start ook een beetje gezakt? Of zorgt het nog voor spanning en/of verdriet ook?
Lief, dankjewel. En wat zeg je dat goed zeg! Kiezen voor zekerheid en daar gelukkig mee zijn, lijkt dan zo logisch he?! En dat zal het ook zijn, als je die diepe, soms irrationele wens niet (volledig) deelt. We hebben inderdaad de afgelopen periode helemaal niet goed gecommuniceerd, beide bang om pijnlijke plekken aan te raken.
Jeetje wat zijn die verlengde wachtweken k*t.! Vindt ze nog erger dan de normale wachtweken. Elke keer als ik iets wel of niet voel ben ik bang dat het niet goed zit. Ik dacht dat doe ik wel even. Maar de dagen kruipen echt voorbij tot de eerste echo die pas 8 oktober pas is. Pff