Oh enne, van harte welkom! Jeetje, wat moet jij lang wachten zo zeg … Dat is niet leuk lijkt me? En ze zijn niet geneigd dan een cyclus op te wekken? Of werkt dat niet (zo)? Bij mij persoonlijk, maar heb geen pcos, komt de piek snel als ie gaat oplopen. Maar dat werkt bij jou wellicht anders? En vanwaar de keuze voor Gent, als ik dat vragen mag?
Moeilijk he?! Ik kan eigenlijk niets zeggen dat helpt, behalve: laat je afleiden. Soms denk je echt -is mijn ervaring- “niets helpt, ik denk er toch steeds aan” maar als je ergens in opgaat, is er soms toch ineens een dag voorbij. Verder kan ik je alleen sterkte wensen eigenlijk.
Ach jeetje, niet leuk … Vervelend om zo overvallen te worden ook. Knuffel voor jou, om de dag door te komen ❤️ Ik hoop met heel mijn hart dat vanavond alles goedmaakt!
Ja ik moet aankomende 2 weken best veel werken. Ben maar muren in huis gaan schilderen. Waar ik de dagen snel vond gaan, kruipen ze nu echt voorbij. Zo bang dat het niet goed zit ook telkens . Het is zo fijn dat ik eindelijk een station verder gekomen ben. Maar aan de andere kant wordt de spanning daar niet minder van.
Dit was ook precies waarom ik dat berichtje schreef Van harte welkom uiteraard! En wat een ingewikkelde weg zijn jullie aan het bewandelen zeg. Dan heb je zoals je al beschrijft nog een extra loket dat je moet passeren. Wat fijn dat de terugplaatsing nu iig dichterbij komt, en je daarna ook nog kansen hebt als t niet gelijk lukt. Even wat minder wachten dan de afgelopen tijd neem ik dan aan! Maarja nu eerst maar die menstruatie dus.. @MamaMan0n Wat stom dat t wachten zo zwaar valt! Misschien was dat dan het enige "voordeel" van misselijk zijn; ik had geen ruimte om na te denken over dingen haha dus ik had dr geen moeite mee. En ik was ook wel voorbereid op slecht nieuws, nog niet echt blij ofzo. Dan is het ook makkelijker denk ik. Gelukkig heb je afleiding meid.. Hoeveel weken ben je 8 oktober?
Ik ben dan 7 weken en 4 dagen geloof ik. Ik heb verder eigenlijk geen symptomen. Op wat vermoeidheid na. En dat eeuwige plassen snachts. Zeker om de anderhalf a 2 uur der uit.
Is denk ik ook heel normaal. Het is in mijn geval het eerste kindje en soms bekruipt het gevoel me wel dat ik denk: is dit het allemaal waard? Ik wéét wat ik heb (en daar ben ik gelukkig mee) maar weet niet of ik de 'ellende aankan' die het andere pad me mogelijk bezorgt. Daarnaast is het nu ook nog een 'keuze' (het wel/niet doen) maar wat als je uiteindelijk aan het einde van de rit wel já heb gezegd, maar alsnog met lege handen staat omdat het gewoon niet werkt. Hoe ga je dan om met het idee dat het niet je keuze is? Voor mij voelt het dan soms veiliger om die keuze zélf te maken ofzo? Stukje van valse controle. Maar tegelijkertijd is er dan ook de grote wens (die echt diepgeworteld in mijn genen zit) en die heeft soms een net iets hardere stem aan tafel. Hoe dan ook, ik denk dat je hierin vooral moet blijven communiceren en ook kwetsbaar en eerlijk moet zijn: maar als ik jou zo hoor/lees, hebben jullie dat wel in jullie relatie (ookal is 't misschien soms niet direct of meteen!) Poeh, ja ik heb soms het gevoel dat ik in dit traject niks anders doe dan wachten. Ik moet wel eerlijk zeggen, de weken hiervoor (dus eigenlijk heel de maand augustus) waarin we moesten wachten op de uitslag van de genetische testen vond ik erger dan het stadium nu. Ik heb 21 juli mijn punctie gehad en vanwege de testen werden op 28 juli 7 blastocyten (van goede kwaliteit) ingevroren, dus we kregen geen verse terugplaatsing. Vervolgens moesten wij tot 4 september wachten op de uitslag van deze 7 embryo's. Dat vond ik denk ik de ergste periode: wachten op de vraag of je opnieuw het hele traject in moet of niet (en dan dus ook de vervolgvraag: wanneer dan opnieuw?) Het hielp ook niet dat de arts bleef aangeven dat "ze net zo goed allemaal aangedaan konden zijn!" al snap ik ook wel goed dat zij de verwachtingen wilde managen omdat er ook mensen zijn met een translocatie bij wie dat een realiteit is. Hoe dan ook, ik vond het verschrikkelijk want je leven staat echt in een wachtstand. En nu moet ik óók wachten, maar ik weet wel dat we met een PGT-getest embryo ongeveer een 50% kans van slagen hebben, dus het voelt minder verschrikkelijk om dan even te wachten op de menstruatie ofzo? Ik probeer ook vooral nog te genieten van het moment 'nu' want de status quo is even goed: even geen onzekerheid, geen twijfel, geen onrust. Alleen, ja, dag 56 zonder ovulatie gaat me ook niet echt in de koude kleren zitten, dus als 't maandag nog niet zo ver is, ga ik toch even bellen (en dan moet ik langskomen om eventueel inderdaad de ovulatie op te gaan wekken.) Waarom Gent is omdat er maar één ziekenhuis in Nederland is dat PGT doet (namelijk Maastricht) met vestigingen in Utrecht/Amsterdam en om die reden was de vooraf gecommuniceerde wachtlijst vrij lang. Dus toen onderzoek gedaan en vervolgens kwam UZ Gent goed naar voren. En hoe meer onderzoek ik deed, hoe meer positief Gent naar voren kwam, vooral omdat ze in België soms 'iets verder' zijn met deze fertiliteitstrajecten. Uiteindelijk merkte ik dat ook tijdens het traject zelf en de aanpak van de genetische testen, dus nog steeds wel erg blij met de keuze, ookal is 't af en toe wel vermoeiend om 2h heen en 2h terug te reizen.
Ah, ik kan me zo goed voorstellen dat dit wachten op 'zekerheid' dan ineens ellenlang lijkt te duren. Gelukkig is het nog maar 18 dagen! Kun je genoeg afleiding vinden? Oh en nog gefeliciteerd met de zwangerschap! Zo fijn om te lezen dat er ook na een X hoeveelheid terugplaatsingen nog hoop is! Vervelend dat je er door zoveel hebt moeten gaan, maar des te bijzonder(der?) dat deze eskimo is blijven plakken!!
I feel you. Je hebt er niets aan, maar je bent hier niet alleen in. Eigenlijk, is dit misschien wel de ergste periode. Hij duurt het langst en de consequentie als je angst uitkomt, is groter dan bij bijvoorbeeld een negatieve test. Niet bedoeld om je de put in te praten, maar het mag er zijn. Je mag je zo voelen in deze periode. En het gaat voorbij. Uiteindelijk gaat alle tijd voorbij. Houd je inderdaad vast aan het idee dat je een belangrijke horde genomen hebt, een die noodzakelijk is en daarmee is die wachttijd dat ook. En tot het tegendeel bewezen is, ben je wél zwanger. Dat is toch maar mooi gelukt.
Oh ik snap je zo! Je hebt er niets aan, maar ik begrijp je gedachtegang. Als je zelf kiest, lijkt het iets wat jij wilt. Ben je niet machteloos geweest, overgeleverd aan ziekenhuizen en eigenlijk het toeval. En ik denk ook dat het in veel situaties wel zo werkt met keuzes maken, dat soms voor duidelijkheid kiezen je echt wel mentale en emotionele rust kan bieden. Maar bij een kinderwens denk ik het niet. Want die gaat zo diep, is zo complex en zit eigenlijk verweven is ons dna. En bij vrouwen denk ik soms ook in hun hormoonhuishouding Gevoel en verstand zijn doorlopend met elkaar in gevecht in dezen en dat is kneiter ingewikkeld én vermoeiend. Voor wat het waard is: wij hebben ooit ja gekozen en dat heeft ons best een bak ellende opgeleverd zoals je ziet in mijn handtekening. Maar: ook een zoontje. En we staan nog, shaky soms misschien, maar we staan nog. Ik persoonlijk soms best gekneusd en met 0 vertrouwen in mijn lichaam. Maar ook zelfverzekerder op bepaalde fronten, assertiever, wijzer, empathischer en met meer inzicht in wat belangrijk is in het leven. Ofwel: ook moeilijke dingen waar je nu misschien bang voor bent, overleef je en leveren je soms best wat op. Snap dat deze wachttijd beter voelt dan afwachten of je überhaupt een embryo gaat hebben. Gelukkig heb je dat nu gehad en is dat wel zo. Met 4 toppers en 50% kans van slagen, is de kans dat je nog eens moet dan ook niet zo heel groot? Of is die 50% in totaal voor alle 4 zeg maar? Snap je keuze en nu je het zegt, herinner ik het me ook weer dat er inderdaad maar 1 ziekenhuis in Nederland is die dit doet met lange wachtlijsten. 4 uur per keer reizen is wel pittig ja zeg. Maar ook op dat punt heb je het ergste nu wel gehad denk ik?
Heftig hoor.. al die wachttijden.. en je wacht ook nog op uitslagen met grote consequenties. Echt super fijn dat er goede embryos ontstaan zijn. Even heel iets anders, hebben jullie donorzaad ook nog overwogen? Want dan zou je dus "alleen maar" jouw PCOS hebben en verder geen belemmeringen die bekend zijn toch?
Enerzijds gezakt, anderzijds zorgde het natuurlijk wel voor extra stress. Inmiddels heb ik het een beetje los kunnen laten, de 10-weken echo was eergisteren echt heel goed en hoewel ik weet dat dat alsnog niet hoeft te betekenen dat het goed blijft gaan, wat geloof ik iedereen hier helaas al eens heeft meegemaakt.. tja. Ik probeer vooral van de positieve dingen uit te gaan. Maar ik weet ook dat ik over 2 weken vast wel weer allerlei dingen in mijn hoofd heb gehaald en de stress weer zal gaan toeslaan. Denk trouwens wel dat dat gewoon een beetje aard van het beestje is hoor, echt niet alleen door de eerste paar weken
Bizar he? Hoe het allemaal werkt met de kinderwens? Ik heb hem zelf bij mijn ex nooit heel sterk gehad, maar toen ik m'n huidige vriend leerde kennen, voelde ik hem ineens echt als een gigantische dreun op m'n bakkes. Zo van, patsboem, met jou wil ik een mini. Enerzijds was dat heel fijn (want hij wil ook graag kinderen) maar anderzijds is het wel echt akelig voor een controlefreak als ik. Dit hele vruchtbaarheidstraject is één van de weinige dingen in 't leven waar je echt volledig overgeleverd bent en zelf weinig tot geen controle uit kan oefenen, dus dit hele proces is voor mij een uitdaging. Máárgoed, ik leer er van, ik groei er van en mijn relatie is er tot op heden alleen maar beter van geworden, dus dat maakt het (voor nu) gemakkelijk om achter m'n keuze te staan. En hoewel ik nog steeds liever gewoon een keertje op m'n vent duik en het een keertje gezellig maak en dat 't daarmee klaar is, ben ik er door dit alles wel echt zeker van dat ik moeder wil worden. Dus dat is dan ook een fijne bijkomstigheid. En ja, jezus, wat een heftig verhaal heb jij in je onderschrift staan. HEEL mooi en fijn en geweldig dat er al een lief zoontje is, maar zeker gezien de ellende die je hebt doorstaan, verdiend al het werk ergens ook wel een mooie bekroning. Máár, zoals je zelf ook heel terecht zegt, het moet wel in balans zijn met wat het jou (en je lijf/relatie/gezondheid/omgeving) allemaal kost. Maar volgens mij heb je dat zelf echt wel goed in de gaten! Bewondering voor hoe jij/jullie het traject bekijken, zelfs na zoveel tegenslag. 50% is de kans pér embryo, omdat deze genetisch helemaal 'gezond' is. Dus alle chromosomen op de plek waar ze horen; iets wat bij miskramen vaak een oorzaak is, dus vandaar dat het percentage vaak wat omhoog schiet. Ik hoop dan ook dat ik inderdaad niet nog een keer moet (al vond ik het hele IVF/ICSI gedeelte eigenlijk prima te doen); want ik ben 'al' 34, dus de kwaliteit van mijn eicellen wordt natuurlijk ook steeds minder. Dit was een goede ronde, maar je weet gewoon niet hoe dat over een jaar is. Hoe dan ook, we gaan er maar gewoon niet vanuit. Positive vibes.
Haha, korte antwoord is dat ik dat zeker heb overwogen, maar mijn wederhelft daar eigenlijk direct fel 'nee' op zei. En hij wilde dit ook niet in overweging nemen in eerste instantie. Nou, die vlieger ging natuurlijk niet op, want ik ben prima bereid om dit traject te doen, maar mocht't echt zo ongelukkig uitvallen als het soms doet met een translocatie, dan wilde ik wel meer opties. Dus, uiteindelijk de consensus bereikt dat we het in ieder geval eerst zo proberen, maar dat er daarna wel gesprek mogelijk is voor vervolgopties, in dit geval donorzaad! En het grappige is, als ik omgekeerd degene zou zijn met een translocatie, zou de stap naar donor-eicellen voor mij als veel minder heftig voelen? Denk ik? Vriendin van mij zit in die situatie en die heeft nu al 2 rondes IVF gedaan zonder überhaupt een embryo te hebben om te testen en die kijkt naar donor-eicellen in Portugal en dat 'voelt' ook goed? Maar misschien dat het komt omdat je als vrouw nog wel de mogelijkheid hebt om 't te dragen waardoor het misschien meer als 'van haar' voelt? Ik weet het niet. Goeie vraag wel! Want het leven was een stuk simpeler geweest met 'alleen mijn PCOS' ja haha.
Stiekeme meelezer hier natuurlijk, maar wow, wat een rollercoaster zat jij in, zeker met de uterus bicornatus. Wel héél fijn dat de 10-weken echo goed zat. Zoals je zegt, het is nog niet dé definitieve verlossing dat het ook goed blijft gaan, máár we gaan er natuurlijk wel gewoon vanuit. Heb je binnekort dan ook de NIPT-test?
Ja, las ik nou goed dat vanavond het moment is voor je eerste test? Ik stuur álle positieve, plakkende en gezonde baby-vibes jouw kant op!
Ja nou zeg dat maar gelukkig is het allemaal met een relatieve sisser afgelopen! Ik heb volgende week een belafspraak om alle opties te bespreken, en dan verwacht ik eigenlijk dat die de week erna al gepland wordt dat zal dan weer een extra spannend moment zijn (en het ergste is dat ik zelf toegang heb tot het systeem met labuitslagen dus ik zie mezelf al dagelijks refreshen tussen de patiëntenzorg door, haha). Overigens, vlak je eigen traject niet uit.. Dat is écht een lange adem hebben zeg, jeetje! Hopelijk krijg je binnenkort heel goed nieuws