Ja, erger ongesteld zit ik niet echt op te wachten, al is die sinds mijn grote operatie wel echt een stuk minder heftig. Kan het op veel dagen zelfs af met alleen paracetamol, dat was vroeger echt ondenkbaar. Op andere dagen wel ibuprofen erbij en dan gaat het oke gelukkig, voor mijn operatie hielp ook dat niet meer. Heb nog wel zware pijnstillers liggen, dus mocht het echt extreem zijn dan pak ik die toch maar . Zal inderdaad wel afhangen van hoe de daling van hcg is hoe lang het nog duurt. Dus voelt gek om te zeggen, maar ik duim voor een sterk afgelopen test
Dat klinkt best oke! Heel fijn dat je lichaam het goed heeft opgepakt! Dus geen curretage oid nodig iig En ik zei ook al, volgens mij ga je gewoon snel weer zwanger worden maar dan blijvend Fijn dat zij dat ook dacht! Misschien helpt dat ook weer een beetje mee met de verwerking en de moed om weer door te gaan op deze moeilijke weg. Duimen dat je hcg morgen goed gezakt is!
Geeft wel weer een klein beetje moed. Zou fijn zijn als het snel weer lukt, maar durf er nog niet op te hopen en stiekem vind ik het nog altijd doodeng om opnieuw te gaan proberen. Hopelijk sta ik er na de coaching wat sterker in
Ah, dat vind ik echt lief van je, dat je dat zo zegt! Dankjewel Goed dat je alvast stappen hebt ondernomen! Annuleren kan altijd nog immers. Is meestal sneller gedaan dan een afspraak maken Vervelend van die hormonen zeg … Wat gebeurt er dan precies met pcos? Heel veel eiblaasjes, dus heel veel oestrogeen? Hihi, wat zeg je dat weer mooi! Ik denk eigenlijk dat het gewoon betekent dat we volgende maand de laatste ronde in gaan. Aangezien ik al 39 ben en de klok tikt en toch ook wel een beetje leading ben in deze beslissing.
Je bent dus op de goede weg. En wat prettig dat je zulke heldere informatie krijgt. Wees maar goed en lief voor jezelf, dan herstel je vast stapje voor stapje. Als het dan fysiek beter gaat, dan hopelijk volgt het mentale/emotionele ook wat ❤️
Maar dat is ook niet gek, toch? Dit hele traject is al een achtbaan van jewelste, en dan is het toch weer spannend om na een heel steil stuk naar beneden opeens weer omhoog te gaan klimmen. Kan me best voorstellen dat je je dan zorgen maakt over hoe de rest van de route eruit ziet.. Het klinkt wel als een heel fijn en steunend iets, die coaching. Ik hoop voor je dat je er ook echt wat aan hebt! Maar het meest van al hoop ik natuurlijk dat, ondanks alle onzekerheid en spanning, het de volgende keer gewoon wél helemaal goed mag gaan voor je. Sterk in je schoenen of zoals Flora al omschreef 'met knikkende knietjes en wiebelende emoties', uiteindelijk blijf je ook gewoon mens en horen al die gevoelens gewoon (helaas) bij zo'n traject. Maar dat wil niet zeggen dat jij niet evengoed keihard een happy ending verdient <3
Hee! Ik had me idd even teruggetrokken… Op zich gaat het wel oké, we zitten nog steeds op in verplichte pauze van het traject. Het is nu wachten op een OK datum, maar dat laat nog op zich wachten helaas. Had wel al gehoopt die inmiddels te hebben, maar tot op heden nog geen datum gekregen. Verder merk ik wel een klap gehad te hebben van het gesprek met de gyn half augustus, dus heb hier ook extra hulp voor in laten schakelen en heb volgende week al een intake bij de psycholoog gekregen. Verder geen updates haha, hoop vooral dat die OK snel komt en mee gaat vallen!
In het begin was het hier idd wel een klap. In het begin toen er nog geen diagnose was alleen resultaat van geen zaadcellen in spermastalen deed het hem nog niet echt iets. En ook toen de diagnose Klinefelter kwam en tijdens het wachten op TESE drong het niet echt door. Hij had het vooral moeilijk met het feit dat zijn testosteron waarden zo laag zijn. Dat krenkte hem in zijn mannelijkheid blijkbaar. Het was pas op de dag vd operatie zelf toen de dokter het resultaat kwam meedelen dat er echt geen bruikbaar materiaal is voor ICSI dat het kwartje viel ivm kinderwens en toen heb ik mijn man voor het eerst zien huilen wanneer hij in de auto net het resultaat verteld had aan zijn moeder via telefoon. En echt in van die luide kreten/snikken. Heb in die 10 jaar nog geeneens ooit een traan over de wang zien rollen bij hem. Was dus wel hartverscheurend om te zien. Ondertussen heeft het denk ik wel een plaatsje. Ben wel blij dat we toen op voorhand al besproken hadden hoe ver we in het traject wilden gaan en welke opties we wel of niet zagen zitten. Het idee van donorkindje moet op bepaalde vlakken nog wat settelen/wennen maar dat we ervoor gaan staat buiten kijf.
Ja dat klopt! En lief! De tijd gaat snel en traag tegelijk. Maar ik herken het extreme wachten wel al is het ander traject. Zo goed dat jullie toch een mooi aantal goede embryo's hebben in de diepvries. Het komt dichterbij voor jullie ook! Hopelijk snel eind aan het traject.
Dat is lief! Ik vandaag ongesteld geworden… we gaan toch ook weer geen terugplaatsing doen omdat we in januari 3 maanden gaan proefwonen op Ibiza en alles los willen laten, lukt gelukkig steeds meer. Ik bereid me voor op een leven zonder kindjes, of in ieder geval, voor de komende jaren. Proberen te focussen op de dingen die er wel zijn, ook al is dat lastig. Maar ik ben het beu om al 4 jaar full focus hiermee bezig te zijn zonder resultaat…