Wie o wie? Hier is zoonlief van aug 2017 na ovulatie-inductie. We willen dit jaar voor een tweede gaan maar absoluut geen haast - het hoeft van ons beiden niet morgen. Er staat dus een stuk minder druk op ons momenteel dan toen we bezig waren voor onze eerste (toen móest het, en wel nu). Met alle onzekerheden van dien. Wel inmiddels bij de gynaecoloog geweest omdat ik ook gewoon wil kijken hoe het zit qua hormonen en gezondheid etc. Vandaag ga ik starten met een Provera kuur om te kijken óf ik überhaupt weer iets van een cyclus kan krijgen (of iets wat erop lijkt). Kom lekker mee kletsen. Ik wil best heel veel vertellen maar voor nu: wie nog meer? Ik merk aan mezelf dat ik er zeer relaxed onder ben.
Hoi! Wij gaan ook starten in juli voor een 2e kindje, mijn dochter is in november 2016 geboren na ovulatie inductie. Ik heb pcos. Ik herken wel wat je zegt, ik ben er ook veel relaxter onder dan de eerste keer.
Hee wat leuk, @Blondie685! Spannend wel he. Hier kan ik enerzijds wel 100 redenen bedenken om nog even te wachten. Zal ik enkele noemen? - We zitten nu eindelijk in een fijne flow; - Ik heb wat leuke werk kansen (werk = geld!); - Ben eindelijk gewend aan de combi huishouden / fulltime werken / kind / huwelijk; - Ons huwelijk heeft best eventjes op een lager pitje gestaan na de komst van de baby; - Ik ben niet bereid financieel heel veel concessies te doen voor een nieuwe baby; - Ik heb eindelijk meer me-time. Daar maak ik maar wat graag ook gebruik van. Zoals laatst toen mijn man de kleine naar het kdv had gebracht en zelf naar zijn werk was. Toen heb ik een snipperdagje genomen, heb ik de hele dag series gekeken (in mijn gestructureerde ongestructureerdheid, georganiseerde rommel zeg maar) en lekker een flesje wijn open getrokken, gordijnen dicht, netflix aan, carpaccio en rosbief gegeten. Toen manlief thuis kwam net gedaan alsof mijn neus bloedde en ik druk was geweest. 's Avonds een super triomfantelijk gezicht: 'Heb je genoten vandaag? ' waarop we echt in een scheur lagen. Maar: voor alle dingen zoals hierboven kan ik wel een tegenargument bedenken haha. Ik vind het juist lekker als er niet te veel tijd tussen de eerste en de tweede zit want ik ken mezelf, als ik eenmaal uit die luierfase ben dan zal ik er niet zo om staan te springen die fase opnieuw te beleven. En qua lichaam en werk is het op een gegeven moment ook wel gewoon genoeg. Noem me dan maar een beetje egoïstisch. Ik heb heel erg het idee dat ik mijn gevoel en keuzes moet verantwoorden naar de buitenwereld toe - geen idee waarom - maar dat is dan maar zo. Een klein deel van mij is doodsbang. Want gruwelijke kotsfobie (emetofobie) maar bij de eerste heb ik never last gehad daarvan (ook niet tijdens alle hormoonbehandelingen). Dat is natuurlijk geen garantie voor de tweede maar ik denk wel een goede indicatie. Zoals vandaag: ik moet starten met een provera kuur maar als ik in de bijwerkingen 'zeer vaak: misselijkheid' lees dan gaan er alarmbellen rinkelen. Maar dan zie ik mijn man en zoon schaterlachend naast me en dan denk ik toch wel 'dit ís het gewoon'.
@Nina Sanders hahaha, ja het is wel zo dat je met twee kinderen je wel nog meer me time in gaat leveren. Wat ik zo om mij heen hoor is een tweede kind erbij wel een enorm verschil. Ik werk zelf nog maar drie dagen, dus ik vind het wel goed te doen. Maar idd wat je zegt, bij ons stond het eerste jaar ons huwelijk ook op de tweede plaats, maar we kennen elkaar al zo lang dat we wel het nodige al hebben mee gemaakt en we kunnen wel tegen een stootje. Zou je niet part time willen werken?
Leuk dat jullie ook weer vooruit denken en gaan dromen... Ons meisje is geboren in september 2017 en zijn inmiddels al gestart in de mmm voor hopelijk een brusje! Helaas is mijn LF te kort en daar gebruik ik na eisprong dus progesteron voor... iui 1 is mislukt, maar merk dat de impact minder groot is nu we al een kleine hebben... maar neemt niet weg dat de wens groot is en we hopelijk toch nog een keertje een goede zwangerschap mogen gaan meemaken. Wij zijn beperkt in aantal behandelingen gezien het een iui-D traject betreft. Nog maar 4 iui’s Mogelijk met onze huidige “voorraad”. Dat brengt dan weer wel druk en spanning met zich mee Oh en mijn eisprong diende zich nu heel laat aan (cd 27), dus als dit komende ronde weer zo is moeten we waarschijnlijk ook hormonen gaan gebruiken in de folliculaire fase...
Hallo allemaal, augustus 2017 ben ik bevallen van een dochtertje na een icsi behandeling in Australië. Nu zijn we april/ mei van dit jaar weer begonnen voor een brusje. Inmiddels heb ik al een punctie en een verse terugplaatsing achter de rug. Helaas zonder positief resultaat. Aankomende week heb ik een afspraak bij mijn eigen gyneacoloog voor onderzoek, omdat ik al een paar weken last heb van mijn linker eierstok. Na een historie van endometriose, cysten, verklevingen en water in de eileiders. We hebben 3 jonge embryo's en 1 blastocyt in de vriezer. En nog 1 blastocyt in Australië. Nu ben ik 39 en ik wil eigenlijk hierna geen punctie meer doen. Ik merk dat ik geen 21 meer ben. Ik wil graag een beetje meekletsen.
Hee wat leuk, welkom! Ik ga morgen langer reageren hoor! Leuk dat jullie er ook voor willen gaan. Vind het vooral fijn dat er vanuit mijzelf gevoelsmatig minder druk op ligt. Dat geeft me meer rust. Ik denk dat er altijd wel praktische redenen zijn om het niet te doen of nog even uit te stellen maar niets is onoverkomelijk en voor alle argumenten heb ik wel een antwoord klaar. Ik heb enkel niet zon zin om de mmm weer in te gaan. Dat zou voor mij wel een reden zijn om nog even te wachten Maarja. Dat is alleen maar uitstel want een eigen cyclus zal ik toch niet meer krijgen denk ik. Ja of ik moet misschien wat kilo’s aankomen (ik ben altijd klein en tenger geweest) maar dat is een hele andere discussie. Merk trouwens nog niets van de provera gelukkig. Van de Menopur, pregnyl en utrogestan ook nooit echt vervelende bijwerkingen gehad. Wel eerste paar dagen na de start van utro wat hoofdpijn en duizelingen maar dat verdween al snel. Clomid werd ik wel een monster van. Gelukkig maar twee rondes gebruikt. Nee daar moet ik echt even nog niet aan denken. Laten we eerst maar eens afwachten hoe dit nu gaat lopen. Als ik na de kuur een bloeding krijg moet ik in elk geval op cd 2 of 3 bloed laten prikken en daarna terug naar de gyn om eea door te spreken.
Wij zijn in januari 2018 ook voor een tweede gegaan en nu na ronde vier met Clomid mét resultaat Het blijft soms lastig om in de mmm te zitten, dus ik wil iedereen even heel veel succes, kalmte én natuurlijk een goede uitkomst wensen!
Hai dames! Ik klets ook graag mee Wij hebben een dochtertje gekregen in augustus 2017 en ook hier begint het weer te kriebelen (eigenlijk is het nooit gestopt met kriebelen hahaha). Ik ben vorige keer zwanger geraakt na twee rondes clomid. Heb zelf PCOS en heb mazzel als ik 1 eisprong heb per jaar, dus vermoed dat ook nu ovulatie-inductie weer nodig zal zijn. Heb afgelopen vrijdag gebeld voor een nieuwe verwijzing naar de fertiliteitspoli. Spannend! Ik herken heel erg dat er nu geen enkele druk op ligt. Sterker nog: zowel man als ik gaan in juni starten met een nieuwe baan, dus als het nog eventjes duurt is dat echt geen ramp. Wat leuk dat we allemaal kindjes van ongeveer dezelfde leeftijd hebben!
Ja eens, Wij zijn afgelopen jaar ook 5 jaar getrouwd en 13 jaar samen. Hoewel dat echt niet betekent dat alles vanzelf gaat (wij zijn totaal verschillend en de komst van een kind is echt dé ultieme test: als íets zorgt voor een veranderende relatie dan is het dát wel) weet je wel wat je aan elkaar hebt. Het is dus relatief makkelijk om je huwelijk gewoon eventjes op een iets lager pitje te zetten. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je geen aandacht meer voor elkaar hebt maar het zit hem dan meer in de kleine dingen. Kom je een keer niet toe aan koken: boeien! Moet je dan een keer veel te vroeg eruit voor die fles omdat je partner hartstikke moe is? So be it, morgen is het anderom. Valt je man elke avond om 20.00 in slaap (op de bank)? Pfoe, dat vind ik wat pittiger. Wat hebben wij daar een discussies over gehad. Maar toen opeens was mijn zoontje 6 mnd en ging het beter! Wij kunnen ook wel tegen een stootje. Als je accepteert dat je kindje op plek nummer 12345678 staat, maar je ook even tijd samen moet inlassen soms, dan zit het wel goed. Parttime werken: alsjeblieft niet. Ik houd van mijn werk en heb het echt nodig. Ben mezelf behoorlijk tegen gekomen afgelopen jaar: ben terug gegaan naar 4 dagen. Dit was voor mij een hele stap (maar wel een goede!) en dit wil ik absoluut zo houden. Sowieso heb ik momenteel wat leuke werkkansen met de nodige verantwoordelijkheden waardoor ik niet zomaar minder zou kunnen werken (minder dan 4 dagen dus). Maar gelukkig kan ik af en toe ook thuis werken dus dat scheelt. Oh wat spannend! Hopelijk is het jullie snel gegund. Mijn LF is ook altijd erg kort en ik gebruikte een tijdje 3x Pregnyl 1500IE na de eisprong. Dat hielp niet eigenlijk en op verzoek dus overgestapt op de bekende witte bollen (utrogestan). Dat bleek voor mij wel de oplossing, In de eerste ronde met utro werd ik zwanger. Spannend joh! @Kookaburra ook voor jou spannend! Welkom! Lekker meekletsen. Echt exact dit. Ik herken het 'no pressure' verhaal heel erg. Wat ik wél extra spannend vind is de komende periode i.c.m. mijn fobie (emetofobie). Ik heb daar (helaas nog steeds) zo'n last van. Vooral in spannende / onbekende situaties. Maar toch laat ik me niet tegenhouden. Ik heb het geluk gehad dat ik tijdens de behandelingen en zwangerschap me gewoon goed heb gevoeld (in elk geval andere bijwerkingen dan misselijkheid en / of overgeven) maar o o o wat zal ik toch zwaar panikeren als ik me toch een keer gruwelijk slecht voel. Maargoed. Het is helemaal niet zo gezegd dat dat ook aan de orde gaat zijn dus waarom zou ik me druk maken. Ook hier het vemoeden dat ovulatie-inductie weer nodig gaat zijn straks!
Heb je niet de behoefte om met die angst aan de slag te gaan? Heb het wel eerder in je posts gelezen dat je er zo'n last van kan hebben en het lijkt me zo belemmerend in je plannen...
Ja ja ja ja en ja. Helemaal gelijk heb je. Het belemmert me soms idd heel erg. Niet alleen qua dit hoor. Heb eerder gesprekken gehad hiervoor. Vond ik erg prettig en serieus het heeft me geholpen. Maar toen ik vorig jaar weer opnieuw ging kijken (mijn fobie speelt gewoon weer op in nieuwe en spannende situaties) kwam ik erachter dat evt behandelingen niet vergoed werden. Ja dan ‘bijt je wel ff door’. Ik zou er super graag wat aan willen doen maar ergens voelt het ook ‘zwak’. Maar ik ben minder angstig om om hulp te vragen en ook dat is iets wat ik zou willen aanpakken: mocht blijken dat mijn angsten weer toe nemen, dusdanig dat mijn zoon of werk er ook maar een halve procent eronder zouden lijden, dan trek ik aan de bel
Domme vragen bestaan niet en gelukkig weet je niet waar de term voor staat Dat is iui (intra uteriene inseminatie = zaad inbrengen in de baarmoeder) maar dan met zaad van een Donor (daar staat de -D voor). Mijn man is onvruchtbaar helaas, waardoor wij uiteindelijk deze weg zijn ingeslagen...
Weet je ook waar die angst vandaan komt? Erg lastig lijkt me dit!... Wat gebeurd er bijvoorbeeld als je een buikgriep hebt waarbij je moet overgeven? Raak je dan totaal in paniek?
Wow nieuwe banen! Succes allebei! En super spannend dat alles dan tegelijk komt. Hopelijk krijg je snel bericht wanneer jullie terecht kunnen! Waarschijnlijk dus medicatie en daarna zelf klussen?
@Nina Sanders jij hebt dus geen cyclus van jezelf? Misschien is crinonine gel ook iets voor jou? Is maar 1x daags geeft minder zooi en zelfde (zo niet betere) resultaten...