Start van de bevalling?!?

Zo he...
Vanochtend om 05.45 uur werd ik dus wakker omdat ik een onbedwingbare dwang had om te plassen (daar leek het tenminste op). Ik snel naar de WC, maar voelde dat ik toch wat kleine druppels verloor. Daar aangekomen was mijn ondergoed inderdaad een beetje nat, maar ik twijfelde of het vruchtwater was. Het was nl telkens zo weinig en vond het ook niet overdreven 'zoet' ruiken.
Ook veegde ik heel veel doorzichtig en witachtig slijm weg. Geen prop, dus ook daaraan kon ik niet met zekerheid vaststellen of het echt begonnen was.
Weer terug naar bed. Weer een plasgevoel..snel naar de WC..weer maar een klein beetje. Vriend werd intussen ook wakker van mij, dus die heb ik maar gelijk ingelicht. Weer gaan liggen. Vriend ging eruit omdat hij naar z'n werk moest. Opeens voel ik het dus behoorlijk stromen. Weer snel strompelend naar WC rennen, ondertussen vriend naar boven roepend. Potje uit badkamerkast gepakt en klein beetje vruchtwater (als het goed is) opgevangen. Niet echt heel helder, zitten kleine stukjes in, maar is niet bruin/groen ofzo...

Toevallig heb ik straks een afspraak met de verloskundige, dus kan ik haar gelijk het potje tonen om te vragen of dit inderdaad vuchtwater is. Eigenlijk weet ik het antwoord al, maar toch even voor de zekerheid.
Ik voel nog geen weeen, wel een raar onderbuik gevoel. Soms een paar kleine steekjes aan zijkant buik.

Heb dit (aankomende bevalling) waarschijnlijk met vriend zelf opgewekt. Gistermiddag laat sex gehad. In de avond kreeg ik veel pijn aan mijn vagina en stuitje. Echt een soort blauwe plekken gevoel. Wist niet hoe ik moest zitten, liggen, enzo...Ook veel last van darmen, liep in feite een beetje leeg. Gelukkig ging dit na een paar uur allemaal weer weg zodat ik gewoon kon gaan slapen.
Allemaal punten waarvan ik een raar gevoel bij had.

En nu dit dus allemaal in de vroege ochtend.
Ben benieuwd wat de VK straks zegt. Ben wel een beetje bang aan het worden voor de pijn. Hoop dat ik het allemaal wel red.
Nu ben ik dus aan het bedenken wat ik nog kan gaan doen.
Wil niet echt naar buiten gaan, ivm weeen die kunnen optreden, maar wil ook niet een opgesloten gevoel hebben.
Iemand ideeen???

 

Nou dames!!!
Zoals jullie kunnen zien ben ik inmiddels bevallen van een lief klein wonder! Natuurlijk ook supertrots!

Leuk dat jullie zo meeleefden met mij! Dat waardeer ik echt.

Voor diegene die het leuk vinden om het te lezen; hier mijn verhaal...

Zoals ik hier ook al op het forum meldde, waren mijn vliezen gebroken op maandag 15-03 om 05.45 uur in de ochtend.
Ik had toevallig die ochtend ook een afspraak bij mijn verloskundige dus ik wachtte tot die tijd met haar hierover te informeren. In de tussentijd probeerde ik nog wat te slapen (wat uiteraard niet lukte door alle adrenaline in mijn lijf!).
Ook had ik wat vruchtwater opgevangen in een potje om het mee te nemen naar de verloskundige om haar te laten checken of het echt vruchtwater was. Tja..ons eerste kindje...dus je twijfelt toch.
Vriendlief ging uiteraard ook mee naar de VK, die was ook behoorlijk zenuwachtig. De VK was helemaal verrast en feliciteerde me alvast met het begin van de bevalling. (Irriteerde me een btj, omdat ik al meerdere malen had aangegeven dat ik ons kleintje eerder verwachtte...maar goed)
Met wat goedbedoelde adviezen stuurde ze mij naar huis om de weeen af te wachten. Want ik had en voelde dus nog steeds niets! Ze zou me later op de dag bellen om te vragen hoe het vorderde.
Vriendlief had ik naar zijn werk gestuurd en toen begon het wachten...en wachten...en wachten...
Affijn...werkdag was voorbij...vriendlief weer thuis en nog steeds voelde ik niets. VK belde om te vragen hoe het ging. Ik voelde nog steeds niets en vertelde haar dat. Ik moest nog steeds afwachten en voordat ik naar bed ging moest ik mijzelf temperaturen. Mocht het hoger zijn dan 38,5 dan moest ik haar weer terugbellen en anders moest ik mij de volgende ochtend melden in het ziekenhuis. Dan zou ik ingeleid worden, want ik had dan langer dan 24 uur gebroken vliezen. In verband met infectiegevaar zou ik dan niet meer thuis mogen bevallen, wat eigenlijk wel de bedoeling was. Dat was wel een domper voor ons. Maar goed, wat moet moet he..
In de nacht had ik wel 5x een flinke steek gehad in mijn rug, dus vriendlief ging gelijk aan de slag met massagetechnieken die hij had geleerd bij zwangerschapsyoga!
En verder...weer helemaal niets!
De volgende ochtend om half 8 meldden wij ons keurig bij het ziekenhuis. Ik werd gelijk goed geinformeerd over het hoe en wat. Ik werd getoucheerd en wat bleek? Ik had al 3 centimeter onsluiting! De VK's in het ziekenhuis vroegen nogmaals of ik niets had gevoeld en keken me een btj raar aan toen ik zei dat ik niets had gevoeld behalve een paar steken in mijn rug die nacht. Ze dachten zeker dat ik niet spoorde! Hahahaha...Er werd gel bij me ingebracht, ik kreeg 2 banden om mijn buik heen voor de hartactiviteit van ons meisje en om de weeen te registreren en ze zouden om 11 uur mij weer toucheren om te kijken hoe ver ik al was gevorderd. Vriendlief en ik dus weer wachten. Ik voelde nog steeds niets bijzonders. Alleen de gel brandde wel wat daar beneden. De zuster kwam tussendoor checken hoe het ging met mijn weeen. Deze werden wel geregistreerd door de banden, maar ik voelde niets. De zuster en ook de VK's (ik had er 2) vonden het maar heel raar...Want ze vroegen op een gegeven moment voel je nu niets (op dat moment registreerde de banden een behoorlijke wee, zo zeiden ze zelf)? En ik zei dus nog steeds nee, want ik voelde ook echt niets!
Om 11 uur kwamen ze weer om me te toucheren. Ik had nu 4 centimeter onsluiting! Echt heel raar om niets te voelen terwijl je wel weet en hoort dat het daar beneden toch echt aan de gang is.
Omdat de onsluiting goed ging, kreeg ik niet nog een keer gel, maar werd ik aan het infuus gelegd met weeenopwekkers. Deze werd dan iedere half uur opgehoogd. In het begin voelde ik nog steeds niets, maar naarmate de concentratie hoger werd kwamen ook de weeen! En toen ging het snel en werd het pijnlijker. Ook omdat ik op mijn rug lag, waar ik sinds het begin van mijn zwangerschap niet meer op kon liggen. Maar ik lad aan het infuus en aan de banden dus ik mocht niet staan. En dat is niet fijn! Zodra ze weer de kamer uit waren keek ik mijn vriend aan en die wist precies wat ik bedoelde. Je moet mij namelijk niets verbieden want ik doe het dan toch!!! Met zijn hulp ben ik op mijn knieen gaan staan op het bed om toch enigzins staand mijn weeen op te vangen. En dat hielp mij om de pijn toch enigzins binnen de perken te houden. De pijn werd alleen op een gegeven moment wel erger...Dus ik vroeg de VK om mij te toucheren om te kijken hoe ver ik al was, omdat ik pijnstilling wilde als het nog niet zover was. Dat deed ze en ik bleek al 9 centimeter onsluiting te hebben! De VK schrok er wel een btj van en zei tegen ons dat dit heel snel was...alles werd ook gelijk in gereedheid gebracht voor ons meisje en de aankomende bevalling! Ik heb die VK's en zusters nog nooit zo snel zien handelen! Gelukkig was ik nog bij mijn positieven om te vragen of ze een baarkruk in het ziekenhuis hadden. Want ik zag het al gebeuren dat ik ondanks mijn pijn in mijn rug toch moest liggen om te mogen persen. En dat was iets wat ik absoluut niet wilde! Mocht de bevalling gewoon thuis zijn plaatsgevonden, dan had ik ook of staand of op de baarkruk ons meisje op de wereld willen zetten. Gelukkig hadden ze een baarkuk, maar die werd nog even achterwege gehouden. Want, werd er gezegd, eerst even liggend proberen. Op dat moment wilde ik alles doen om snel de pijn over te laten gaan, dus ging ik toch op mijn rug liggen. Persen ging heel moeilijk, omdat ik niet wist waar ik naartoe moest persen! Ik had veel pijn en vroeg keer op keer om de baarkruk. Vriendlief heeft toen gelukkig mijn hersenen overgenomen en eistte dat ik op de baarkruk mocht gaan zitten. Daar hebben ze toch na lang uitstellen gehoor aan gegeven. De baarkruk werd op het bed gezet, want stel je voor dat de vloer vies wordt en de ruggen van de VK's overbelast! Grrrrrrr
Vriendlief heeft mij moeten ondersteunen omdat de baarkruk natuurlijk niet echt stabiel stond. Arme jongen...
Persen ging op dat moment goed en snel en daar was ze!!! Onze lieve kleine meisje...Gabriëlla Eline...Wel heel klein, ze woog maar 2570 gram en was 44,5 cm lang. Onze eigen VK had dit dus wel over het hoofd gezien. Anders had ze een groeiecho gemaakt.

Helaas was dit niet het einde van mijn bevalling.
De navelstreng van Gabriëlla moest geknipt worden omdat het te kort was. Ze kwam niet verder als mijn buik. Later bleek dat de navelstreng in de placenta vergroeid was en dus vele malen korter was als normaal. Aan vriendlief de eer om dat te mogen doen. De trotse papa!
En toen gebeurde er (weer) niets...De placenta wilde er niet uit komen. Btj geduw (niet fijn!!!) en getrek door de VK's, maar nee hoor...Ik moest nog een aantal keer meepersen...ook niet.
De gynaecoloog werd erbij gehaald. Een boom van een vent! En je raadt het al..hij met zijn volle gewicht erop! En ja hoor! Eindelijk kwam de placenta eruit! Helaas, helaas kwamen ze bij het controleren van de placenta d'r achter dat het incompleet was. Er zaten nog stukjes in mijn baarmoeder wat eruit moest en ik was inmiddels ook behoorlijk aan het bloeden wat niet stopte. Het stroomde werkelijk waar eruit. Ik ben op dat moment, net 42 minuten na de geboorte van ons meisje, met spoed overgebracht naar de OK waar ze de restanten placenta uit mijn baarmoeder haalden.

Gelukkig is dat allemaal goed gegaan! Ik heb er ook maar 1 inwendige hechting aan overgehouden.
Qua gevoelens en emoties heb ik wel in een soort van achtbaan gezeten. Blijdschap van de geboorte, maar toch ook de angst voor de operatie, angst van haar geboortegeweicht, enz...
Je hebt toch ook in je hoofd dat je 1 uur lang met z'n drietjes alleen wordt gelaten en mag gaan genieten en kennismaken met het ouderschap. Allemaal dingen die ik dus niet heb meegemaakt.
Ook het feit dat ik na de OK een lichte verhoging had en ik hierdoor dus een tijdje langer in het ziekenhuis heb gelegen ivm infectiegevaar (waar ze niet achter zijn gekomen wat het precies was) was behoorlijk demotiverend.

Gelukkig had ik veel steun van mijn vriend en heb ik een dochter waar ik al mijn liefde aan kan geven, zodat ik dit alles toch snel achter me kon laten.

Nu is het heerlijk genieten met z'n drietjes en voel ik mij gelukkiger dan ooit!