Hallo allemaal, Alvast sorry voor het lange verhaal. Ik heb van jongs af aan al de anticonceptiepil gebruikt vanwege een hele zware, pijnlijke ongesteldheid. Stoppen met de pil om zwanger te worden was een hele opgave en daar was ik ook flink ziek van. Mijn cyclus was een van 42 dagen maar wel regelmatig. Binnen 3 maanden was ik zwanger. Na een hekel zware bevalling van 4 dagen is mijn zoontje geboren. Die is inmiddels 2,5. Na zijn geboorte ben ik weer aan de pil gegaan. Helaas had ik continu doorbraak bloedingen. Daarna zijn we overgestapt op condoomgebruik. 1,5 jaar geleden zijn we begonnen te proberen voor een tweede. Mijn cyclus was enorm onregelmatig. 50, 34, 16, 11, 14, 31 en zelfs 80 dagen waren niet ongewoon. Een jaar geleden hadden we zelfs 2x positieve testen die helaas al snel uitliepen op niets. In november heb ik na de cyclus van 80 dagen eindelijk een hormoontest gekregen. (Hieruit bleek dat mijn prolactine te hoog was, mijn estradiol op dag 20 heel hoog was, en mijn progesteron te laag. Dit weet ik helaas pas sinds een paar dagen omdat ik over ben gestapt naar een andere arts en mijn papieren daarvoor vroeg.) Ook heeft hij een echo gemaakt waaruit hij constateerde dat ik geen eisprong had. Hij gaf ook aan het een wonder te vinden dat ik zwanger ben geworden van mijn eerste kind aangezien mijn cyclus zo lang was. De arts had mij metformine gegeven in de hoop dat dat mijn cyclus ging reguleren. Dat heeft het gedaan. Ik heb al 4 maand een cyclus van 29 dagen. Helaas heb ik geen idee of ik inmiddels wel een eisprong heb of wat er in vredesnaam precies mis is met mijn lijf. Ik had het ( hoe naïef misschien ook) niet aan zien komen. Iedereen bleef maar zeggen dat ik een kind had gekregen en dat bewijs was dat er echt niks mis was. Ik ben zo teleurgesteld in mijn lijf en zo kwaad en verdrietig elke maand omdat ik, hoe hard ik ook probeer het niet te doen, toch blijf hopen. En het helpt ook niet dat ik ruim voor mijn ongesteldheid zoveel symptomen heb die lijken op zwangerschap. Misselijk, problemen met geuren, moe, extreem hongerig, pijnlijke borsten etc. Sorry voor het lange verhaal. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet. Ik krijg vaak te horen: maar je hebt al een gezond kind. En ik besef me elke dag hoe fantastisch dat is, en dat er zoveel mensen zijn die dat niet hebben. Maar dat maakt de wens voor een tweede kindje niet minder sterk.