Hallo dames, Ik worstel een beetje met een vraag, eigenlijk al een hele tijd. Laat ik beginnen met voorop stellen dat ik niemand wil kwetsen!! Dat is absoluut niet de bedoeling! Ik heb enorm veel respect voor iedereen die een lang en zwaar traject doormaakt in de hoop op een kindje. Pijnlijke behandelingen, hoop en en verdriet en onbegrip van je omgeving die zich maar moeilijk kan verplaatsen in de situatie. Respect!! Wij zijn nu bijna 2 jaar bezig en gisteren is gebleken tijdens een HSG dat mijn linker eileider dicht zit. Ze gaan nu overleggen en vervolgens gaat de gyn met ons bespreken wat zij ons aanraadt en hoe zij onze kansen schat. Ik vind het lastig.. Ik ben enorm gelukkig met het leven dat ik nu heb maar een kindje samen zou de bekroning zijn. Ik weet alleen niet of ik het aandurf, aankan en wil om de mmm in te gaan. Of misschien niet nu.. Dubbel hè? Ik denk aan de ene kant van we laten het nog 2 jaar op z'n beloop en aan de andere kant ben ik bang dat ik daar later spijt van krijg. Wat ik ook lastig vind is dat mijn lief de beslissingen vaak bij mij laat. Als ik iets wel wil doen we het, anders niet. Maar ik heb daardoor soms het gevoel dat ik het in mijn eentje doe. Gister zei hij een aantal keer dat hij het zo rot voor me vindt. Hoezo voor mij?? Niet voor ons? WIJ willen dit toch samen, niet IK? Maar ik weet heus dat hij dit net zo graag wil als ik. Herkennen meiden dit? En hoe gaan jullie hier mee om? Alvast bedankt! Liefs, Eliz
Als het probleem bij jou ligt, dan snap ik dit wel een beetje, in de zin dat hij misschien eerder bedoelt of jij wel wil dat ze een bepaalde behandeling bij jou zullen doen. Het is tenslotte jouw lijf, en iedereen heeft bepaalde grenzen bij wat hij daarmee wil laten doen. Zou je liever hebben dat hij zegt "oh dan snijden we een beetje hier en spuiten we elke dag een beetje dit" en dat jij geen inspraak hebt? Ik denk het niet... Zolang hij jou steunt wat je beslissing ook is, komt het wel goed.
Bij mij zit de linker eileider ook verstopt, maar dan neemt de rechter eileider alles automatisch over. Bij m'n man was alles goed, bij mij verder ook. Toch moesten we de mmm in, want het duurde allemaal lang en ik heb lang geen eisprong gehad door 1 shot prikpil. Men dacht zelfs dat ik onvruchtbaar was. Ik weet dat je op den duur je grenzen gaat verleggen en dus steeds een stapje verder gaat. De mmm is zwaar, maar je wordt er hopelijk op den duur voor beloond. Succes met je keuze!
Begrijp je twijfel maar het kan zo zijn dat je met wat medische hulp wel zwanger wordt. Voor onze stap naar een ziekenhuis zag en las ik verhalen dat het hele lange pijnlijke trajecten waren. Ontmoedigde ons ook wel want zoals je schrijft toch ondanks de onvervulde kinderwens wel erg gelukkig samen. Bij ons daarentegen is het de eerste poging ICSI gelukt dus al met al erg blij dat we die stap hebben gezet. Veel sterkte en volg je gevoel
Ja lastig zo iets he. Toen wij de bevestiging kregen dat wij icsi moesten gaan doen, hoefde wij er niet over na te gaan denken. Ik zei gelijk dat ik het wilde. De behandeling is wel zwaar, maar ik vond het toch wel meevallen achteraf. Wat ik heeeel moeilijk vind is dat ik nog steeds kindloos ben. We gaan nu de 2e behandeling in en het idee als die mislukt dat het nog langer gaat duren. Ik hoop voor je dat je een goede beslissling voor jezelf kan maken en voor jullie. Ik zelf had het niet anders gedaan. het is zwaar, maar ik hoop dat het straks allemaal waard is geweest!
Hi Eliz, Vind het juist heel goed en sterk van je dat je zo stil staat bij deze beslissing. En wat een vervelend bericht dat je eileider afgesloten is. Denk dat je vooral op je eigen gevoel af moet gaan. Bij ons is het hele MMM traject er met de tijd ingeslopen. De grenzen werden met de jaren verlegd, omdat het verlangen zo groeide. En mijn persoonlijke visie is dat je beter spijt kunt hebben van iets wat je wel hebt geprobeerd, dat van iets wat je nooit hebt geprobeerd. En daarmee bedoel ik dat ik niet achteraf zou willen zeggen, als het te laat is, 'waren we nu toch maar verder gegaan of hadden we nu toch maar dat geprobeerd'. Maar bij mij zit de wens gewoon heel diep, het voelt echt als een lege plek in mijn hart, een stuk liefde wat ik niet kan uiten. Bij mijn vriend is dat iets minder het geval.... Luister naar je hart, jouw gevoel en vraag wat de gyn adviseert. Laat het bericht bezinken... En wat Babii zegt, in theorie doet je rechtereileider het nog wel, dus in principe hebben jullie, als de rest ban de onderzoeken in orde was, toch een natuurlijke kans? Ga zover als jullie voelen dat goed is. Wat je ook beslist, jullie beslissing zal goed zijn... Overigens is mijn ervaring dat de MMM op een gegeven moment ook een onderdeel is geworden van je bestaan, hoe bizar dat ook klinkt. Maar de echo's, de follikelmetingen en zelfs de hormonen... Je groeit erin mee. Overigens, ik zal het niet missen als het Op Een Dag Niet meer zou hoeven hoor.... Sterkte!
Eliz: goed dat je hier je vraag stelt, het is heel goed dat je er over nadenkt en bewust een keuze hierin maakt. Ik zou de andere onderzoeken (als die nog komen) wel afwachten en kijken wat je natuurlijk kans nog zou zijn. Als de rest verder goed is, zou je namelijk nog best goed zelf zwanger kunnen worden. Maar ook als alles goed lijkt te zijn, zoals bij ons het geval is, kun je besluiten toch de MMM in te gaan. Wij zijn bijvoorbeeld nu 3 jaar bezig en er is nooit echt iets gevonden (wel een schildklierafwijking, maar die is nu goed ingesteld). Volgende maand beginnen we met IUI. Gevoelsmatig zeg ik dat wij met 3 jaar lang genoeg onze eigen kansen benut hebben. Ik wil niet langer afwachten, maar nu actie en dat onze kansen weer wat vergroot worden, ook al zijn er nooit garanties. Het zal misschien zwaar worden, maar ik zie de MMM als iets waar ik wel doorheen zal moeten om het uberhaupt ooit los te kunnen laten. Stel dat in het negatiefste scenario alle mogelijke behandelingen bij ons niet aanslaan, dan hebben we er wel alles aan gedaan en hoop ik dat ik het daarna een plaatsje kan geven en verder gaan met een leven zonder kinderen (hoe moeilijk dat ook zal zijn...). Maar dan denk ik wel dat ik de wens dan moet kunnen loslaten. Als we zonder MMM doorgaan blijft de wens bestaan en kan ik het vast niet loslaten, want ben nog maar 30, dus theoretisch heb ik nog jaren te gaan waarin het zou kunnen. Ik wens je succes met het maken van een beslissing. Gun jezelf de tijd hiervoor die je nodig hebt. En probeer met je vriend er over te praten dat je ook graag wilt horen wat hij wil. Uit ervaring weet ik dat mannen er gewoon wat makkelijker in staan. Mijn man zou mij nooit dwingen de MMM in te gaan. Hij gaat ook mee in wat ik wil, maar dat vind ik niet erg, ik vind het fijn dat hij samen met mij dat traject wil gaan doen. Er zijn ook mannen die nog niet eens hun zaad willen laten checken . Nogmaals heel veel succes!
Ook ik heb hierover getwijfeld toen we op het punt stonden naar het ziekenhuis te gaan. Maar bedenk je goed dat je het stap voor stap kunt doen. Als je weet aan wat voor behandeling ze denken, kun je er over nadenken of je dat wilt. Zo kreeg ik eerst alleen hormoontabletten om een eisprong op te wekken. Dat valt dus nog mee, en je went dan ook aan wat dingen al. Het viel mij in ieder geval gigantisch mee (de echos e.d.) Daarna kwamen de iui's, ook een nieuwe stap waar je opnieuw de keuze zou kunnen maken om te stoppen. En toen de iui's waarbij ik mezelf injecteerde ipv de pilletjes. En dat heeft nu als resultaat dat onze mooie dochter hier naast me ligt. Ik ben dus echt heel erg blij dat we er wel mee zijn begonnen. Ook dacht ik altijd dat ik niet als ik 50 was zou denken "wat als we het wel hadden geprobeerd en het was gelukt" Je rolt erin, en je gaat steeds verder. Op een of andere manier kun je dat dan. De meesten verleggen hun grenzen. Wat je van te voren niet verwacht te kunnen, doe je na een tijdje gewoon. Succes met het maken van je keuze. Hoop dat het snel lukt!
Heel veel suc-6 in je beslissing. Ik vond het de moeite waard 4,5 jr in de mmm en werd ikzwanger via icsi. Nu weer 1 jr bezig voor 2e.
Heel goed dat je er bij stil staat of je de mmm wel of niet wil ingaan. het is een beslissing die niemand voor je kan maken omdat het een traject is wat zwaar is met veel up's en down's en veel emoties. Ik sta aan de andere kant van de MMM en ik ben blij dat we het wel gedaan hebben....ik zal in het kort ons verhaal vertellen: wij stopte in jan 2001 met de pil en ik kreeg buikpijn, na een echo bleek mijn linker eilijder verstopt te zitten en vol met vocht te staan. Operatie gehad en eilijder hersteld. Na een jaar zelf proberen toch terug naar de Gyn ook ivm aanhoudende buikpijn. Echo wees geen problemen aan en in jan 2003 kregen we de eerste 4x IUI.....daarna zijn we gestopt omdat ik en mijn man het niet meer aankonden. Te veel gedoe en we wilde zo geen kindje. Eind 2003 weer geopereerd ivm vertopte eilijder met vocht erin. Omdat ik buikpijn bleef houden en ook nog steeds niet zwanger was zijn we in 2007 weer naar de gyn gegaan en mijn eilijder moest verwijderd worden. De kans op spontane zwangerschap was nul! Dit werd inmiddels operatie 3 en ik was ook al 34 dus ik had ook het idee dat als we nu niks doen het niet meer zou kunnen. Na de operatie zijn we er vol voor gegaan en we hebben nu 2meiden als resultaat. Ze waren het meer als waard en het heeft ons leven helemaal compleet gemaakt. Wat ik zeker wil mee geven is dat we de eerste keer in het traject er echt niet klaar voor waren en dan is het een lijdens weg en een emotionele achtbaan. de 2de keer stonden we er anders in. We hadden voor onzelf besloten dat we maximaal 2keer IVF zouden proberen en als we dan met lege handen hadden gestaan was het goed geweest en hadden we een ander pad gekozen. Gelukkig is het niet zo ver gekomen maar ik wil jullie mee geven dat het een makelijker trajcet is als je er vol overgave aan gaat beginnen. Succes met de beslissing nemen en ik hoop dat mijn verhaal je daarin positief kan helpen.
Wij hebben ook lang getwijfeld en zijn in eerste instantie naar het ziekenhuis gegaan met puur de vraag: we willen weten wat er aan de hand is. Toen we de uitslag kregen en te horen kregen dat we alle stappen konden overslaan en meteen naar ICSI zouden moeten hebben we getwijfeld. Tijdens het proces hadden we echter besloten toch nog heel graag een tweede te willen en het toch aan te willen gaan. Idioot genoeg bleek het niet nodig te zijn. Ik zou even afwachten wat de uiteindelijk diagnose gaat worden. Welke behandelingen zou je precies krijgen? Dat weet je nu nog niet en dus is het heel moeilijk om een goede keus te maken. Ik zou wel met je man overleggen. Ik kan me voorstellen dat hij de keus meer bij jou legt. Jouw gedeelte van de behandelingen is een stuk zwaarder dan dat voor hem. Tegelijkertijd moet je wel het gevoel hebben dat je in het gehele traject echt helemaal op elkaar kan leunen. Je zal het best zwaar krijgen en dat moet je open naar elkaar uitspreken. Dat is echt wezenloos belangrijk.
Ik volg de berichten die hier al gepost zijn. Het is heel goed dat je erbij stil staat; het is inderdaad niet niks. Ik stond eerst heel weigerachtig tegen al die behandelingen... Maar toen ik de zoveelste keer weer niet ongesteld werd en toch niet zwanger was... Kinderwens was zo enorm groot... Ik ben bij de huisdok opgestart, met clomid. Na een paar maanden werd ik doorverwezen naar de fertiliteitskliniek; een harde dobber ergens, maar je groeit erin en, je grenzen worden elke keer opnieuw verlegd. Van de pilletjes ging ik over op mezelf spuiten geven. Met nu het zo gewilde resultaat!! Het is zwaar, die mmm, dat ga ik zeker niet ontkennen. Maar, het wordt een deel van je leven. Vriendlief hier reageerde eerst ook op zo een manier. Ik voelde me toen ook alsof ik er alleen voor stond. Maar het enige wat hij leek te bedoelen was dat ik al de behandelingen moest ondergaan en dat ik daarom moest zien als ik het wilde of niet. Steunen zou hij me, welke van de 2 opties ik ook koos. Uiteindelijk besloten we samen om de behandeling bij de huisdok stil te zetten en in te gaan op de doorverwijzing naar het zh. En, hoe lastig ik soms ook deed door al die hormonen, hij is me blijven steunen. Heeft mee al het onbegrip van de mensen rond ons opgevangen, ... Je moet zelf aanvoelen wat je wel en wat je niet wil. Enkel jullie keuze is de juiste keuze. Succes met het nemen van je beslissing; en, vooral: succes met het zwanger worden! Ik hoop zo voor jullie dat dat kleine wondertje gauw zn weg naar jullie vindt! Liefs
goed dat je durft twijfelen! Ik heb dat nog steeds, na ICSI poging 1 begon die twijfel weer. Terwijl de behandeling zelf me wel meeviel eigenlijk. Maar het blijft telkens weer ''kiezen'' en je grenzen schuiven wel op, merk ik. Maar besef dat je na elke stap weer een keuze hebt; ook al lijkt het alsof de artsen het vanzelfsprekend vinden dat je verder gaat. Ik heb om deze reden er ook voor gekozen om na ICSI 1 een maand langer te wachten dan nodig. Er zit altijd een rustmaand tussen 2 pogingen maar ik heb dus nu 2 maanden rust. Puur om weer even tot bezinning te komen. ik herken ook wel wat je zegt over partner; mijn man laat het ook een beetje aan mij over. Hij vind het ook allemaal minder erg dan ik; dat zegt hij eerlijk. hij kan zich een kinderloos leven best voorstellen. Blijf praten en desnoods met hulp van een derde (professional of kerkelijk werker of zoiets)....
Lieve Eliz, begrijp je gevoel echt dat had ik ook.. Maar ik kan je vertellen dat ikwou dat we eerder waren begonnen. want k vind het heel erg dat ik nu nog steeds kinderloos ben na 2 jaar in de mmm.. Het blijft altijd een moeilijke stap maar ik denk wel dat je spijt krijgt...en ja het is zwaaar maar het is het wel waard ... Heeel veeel success meis.. hoop voor je dat het snel lukt..
Het is een zware strijd, dat moet je je wel beseffen. In de fertiliteits kliniek waar ik onder behandeling was vertelde ze met dat van de 10 stellen er zeker 5 uit elkaar gaan omdat ze de MMM niet aan kunnen. Niet iedereen is hetzelfde, en iedereen uit zich anders, houd daar ook rekening mee als jij en je man de strijd aan gaan. Ik zou t zo weer over doen. Nu ik weet dat er aan het eind van de rit een mooie beloning op me wacht, zou ik de strijd zo weer aan gaan. Het idee dat ik misschien wel nooit kinderen zou krijgen vond ik zwaarder dan het lichamelijke deel van de MMM. Heel veel succes met t maken van je keuze, en ook met de eventuele MMM.
Sinds we in de MMM zitten begrijp ik mensen beter die er uiteindelijk mee stoppen. De onzekerheid en elke keer de teleurstellingen zijn het zwaarste. Als je maar wist dat je ooit eens beloond werd.... Zelf zou ik het sowieso proberen, want anders zou ik altijd denken 'wat als'. Ik kan uberhaupt niet met het idee omgaan dat ik nooit kinderen zal krijgen....
ik ben zonder twijfel de mmm in gegaan en daar sta ik ook achter maar soms zie ik het ook allemaal niet meer zitten.. als ik weer eens alleen heen moet voor een folikelmeting omdat manlief simpelweg niet 3 x in de week vrij kan krijgen.. of als ik weer verdrietig ben van alle hormonen en mezelf vol pukkels in de spiegel bekijk! soms vlucht mijn mannetje er ook wel een beetje voor.. hij wil heel graag een kindje en weet dat we dit door moeten omdat te krijgen maar soms is hij er ook helemaal klaar mee ondanks "het foutje" bij mij ligt en ik de behandelingen heb.. ja soms heb ik het gevoel dat ik het alleen moet doen maar 90% van de tijd issie heel lief verontschuldigt hij me bij iedereen die ik ff lekker uitkaffer (haha) en droogt ie mijn tranen als het allemaal even niet mee zit.. soms verlangen we samen terug naar de tijd dat we nog super gemotiveerd "ik wil een kindje sex" hadden.. hoewel ik de "moetjes" niet als moetjes ervaar hoor,, tjaa de mmm is niet mis en ben er in gegaan met het moto.. wat moet dat moet maar ik hoop en denk dat het ons wat heel moois opleverd!! daar heb ik alles voor over! ik hoop voor je dat je een keuze kunt maken en dat "met of zonder hulp" je kinderwens vervult word!!
Lieve dames. Heel erg bedankt voor jullie openhartige antwoorden en jullie medeleven! Inmiddels is na een weekje alles laten bezinken voor mij en mijn lief duidelijk dat dit voor ons niet het moment is om de mmm in te gaan. Niet omdat we het samen niet aankunnen maar omdat we er allebei nog niet achter staan. Voor nu geven we gewoon mijn lichaam nog wat tijd om te wennen aan de situatie. Mocht er volgend jaar nog niets gebeurd zijn, dan is dat misschien een goed moment om weer eens verder te gaan kijken. Nogmaals heel erg bedankt! Liefs Eliz
Hoi.. Onze kinderwens was zo sterk dat we eigenlijk niet hebben getwijfeld om de mmm in te gaan. Ik denk dat ik de enige ben, maar ik vind t eigenlijk niet zwaar, t hoort nu eigenlijk bij mn leven. Ik leef gewoon verder. En zoals ik weleens naar de tandarts ga, ga ik ook weleens (2x per maand) naar t ziekenhuis. Ondertussen komt de 6e iui eraan, en dan gaan we verder kijken voor een volgende stap. Oke ik ben mss wel heel nuchter, en na elke mislukte poging baal ik natuurlijk heel erg. Maar zo ben ik nou eenmaal. Heel veel s6 met je keuze iig.
Wij hebben het gewoon gedaan, steeds toch weer die grens verleggen. Ben blij dat we het hebben gedaan, maar aan de andere kant als ik toen wist wat ik nu wist, had ik het waarschijnlijk niet gedaan. We zijn al met al meer dan 8 jaar aan het stuntelen geweest, aangekomen, afgevallen, punctie hier, punctie daar. Miskraam, BBZ ik ben er klaar mee. De MMM heeft echt wel zijn sporen achter gelaten en we staan nog steeds met lege handen. Het is tijd om van elkaar en van ons leven gaan genieten. Begrijp me niet verkeerd ik heb er altijd achter gestaan, maar nu we al zo lang pauze hebben/zijn gestopt ben ik opgelucht en blij. Ik ben blij dat het bij de meeste andere meiden wel gewoon lukt.