Al enige tijd geleden kampte ik met gevoelens voor een 3e kindje. Wat ik mezelf enorm kwalijk heb genomen. Ik heb 2 prachtkinderen maar ook toentertijd echt geen makkelijke kinderen. Opnames,kinderartsen.pedagogen we hebben allesagezien, ik zelf zwaar depressief geweest en zelf ondersteuning van mijn ouders gehad bij de opvoeding ( zwaar vermoeid door jaren snachts in de weer met kids) en dan toch die wens voor een 3e. Hoe kon ik dat nu hebben? Uiteindelijk is het me gelukt om het naast me neer te leggen. En nu is de oudste bijna 6 en de jongste bijna 4 en ik ben er ook "helemaal " bovenop gekomen ondanks dat mijn kinderen nu nog steeds niet de gemakkelijkste zijn. Opnieuw broed de wens voor een 3e kindje. Ik voel het zo sterk en dat vind ik eng. Ik weet dat mijn man geen 3e kindje zou "willen" . Hij heeft nog ontzettende angst voor het vele huilen en slaapstoornis wat een 3e kindje opnieuw zou kunnen gebeuren. (Onze kindjes waren huilbaby's en sliepen nauwelijks) dus ergens begrijp ik mijn man zo ontzettend goed. Maar wij zijn zo ontzettend gegroeid en vele malen stabieler nu . En hebben zoveel geleerd. Ik heb nog zoveel liefde over. En voor later vind ik het voor de kinderen ook fijn als ze op elkaar terug kunnen vallen . Ja de eerste jaren zijn pittig maar later hebben ze zoveel aan elkaar. Financieel hebben we het niet heel breed maar mag ik daarom die gevoelens niet hebben? Ik hoor zoveel mensen om mij heen die andere mensen belachelijk maken dat ze een kindje krijgen terwijl ze weinig inkomen hebben.maakt dat je gelijk slechte ouder? Ook mijn man hoor ik vaak zeggen dat het financieel niet haalbaar is. . Ben ik dan echt onrealistisch aan het dromen? Ik vind het echt heel moeilijk . Ik voel me schuldig tegenover mensen die al jaren in de mmm zitten voor een 1e dat ik gevoelens heb voor een 3e. (bij de eerste heb ik ook de mmm meegemaakt dus ik weet hoe het kan voelen) zijn er meer dames die hier zo mee worstelen?
In de eerste plaats: natuurlijk mogen die gevoelens er zijn! En die moet je er ook vooral laten zijn anders wordt het alleen maar zwaarder denk ik. Bij ons was het met name na de eerste heftig. Was ook een huilbaby en ik was behoorlijk depressief. Hulp vragen stond [staat] niet in mijn woordenboek dus was lekker alleen aan het worstelen. Na verloop van tijd ging het gelukkig beter met mij en ging onze kleine minder huilen waardoor genieten makkelijker werd. Wij droomden van een groot gezin en onze tweede was al vrij vlot onderweg. Weer een huilbaby, maar doordat ik zelf beter in mijn vel zat wisten we hier beter mee om te gaan en was het lang zo zwaar niet als de eerste. Dat heeft bij ons zeker geholpen om ook nog voor een derde te gaan. De makkelijkste baby die je je voor kunt stellen (en nu zijn we bezig voor nummer vier). Hier zijn de financien geen probleem. Maar ik denk dat je voor nu kunt kijken naar kan ik voorzien in de basisbehoeften, en wat zouden we op moeten offeren. Hebben we dat er voor over? En dat je man niet wil is ook nog wel een puntje natuurlijk. Een kindje moet je samenhoor willen gaan... Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen, want het is een pittige tweestrijd waar je in zit. Laat je gevoel er wezen, en dan vinden jij en je partner hopelijk de weg die. Oor jullie beiden oké is.
Ja dat niet om hulpv ragen herken ik wel,nu ligt het bij mij aan dat ik geen vriendenkring om me heen heb die kunnen bijstaan. (Lang verhaal) ik doe het dus eigenlijk in mijn eentje en manlief wanneer hij thuis is. En als ik werk past mijn moeder op ,wel een beetje met tegenzin eigenlijk. Mijn kinderen zijn niet de "stilste" en mijn zus woont nog bij mijn ouders in huis en kan erg slecht tegen de "herrie" waardoor het weleens bots en ik me vaak bezwaard voel om te vragen of ze willen oppassen buiten mijn werk om. Ik werk 3 ochtendjes (particulier) de oudste zoon is goed te handelen maar met de jongste heb ik echt nog veel moeite. Die is zo enorm van zelf controle willen houden nog en dat is vaak nog erg pittig en een strijd en dan heb ik echt de avonden nog rust voor mezelf nodig voorlopig. Heb ook mezelf voor genomen dat de jongste eerst stabieler moet worden eer dat ik mezelf toesta de stap na een 3e te nemen. Het is gewoon nog te vroeg hoe graag ik ook wil .ik moet het de tijd geven. En misschien als de kids zo zullen blijven mijn wens opzij gooien. Ik moet wel in staat zijn om voor hun alle 3 te kunnen zorgen. Als ik mijn handen nog zo vol heb aan de jongste ... Nee dan zou ik egoïstisch zijn aan een 3e te denken. Opgeladen beginnen is zoveel beter. Maarja wanneer weet ik nu zeker wanneer we er aan toe zijn ? Ik hoop dat ik uiteindelijk het juiste moment zal weten. En niet een ondoordachte domme keuze maak. Natuurlijk vind ik ook zeker dat ik en mijn man samen op 1 lijn moeten zitten. Hij zou het absoluut niet alleen voor mij moeten willen. We moeten er samen een goed gevoel over hebben. Ik hoop dat hij er uiteindelijk zelf over begin . (Al verwacht ik dat niet) . Momenteel zitten we midden in een verhuizing dus ook eerst maar eens settelen. Ik hoop toch stiekum dat het gevoel een beetje wegzakt.
Oeh wat herkenbaar! Ik herken vrijwel alles wat je noemt. Ik heb geen tips, wel heeeeel veel herkenning dus. Ik "worstel" momenteel ook met hetzelfde gevoel en keuze.
Als je man niet wil houdt het op. En daarbij wordt over de financiële draagbaarheid veel te vaak heel makkelijk gedaan. Als jullie het niet breed hebben, je man wil niet en je hebt een veeleisend gezin, waar zou je dan in hemelsnaam aan beginnen? Geld is gewoon echt noodzakelijk, ook om iedereen binnen het gezin gelukkig te houden. Zorgen om geld zijn verschrikkelijk en ja, daar zou je een volgend kindje echt om uit moeten sluiten. Maar goed, dat was de harde theorie. Ik snap echt heel goed dat je gevoel nu eenmaal heel hard kan schreeuwen om een baby en de gedachte dat je dat gevoel niet kan waarmaken enorm veel zeer doet. Het is een allesoverheersend gevoel die je grenzen doet verleggen. Dus dat je erover nadenkt en je mogelijkheden bekijkt vind ik heel begrijpelijk. Ik zou alleen waken dat je een beslissing neemt die alleen voor jou fijn is. Hoe onaardig dat ook klinkt.
Ik snap het echt wat je zegt en vind het niet onaardig maar eerlijk. Ik denk ook echt niet makkelijk over het financiële plaatje . We hebben denk ik een gemiddeld inkomen. Laten we zeggen dat we het net redden.wij leven niet in luxe dus echt sparen voor een vakantie en kleding ook weleens via mp. Creatief zijn met uitgaven. We hebben pas ons huis verkocht met overwaarde en we hebben een "bouvval" terug gekocht. Maar met de overwaarde konden wij die een heel eind opknappen. Er zijn nu bijna 3 verdiepingen klaar. Ons vorige huis konden wij het nooit bij elkaar gespaard krijgen om een nieuwe keuken badkamer of wat dan ook te realiseren dus een gok genomen en huis verkocht met overwaarde en kijk nu. Bijna alles nieuw! Totaal onverwacht. We doen ook vrijwel alles zelf. We hebben nu voorlopig geen zorgen over badkamer en keuken in het vorige huis wel. Onze auto hebben we ook 2 jaar geleden bij elkaar gespaard .We rijden nu een kleinere nieuwere auto . Dus apk om de 2 jaar en minder gebreken .En goedkoper qua gewicht auto. Boodschappen kijken we in folders en proberen we een weekmenu samen te stellen. We proberen echt bewust te leven. We hebben geen geld voor een nieuwe babykamer of een stapel nieuwe kleertjes van dure merken .maar voor mijn gevoel hoeft dat ook niet persee. De basisbehoeften kunnen we aan voldoen . Het zijn de extra dingen zoals vakantie,uitjes , uit eten ,kleding waarvoor we echt moeten sparen .en soms heeft manlief ineens een bak overuren en is dat weer glad gestreken en kunnen we weer wat leuks doen. Ik ben door alle jaren heen er echt achter gekomen dat een wereld niet mag bestaan uit overvloed aan bezittingen naar uit een tevreden geest. De basisbehoeften is geen probleem zoals luiers , flesvoeding ,etc. Alleen ja geen luxe nieuwe kinderwagen ,luxe fleswarmers noem maar op. Ik vind het bijna een soort "mode" geworden dat alles tot in de puntjes moet zijn. Ik heb schoonzussen die bijvoorbeeld zich schamen wanneer ze iets 2ehands zouden moeten kopen. Ik ben dankbaar dat het bestaat! Ik ben dankbaar dat ik soms geen overvloed aan geld heb. Neefjes en nichtjes van mijn kids leven in rijk gezin maar die hebben zoveel dat ze nergens tevreden meer mee zijn (uitzonderingen daar gelaten). Mijn kinderen zijn nog dankbaar voor de kleine dingen en dat vind ik mooi. Mijn man is opgevoed in weelde en die vind het nog moeilijk het net zo te zien als ik. Tuurlijk heb ik ook mijn momenten dat ik denk iets meer geld is wel makkelijk en een extra vakantie lijkt me ook wel leuk. Maar het is puur gemak. Wij zijn niet arm maar leven nog luxe als ik kijk naar ellende in andere landen. En dan denk ik weleens wat zit ik nou te zeuren over vakantie overslaan,niet uit eten kunnen , we hebben een bed, speelgoed , tv , elke dag gewoon lekker eten, school ,kleding eigenlijk alles. . Het enige wat ik vind dat moet verbeteren is dat we allemaal stabiel moeten zijn. De kids lekker in hun hum moeten zijn voordat we er aan beginnen en dat we alle angst een plek kunnen geven . Alle ellende achter ons kunnen laten en vooruit durven te kijken. En ik zal mijn man nooit dwingen . Ook hij moet er klaar voor zijn. En ik geef hem daarin echt de tijd .En weet als geen ander dat een babytijd enorm zwaar is en echt bikkelen is. Ik ben me daar enorm bewust van gelukkig.
Nou ja zeg. Ik ben nu dus een week "overtijd" had vorige week al paar spetters en krampen hoofdpijn dizzy zoals ik gewend ben als ik ongie word en gisteren weer roze . Mijn lichaam is het lijkt het aan het tegenhouden.klinkt vaag maar ik vermoed omdat ik een kinderwens heb mijn lichaam onbewust ongie gaat tegenhouden .wij vrijen veilig dus weet dat ik zoiezo niet zwanger ben. Laat die ongie nu maar doorzetten . Een week kwakkelen is nou ook niet bepaald fijn.
Ik ben het eens met wat hierboven gezegd is.Als je man niet wilt, er geen financieel draagvlak is en het nu eindelijk wat rustiger is bij jullie thuis waar wil je dan aan beginnen. Ik zou lekker genieten van je gezin zoals het nu is. Persoonlijk zou ik namelijk veel liever mooie, leuke en fijne herinneren maken (denk aan uitjes en vakanties) met z'n 4tjes dan persee een 3e kindje erbij willen en eigenlijk niks meer kunnen.
Maken wij nu dan geen mooie en fijne herinneringen? Hangt dat dan echt af van geld ? ( Liefde en geluk is in mijn ogen echt niet te koop ) We doen echt wel veel leuke dingen maar geen luxe dure dingen. En ik geniet zeker van mijn gezin. En ik heb het ook niet over nu zwanger worden maar wanneer we er allen aan toe zijn. En misschien is dat wel nooit maar dat mijn gevoel aanwezig oskan ik weinig aan doen. Misschien waait het over misschien niet..
Ik vind het makkelijk om te stellen dat kinderen geen geld nodig hebben. Er is natuurlijk niets mis met tweedehands, maar hoe groter hoe duurder ze ook nog weer worden. En denk maar niet dat je kinderen het niet voelen als zij standaard in tweedehands lopen, en hun vriendjes mooie dingen aan hebben. Of dat zij naar de gratis speeltuin kunnen, en vriendjes naar Beekse Bergen en op vakantie.
Dat denk ik ook niet. Maar wij gaan ook gewoon 1x per 2 jaar met vliegtuig op vakantie naar allinn hotel nu niet meer vanwege schoolgaande kids en hoogseizoen te duur maar dat geld voor heeeeel veel doorsnee gezinnen Wij gaan ook af en toe naar pretpark. Wij kopen ook niet alles 2ehands 50%50 .heel eerlijk vind ik de wereld ziek geworden. De maatstaf ligt veelste hoog. Mensen maken elkaar belachelijk etc. En ik weet heeeeel goed hoe dat voelt. Ik ben vroeger zelf heel erg gepest. Zelfs van school gehaald . Dus dat stukje realiseer ik me heel goed . Ik laat mijn kinderen echt niet voor gek lopen. Wij zijn niet arm en niet rijk gewoon doorsnee en gelukkig met elkaar
Ik denk dat mijn beginpost verwarrend is. Onze inkomsten zijn niet slecht. Gewoon gemiddeld.het leven is gewoon gruwelijk duur geworden waardoor we net rondkomen . De ene maand met iets meer als de andere maand. Daarbij sparen wij iedere maand nog een paar honderd euro voor onvoorziene kosten. Onze kids hebben ook beide een spaarrekening voor later een studie. Daar word ook maandelijks een paar 10tjes op gestort. De basis is echt goed! Het is enkel echte luxe wat we niet kunnen veroorloven maar dat kan 50% van de huishoudens niet. Mijn schoonfamilie die kan dat wel. Denk aan eigen speedboot,4x per jaar op vakantie.iedere zaterdag uit eten, ieder week dagje uit. Verjaardagskados van paar honderd euro. Dat is waar wij niet aan kunnen tippen. Hun zijn blind geworden en laten niemand meer in hun waarde. Wij genieten nog van een dagje duinen. Hun zien dat als iets stoms. Ik bedoel te zeggen dat ik het jammer vind dat mensen het pure in iemand niet meer zien. Ik vind het zo moeilijk uit te leggen. Mijn kinderen kunnen nog genieten van een dagje naar het zwembad. Mijn schoonfam kinderen hoor ik al zeggen :alweer bleeh ! . Dit bedoel ik . Ze zien geen waarde meer. Natuurlijk als wij echt niet rondkomen zouden we er echt niet aan beginnen . Maar wij kunnen echt genoeg leuks doen. Het is gewoon creatief zijn met uitgaven. En ik koop altijd eerst voor kids kledingen wat overblijft voor mezelf. Meestal wachten we tot de sale. Dat bedoel ik met een beetje creatief zijn. Met boodschappen bijv besparen we door aanbiedingen te kopen. En wat over is gaat weer in het potje voor een leuk uitje. Af en toe word er wat geveild. Of kopen we met een leuke kortingsbon. Mijn man klust met de kids in de schuur. Verzamelt koper. En de kids vinden het heerlijk te klussen. En wanneer er een emmertje vol is brengen we het bij oudijzerboer en hebben we weer paar leuke centen en mogen kids wat leuks voor kopen. Op mijn werk gaan ze ook weleens mee. (Klein boerderijtje) en gaan ze buiten vegen enzo en krijgen ze ook weer een centje. Ik geniet ervan mijn kids zo vol verwachting bezig te zien .
Oh dat geloof ik ook zeker hoor, zo is het ook van mij kant niet bedoeld! Maar als ik zelf terugdenk aan vroeger zijn er bepaalde dingen die je je herinnert en een fijn gevoel geven. Toen mijn ouders in scheiding lagen (toen was ik 10) was er een tijd geen geld en dat heb ik toch wel bewust meegemaakt en vond dat moeilijk als kind zijnde. Edit: nu begrijp ik het verhaal anders idd. Als jullie maandelijks een paar honderd euro kunnen sparen dan is dat hartstikke veel. Hier let ik ook op met boodschappen doen en op de aanbiedingen ed. Als laatste wil ik zeggen, jullie moeten doen wat goed voelt en in goed overleg een keuze hierin maken. Veel succes!
Nee ik snap jou ook wel hoor. En ik denk ook weleens grrrrrr verdorie wil ook weleens gewoon op vakantie zonder dingen opzij te leggen en 3dubbel te werken . Maar voor een 3kind maakt het weinig verschil althans de eerste jaren . Mijn kids roepen ook vaak dat ze een broertje of zusje leuk zouden vinden . (Hoewel hun natuurlijk niet het hele plaatje voor zich zien) voor later lijkt het me ook veel gezelliger als we met meer zijn.en ze kunnen op elkaar leunen. Steun zoeken bij elkaar. En ik heb bij mijn eerste 2 kids de babytijd een beetje gemist van te genieten ( was zwaar depressief) en hoop dat nog een x mee te mogen maken zonder dat ik depressief ben.en ik wil daar mijn 2 andere boys graag in betrekken. Die wil ik echt niet op de achtergrond gaan zetten. Ik romatiseer het allemaal misschien teveel het voelt gewoon sterk.. het blijft iets bijzonders .
Nou die paar honderd per maand is er elke x weer snel vanaf. Denk aan die leuke WOZaanslagen iets van 700 euro gemeentebelastint . 350 euro ,apk auto . Elke x als we weer een buffer hebben is die zo weer weg iets wat gerepareerd moet worden..
Vakantie sparen we apart. Een envelopje en daar doe ik steeds wat 10tjes in. Ik werk 3 ochtendjes in de huishouding. En dat is mijn boodschappen geld en wat overblijft leg ik in het envelopje.soms blijft er niks over en soms wel.zo heb ik ook ooit mijn baby uitzet bij elkaar gespaard bij de 1ste toen ging er iets meer in het envelopje