Tips voor deze situatie? Overdrijf ik? Hier mijn verhaal.. 3.5 jaar geleden ben ik er achter gekomen dat mijn vriend intensief contact had met een collega. (Ik kwam er achter doordat ik het gevoel had dat er iets speelde en daarom heb ik in zijn telefoon gekeken, mijn vermoedens klopten dus..) hij zei dat het alleen bij app contact en bellen is gebleven, maar hij is er eigenlijk nooit open over geweest. Hij zei dat het 3 maanden ongeveer duurde, maar ook hiervan weet ik natuurlijk niet of het waar is. Plus daarbij is het geëindigd omdat ik er achter kwam.. Dat helpt ook niet echt mee qua vertrouwen. Ik wilde het toen een kans geven voor de kinderen.. Nu zijn we inmiddels 3.5 jaar verder, in deze periode is er veel gebeurd waaronder dat mijn vader is overleden.. En het vertrouwen is nooit volledig terug geweest. Ik blijf altijd n beetje bang voor dat het nog een keer gebeurt.. Ik heb dit ook altijd aangegeven. Laatst voelde ik weer de drang om in zijn telefoon te kijken (eigenlijk heel slecht ik weet het..) En toen zag ik een gesprek met een mannelijke collega waarin iets stond in de trant van;beneden zijn chickies waarop mijn vriend antwoordde: oh ja goed idee zal zo eens langslopen ga je mee? Pats boem.. flinke deuk in mijn vertrouwen.. twijfel sloeg weer toe. Zelf zegt hij dat dit gewone mannenpraat is en niks betekent.. Maar voor mij betekent het wel wat. Hij is 30 jaar en heeft een gezin met 3 kinderen kom op zeg.. overdrijf ik nu? Of niet? Nu heeft hij dus het gevoel dat ik hem 3.5 jaar aan het lijntje heb gehouden omdat ik hem niet vertrouw.. En dat ik blij moet zijn dat hij hier nog is nadat ik dat gezegd heb. Ik wil hem wel vertrouwen maar ik vertrouw hem dus niet helemaal.. en zulke dingen helpen dus niet mee Wat denken jullie? Advies? Tips?
Ik kan alleen zeggen soms komt vertrouwen nooit meer terug zou je dat trekken een relatie houden waarbij de vertrouwen nooit terug komt?
Ja daar is mijn vriend nu ook bang voor.. Hij wil nu eigenlijk garanties horen niet dat ik over 2 jaar zeg nee het vertrouwen komt niet terug we stoppen er mee. Maar ik wil wel dat het vertrouwen terug komt.. Maar ik heb geen knop waarmee het ineens terug is.. En daarom kan ik ook geen garanties geven want ik weet niet of het helemaal terug komt
Nee.. daar dacht ik ook aan.. Maar mijn vriend staat daar niet echt voor open. Hij zou mee gaan voor mij maar hij staat er totaal niet voor open dat "een buitenstaander het beter kan maken"
Toch is het gaan vertrouwen weer (ja spreek uit ervaring) dus wel een keuze. En je vriend heeft een punt dat je een keuze moet maken. Hij is fout geweest, maar wat jij nu doet, hem al drie jaar op een wachtbankje plaatsen, is ook niet eerlijk. Je hebt ervoor gekozen om verder te gaan met hem, doe dat dan ook. Zo niet, trek dan de stekker eruit, al moet ik eerlijk zeggen dat in de situatie zoals jij doet schetst, ik dat zelf nogal overdreven vind. (Dan ga ik er even vanuit dat het bij flirterige gesprekken is gebleven en hij geen sex heeft gehad met de collega) Ik zou je adviseren om in relatie therapie te gaan. En dan vooral proberen er achter te komen waarom je zo heftig reageert op wat er gebeurd is.
Leg aan je vriend uit dat jij wel wil vertrouwen weer, maar dat dat je moeite kost/niet goed lukt. En dat je daarom therapie wil om dat te leren.
Ik denk dat je bij jezelf moet kijken waarom je geen vertrouwen in hem hebt. Hij heeft intensief contact gehad met een college via de app en telefoon, was dat seksueel getint of niet? Zo ja, dan snap ik je wel, zo nee, waarom zou hij geen contact mogen hebben met andere vrouwen? Dat appje naar die mannelijke collega, ja dat is echt mannenpraat, laat ze lekker
Ik zou toch de relatietherapie een kans geven. Mijn man is echt het type die daar eigenlijk niet in gelooft en vind dat je zelf je zaakjes op orde moet kunnen krijgen. En wat heeft een buitenstaander met onze problemen te maken? Toch heeft hij er aan meegewerkt, voor mij omdat ik het wilde, niet omdat hij erin geloofde. Achteraf moet mijn man nu toch toegeven dat het ons wel geholpen heeft. Hij was het ook zeker niet altijd met de therapeut eens, sommige dingen vond hij zelfs de grootste onzin. En toch is hij blij dat we het gedaan hebben.
Ja i Ja wat er precies gebeurd is dat zal ik nooit weten.. Maar dat van het wachtbankje die visie snap ik niet helemaal want ik vind het eerder getuigen van niet zomaar alles op geven en het juist proberen. En ik zie dat niet als hem aan het lijntje houden want mijn intentie was om het een kans te geven en dat ik hem weer zou gaan vertrouwen. Het klinkt logisch en redelijk verder wat je zegt.. alleen een keus om te vertrouwen.. Ja ik kan zeggen ik kies er voor om verder te gaan maar daar is mijn vertrouwen niet ineens mee terug?
Ik sluit me hierbij aan. Heb zelf niet in zo'n situatie gezeten maar uit ervaring in mijn relatie weet ik dat je soms een bewuste keuze moet maken om weer te gaan vertrouwen, of om iemand te vergeven voor gedrag. En dat betekent niet dat het ineens magisch weer goed is maar signaleert wel een moment waarop je actief besluit dat je 'over iets heen gaat stappen'. Nu hou je eigenlijk je vriend en je relatie gegijzeld. Bedenk wat je nodig hebt om weer vertrouwen te gaan krijgen. Je kunt bijvoorbeeld zeggen dat jullie over en weer toegang hebt tot jullie telefoons, als je dat helpt. Maar op een bepaald moment zul je je er toch overheen moeten zetten. Of niet, maar dat zal waarschijnlijk het einde van jullie relatie betekenen, als het niet nu is dan wel in de toekomst.
Ja.. Dat was wel echt seksueel getint en van wat ik heb gelezen was het echt een gesprek tussen 2 verliefde mensen.. En hij ging in die tijd vaak rondjes rijden met onze dochter om haar te laten slapen en toen is hij daar ook geweest in haar woonplaats dat las ik in dat gesprek. En zelfs dat ontkende hij.. terwijl ik het had gelezen. Mijn vertrouwen heeft zo'n ontzettende deuk opgelopen dat ik zelfs bij die onbenullige mannenpraat er iets achter zoek..
Maar gegijzeld?? Ben ik dan echt zo verblind en verzonken in de situatie dat ik dat zo niet zie? Ben ik dan zo verkeerd bezig in mijn relatie? Ik wil het gewoon niet zomaar op geven omdat we ook 3 kinderen hebben.. Maar ik weet gewoon niet hoe ik me er over heen moet zetten.
Nou, zoals @Juul75 dus al zegt. Weer gaan vertrouwen lijkt geen keuze, maar dat is het wel. Met hem op het wachtbankje zetten bedoel ik dat je al drie jaar met een half been in de relatie staat. Want je vertrouwen is er nog steeds niet en daar moet hij op wachten. Dat is naar hem toe niet eerlijk. Jij zult je dus ook moeten inzetten, en nu lijkt het erop dat je zit te wachten totdat hij zich bewijst. Maar een vaag appje over chickies en je bent al weer helemaal terug bij af. Waar komt dat vandaan? En waar blijft jouw inzet om het weer goed te krijgen? Een relatie is hard werken, voor allebei.
Dan moet je nagaan wat er voor jou nodig is om je er wel overheen te kunnen zetten. Iemand drie jaar lang in onderzekerheid laten vanwege een aantal spannende app gesprekken. Vind ik nogal ver gaan hoor. Dus wat is dat? Is het de onzekerheid dat je nog steeds niet weet wat er gebeurd is? Wat heb je nodig van je vriend? Zorg dat je dat helder krijg en kijk ook naar je eigen aandeel. En zet je er dan inderdaad overheen. Meer smaken zijn er niet. Dan kun je wel zeggen dat je het niet op wil geven. Maar alleen maar blijven en verder niks doen is ook een manier van opgeven. Dus; wat heb jij nodig om je vriend te kunnen vergeven? En laat het dan los.
Helemaal mee eens. Ik weet niet om wat voor soort contact het was met de collega, en wat voor afspraken jullie vooraf hebben gemaakt over de intensieve vriendschappen met ander geslacht. Was het duidelijk sexueel? Of belden ze elkaar om de haverklap? Ik werk in een mannenwereld en heb ook zeer intensief contact met een aantal. En zeker niet alleen over zakelijke onderwerpen. Maar het zijn gewoon vrienden/collega's, en het contact gaat geen grenzen over. Die opmeringen tussen mannen... Laat gaan
Ja dat begrijp ik allemaal wel.. Maar ik blijf wantrouwig en hoe krijg ik dat weg dan? En dat ik dan ineens terug bij af ben.. weet niet waar dat vandaan komt.. er zijn nu gewoon al verschillende dingen in onze relatie gebeurd op dat gebied. Ik weet gewoon echt niet goed wat ik met de situatie aan moet. Ik reageer misschien ook overdreven op dingen maar dat komt dus door het verleden. Maar ik voel me dan zo.. ik kan dat toch niet helemaal uitschakelen?
Nee het contact was seksueel en ging te ver. Dat zegt hij zelf ook. Ze zaten zelfs te grappen samen over de smoesjes die hij mij vertelde en hoe ik daar in trapte..
Ik denk dat het belangrijk is om dit te bespreken met je vriend. Dat je het wel wilt, maar dat je niet weet hoe je je er overheen moet zetten. Bij jezelf te rade gaan wat jullie er allebei voor moeten doen om weer vertrouwen te krijgen. Of je vriend nu relatietherapie wil of niet, in ieder geval regelmatig met elkaar in gesprekn gaan. Laat ik voorop stellen: wat er gebeurd is is zijn fout. Maar op een bepaald moment moet jij beslissen of je hem die fout kunt en wilt vergeven. Dat bedoel ik met 'je relatie gijzelen'. Dit kun je niet voor eeuwig boven zijn hoofd houden en van stal halen wanneer het niet lekker gaat, dat is uiteindelijk vergif voor een relatie. Dus ja, hij was fout. Wat heb jij nodig om te zorgen dat je hem kunt vergeven? Bespreek dat met hem.Zulke dingen gaan niet weg doordat er tijd overheen gaat,daar moet je actief aan werken. En dat moet jij ook doen, dat is ook jouw verantwoordlijkheid in deze relatie Dat is wat @iMoeder en ik bedoelen.
Ik heb in mijn eigen relatie therapie geleerd; hoe je je voelt, daar kun je niks aan doen. Maar wat je daarmee vervolgens doet, dat wel. En ook je gevoelens kun je tot op bepaalde hoogte sturen door middel van je gedachten. Als je daar niet uitkomt kun je misschien zelf in therapie gaan. En vanuit daar een keer je partner mee nemen. Dan laat je ook naar hem toe zien dat je er wat mee gaat doen. En is hij daarna wellicht ook gemotiveerd om een keer mee te gaan.