Dames, Bij mijn 2e zwangerschap had ik last van prenatale depressie... ik voelde me echt niet fijn en had geen zin in de zwangerschap. Ik had een hekel om mijzelf te wegen en walgde van mijn lijf. Na de bevalling was het allemaal over en had ik geen last meer van mijn depressie. Nu tijdens mijn 3e zwangerschap, merk ik dat het weer zit te broeien, ik huil als ik mijn lichaam zie in de spiegel, niets zit me lekker en ben er gewoon klaar mee. Als ik dit aan mijn man vertel of andere kennissen, zeggen ze dat ik me niet moet aanstellen, er zijn ergere dingen en daarbij krijg ik er een kind voor terug. En ja natuurlijk ik weet ook dat het nergens op slaat hoe ik me voel, maar toch voel ik me zo en weet ik niet wat ik er mee aan moet. Herkent iemand dit?
Wat jammer dat jou omgeving jou daar niet in steunt of begrijpt. Ik begrijp je heel goed iedere maand kijk ik uit naar de echo maar die weegschaal is mijn ergste vijand. Moest ook wennen aan dat die buik terug kwam maar heb gelukkig heel veel steun en begrip van mijn omgeving en man en dat doet veel. Zou er over praten met vk of gyneacoloog desnoods huisarts zodat je dit niet alleen moet doen. Lieve knuffel
Ow wat vervelend voor je. En de reacties van je omgeving helpen ook niet echt. Ik heb nu ook voor de 2e keer een prenatale depressie en van reacties dat ik me niet moet aanstellen raak ik nog meer overstuur. Het komt vaker voor dan je denkt, je bent niet de enige. Zelf heb ik het eerst bij de verloskundige en toen bij de huisarts aangekaart en ben toen doorverwijzen naar de poppoli. Daar zit ik nu en hoor ik gelukkig dat echt veel vaker voorkomt.
Ik herken het, vooral dat mensen zeggen hee kom op je moet hardstikke blij zijn je krijgt 2 kinderen!. Dit is ook de reden dat ik er met niemand over praat... en t misschien wel steeds erger word.
wat fijn dat er herkenbaarheid is, bij mijn vorige zwangerschap ben ik doorverwezen naar een psycholoog, maar dit had niets geholpen, behalve dat het me een hoop geld heeft gekost. Idd die weegschaal, vreselijk vind ik dat. gelukkig hoef ik niet meer te wegen bij de verloskundige nadat ik haar verteld had dat ik me weer niet ok voel. Ze heeft me nu vitamine d aangeraden, ze hoopt dat ik dan weer een beetje vrolijker word. Het is alleen zo vervelend dat als iemand mij vraagt hoe het gaat, ik gewoon verplicht ben om te zeggen dat het goed gaat. Want zodra ik zeg dat het niet goed gaat, want ik voel me een olifant en voel me niet gelukkig.. dan krijg ik opmerkingen waar ik niet op zit te wachten. Maar ben blij dat er op dit forum wel herkenbaarheid is
Zou je met je VK kunnen overleggen of er naast vitamine D ook andere hulp voor je is? Ik denk dat het heel belangrijk is om juist met zulke gevoelens bij iemand terecht te kunnen die je begrijpt. Waar jouw gevoelens en gedachten worden erkent en je je gesteund voelt. Dat zal een boel schelen denk ik.. En tja die opmerkingen zullen je inderdaad meer schade dan steun brengen wanneer je eerlijk bent over je gevoel, dan kan je beter maar blijven verbergen hoe het 'echt' gaat.. Sterkte!
Ik ben zwanger van de derde. De eerste twee zwangerschappen voelde ik mij geweldig. Ik genoot er echt van. Ik voelde mij mooi en straalde. Deze zwangerschap is echt tegenovergestelde . Wat voel ik mij rot, dik, moe, lusteloos etc. Ik heb nergens zin in en ben heel erg veel down. Vind mijzelf heel zielig. Ook ben ik extreem overbezorgd. Ik word er gek van. Integenstelling dan bij jou, ondersteund mijn omgeving en mijn man mij wel. Dat is wel erg fijn. Ik kan alleen zelf niet goed tegen doe gevoelens. Omdat ik het bij die anderen niet heb gehad ben ik zo bang dat ik na de bevalling straks de baby niet accepteer ofzo en ik hem de schuld ga geven. Dat ik een postnatale depressie krijg. Ik hoop het niet want ik heb wel echt weer zin in ons nieuwe kleine wonder. Maar het maakt mij bang.
Taboes maakt het lastig. En hulpverlening krijgen brengt ook weer extra gevoelens met zich mee vind ik. Ik heb regelmatig depressies en ik begin ook weer weg te zakken. En ik heb doorlopende hulp. Maar bijv als ik mijn moeder probeer te vertellen dat ik me niet zo lekker voel dan krijg ik gelijk de reactie: dat moet je met de hulpverlening bespreken ik kan niks voor je doen. En dan voel ik me nog slechter. Ze is niet de enige, maar met de meeste mensen doe ik ook geen poging het te vertellen. Eenzaamheid en depressie gaan vaak hand in hand. Ik vind het isolerend werken als er niet met de omgeving over te praten valt en dat helpt ook niet echt mee.
Ik gebruik qua vitamine mama compleet. Had toch klein ienieminie beetje het idee dat ik daar weer meer energie van krijg. Ik heb last van nachtmerries s'nachts en overdag kan ik enorm verdrietig zijn. En ik weet niet eens waarom?? Mijn werk is ook veelste zwaar, ook al werk ik nog maar 16 uur. Met wel 2uur reistijden dat 3 dagen. Ik heb nu hulp van psycholoog speciaal gericht voor zwangere vrouwen. Ik vind het vreselijk lastig als mensen zeggen o, wat leuk je bent zwanger. En dan vragen hoe het is en of ik nog alle uren werk. Zeg ik nee 50% ziektewet. En dan zeggen de mensen o mijn zwangerschap ging perfect, nergens last van. Of ja maar, vroeger ging je gewoon door... je hoort wel BLIJ zwanger te zijn. Bij zulke gesprekken voel ik mij alleen maar rotter. Vermeld nog wel even bij. Als ik niet zwanger ben, ben ik een gelukkig persoon. Nooit depressief, slaap goed enzo. Dit zijn bij mij echt allemaal hormonen.
Echt naar om te lezen dat jullie weinig steun ervaren uit je omgeving..! Ik heb er zelf geen ervaring mee maar hoop dat TS en de andere dames de juiste hulp vinden. Sterkte
Soullady , ik heb precies hetzelfde inderdaad normaal een actief en vrolijk persoon, maar nu door die hormonen helemaal van slag. Ben jij ook niet bang voor een postnatale depressie? Ik heb ervoor gekozen geen borstvoeding te gaan geven bij de derde. Gezien mijn geschiedenis bij de vorige kinderen. Ook gaf de verloskundige aan dat als ik nu zon last van mijn hormonen heb, kan het bij borstvoeding blijven door de hormonen, pas als ik dan stop met bv dan stopt het ook. Dit was voor mij nog een extra reden geen bv meer te geven
bij mijn vorige zwangerschap had ik na de bevalling nergens meer last van... Ik heb wel bv gepobeerd te geven maar dat lukte niet. Dus ben toch overgegaan op flesvoeding. Maar idd op dit moment voel ik me gewoon rottig, ik vertel ook niet graag aan anderen dat ik zwanger ben. Ben nu bijna op de helft, klinkt voor velen als zo wat snel! maar voor mij leken die weken een jaar te duren. En nu moet ik nog eens 20 weken... zucht... vooral met de 2 meiden thuis vind ik het zwaarder worden, kan ook minder hebben van ze. Het liefst blijf ik in bed totdat de baby geboren is... maar dat gaat helaas niet... sterkte aan iedereen die dit ook meemaakt en bedankt voor jullie begrip!
Wij hebben besloten geen borstvoeding te geven. Ook om misschien de hormonen uit mijn lichaam te krijgen. En ook omdat ik mij dan misschien weer meer een vrouw voel ofzo. Ja, beetje rare uitleg. Maar hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel. Ik vind het fijn om te lezen, dat er meer mensen die zich zo voelen. Al hoop ik natuurlijk dat niemand zich zou zo voelen.
Tijdens mijn tweede zwangerschap heb ik ook last gehad van een prenatale depressie, met daarbij een korte nasleep na de bevalling. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, maar het was wel heel zwaar. Van de borstvoeding had ik overigens geen last, daar kreeg ik juist positieve energie van! Ik worstelde met mijn gevoel voor dat kleine ukkie, en die kleine knuffelmomentjes hielpen juist om gevoelsmatig dichter bij hem te komen. Ook toen ik me weer goed voelde ben ik nog een hele tijd doorgegaan met bv, en we hebben er allebei van genoten! Dus dat kan ook Probeer goed voor jezelf te zorgen door gezond te eten, vitamines bij te slikken en veel te slapen. Wees niet te hard voor jezelf. Als je merkt dat je iets nodig hebt (rust, een luisterend oor, gezelligheid of juist niet), geef dat dan aan bij de mensen om je heen. Of maak af en toe een extra pretecho, zoek de lichtpuntjes in je zwangerschap op. Dat hielp mij wel een beetje. Maar uiteindelijk is de enige échte oplossing gewoon bevallen en ontzwangeren. Sterkte dames!
Ik eas bij de tweede zwangerschap ook tegen een depressie aan, Ben begeleidt op de pop-poli. Na de bevalling ging het juist een stuk beter. Tot ik iets ging minderen met de bv. Toen ben ik met de medicatie begonnen die samen met bv kon. Toen ik na 14 maanden stopte met de bv kelderde mn stemming en moest de medicatie verhoogd worden. Bv icm depressie is dus wel mogelijk. Je moet voor jezelf kijken wat het beste uitpakt. Als je je somberder wordt is het misschien wijs om doorverwezen te worden naar een pop poli.
bv slechte uitwerking op de stemming? Ik dacht dat daarbij oxytocine vrij kwam en dat dat het cortisol verlaagd en dus juist een positieve bijdragen heeft.
Ik ook hoor, zwanger van derde en al sinds het begin niet echt blij. Bij de tweede had ik dit ook al (in mindere mate) en het heeft dus echt te maken met een reactie op zwangerschapshormonen. Als ik niet zwanger ben dan ben ik stabiel en vol vertrouwen. Ik vind dit wel gek van mezelf, het hoort zo toch niet? Waar ik vooral mee zit is dat ik bang ben dat de baby zich ongewenst gaat voelen. Ik voel me dus vooral schuldig naar de baby toe.
ja dat gevoel ken ik idd.. ik merk ook dat als ik op controle ben bij de VK en ze laten t hartje van de baby horen, dan boeit me dat totaal niet.. toevallig had ik met mijn moeder erover en zei vertelde dat het normaal gesproken geweldig moet zijn als je zwanger bent, je moet juist heel blij zijn en aan iedereen willen vertellen. Dat is dus echt een vooroordeel blijkt want een hoop zwangeren dames hebben dat totaal niet! Idd bevallen, daar kijk ik gewoon al naar uit.. dan ben ik er vanaf
Ik herken het niet, maar dit klinkt heel vervelend. Helpt het niet om je niet te wegen? Ik doe dat tijdens mijn zwangerschap ook niet. Bij de vk heb ik me maar 1 keer hoeven wegen in het begin, daarna heb ik ervoor gekozen om te focussen op mijn gezondheid en die van het kind. Gewicht vind ik dan niet heel belangrijk. Is het niet fijn om dit met de vk/huisarts te bespreken en doorverwezen te worden naar iemand die je kan helpen? Heel veel sterkte!