Hey dames, Ik vraag me eigenlijk nou al een tijdje wat af. Wij hebben vorig jaar in November te horen gekregen dat ons kindje is overleden>lege vruchtzak! Nou zit ik wel eens te denken... mijn broer heeft een dochtertje. En ik weet zeker dat iedereen wel eens ernaar vraagt hoe het ermee zal gaan. Maar naar ons kindje zal nooit gevraagd kunnen worden. Zullen ze ook niet wel eens denken: ze had bijna moeten bevallen etc.. Had 13-6-2014 uitgerekend geweest Snik snik.. Dat doet me best pijn eerlijk te zijn. Zullen ze nog wel eens aan ons kindje denken? Vragen jullie je eigen dit nou niet af of ook?
Mooi dat je het, ondanks de lege vruchtzak, toch over jullie kindje hebt! Dat is ook mijn gevoel. Helaas, heb ik ervaren dat niemand ooit naar onze kindjes, die niet in mijn buik gingen groeien, vraagt!! Het verlies van een 20 weken zwangerschapskindje wordt wel gedragen door de omgeving, dat was immers een zichtbaar kindje, daarvoor zijn kaartjes rondgestuurd... Maar bij ons...??? Het blijft zo onzichtbaar! Het lijkt wel of ik het er ook niet over mag hebben. Hoe vaker wij slecht nieuws te verdragen krijgen, hoe meer ik het gevoel krijg te schreeuwen: en onze kindjes dan??! Daar wordt geen recht aan gedaan, ook al waren ze voor anderen onzichtbaar. Voor mij, zijn het mijn kindjes, als ik dat zo voel, voel ik mij completer, maar omdat de buitenwereld vaak niets weet, voel ik mij daar ook niet op mijn gemak. Ik weet alleen niet hoe ik een boekje moet open doen... De leegte blijft, altijd!! Ondanks ons wel gezonde zoon die we mochten krijgen...
Wij hebben echt helemaal geen kindje En als je het erover heb dan word er vaak gezegd: ach, het komt wel goed! Of: je bent nog jong. Ja dus?! Er word NOOIT naar ons kindje gevraagd of ze vragen ook nooit hoever zou je nu wezen? Nee... alleen domme opmerkingen... Bijv van m'n oom die dacht even grappig te zijn: moet je nog een kinderwagen hebben? 1 straat vederop staat er 1tje te koop, wel een oudje hoor. Dus toen zei ik er niet vele op. Hij zeg lachend: ik heb het ook al aan m'n collega gezegd. Pfff. DOMME opmerking! Pff.. snappe die mensen dat nou echt niet? GRRR. Gelukkig heb m'n moeder het nooit over haar andere kleindochter. Maar geef ook duidelijk aan dat ik daar GEEN behoefte aan heb. (ik heb geen contact meer met m'n broer, gedonder ermee)
Moeilijk is dat!! Heb zelf nooit een miskraam gehad. maar weet wel dat veel mensen er luchtig over denken. Terwijl ik heel goed kan begrijpen dat je er toch aan blijft denken. Zodra je zwanger bent ga je toch rekenen. Zelf had ik nadat ik een positieve test van mijn eerste in handen had 'al' een gesprek met de kleine.. De situatie was dramatisch, was ongewenst zwanger... maar praatte al wel met het mensje in mijn buik. Je rekent snel uit wanneer de kleine geboren wordt en alles daarom heen. Dus je weet ook na een miskraam wanneer de kleine geboren had geworden. Wel merk ik door de jaren heen dat er wel steeds meer begrip komt, én.. dat er vrouwen in mijn omgeving er wél over praten én serieus!!! Mijn moeder heeft ook een keer een miskraam gehad en vind het 'gewoon'. Dus ben wel raar opgevoed daarin. Gelukkig heb ik haar mening niet overgenomen. Zij is zelfs zo absurt dat ze vind dat je pas nadat je kind 2 of 3 dagen is van het kind kan houden... dan pas leer je het echt kennen. Zou zeggen, vecht voor je verdriet en je nooit volgroeide kind. Kijk of mensen/familie open staan voor jou verhaal. Je zou misschien iets kunnen zeggen in de trant van: Deze maand zou ons kindje geboren worden. Als ze er dan luchtig over doen kun je nog aangeven dat het je veel verdiet doet.. nog geen begrip? Dan kun je er dus niet met die persoon over praatten... Dan maar een ander persoon, je komt vast wel mensen tegen die wél luisteren en het fijn vinden dat je het aan geeft... Misschien in huis iets zetten als symbool voor je kindje? Gelukkig dat jullie op dit forum wel begrip krijgen. Want het verdiet wordt alleen groter als jullie lieveling(en) in vergetelheid verdwijnen... Sterkte ermee.
Aan onze kindjes wordt niet gedacht. De meeste mensen zien het dan ook niet als kindjes. Dit klinkt hard, maar als je het zelf niet hebt meegemaakt, is het moeilijk om dit voot te stellen. Wel vraagt men vaak hoe het met ons gaat. Reken in ieder geval maar niet op dat mensen zich de uitgerekende datum herinneren. Wij zijn in november bij 21 weken een zoontje verloren en ook bij hem waren er uiteindelijk maar 2 personen (mijn moeder en een goede vriendin) die iets lieten horen op de uitgerekende datum.
Helaas hebben jullie wel gelijk Veel mensen zien het niet als een ''kindje'' er werd zelfs gezegd: het is nooit een kindje geweest, want het zakje was leeg. Ja dus?! Waarom geef de test dan positief aan? en waarom is er dan een zakje gevormd? Omdat m'n lichaam het zeker leuk vond? Pff... Ik moet aanstaande donderdag weer ongesteld worden, zo GEEN zin in!
Ik heb herhaaldelijke miskramen gehad maar niemand die er naar vraagt, nooit gebeurd ook. Het was wel in het begin stadium (tussen 4 en 6 weken) maar ik vergeet het zelf nooit!
ik denk dat de meeste mensen niet weten wat ze moeten vragen/zeggen. Of de meeste mensen zijn het alweer ''vergeten'' Hoe hard het ook klinkt
Ik heb het wel meegemaakt, één keer VMK en een MA van een tweeling met 12 weken. Beide keren heb ik er enorm veel verdriet van gehad. Vooral de periode dat je zwanger zou zijn geweest en de weken na de uitgerekende datum als je eigenlijk een baby in je armen had moeten hebben, vond ik zwaar en verdrietig. Maar ik moet zeggen dat ik er wel ander tegenaan kijk dan jullie. Ik voel het niet zozeer als het verlies van kindjes, maar als het verlies van een droom. Vooral bij de vmk heb ik dat zo ervaren. De MA was zwaarder, omdat we al een paar goede echo's hadden gehad en het dan toch al meer kindjes zijn. Maar dan nog, hoe verdrietig het verlies van eenzwangerschap ook is, is het voor mij niet hetzelfde als een kind verliezen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ondanks (of misschien wel door) mijn eigen ervaring bij iemand waarbij een zwangerschap misgaat, zeker in het eerste trimester. ik ook niet naar het kindje zou vragen. Zeker niet maanden later. Ik zou wel vragen hoe het met de persoon zelf gaat. Ik zou zelf ook heel raar hebben staan kijken als mensen met mij over onze ongeboren kindjes hadden willen praten. Ik zou niet weten wat ik daarover zou moeten zeggen. Het hoeft dus niet altijd onwil, onbegrip, gebrek aan inlevingsvermogen te zijn. Iedereen ervaart verdriet anders. En niet iedereen ziet een miskraam als het verlies van een kind. Dat neemt niet weg dat mensen er voor jou mogen (moeten) zijn. Maar je kunt een ander niet een emotie opleggen die hij of zij zelf niet voelt.
Sorry maar omdat je gedonder met je broer hebt mag je moeder niet over je nichtje praten? Kom op zeg...
Ik denk niet dat er mensen bij stil zullen staan, Hoe graag je dat ook zou willen. Zelfs als je 8 maanden zwanger bent vergeten de mensen wanneer je moet bevallen? Hoe zwaar het voor jou ook is, je kunt het ze ook niet echt kwalijk nemen. Ze leven met je mee met een miskraam, en dan sluiten ze het een beetje af. Al gaat het in jouw hoofd gewoon door.......
Ik weet niet of ze dat doen en eerlijk gezegd geef ik daar ook niet zoveel om.. Toen ik ze nodig had tijdens/na een miskraam waren ze er en daar ben ik ze nog steeds elke dag dankbaar voor.. Ik wil er zelf ook geen maanden in blijven ''hangen'', want dat beïnvloed alles.. Zeker wordt er wel eens gevraagd, maar dat neemt na verloop van tijd af en dat vind ik eigenlijk ook niet meer dan logisch.. Maar dat is dan misschien mijn dingetje
Hier gebeurd dat ook niet. En als ik eerlijk ben zit ik er niet op te wachten. Voor ons waren het kindjes, voor een ander niet. Het doet me pijn genoeg dat hoeft niet steeds aangehaald te worden.
Dit dus! Wat heb je eraan als iemand vraagt "hoever zou je nu zijn geweest?" Of "wanneer zou je uitgerekend zijn?" Ik zou dat persoonlijk erg gek vinden en gekwetst raken van die vragen. Ik zou het fijner vinden als ze zouden vragen hoe het met me gaat en of ik het al een plekje heb kunnen geven Begrijp me niet verkeerd,heb echt onwijs veel verdriet gehad van mijn vlinders...maar het leven gaat door en men vraagt over 3jaar echt niet "hoe oud zou je kindje nu zijn als je geen mk had gehad?" Ik snap dat je nog erg verdrietig bent maar echt...het slijt en het wordt beter meid! Ik dacht ook dat ik er nooit overheen zou komen,maar uiteindelijk gebeurd dit wel.
Ze vragen ook niet hoe het met mij/ons gaat Lekkere familie... Van je familie moet je het hebben? Nou hier niet....
Wat zou je willen dan? Ik denk dat je voor jezelf ook beter is om vooruit te kijken en niet in het verleden te blijven hangen. Ik zou het zeer vervelend vinden als ik steeds door anderen herinnerd moet worden aan mijn miskramen moet ik eerlijk zeggen. Misschien zeggen ze niets om dat ze bang zijn om jullie te kwetsen? Misschien weten ze het echt niet meer, wie zal het zeggen. Maar het heeft geen zin om zo in het verleden te blijven hangen. Echt ... het wordt beter en het krijgt vanzelf een plekje.
Oke, ze hoeven dan niet elke keer te vragen hoever ik zou zijn geweest. Maar ze kunnen toch wel wat vaker vragen hoe het gaat? Maar nee, domme opmerkingen etc zijn leuker om te maken vinden ze dan: bijv: moet je nog een kinderwagen kopen, en dan erbij lachen ook nog eens. GRRRR
Ik sta er blijkbaar heel nuchter in Mk gehad met 6 weken, tuurlijk heb ik gehuild. 3 dagen Mensen hoeven mij echt niet te vragen naar die mk of het kind Ik had het nog nie gezien, nie gehoord ik had er nog niks mee Klinkt hard zeker voor iemand die zwanger word via ICSI Maybe omdat ik 2 baby's heb zien overlijden met 42 weken en 30 weken zwangerschap
Misschien je oom daarop aanspreken dan? Ik snap dat het pijn doet, ik heb er 3 gehad en weet hoe je je voelt, maar het is ook niet eerlijk van anderen te verwachten dat ze jou pijn begrijpen. Hun wereld gaat verder, dat voelt niet fijn voor jou misschien, maar je kunt hun dat niet kwalijk nemen. En het helpt al helemaal niet dat je van mensen gaat verwachten om het niet over andermans kinderen te hebben. Heel eerlijk gezegd vind ik dat niet echt eerlijk t.o. Van je moeder en je nichtje. Hoe oneerlijk ook, dit is jouw pijn en jij zal het een plek moeten geven.