Ik ben sinds een ruime maand gestart met werken.Ik werk 2 hele dagen van 8 tot 17 uur.Onze jongste gaat deze 2 dagen naar de creche.Onze andere 2 kinderen zijn 7 en 9 jaar oud en gaan naar de VSO/overblijf en BSO op deze dagen. Het werken valt me enorm tegen.Ik ben hondsmoe aan het einde van de dag.Als het tegen zit ben ik pas rond 6 uur thuis aangezien mijn man vaak later thuis is.Dan moet er nog worden gekookt en de kinderen moeten naar bed. Nu is de jongste de 1ste 5 maanden van haar leven nooit ziek geweest maar nu heeft ze het ene na het andere.Eerst een flinke verkoudheid en nu sinds een aantal dagen diarree met koorts.Dit heb ik ook allemaal doorstaan met mijn andere 2 kinderen want die gingen ook altijd naar de creche.Maar het valt me gewoon enorm zwaar op deze manier.Ook slaapt ze slecht op het kdv waardoor het helemaal van die lange dagen voor haar zijn. Ik raak er ook gestrest en gespannen van.Het wil gewoon niet lekker lopen.Ik voel me ook schuldig ten opzichte van mijn jongste dat ze daar heen moet.Bij die andere 2 ging het als vanzelf want toen zat ik er toch al middenin maar toen waren er gewoon veel minder druktes omheen.Mijn andere kinderen hebben hun sportclubjes,kinderfeestjes,huiswerk,proefwerken leren. Ik vraag me steeds vaker af wil ik op deze manier nog ruim 3,5 jaar blijven doorsukkelen. 2 dagen per week vol staan van de stress om mijn kinderen op tijd de deur uit te krijgen,hondsmoe thuiskomen,mijn huis wordt één grote bende omdat ik nergens aan toe kan komen.Ook het idee hebben dat ik mijn werk maar voor de helft kan doen. Steeds vaker loop ik met het idee om de komende 3 jaar thuis te blijven.Dan maar iets minder te besteden maar wel minder stress.Iedereen zegt dat ik blij moet zijn dat ik een baan heb in de buurt en op ideale dagen maar weegt dit op tegen alles?. De kinderopvang en BSO kost alles bij elkaar een godsvermogen.Natuurlijk krijg je het één en ander terug van de belastingdienst maar is geld zaligmakend? Als ik zou stoppen met werken lever in een deel onafhankelijkheid in maar als ik heel eerlijk ben zou ik het er wel voor over hebben.Liever iets minder te besteden dan altijd dat geren en gevlieg ondertussen 7 dagen per week want ook in de weekenden worden we geleefd met sportclubjes ed. Natuurlijk is het fijn om nu een baan te hebben en vooral in deze tijden maar ik geloof ook wel dat de crisis over een aantal jaren toch ook weleens een keer op zijn retour zal zijn.Ik heb veel werkervaring en ik heb een baan waar over het algemeen altijd wel iets in te vinden is.Ook heeft mijn echtgenoot een baan die vrij zeker behouden zal kunnen blijven. Hoe kwamen jullie zover dat je besloot te stoppen met werken en heb je er spijt van gekregen? Ik vind het zo lastig om de knoop door te hakken maar dit voelt momenteel niet goed. Gr Ingrid.
Hoi Ingrid, Zoals je weet heb ik pas geleden mijn baan opgezegd. Mijn situatie is wel enigszins anders dan die van jou, maar ook hier lang getwijfeld. Wat voor mij op een gegeven moment de keuze wat makkelijker maakte was het volgende: Als ik heel eerlijk zal zijn: Tot het moment dat ik mijn chef vertelde dat ik zou gaan stoppen blijven twijfelen: Is het wel écht verstandig (en nee, dat is het niet in elk opzicht) Wat uiteindelijk bij mij ook doorslaggevend was, is mijn gezondheid. Kamp met verschillende lichamelijke klachten, zit niet 100% lekker in mijn vel, en door mijn werk veel stress wat mijn herstel dus absoluut niet bevorderde. Wij hebben uiteindelijk dus gezegd: 'mijn gezondheid is het belangrijkste'. Maar ben nu blij dat ik deze keuze gemaakt heb. Ik heb inmiddels wat meer rust. En we gaan wel zien hoe het loopt. Sterkte met het maken van je keuze! (en ik hoop dat je, net als ik, je hart kan volgen: kiezen voor wat je écht wilt!)
@augustusmama:bedankt voor je lieve reactie! Ik kan er wel echt iets mee moet ik zeggen. Ik moet inderdaad de voors en tegens eens op papier gaan zetten. Eens zien hoever ik dan kom en anders het ondergaan en zien wat er komen gaat wanneer ik wel de knoop doorhak om te stoppen. Het blijft enorm lastig.Ik heb gisteren ook met met mijn man erover gesproken en we willen het de tijd geven tot en met de zomer wanneer Eva 1 jaar zal worden.Als ik er dan nog steeds op deze manier instaat moeten er knopen worden doorgehakt.Hij ziet ook dat het huis een chaos is.Nu ben ik sowieso geen schoonmaakwonder maar ik loop gewoon overal in achter.De was is een chaos terwijl die normaal altijd gedaan was en klaar.Ik vergeet heel veel en ben gewoon 's morgens mijn bed niet uit te krijgen.Doordat ik dan weer zo moe ben zie ik overal beren op de weg en maak ik me zorgen over van alles en nog wat.De kinderen merken er overigens niets van.Die gaan iedere dag met schone kleren naar school en zijn goed verzorgd en zelf verzorg ik me ook goed.Gisteren ook met mijn moeder een gesprek hierover gehad en die merkt het ook aan mij.Ze vind me veel bezorgder met Eva dan met de andere 2 kinderen indertijd en ze vind me ook vaak zo moe eruit zien wanneer ik uit mijn werk kom.Om de week past ze voorlopig een dagje op Eva en ik zie er inderdaad dan uit of ik weet ik het wat heb doorstaan en zo voel ik me dan ook op dat moment. Ik heb me vandaag ziek gemeld gewoon omdat ik hondsmoe ben en niet lekker in mijn vel zit en al dagen met koppijn naar bed gaat en met koppijn wakker wordt. Ik ga vandaag het een en ander op papier zetten. Bedankt voor het meedenken? Is alles met P&O nu geregeld? Gr Ingrid.
Ben blij dat je er wat aan hebt Denk ook echt aan je eigen gezondheid hoor. Want aan een zieke/gestreste moeder hebben jou kindjes niks. Zeker de oudste 2 niet. Van P&O inmiddels een nette bevestiging gehad. Moet nu alleen nog even mijn tijd uitzitten tot 30 april, dan is officieel mijn laatste 'werkdag'. Maar omdat ik dus ziek ben zit ik tot dan in de ziektewet. Zal blij zijn als het 1 mei is!