toevallig zag ik dit weekend in de boekhandel een boek staan dat ging over rouwverwerking, dus echt wanneer je iemand door de dood verliest, het boek heette: 'je kan me altijd bellen' deze titel verwijst natuurlijk naar de zin die deze mensen vaak zullen horen maar waar zij niet op zitten te wachten, ik vond 'm op onze situatie ook wel van toepassing, alsof wij iemand gaan bellen als we ons shit voelen...
verder had ik dit al voor hope gepost maar misschien heeft een van jullie er ook wat aan: dit weekend heb ik onderstaand boekje uit de bieb geleend. ik vond het erg herkenbaar maar ook wel verduidelijkend over hoe je je kan voelen: Odile van Eck: Ongewenste Kinderloosheid een onzichtbar verlies Het verdriet om kinderloosheid is niet oplosbaar, het vraagt simpelweg om er te mogen zijn.
Misschien een gekke vraag maar ik denk wel erg on-topic; kunnen jullie zeggen hoe vaak je verdrietig bent? Als ik het zo opschrijf vind ik het al raar om te vragen maar toch vraag ik me wel eens af of het normaal is er elke dag aan te denken en bijv vol te schieten. Laten jullie dat toe bij jezelf? En zo niet, hoe dwing je jezelf er niet aan te denken? X Cin
Ik ben denk ik elke dag (een aantal keer) verdrietig ik hoef alleen niet altijd te huilen, in mijn huilperiodes heb ik het wel een paar dagen achter elkaar (nouja niet constant he hihi). Vraagje erbij: hebben jullie wel eens slaapproblemen gehad? Ik droom na de mislukte IVF elke nacht heel intensief, dus veel dromen, het gaat gelukkig niet alleen meer over kinderen krijgen maar soms wordt ik nat van het zweet wakker (yak).
Ik ervaar het ook zo op mijn werk dat er gaande weg steeds minder begrip is. Maar ook van familie helaas. In het begin was het 'heel erg' en collega's leven met je mee. Maar na een weekje is dit haast helemaal verdwenen terwijl jij nog steeds met intens verdriet rond loopt. Daarna beginnen zelfs alweer de eerste grappen te vallen over 'kinderen'. 'Nee, ik hoef niet meer hoor, laat iemand anders maar lekker zwanger worden'. En dan denk ik wat zijn jullie toch een stelletje ongevoelige, asociale mensen bij elkaar. Soms wordt ik er gewoon letterlijk en figuurlijk niet goed van, het kan dan zo mijn humeur verpesten. Het kost me soms echt wel moeite om me in te houden en niet te schreeuwen 'hey, er staat hier iemand die pas een miskraam achter de rug heeft!'.... Maar ja, wat doe je eraan.... Liefs Vanilia
Jemig.. ik zit net die hele mailwisseling op dat topic te lezen.... niet normaal.... dat laat nou precies zien waar het probleem ligt... echt de vinger op de zere plek ( al was deze meid wel een erge trut) ik snap niet hoe mensen dat kunnen schrijven... Ginny laat je niet gek maken meid... who go,s around comes around... iemand die zo hatelijk ,onbegripvol en bot is krijgt dat later zeker in 10 voud terug.... en dit is niet lullig bedoel naar de moderaters toe maar meer een vraag... waar ligt voor jullie de grens om in te grijpen? en gebeurd het wel eens dat jullie het slot erop gooien? ik vond dit vrij ver gaan... groetjes Jose
ik herken het ook wel een beetje. Ik heb niet zoveel meegemaakt als jij, en weet ook absoluut niet hoe het voelt zó dichtbij te zijn, en het alsnog te verliezen. Maar de situaties herken ik wel. Het is alsof het al bij ons hoort, en dat het niet meer belastend of gevoelig ligt. Sommigen hebben het er niet eens over, en vragen al niet meer hoe het met ons gaat. In het begin werd er al succes gewenst voor een uitgangsecho (ok, wat ook niet altijd nodig is, maar goed bedoeld natuurlijk) en nu zien ze dat als normaal. Mss omdat we zelf al zolang in de molen zitten, en er heel makkelijk over praten, maar dat wilt niet zeggen dat het makkelijker is. Integendeel, je komt steeds dichter bij het woordje onvruchtbaarheid. Mijn moeder, mijn beste vriendin hebben alle begrip, vind ik zo fijn. Mijn moeder wilt met me mee naar het zh als mijn man niet kan, en mijn vriendin vraagt, mailt of smst me elke keer. Ook een vriendin waar ik niet heel veel contact mee heb, laat regelmatig iets weten, terwijl zij eigenlijk helemaal niet zo dicht bij mij staat. Anderen doen net alsof er niets is, en vragen er nooit naar. Ik weet nu wel aan wie we echt iets hebben en aan wie niet. Mijn schoonzusje liet ook vaak wat horen, maar is nu zelf bevallen, en heeft het natuurlijk druk, maar haar begrip mis ik soms wel een beetje. Al met al blijft het gewoon erg lastig om van iedereen net zo veel begrip te verwachten.
CJPT even antwoorden op jou vraag. Hoevaak ben je er mee bezig? Ik dagelijks. Hoevaak ben ik verdrietig? Ik loop eigenlijk sinds het mislukken van de laatste poging als een soort van verdoofd rond. Soms huilend, soms gewoon de dagelijkse dingen doen zonder erbij na te denken. Het ene moment huil ik de tranen uit mijn hoofd en het anderemoment, kan ik waarempel lachen. ( al is het vaak lachen als een boer met kiespijn) Soms gewoon onder de douche, als ik mijn tanden sta te poetsen of in de auto, overvalt me een gedachte wat ik niet uit mijn hoofd krijg en dan moet ik weer huilen. Gister b.v. echt een huilavond gehad en niks kon het goed maken. Vanmiddag ook gehuild, maar op de één of andere manier wel opgelucht na de huilbui. Ik denk soms ook wel eens dat ik misschien wel raar in elkaar zit, dat ik de enige ben, maar als ik hier zo lees, dan ben ik bijna "blij" dat ik echt niet alleen zo ben. Hebben jullie dat nou ook, dat verdrietige en negatieve gedachten of herinneringen als een soort film je hoofd binnen komen en ze op sommige dagen niet te stoppen zijn. Dat het je niet lukt om de film een positieve wending te geven? Hope
Ja heel herkenbaar, soms komt het INEENS je hoofd binnen (kan soms niet eens aangeven hoe ik erop kwam) en dan wil het er niet meer uit. Ik zit dan ook steeds in tweestrijd; huilen en het eruit gooien of binnenhouden. Probeer maar een middenweg te zoeken. Ik gun het mezelf om 1x per dag tranen in mijn ogen te hebben of echt te huilen. De rest van de dag probeer ik het binnen te houden omdat je van de hele dag janken ook niet zwanger word haha. Nou meiden, slaap lekker, Linda ik hoop dat je niet teveel droomt vanacht! X Cin
Heel herkenbaar jullie verhalen... Soms heb ik ook het gevoel dat andere mensen het gewoon vinden dat ik geen reactie heb op clomid en dan weer overstimulaitie of geen goede eisprong... Terwijl ik het steeds moeilijker vind worden.
Wij hebben gelukkig heel veel steun in onze naaste omgeving, veel vrienden, familieleden en collega's die regelmatig vragen hoe het gaat. Moet wel zeggen dat wij pas aan het begin van de mmm staan en dat wij zelf nog niet het "grote verdriet" ervaren hebben, dat scheelt waarschijnlijk ook. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik zelf ook een "cliche denker" ben geweest. En dat ik gaande weg, door zelf te ervaren, mijn mening en ideen heel vaak moet aanpassen.... En ik probeer ook in te zien dat dat eigenlijk voor heel veel mensen geldt. Je weet pas wat het is als je het zelf ervaart. Je kan je proberen in te denken en in te voelen hoe iets is, maar zolang je het niet hebt meegemaakt weet je het niet. Een heel goede vriendin van mij heeft haar zus verloren een paar jaar geleden (had net een kindje van 3 maanden), ik betrap mezelf erop dat ik weleens in haar bijzijn zit te klagen over mijn zusje...En dat zelfde geldt ook voor een vriendin die haar moeder heeft verloren.. Hoe ontactisch kan je zijn. Ik probeer erop te letten en ik ik heb het er ook over met mijn vriendinnen. Maar hoe hard het ook is that's life...Je hebt niet altijd in de gaten dat je met je opmerkingen mensen kwetst in je omgeving. En zo probeer ik het voor mezelf makkelijker te maken, ze weten niet beter... Maar het lijkt me wel heel erg als je niet de steun van je naaste omgeving ontvangt terwijl je dat zo hard nodig hebt... Ik heb een schoonzus die ook niet echt tactisch is. Ze is 23 en wil over 2 jaar haar 1ste kind en over 3 jaar haar 2e. Wil nog drie dagen blijven werken en wil eerst een meisje krijgen. Haar broer en zus hebben zoontjes en ze moet toch ergens de eerste mee zijn... Nou die zou ik echt af en toe haar nek willen omdraaien...Maar ze is sowieso niet tactvol, slechte eigenschap van haar en ik blijf ook het liefst zover mogelijk uit haar buurt.... Sorry voor het lange verhaal, iedereen heel veel succes met alles... X
Hope, ik ben iemand die totaal geen ervaring heeft met MMM en dus sta ik aan de "andere kant" En ik weet zeker dat, al zou ik nog zo mijn best doen, ik nooit zal kunnen begrijpen waar jullie doorheen gaan. Het enige wat wij als buitenstaander kunnen proberen is om te accepteren hoe die persoon zich voelt. Ik ben wel iemand die zich probeert te verplaatsen in een ander en rekening te houden met andermans gevoelens. Maar feit blijft dat ik nooit zal kunnen begrijpen waar jij door heen gaat. En ik denk dat daar het probleem ligt. De mensen die je na staan, die het dichtst bij jou staan, zullen ongetwijfeld hun best doen om het te begrijpen. Maar ze zullen nooit deel uitmaken van dat gedeelte in jou leven. Dat kan ook niet. Maar daar gaat het wel vaak mis ben ik bang. Jij wil dat ze begrijpen hoe het voelt, zij willen dat ook. Maar dat kan niet. En ik denk dat dat voor beide partijen heel frustrerend is. Zij zien jou lijden en kunnen niets voor je doen. Ik weet niet wat je relatie met je zus is, maar ik geloof nooit dat ze ook maar 1 woord verkeerd bedoeld. Alleen omdat zij totaal niet kan begrijpen waar jij nu mee moet dealen, zal ze ook niet de juiste woorden kunnen zeggen. Hoe wrang ook. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik nooit geloof dat de mensen het opzettelijk niet willen begrijpen. Maar ik ben bang dat men er achter komt dat ze het nooit kunnen begrijpen. Ik ben heel anders daarin. Ik zeg ook gewoon dat ik het niet begrijp, maar dat dat niet betekent dat je je verhaal niet kwijt zou kunnen bij me. Ik denk dat dat heel ontwapenend werkt, dan wanneer ik krampachtig ga proberen om het wel te begrijpen. Onbegonnen zaak. Mijn collega en zijn vrouw hebben jaren geprobeerd kindjes te krijgen. Uitendelijk zijn ze gestopt. Hij werkt nu dus met mij. Ik heb een dochter van anderhalf. Gaandeweg leer je elkaar kennen en vertelde hij dit mij. Dat is wel even slikken, want ik vertel altijd heel enthousiast over emma. Ik heb hem gelijk gevraagt of hij dat vervelend vind en dergelijke. We hebben het er nu ook weleens over en ik vraag gewoon op de man af wat ik wil weten. Uiteraard heb ik gevraagd of hij dat niet erg vindt. Nu kunnen we het er goed over hebben en probeer ik te begrijpen hoe het moet zijn om die wens naast je neer te leggen en ik stel daar dus ook vragen bij. Maar niet iedereen doet dat, omdat ze dat niet durven, omdat ze bang zijn jou daar mee te kwetsen of welke reden dan ook. Ik weet niet wat ik hiermee wil vertellen, maar ik hoop dat je er misschien iets aan hebt... Het is absoluut niet goed praten, helemaal niet zelfs. Ik hou het op ontwetendheid en angst.. Ongetwijfeld zitten er ook mensen bij die het egwoon geen bal interesseerd. Hoe erg ook. Lieve Hope, ik hoop dat je er iets aan hebt. Ik hoop dat ik niets heb gezegt wat je kwetst. Want dat is het laatste wat ik wil. Ik hoop echt dat het voor jullie is weggelegd. Ik zal een kaarsje branden. *SMAK*
Ik herken een heleboel. Maar gelukkig ook een heleboel niet. Nou moet ik wel bekennen dat ik alleen de eerste blz. heb gelezen Wij kunnen binnnekort starten met de eerste icsi behandeling, maar het heeft nu al een ontzettende impact op alles. Ik kan me niets bij een miskraam voorstellen, alleen maar dat het me echt verschrikkelijk lijkt, en dat het leven op dat moment toch echt even stopt voor je. Ik ga inmiddels naar een psycholoog die me erg helpt om alles weer op een rijtje te krijgen en hoe ik er het beste mee om kan gaan. Ik gaf dus ook aan dat ik er moeite mee had als mensen mij niet begrepen of niet willen begrijpen. Ze gaf mij als antwoord : Niet iedereen heeft de moed om zich in jou\jullie te verplaatsen, of kunnen het niet. Het is emotioneel heel erg zwaar en heeft niets met verstand te maken, en niet alle mensen kunnen dat. Dit gaf me op de één of andere manier wel een beetje rust, en toch ook wel wat begrip hoe raar dat misschien ook klinkt. En het klopt wel wat er word gezegd, je moet zelf in de MMM zitten voordat je begrijpt hoe het echt voelt. Ik wens iedereen erg veel sterkte en alle liefs en geluk van de wereld toe ! Geef niet op en houd goede moed. Veel liefs Gobje
Hoi Gobje, Wat een mooie woorden zeg. Wat goed dat je hulp zoekt bij een psycho. Ik wens jou ook heel veel succes, dat jullie dromen maar uit mogen komen. Wanneer start de eerste ICSI? Liefs Maaike
Als we het hebben over onbegrip....lees even het verhaaltje op mijn eigen topic....fijn zulke collega's/leidinggevende
Hoi Ginny, Ik heb de brief gelezen van je leidinggevende. Ik vind dat ze veel te ver gaat. Het lijkt net alsof ze jou een schuldgevoel wil aanpraten en dat je iets terug moet doen voor je collega's die er "altijd" zorgen dat jij naar het zkh kunt doordat ze je uren overnemen. Vind het ronduit belachelijk, wat meer gegrip zou wel kunnen. Tenslotte is 1 dec een belangrijke dag voor je, dat zou ze moeten weten toch? Nu wil ze ook nog een positieve reactie terug, ik vind het een beetje dwingend. Je stelt je helemaal niet aan hoor. Zij zit met het probleem dat ze haar rooster niet in orde krijgt, is haar probleem. Succes ermee. Liefs Maaike
Ik denk niet dat we zoeken naar mensen die ons begrijpen, maar wel naar begrip. (en dan heb ik het over de naaste omgeving) En dat is iets wat veel mensen door elkaar halen. Ik kan begrip hebben voor iemand verdriet, ook al kan ik het niet begrijpen.
Jeetje wat een verhaal zeg ! Ze heeft geloof ik echt niet door hoe zwaar het is in de MMM. Heb je het inmiddels met haar kunne oplossen ? Gelukkig zijn mijn collega's anders daarin, ik voel me altijd schuldig als ik naar het zkh moet voor een bloedprik, echo of iets dergelijks. En dan zeggen ze altijd, je hebt hier zelf toch ook niet voor gekozen,tja en daar hebben ze wel gelijk in. maaikiexxx, we horen 26/11 wanneer we mogen starten, dus ben aan het duimen draaien dat ik me bij de eerste menstruatie mij mag aanmelden aangezien dat 3 dagen later is. Maar mijn vertand zegt begin januari kunnen we starten, maar ja gevoel en verstand zijn compleet verschillende dingen. Dreamer, dat zeg je mooi. Mijn psycholoog zei laatst ook, (toen ik aan het klagen was over de 3000e pijnlijke opmerking van (ongeplande) zwangere schoonzus) Jouw schoonzus zegt iets, als ze dat tegen mij zou zeggen doet het mij niets, maar bij jouw maakt het emoties los, dus het ligt niet aan de mensen maar aan de opmerking die bepaalde emoties bij jou losmaken. (ja moets er wel even over nadenken, maar ze heeft weer eens gelijk ) Dus de volgende keer geef ik aan dat als ze weer een opmerking maakt dat dat voor mij erg pijnlijk is en dat ik het op prijs stel als ze dat soort opmerkingen niet tegen mij maakt. Liefs Gobje
Ginny, heb met open mond het topic gelezen .Wat een onnadenkende domme wichten.Jammer dat ik niet meer kon reageren, maar misschien beter ook.. Dat over dat onbegrip klinkt me heel bekend in de oren, maar hier is het meer dat ze de boel bagateliseren. Omdat ik 'gewoon'zwanger zou kunnen worden.Ik heb eigenlijk geen probleem als er weer een behandeling mislukt, want ik kan in theorie 'gewoon' spontaan zwanger raken. Dan ben je uitgeluld. En er wordt ook bijna nooit gevraagd naar hoe het gaat, da's behoorlijk kwetsend. Vorige week nog had ik een gesprekje met een collega.ze informeerde naar de laatste iui poging die helaas mislukt is. Toen zei ze;" O, da's klote zeg...En dan is ook Bianca wéér zwanger...wist je dat al?En raadt eens; Het is weer een ongelukje!" (Bianca is een ex collega die vorig jaar een abortus heeft gepleegd, omdat ze zo labiel als de pest is) Hoe ongevoelig kun je zijn? Gelukkig gaat dit alleen over collega's, vriendinnen en ouders reageren gelukkig heel begripvol.