En het ergst vind ik nog dat ik mezelf op zo'n moment niet wil laten kennen. In plaats van dat ik dan meteen zeg; 'Ben je nu echt geiinteresseerd in hoe het met me gaat of zocht je alleen maar een manier om me te kwetsen?' Want je maakt mij niet wijs dat je zo'n opmerking plaatst uit onwetendheid.
Hey Tigger, nee hoor je kwetst me niet hiermee. Ik vind het ook fijn om reacties van de andere kant te te lezen. Maar wat jij schrijft, dat je eerlijk zegt dat je het niet begrijp en het ook niet krampachtig gaat proberen vind ik juist goed. Ik heb liever dat iemand zegt: sorry ik heb geen idee hoe het voelt, maar rot voor je dat je je zo verdrietig voelt. Dan doe je me tenminste geen pijn. Ik denk dat de andere meiden daar ook zo over denken. En verhalen over hoe leuk het met een andere zwanger gaat enz. dat hoef ik echt niet te horen. Zara, ik geef juist soms, heel bewust van die rake opmerkingen. Maar echt afhankelijk van hoe ik me voel. Soms reageer ik teruggetrokken, en houdt ik me maar stil. Andere keren barst ik in tranen uit, maar weer een andere keer, weerkaats ik de bal naar mensen en daar schrikken ze dan wel behoorlijk van. En eerlijk gezegd, op dat moment voelt het wel goed om even niet toneel te hoeven spelen en eerlijk te zeggen wat je van een bepaalde opmerking vindt. B.v. Leg het eens wat naast je neer, laat het los. Dan zeg ik: oke hoe? heb jij misschien een kistje waar ik mijn gedachten in kan leggen? Iemand die na een mislukte poging zei: tja op een gegeven moment moet je je er bij neerleggen dat het niet voor jou is weggelegd. Ik heb haar gevraagd: Denk je nou werkelijk dat je mij met deze woorden troost? En zo zijn meer voorbeelden te noemen. Maar over het algemeen laat ik ze over mee heen komen en huil daarna stilletjes, omdat het zo`n pijn deed. En wat dreamer al zegt: je hoeft iemand niet te begrijpen om begrip voor het gevoel op te kunnen brengen. Als ik gewoon in zijn algemeenheid al zie hoe men reageert op andermans verdriet of ziek zijn...pfff. Zoals vandaag op mijn werk. Iemand meldde zich gister pas laat ziek ivm migraine. Nou je had ze vanmorgen moeten horen, wat ze daarvan vonden. Iedereen had een mening klaar, maar niemand die ertussen zat die migraine heeft en weet wat het is. Ik heb het me aangehoord maar wel gedacht van: ow dus zo denken jullie ook over mij. Ze lachen en ouwehoeren met je, maar je draait je om en ze geven ongezouten hun mening. In mijn geval kreeg ik via via te horen: tja ze doet zich dat verdriet zelf aan! Nou en daar mag je het dan mee doen. En Ginny, wat bij jou gebeurd op het werk.......... geen woorden voor. Ik heb ( inmiddels, het was eerst ook anders) wel de vrijheid om naar het ZH te gaan. Maar echt begrijpen wat dit doet, nee nog steeds niet. Die hoop heb ik inmiddels al opgegeven. Hope
Nou en dat snap ik dan dus echt niet. Dat mensen zo lomp zijn om over andere zwangerschappen en dergelijke gezellig gaan praten. Tja, misschien ben ik dan heel anders daarin, maar ik zou zoiets vragen. Of je het vervelend vind als ik erover praat. Of dat je het aan moet geven wanneer je het niet trekt. Ik begrijp nu ik jullie ervaringen allemaal lees, dat er wel meer aan de hand is bij buitenstaanders dan wat ik dacht. Ik vind dat heel verdrietig om te lezen. Begrip is er duidelijk niet...
Heel herkanbaar Hope (en anderen) Ik heb mezelf al sinds de zomer voorgenomen om op mijn werk niks meer te vertellen, als ik er niet ben en iemand vraagt er naar zeg ik: prive omstandigheden als iemand op mijn werk vraagt hoe het 'ermee' gaat zeg ik : prima Op het werk krijg ik het meeste onbegrip, want inderdaad, er wordt veel te veel achter je rug om geluld en vooral gespeculeerd, en daar houd ik niet van, dus ik vertel niemand meer wat, alleen mijn leidinggevende weet ervan. wat betreft mijn omgeving: ik heb gelukkig een meelevende moeder én schoonmoeder, en tante en broer. Ik heb wel wat strubbelingen meegemaakt met andere familieleden/vrienden, en kies er nu voor om er alleen nog maar met de mensen over te praten die mijn verdriet erkennen en verdriet met ons mee hebben, ookal weten ze niet altijd wat ze zeggen moeten, daar gaat het me niet om, liever dat, dan mensen die het onderwerp doodzwijgen, of verschrikkelijke opmerkingen maken (en heb er heel wat gehad helaas) Maar door al het verdriet en onbegrip, kies ik ervoor om het gewoon niet meer met iedereen te bespreken.
he meiden, Vanmiddag was ik een beetje aan het mailen over mijn vruchtbaarheisbehandelingen met een goede vriendin. Ik zie best een beetje op tegen de IVF behandeling die ik waarschijnlijk over een paar mnd ga krijgen. Weet je wat ze zei "ach daar moet je je nu echt geen zorgen over maken want dat stelt helemaal niets voor, valt allemaal best wel mee". Dit is ook weer z'on voorbeeld dat het allemaal zo onderschat wordt. Zou ze mijn een peptalk willen geven of vind het ze echt een eitje? Heb ze trouwens nog niet teruggemaild. Wil niet z'on verdedigende mail terugsturen, maar ben wel teleurgesteld in haar. Bah wat rot zeg. Liefs Maaike
Hoi! Wat herkenbaar allemaal! Mijn vriend en ik zijn al meer dan twee jaar bezig. Helaas is het één keer misgegaan. Nu hebben we uiteindelijk toch de stap genomen om naar het ziekenhuis te gaan voor allerlei onderzoeken. Ik wil graag weten waar het aan zou kunnen liggen. Over een tijdje krijgen we de uitslag en ik heb voor mezelf besloten dat ik, als dat er uitkomt, geen behandelingen wil. In mijn omgeving is er werkelijk niemand die dat begrijpt! "Jawel hoor, dat doe je dan toch"; "ik zou dat wel doen" (lekker makkelijk als je er al drie hebt zonder behandeling). Ook loop ik er vaak tegenaan dat je niet een keer gewoon lekker kunt klagen! Bijvoorbeeld als iemand verteld dat ze zwanger is. Ben echt wel oprecht blij voor mensen maar als het me dan hoog zit en het tegen een ander vertel, wordt er altijd gezegd: Ja maar voor haar is het ook moeilijk om het te zeggen! Ik snap wel dat het moeilijk is, maar voor mij is dat ook! Of een leuke schoonmoeder die al zo vaak heeft gevraagd, kijkend naar mijn buik: Is het al zover!............. Liefs!
ik las het laatst nog ergens, als iemand zich niet verder wil laten behandelen dan ziet de buitenwereld dat alsof je er niet alles aan gedaan hebt en je dus bewust kinderloos bent. dat vind ik echt heel erg!
Hoi dames, Heb de verhalen gelezen, altijd jammer dat er mensen op bepaalde manier kunnen reageren die kwetsend kunnen zijn. Maar zoals een paar al schreven, richt je op de mensen die het echt menen en het beste met je voor hebben. Ik mag me gelukkig prijzen en weet dus ook niet hoe het voelt. Helaas mijn beste vriendin niet en ik vind dat rot (en af en toe ook schuldig dat ik zo snel een gezond kindje mocht krijgen) Maar we zijn open naar elkaar en ik probeer te luisteren en in te leven in haar situatie (zijn net begonnen met ICSI) en zodra ik weet dat er wat staat te gebeuren dan sms/bel etc. etc. om sterkte te wensen en/of te vragen hoe het is gegaan. Meer dan dat kan ik niet doen, maar ik hoop dat het goed is wat ik doe. En ik zal één van de eerste zijn die met een grote kraammand bij haar op de stoep zal staan. Ik wens jullie succes/sterkte en een positief uiteinde.
Wij hebben 1 jaar en 9 maanden gewacht op onze zwangerschap, nadat de eerste een MK werd. Nu ben ik ruim 6wk zwanger. Van het hele traject er naar toe, daar wisten twee bevriende stellen van en onze broers en ouders. Wij hebben daar heel bewust voor gekozen en ik moet zeggen, we vonden het prima. We wilden gewoon niet 'dat stel dat aan het proberen is en het lukt maar niet' zijn. Dat voorkomt in elk geval dat je te pas en te onpas (goedbedoelde) vragen moet beantwoorden. Degenen die het wisten, daarvan weten we: zij houden ook hun mond en met hen is het prettig om het soms te bepraten. Mijn schoonzus en zwager zitten in een soortgelijke situatie. En verder zijn mijn vriend en ik er vooral samen doorheen gerold. Dus, vertel het zo mogelijk alleen aan mensen die je vertrouwt en waarvan je inschat dat je er ook iets aan hebt. En de rest: die krijgt straks alleen het goede nieuws te horen. Ik wens jullie allemaal toe dat je, vroeg of laat, aan al je familie en vrienden prachtig nieuws kan vertellen! Houd altijd hoop dat dat ook voor jullie een keer is weggelegd!
Nog een typisch voorbeeld van steeds minder begrip: Mijn zwangere zusje vraagt aan mijn andere zus, hoe het met me is en of ik er al een beetje OVERHEEN ben? ? ? ? ? wat denkt ze nu? dat ik na een paar nachtjes erover slapen kan zeggen: ik vindt het geweldig dat mijn zusje zwangre is en ik na 3 jaar nog steeds niet. Ze moesten eens weten. Mijn andere zus heeft ook maar eens duidelijk gemaakt, dat al zou mijn zusje nog 10 kinderen krijgen dat ik er NOOIT overheen kom. Dat vond ze toch raar........ Pffff doodmoe wordt je ervan. Hope
IK heb een gedicht gemaakt zoals ik het ervaar! Zoals het begon had wij niet verwacht Het was wel een schock, het is door ons niet bedacht. Ga met de wind mee, anderen weten toch niet wat wij doorstaan. Je wordt niet begrepen, het is "je denkt er te veel aan", dan komt de woede, pijn en verdriet, je voelt je alleen en met grote bergen in het verschiet, maar gelukkig is er een die wel weet wat ik voel, dat is mijn liefje zo warm en zo zwoel. De anderen kunnen van mij de boom in, zei weten toch niets van onze droom. Wat mij het meeste verbaast, zijn onze vrienden, zei vermijden voor jou hun moeilijkste vraag, dat is toch niet nodig! vraag erna hoe het met me gaat. Ik verbaas me hoe vrienden hier mee omgaan, een goede vriendin van me durft me er niet naar te vragen omdat ze bang is dat ze me kwetst, zij is nu zelf ook zwanger ging ook moeizaam maar uiteindelijk toch binnen 8 maanden gelukt, toen snapte ze wel hoe moeilijk het was maar nu? daar wordt ik echt heel verdrietig van " joh je bent er echt veel te veel mee bezig" ja vindt je het logisch als je steeds naar het ziekenhuis moet! pffffff gelukkig zijn ze niet allemaal zo. Liefs X
Jullie verhalen zijn heel herkenbaar. Wij zijn nu ruim twee jaar bezig (er is nog steeds geen reden gevonden) en een vriedin van me vroeg afgelopen zomer aan me hoe het ging. Toen ik zei 'op en af' reageerde ze met 'maar nu het mooi weer is gaat het toch wel weer beter?' Aaaggh. Ze is ook van mening dat ik haar altijd moet vertellen hoe ik me voel anders voelt zij zich niet serieus genomen! Het moet altijd over haar gaan. Mooi gedicht muurbloem
jullie verhalen zijn voor mij gelukkig totaal niet herkenbaar! het lijkt me ook verschikkelijk als de buitenwereld er zo over denkt! ik heb het ook vrij snel verteld op mijn werk en aan familie en vrienden. en deze zijn juist allemaal heel begrip vol. me familie vraagt altijd naar me als k naar het zh ben geweest en succes wensen enzo. maar ook mijn collega's en vrienden gelukkig. want het is lang niet altijd makkelijk,en zelf zie je het ook graag anders. dus het is wel fijn als je een beetje begrip krijg en je verhaal kwijt kan! op mijn werk vraagt zelfs mijn teamleider er regelmatig na. wat ik alleen wel heel vervelend vind is dat als mensen zeggen: laat het lekker rusten, en dan komt het vanzelf wel, of van ga lekker op vakantie.. jaja.. of van jullie zijn nog zo jong, ja dusss... als de pogingen op zijn,zijn ze op, hoe oud je ook bent.. iedereen veel sterkte met de onbegrip van de buitenwereld!
Gelukkig heb ik er momenteel ook geen last van.. Alleen mijn ouders en schoonouders weten het. Mijn moeder belt mij iedere keer als ik naar het ziekenhuis ben geweest. Zelfs bij iedere FM Vindt het wel leuk, want naast jullie kan ik er alleen met mijn moeder en schoonmoeder over praten.. Mijn moeder zit er heel erg mee en heeft het er erg moeilijk mee dat wij dit meemaken en zij ons zo ziet en niks voor ons kan doen.
vandaag zijn mijn zwager en bijna schoonzus op de koffie geweest om te vertellen dat hij haar ten huwelijk heeft gevraagd... en tussen neus en lippen door zei ze "oja en ik ben zwanger dussss..." dat is dan je familie... ze weten niet dat ik zwanger ben... in hun beleving zijn we al 2 jaar bezig.... nooit hebben ze ernaar gevraagd terwijl ze dat het niet lukt..... en ook nu geen seconde .... zelfs nu ik zwanger ben komt de klap hard aan... natuurlijk was ze in 1 keer zwanger.. ik ben boos.... boos op wat ons afgelopen 2 jaar is overkomen boos dat wij na alles wat we in ons leven hebben meegemaakt ook nog zoveel moeite moesten doen voor ons wondertje.... boos dat mijn schoonzusje van 22 die nog nat is achter haar oren overal zo doorheen lijkt te huppelen... maar vooral zo ontzettend boos dat het lijkt alsof het niemand iets kan schelen wat ons is overkomen... over 12 dagen na de 13 weken echo gaan we het vertellen... en ik hoop dat ik me kan beheersen... want als ik niet zwanger was geweest had ik zeker een week bij moeten komen van dit nieuws dat zomaar ineens in mijn gezicht werd gegooid... dat is dan je familie..... jose
He meiden, wij hebben gelukkig van veelf amilie en vrienden heel veel steun, soms kan ik echt al mijn gal spuwen en luisteren ze bij wijze van spreken de hele middag nar me. Echt super. Echter met een aantal familieleden(schoonouders en zwager) heb ik echt moeite, er wordt nooit gevraagd hoe het met ons gaat, hoe wij ons voelen, alle aandacht gaat naar mijn zwager die o zo zielig kan doen, ze weten niet eens dat we met IUI gaan beginnen en ik vertel het ze ook niet. Ik liet laatst subtiel weten dat we weer in het ziekenhuis zijn geweest en er werd zo overheen gepraat, bekijk het dan maar ik ga me ook niet opdringen. Ze informeren wel elke keer als ik er ben hoe het met mijn (net bevallen) zus is. Dan denk ik zijn die mensen nou zijn dom of lijkt het maar zo, ik heb zelfs een keer aangegeven dat ik het er heel moeilijk mee heb dat mijn zus zwanger was en bevallen omdat wij al langer bezig zijn en ook zo graag willen, ook daar werd overheen gepraat. Ik weet nou niet of ze geen belangstelling hebben, of ze het ontkennen of dat ze gewoon niet snappen wat voor impact het op je leven heeft...
Tja meiden, de wereld zit ook wel erg ingewikkeld in elkaar. Voor mezelf geldt dat ik wel vaak het idee heb dat mensen je echt niet bewust kwetsen maar toch niet zulke 'handige' opmerkingen maken. Mijn (overigens erg meelevende) moeder zei pas tegen me: 'Het is maar goed dat je zusje (die zwanger is) dit niet mee hoeft te maken want die zou er niet zo goed mee om kunnen gaan als jij'. Hartstikke goed bedoeld natuurlijk en het is eigenlijk ook een compliment maar het wringt ook... Dus het is maar goed dat ik dit meemaak en niet m'n zusje?! Maar ergens probeer ik me ook veel te verplaatsen in de mensen om me heen. Ik kan ook begrijpen dat zij het moeilijk vinden hoe ze moeten reageren. Moeten ze er veel naar vragen (belangstelling tonen) of juist niet (ik wil er ook niet altijd over praten, wil niet die 'zielige' meid zijn)? Dat blijft toch moeilijk, voor hen net zo goed als voor mij. Ik vind de intentie het belangrijkst. Als die goed is, dan kan ik veel hebben. Ook zal er in het verdriet. wat we hier allemaal ook weer op een andere manier meemaken, altijd een stuk eenzaamheid zijn omdat de meeste mensen die om je heen staan dat niet meegemaakt hebben. En dat wens ik ze ook niet toe! Ik heb wel eens gelezen (en ik ben het nooit meer vergeten) dat er altijd een stuk van jezelf is waarin je alleen jezelf begrijpt en andere mensen jou niet kúnnen begrijpen. Puur omdat zij 'jou niet zijn' en niet hebben meegemaakt wat jij meemaakt. Dat neemt natuurlijk niet de pijn en het vennijn weg van soms erg kwetsende opmerkingen maar het leert me wel relativeren. Wat een verhaal zo! Nou meiden, allemaal heel veel sterkte toegewenst...