Hoi Dames, Ik heb vorige week helaas een mk gehad. Mijn beste vriendin had dezelfde dag dat mijn vruchtje "ter wereld kwam" na 2 jaar eindelijk een positieve test in haar handen. Ik ben heel erg blij voor haar en gun haar haar kindje zo erg. Maar nu begint ze kwaaltjes te krijgen wat ze tegen mij verteld en ik voel niks meer. Dat doet me zoveel verdriet, het besef dat mijn buik weer leeg is. Ik probeer blij te zijn voor haar maar ik vind het best lastig eigenlijk. herkent iemand dit? groetjes van mij
Vervelend zeg dat je een miskraam hebt gehad. En je verhaal is herkenbaar hoor! De dag nadat ik mijn miskraam had gehad is mijn beste vriendin bevallen van haar kindje... Ik had het er zo moeilijk mee. Zij wel en ik niet! Zij zit op een roze wolk en ik sta met lege handen (en buik). Kun je je gevoelens met haar bespreekbaar maken? Het zou voor haar toch ook te begrijpen moeten zijn dat jij het er op dit moment erg moeilijk mee hebt. Het zou namelijk zonde zijn als dit tussen jullie vriendschap in zou komen te staan... Sterkte in ieder geval!
Herkenbaar! Een van mijn beste vriendinnen gaat tussen nu en 3 weken bevallen van een tweede kindje. Zij houdt erg rekening met me, vroeg echt ook of ik haar gelukzalige baby-verhalen wel wilde horen, (heeft zelf voor deze zwangerschap 3 miskramen gehad, dat scheelt natuurlijk in hoe ze er mee omgaat), maar ergens is het ook wel fijn dat die dingen wat pijnlijk zijn: het maakt mijn verdriet tenminste wel los, in plaats van dat ik er in de drukte van de dag toch gemakkelijk wat aan voorbijren... Maar goed; leuk is bepaald wat anders idd, als je zelf net een kindje verloren bent, (gaat verliezen in ons geval nog), en zo dichtbij komt er wel een gezond kindje.
herkenbaar.. mijn beste vriendin en ik scheelden 3weken en zei heeft 2weken voor mij ook een mk gekregen van 2vruchtjes.. ik dus die 2weken erna een mk gekregen met 6weken. zij staat nog onder controle van het zh en hun mogen over 6maanden pas weer zwanger worden'.. en wij moesten direct erna vertellen dat we weer zwanger waren.. dat was slikken hoor.. bij jou is het net ondersom dan bij mij, maar ik heb er zelfs moeite ermee gehad om met haar erover te praten, we zien elkaar nog elke week en dan huilen we samen en praten we samen, maar meer het feit dat ik haar verhaal wil aanhoren en niet zozeer het feit dat ik over mn kwaaltjes wil hebben.. maar ik voelde me in het begin zelfs de vraag waarom ik en zij niet? ik denk bij de beste vrienden dat die vragen er meteen komen..
Je eigen verdriet is al heftig genoeg nu, laat staan dat je er andermans roze geluk bij moet nemen. Ik zou heel eerlijk zeggen wat je wel en wat je niet wilt weten, al is het maar voor de komende weken. Door mijn miskramen ben ik heel voorzichtig geworden met mijn blijde gevoel uiten. In mijn directe omgeving heb ik dan ook 3 andere waarbij het ook vreselijk tegen zat/zit en daarbij pas ik me echt aan. Gelukkig weet niet iedereen hoe het is om een miskraam (/miskramen) mee te maken en daardoor kun je wellicht ook niet verwachten dat hun zich uit zichzelf aanpassen maar ik zou zeker aangeven hoe jij je eronder voelt. Heel veel sterkte, het is echt een heel zwaar proces, weet ik uit ervaring....