Ik heb een beroep waar ik geregeld 3-5 dagen in het buitenland bent (elke 1 tot 2 maanden). Na mijn verlof probeerde ik het uit te stellen en nam ik steeds man en kind mee (man is thuis met baby). Maar dat is een te dure grap om steeds weer te doen en sommige dingen kom ik niet meer onderuit. Maar het valt me steeds zwaarder, ga nu voor de 2de keer mijn dochter 5 dagen moeten missen. Zojuist geprobeerd te skypen maar de verbinding bij mijn man was slecht. Ik werd daar zo boos en verdrietig van. Nu willen we nog een tweede kind. Ik word blij van de gedachte weer een tijdje thuis te mogen zijn, maar daarna zal ik weer fulltime aan de bak moeten. Ik heb mijn werk altijd ontzettend leuk gevonden, maar dat begint een beetje te keren. In ieder geval met het moet reizen heb ik momenteel ontzettend veel moeite.
Poeh jeetje wat lastig. Ik weet natuurlijk niet wat je voor werk precies doet? En of reizen daarbij noodzakelijk is? Ik kan me voorstellen dat je je gezinnetje enorm mist als je op reis bent. Kun je weer eens terughalen waarom je deze baan (en daarbij het reizen) zo mooi vond? En wat je hier zo leuk aan vond? Miss is het een kwestie van wennen? Anders moet je toch eens voor jezelf nagaan of dit is wat je wil en wat eventueel andere opties kunnen zijn? Kun je dit ook met je werkgever bespreken?
Ik had tot voor kort hetzelfde en heb mn eerste en mn man de eerste twee jaar van haar leven steeds meegenomen. Uiteindelijk vond ik het teveel geode en heb ik bepaalde actviteiten op mn werk opgegeven. Dit is niet echt goed voor mn cv, maar wel voor mn gemoedsrust. Ik reis nu nog hooguit twee a drie keer per jaar en neem mn kids dan gewoon lekker mee. Verder prober ik die reizen wat langer te maken, zodat ik meerdere bestemming kan combineren en zodoende toch nog aan iets meer toe kom. Tja, ideaal is het qua werk nog steeds niet, maar ik wordt er gewoon zwaar ongelukkig van als ik steeds een paar dagen zonder mn kindjes moet. Ik zit er dan echt al weken van te voren tegenop te hikken. Ze zijn maar zo even zo jong. Als ze straks 6+ ofzo zijn en er wat minder moeite mee hebben pak ik het wel weer op (als ze me dan nog willen, haha). Zou jij misschien ook een stapje terug kunnen doen gedurende een aantal jaar?
Ik herken het, ben uiteindelijk gestopt. Mijn gevoel riep het al toen ik zwanger was en uiteindelijk durfde ik er na de bevalling ook aan toe te geven. Het is hier een echte carriere killer en ik verdiende een aantal keren modaal dus financieel doet het ook wel pijn. Mijn man heeft ook een aantal goedlopende bedrijven waar ik in bijklus. Ik mis mijn oude werk, maar als ik naar de kindjes kijk weet ik dat het goed is. Heb veel respect voor moeders die het blijven doen. Mijn ex-collega waar ik heel goed bevriend mee bent doet het ook nog steeds, ondanks dat ze ook echt het enorme missen gevoel heeft. Ik heb denk ik een makkelijkere beslissing kunnen maken omdat mijn man ook een buitengewoon royaal inkomen heeft en er altijd een weg terug is als de financiële druk niet zo hoog ligt.